غزل شمارهٔ ۲۹۴
چـــون خـــط تــو گــرد رخ گــلــرنــگ بــگــیــرد
ســـرحـــد خـــتـــن خـــیـــل شـــه زنـــگ بـــگـــیـــرد
مــگــذار کـه رخـسـار تـو کـائـیـنـه حـسـنـسـت
از آه جــــگــــر ســــوخــــتــــگـــان زنـــگ بـــگـــیـــرد
بـی نـرگـس مـخـمـور تـو در مـجـلـس مـسـتـان
هــــر دم دلــــم از بـــادهٔ چـــون زنـــگ بـــگـــیـــرد
آهــنــگ شــب از دیــده مــن پــرس کــه هــر شــب
مــــرغ ســــحـــر از نـــالـــه‌ام آهـــنـــگ بـــگـــیـــرد
هـــر دم کـــه شـــب آهــنــگ کــنــد ز آتــش مــهــرت
دود دل مــــــن راه شــــــبــــــاهـــــنـــــگ بـــــگـــــیـــــرد
چــون پــرتــو خــورشـیـد رخـت بـر قـمـر افـتـد
از عـــکـــس رخـــت لـــالـــه و گـــل رنـــگ بــگــیــرد
خون شد دلم از دست سر زلفت و کس نیست
کــانــصــافــم از آن هــنــدوی شــبــرنــگ بــگــیــرد
در پــســتــهٔ تــنــگ تـو سـخـن را نـبـود جـای
الـــا کـــه درو هـــر ســـخـــنـــی تــنــگ بــگــیــرد
خــواجــو ســتــم و جــور و جــفـا در دل خـوبـان
مــانــنــدهٔ نــقــشــیـسـت کـه در سـنـگ بـگـیـرد
غزل شمارهٔ ۲۹۵
دلـــم دیـــده از دوســـتـــان بـــرنـــگـــیــرد
کــه بـلـبـل دل از بـوسـتـان بـرنـگـیـرد
ز مــن ســایــه‌ئــی مـانـد از مـهـر رویـش
گـر آن مـه ز خـور سـایـبـان بـرنـگـیـرد
بـــبـــازار او نـــقــد دل چــون فــرســتــم
کـه قـلـبـسـت و کـس رایـگـان بـرنگیرد
دلـم چـون کـشـد مـهـد سـلطان عشقش
کــه یــک ذره هــفــت آسـمـان بـرنـگـیـرد
جـهـان مـشـگ و عـنـبـر نگیرد گر آن مه
ز رخ زلـــف عـــنـــبـــرفـــشـــان بـــرنـــگــیــرد
قــد عــاشـقـان خـم نـگـیـرد چـو سـنـبـل
گــر او ســنــبــل از ارغــوان بــرنــگــیـرد
اگــــر بــــیــــدل مــــهــــربـــان خـــاک گـــردد
دل از یـــار نـــامـــهـــربـــان بـــرنـــگـــیـــرد
بــجــان جــهــان کــی رســد رهــرو عـشـق
اگــــردل ز جــــان وجــــهــــان بـــرنـــگـــیـــرد
چــرا ســنــبـل لـالـه پـوش تـو یـکـدم
ســر از پــای ســرو روان بــرنــگــیــرد
نـــیـــابـــد کـــنـــار از مـــیـــان تـــو آنــکــو
حـــجـــاب کـــنـــار از مـــیـــان بـــرنــگــیــرد
دل نـــــازکـــــم تـــــاب فـــــکــــرت نــــیــــارد
تـــن لـــاغـــرم بـــار جـــان بـــرنــگــیــرد
اگـــر مـــن بـــمـــســـجـــد کــنــم دعــوت دل
بـــجـــز راه دیـــر مـــغـــان بـــرنـــگــیــرد
برو آستین بیش مفشان که خواجو
بـه خـنـجـر سـر از آسـتـان بـرنـگـیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۶
دلــم کــه حــلــقــهٔ گــیــســوی یــار مــی‌گــیــرد
درون حــلــقــه نــشــســتــســت و مــار مــی‌گــیـرد
بـــهــر کــجــا کــه روم آب دیــده مــی‌بــیــنــم
کـــه دامـــن مـــن شـــوریـــده کـــار مـــی‌گــیــرد
نـــگـــار تـــا ز مـــن خـــســتــه دل کــنــار گــرفــت
