غزل شمارهٔ ۸۷۴
خـــوشـــا شـــراب مـــحـــبـــت ز ســـاغـــر ازلـــی
قــدح بـروی صـبـوحـی کـشـان لـم یـزلـی
ز دسـت سـاقـی تـحـقـیـق اگـر خـوری جـامی
شــــــــراب را ابــــــــدی دان و جــــــــام را ازلــــــــی
بـزیـر جـامـه چـو زنار بینمت چون شمع
چـه سـود رانـدن مـقـراض و خـرقـهٔ عـسـلی
مــشــو بـحـسـن عـمـل غـره و بـزهـد مـنـاز
کـــه خـــوانـــدت خـــرد پـــیــر زاهــد عــمــلــی
ز آب و گـل نـشـود چـون تـو لـعـبتی پیدا
نــدانــم از چـه گـلـی دانـمـت کـه از چـگـلـی
چــگــونــه از سـر کـویـت کـنـم جـلـای وطـن
کـه هـست سوز درونم خفی و گریه جلی
کـجـا ز زلـف تـو پـیـونـد بـگـسـلـد دل من
که کار زلف تو دل بندیست و دل گسلی
مـــحـــب روی تـــوام در جــواب دعــوی عــشــق
دل شـکـسـتـه وکـیـلـسـت و جـان خـسته ولی
مـــتـــاب روی ز خــواجــو کــه زلــف هــنــدویــت
بــخــورد خــون دل ریــشــش از ســیـاه دلـی
غزل شمارهٔ ۸۷۵
راه بــــی پــــایــــان عــــشــــقــــت را نــــیـــابـــم مـــنـــزلـــی
قـــلــزم پــر شــور شــوقــت را نــبــیــنــم ســاحــلــی
نـیـسـت در دهـر ایـن زمـان بی گفت و گویت مجمعی
نیست در شهر این نفس بی‌جست و جویت محفلی
مـــهـــر رویـــت مـــی‌نـــهـــد هــر روز مــهــری بــر لــبــی
چـشـم مـسـتـت مـی‌زنـد هـر لـحـظـه تـیـغـی بـر دلـی
چـــون کـــنـــم قــطــع مــنــازل بــی‌گــل رخــســار تــو
لـــــالـــــه‌زاری گـــــردد از خــــون دلــــم هــــر مــــنــــزلــــی
بــر ســر کــوی غــمــت هــر جــا کــه پـایـی مـی‌نـهـم
بـــیـــنــم از دســت ســرشــک دیــده پــایــی در گــلــی
رنـــگ رخـــســـارت نـــمـــی‌بـــیـــنـــم بـــبــرگ لــالــه‌ئــی
بـــوی گـــیــســویــت نــمــی‌یــابــم ز شــاخ ســنــبــلــی
کــی بــدســت آیــد گــلــی چــون آن رخ بـسـتـانـفـروز
یـــا ســـرایـــد در چــمــن مــانــنــد خــواجــو بــلــبــلــی
غزل شمارهٔ ۸۷۶
یــــا مــــن الــــیــــک مــــیـــلـــی قـــف ســـاعـــة قـــبـــیـــلـــی
بــــالــــدمــــع بــــل ذیــــلــــی هــــذا نــــصـــیـــب لـــیـــلـــی
هر شب که باده نوشم وز تاب سینه جوشم
تـــا صـــبـــحـــدم خـــروشـــم هـــذا نـــصــیــب لــیــلــی
از اشـــــــگ دل گــــــدازم پــــــیــــــدا شــــــدســــــت رازم
لـــیـــکـــن چـــه چــاره ســازم هــذا نــصــیــب لــیــلــی
از بـــنـــد بــاز کــن خــو وزو دوســت کــام دل جــو
زلـــفـــش بـــگـــیـــر و مـــیـــگـــو هــذا نــصــیــب لــیــلــی
هـر شـب به جست و جویش گردم بگرد کویش