ز خــــون دیــــده کــــنــــارم نـــگـــار مـــی‌گـــیـــرد
غـــلـــام آن بــت چــیــنــم کــه ســرحــد خــتــنــش
طـــــلـــــایـــــهٔ ســـــپــــه زنــــگــــبــــار مــــی‌گــــیــــرد
دو چـــــشــــم آهــــوی روبــــاه بــــاز صــــیــــادش
بـــغــمــزه شــیــر دلــانــرا شــکــار مــی‌گــیــرد
چـو یـاد نـرگـس مـسـت تو می‌کنم بصبوح
مــــرا ز غــــایــــت مــــســـتـــی خـــمـــار مـــی‌گـــیـــرد
ز مـــشــک چــیــن چــه خــطــا در وجــود مــی‌آیــد
کــه خــط ســبــز تــو از وی غــبــار مــی‌گـیـرد
سرشک دیده که بر چشم کرده‌ام جایش
چـــه اوفــتــاده کــه از مــن کــنــار مــی‌گــیــرد
چـــو دم ز نـــافـــهٔ زلــف تــو مــی‌زنــد خــواجــو
جـــهـــان شـــمـــامـــهٔ مـــشــک تــتــار مــی‌گــیــرد
غزل شمارهٔ ۲۹۷
طـوطـی چـو سـخـن گـوئـی پیش شکرت میرد
طـــوبـــی چــو روان گــردی بــر رهــگــذرت مــیــرد
جوزا چو قدح نوشی پیش تو کمر بندد
و آنـدم کـه قـبـا پـوشـی پـیـش کـمـرت مـیـرد
مــــشــــک خــــتــــنــــی هـــر دم در زلـــف تـــو آویـــزد
شــمــع فــلــکــی هــر شــب پــیــش قـمـرت مـیـرد
کــو زنــده دلــی تـا جـان در پـای تـو افـشـانـد
کــانــرا کــه بــود جــانــی بــرخــاک درت مـیـرد
ثـــابــت قــدم آن بــاشــد کــانــدر قــدمــت افــتــد
صـاحـب نـظـر آن بـاشـد کـانـدر نـظـرت مـیـرد
هـــر زنـــدهٔ صـــاحـــب دل کـــز جـــان خـــبـــری دارد
چــون از تــو خــبــر یــابــد پــیـش خـبـرت مـیـرد
ای خـسـرو بـت رویـان بـگـشـا لـب شـیـریـن تا
فــرهــاد صـفـت خـواجـو پـیـش شـکـرت مـیـرد
غزل شمارهٔ ۲۹۸
مــــــــــرغ در راه او پـــــــــر انـــــــــدازد
شــــمــــع در پــــای او ســـر انـــدازد
پـــســتــهٔ شــور شــکــر افــشــانــش
شــــور در تــــنــــگ شــــکـــر انـــدازد
هـر کـه چـون افـعـیـش کـمـر گـیـرد
خـــــویـــــش را از کــــمــــر در انــــدازد
گـرد مـه جادویش فسون در باغ
خــــواب در چــــشـــم عـــبـــهـــر انـــدازد
چــون لـبـش عـکـس در قـدح فـکـنـد
تــــــاب در جــــــان ســـــاغـــــر انـــــدازد
نــــیــــم شــــب راه نــــیــــمـــروز زنـــد
چون ز شب سایه بر خور اندازد
ســـیـــم پـــالـــای چــشــم مــا هــر دم
ســـیـــم پـــالـــوده بـــر زر انــدازد
مــــــردم بــــــحـــــر از آب دیـــــدهٔ مـــــا
جــــــامــــــهٔ مــــــوج در بــــــرانــــــدازد
در هــوای تــو چــون پــرد خــواجـو
کــــه عــــقــــاب فــــلــــک پــــر انــــدازد
غزل شمارهٔ ۲۹۹
چــون طــوطــی خــط تــو پـر بـر شـکـر انـدازد
مــــــرغ دل مــــــن آتــــــش در بــــــال و پــــــر انــــــدازد
صـــوفـــی ز مـــی لــعــلــت گــر نــوش کــنــد جــامــی
تــســبــیــح بــرافــشــانــد ســجــاده بــرانــدازد
چــون تــیــر زنــد چــشــمــت ســیــاره هــدف گـردد
چــون تــیــغ کـشـد مـهـرت گـردون سـپـر انـدازد
چــون غــمــزهٔ خــونـخـوارت بـرقـلـب کـمـیـن سـازد
بس کشته که هر لحظه بر یکدگر اندازد
آنــــکــــس کــــه دلـــی دارد جـــان در رهـــت افـــشـــانـــد
وانــرا کــه ســری بــاشــد در پــات ســر انـدازد
در مهر تو چون لاله رخساره بخون شویم
از بـــســـکــه دلــم هــر دم خــون در جــگــر انــدازد
عـــقـــل از ســـر نـــادانـــی بـــا عـــشـــق نـــیــامــیــزد
بـــا شـــیـــر ژیــان آهــو کــی پــنــجــه در انــدازد
آن لــحـظـه کـه بـاز آیـد پـیـش نـظـرش مـیـرم
کــاخــر چــو مــرا بــیــنــد بــرمــن نــظــر انــدازد
فــرهــاد صــفــت خــواجــو دور از لــب شــیـریـنـت
فــریــاد و فــغــان هــر دم در کــوه و در انــدازد
غزل شمارهٔ ۳۰۰
تـــا بـــرآیـــد نــفــس از عــشــق دمــی بــایــد زد
بـــر ســـر کـــوی مـــحـــبـــت قـــدمـــی بـــایـــد زد
چــهــره بــرخــاک در ســیــمــبـری بـایـد سـود
بــوســه بــرصــحــن سـرای صـنـمـی بـایـد زد
هــر دم از کــعــبــهٔ قــربــت خــبــری بــایـد جـسـت
خـــیـــمـــه بـــرطـــرف حـــریــم حــرمــی بــایــد زد
هــر شــب از دفــتــر سـودا ورقـی بـایـد خـوانـد
وز جـــفـــا بـــر دل پـــر خـــون رقــمــی بــایــد زد
هـــر نـــفـــس ز آتـــش دل خـــاک رهـــی بـــایــد شــد
هــر دم از ســوز جــگــر ســاز غــمــی بــایــد زد
گر نخواهد که برآشفته شود کار جهان
دســـت در حـــلـــقـــه زلـــف تـــو کـــمــی بــایــد زد
کـام جـان جـز ز بـرای تـو نـمی‌شاید خواست
راه دل جــــز بــــهــــوای تــــو نــــمــــی‌بـــایـــد زد
گـــر چـــه مـــا را نـــبـــود یـــک درم امـــا هــر دم
ســــکــــه مــــهــــر تـــرا بـــر در مـــی‌بـــایـــد زد
خـیـز خـواجـو کـه چو افلاس شود دامن گیر
دســــت در دامــــن صــــاحــــب کــــرمــــی بـــایـــد زد
غزل شمارهٔ ۳۰۱
وصــــل آن تــــرک خــــتــــا مــــلــــکــــت خــــاقــــان ارزد
کــــفــــر زلــــف ســــیــــهــــش عـــالـــم ایـــمـــان ارزد
خـــاتـــم لـــعـــل گـــهـــر پــوش پــری رخــســاران
پـــیـــش اربـــاب نـــظـــر مـــلـــک ســـلـــیـــمــان ارزد
ای عــــزیــــزان ز رخ یــــوســــف مـــصـــری نـــظـــری
مـــلـــکـــت مـــصــر و هــمــه خــطــهٔ کــنــعــان ارزد
پــیــش فــرهــاد ز لــعــل لــب شــیـریـن شـکـری
حــــشــــمــــت و مــــمــــلــــکــــت خـــســـرو ایـــران ارزد
بـگـذر از گـنـج قدر خان که بر پیر مغان
کــنــج مــیــخــانــه هــمـه گـنـج قـدر خـان ارزد
زیـــن ســـپـــس مـــا و گــدایــان ســر کــوی غــمــت
کــــه گــــدائــــی درت مــــلــــکــــت ســــلــــطـــان ارزد
بـا لـبـت دسـت ز سـر چـشـمـهٔ حـیوان شستم
زانـکـه یـاقـوت تـو صـد چـشـمـهٔ حیوان ارزد
بــا وجــود قــد رعــنــای تـو گـو سـرو مـروی
زانــکــه بــالـای تـو صـد سـرو خـرامـان ارزد
از ســر کـوی تـو خـواجـو بـگـلـسـتـان نـرود
که سر کوی تو صد باغ و گلستان ارزد
غزل شمارهٔ ۳۰۲
صـــحـــبـــت جــان جــهــان جــان و جــهــان مــی‌ارزد
لــــعـــل جـــان پـــرور او جـــوهـــر جـــان مـــی‌ارزد
گـوشـهٔ دیـر مـغـان گـیـر کـه در مـذهـب عـشق
کـــنـــج مـــیــخــانــه طــربــخــانــهٔ خــان مــی‌ارزد
بــــا چــــنــــان نــــادرهٔ دور زمــــان مــــی خـــوردن
یــــــک زمــــــان حــــــاصــــــل دوران زمـــــان مـــــی‌ارزد
شــایــد ار مــلــک جــهــان در طــلــبــش در بــازی
کـــه دمـــی صـــحــبــت او مــلــک جــهــان مــی‌ارزد
بـــرلـــب آب روان تـــشـــنـــه چـــرا بـــایــد بــود
ســـــاقـــــی آن آب روان کـــــو کــــه روان مــــی‌ارزد
بــا جــمــالــت بـتـمـاشـای چـمـن حـاجـت نـیـسـت
کـه گـل روی تـو صـد لـالـه سـتـان مـی‌ارزد
سر کوی تو که از روضهٔ رضوان بابیست
پــیــش صــاحــب‌نــظــران بــاغ جــنــان مـی‌ارزد
هــر کــه را هــیـچ بـدسـتـسـت نـمـی‌ارزد هـیـچ
کـه هـمـانـش کـه بـود خواجه همان می‌ارزد
پیش خواجو قدحی باده به از ملکت کی
زانـکـه لـعلیست که صد تاج کیان می‌ارزد
غزل شمارهٔ ۳۰۳
حــــــدیــــــث آرزومــــــنــــــدی جــــــوابــــــی هــــــم نــــــمــــــی‌ارزد
خــــمــــار آلــــوده‌ئــــی آخــــر شــــرابــــی هـــم نـــمـــی‌ارزد
خـــرابـــی هــمــچــو مــن کــو مــســت در ویــرانــهــا گــردد
اگــــر گــــنــــجــــی نــــمــــی‌ارزد خــــرابــــی هـــم نـــمـــی‌ارزد
ســزد چــون دعــد اگــر هـر دم بـرآرم بـی ربـاب افـغـان
کــه ایــن مــجــلــس کــه مــن دارم ربــابـی هـم نـمـی‌ارزد
گــــدائــــی کــــو کــــنــــد دائــــم دعــــای دولـــت ســـلـــطـــان
گـــر انـــعـــامـــی نـــمـــی‌شـــایــد ثــوابــی هــم نــمــی‌ارزد
بـدیـن تـوسـن کـجـا یارم که با او همعنان باشم
کـــه ایـــن مــرکــب کــه مــن دارم رکــابــی هــم نــمــی‌ارزد
بـگـوی ایـن پـیـک مـشتاقان بدانحضرت که مهجوری
ســـلــامــی گــر نــمــی‌شــایــد جــوابــی هــم نــمــی‌ارزد ؟
چــه بــاشــد گــر غــریــبــی را بــمــکـتـوبـی کـنـی خـرم
بـــغـــربـــت مـــانـــده‌ئـــی آخــر خــطــائــی هــم نــمــی‌ارزد
بیا بر چشم من بنشین اگر سرچشمه‌ئی خواهی
ســــر آبــــی چــــنــــیــــن آخــــر ســــرابــــی هــــم نــــمـــی‌ارزد
تـو در خـواب خـوش نـوشـیـن و مـن در حـسـرت خـوابـی
دریــغ ایــن چـشـم بـیـدارم کـه خـوابـی هـم نـمـی‌ارزد
بــدیـن مـخـمـور دردی نـوش از آن مـی شـربـتـی در ده
دل مــــحــــرور بــــیــــمــــاری لــــعــــابــــی هــــم نــــمـــی‌ارزد
تـــو آب زنـــدگـــی داری و خــواجــو تــشــنــه جــان داده
دریـــغـــا جـــان مـــســـتـــســـقـــی بـــه آبـــی هــم نــمــی‌ارزد