گـــــریـــــم در آرزویـــــش هـــــذا نـــــصـــــیــــب لــــیــــلــــی
بـــــلــــبــــل ز شــــاخــــســــاران بــــا نــــالــــهٔ هــــزاران
گــــویــــد بــــنــــوبــــهــــاران هــــذا نـــصـــیـــب لـــیـــلـــی
تـــا روز از دل و جـــان چــون بــلــبــل ســحــر خــوان
گـــویـــم دعـــای ســـلـــطـــان هـــذا نـــصـــیـــب لـــیـــلـــی
خـــواجـــو مــگــو فــســانــه در کــش مــی شــبــانــه
بــــر گــــوی ایــــن تـــرانـــه هـــذا نـــصـــیـــب لـــیـــلـــی
غزل شمارهٔ ۸۷۷
یـــا مـــلـــولـــا عـــن ســـلــامــی انــت فــی‌الــدنــیــا مــرامــی
کـــلـــمـــا اعـــرضـــت عـــنـــی زدت شـــوقـــا فــی غــرامــی
گـر چـه مـه در عـالـم آرائـی ز گـیـتـی بر سر آمد
کــی تــوانــد شــد مــقــابــل بــا رخــت از نــاتــمــامـی
طــوطــی دســتــانــســرا شـد مـطـرب از بـلـبـل نـوائـی
مـطـرب بـسـتـانـسـرا شـد طوطی از شیرین کلامی
پــخــتــه‌ئــی کــوتــا بـگـویـد واعـظ افـسـرده دلـرا
کـی نـدیـده دود از آتش ترک گرمی کن که خامی
صـیـد گـیـسـوئـی نـگـشـتـی زان سـبـب ایـمـن ز قـیـدی
دانــــهٔ خــــالــــی نــــدیــــدی لــــاجــــرم فــــارغ ز دامـــی
درس تـقـوی چـنـد خـوانـی خاصه بر مستان عاشق
وز فــضــیــلـت چـنـد گـویـی خـاصـه بـا رنـدان عـامـی
گــر بــه بـدنـامـی بـرآیـد نـام مـا نـنـگـی نـبـاشـد
زانــکــه بــدنــامــی دریــن ره نــیــســت الـا نـیـک نـامـی
عـارض بـیـن خـورده خـون لـالـه در بـسـتانفروزی
قامتش بین برده دست از نارون در خوش خرامی
تـــاجـــداری نـــیـــســـت الـــا بـــر در خـــوبـــان گـــدائــی
پــادشــاهــی نــیــســت الــا پــیــش مــهــرویــان غــلــامــی
ســـاکـــن دیـــر مـــغـــانـــرا از مـــلـــامـــت غـــم نـــبـــاشـــد
زانــکــه در بـیـت‌الـحـرام انـدیـشـه نـبـود از حـرامـی
بت پرستان صورتش را سجده می‌آرند و شاید
گــر کــنــد خــواجــو بــمــعــنــی آن جــمـاعـت را امـامـی
غزل شمارهٔ ۸۷۸
گـــر آفـــتـــاب نــبــاشــد تــو مــاه چــهــره تــمــامــی
کـــه آفـــتـــاب بـــلـــنـــدی چـــو بـــر کـــنـــارهٔ بــامــی
کــنــون تــو ســرو خـرامـان بـگـاه جـلـوهٔ طـاوس
هـــزار بـــار ســـبـــق بـــرده‌ئـــی بـــکـــبــک خــرامــی
گـــرم قـــبـــول کـــنـــی هـــمـــچـــو بـــنــدگــان بــارادت
بـــدیــده گــر بــنــشــیــنــی بــایــســتــم بــغــلــامــی
اگـــر چــه غــیــرتــم آیــد کــه بــا وجــود حــریــفــان
مـــــثـــــال آب حـــــیـــــاتـــــی کـــــه در مـــــیــــان ظــــلــــامــــی
اگـــر چـــراغ نـــبـــاشــد مــرا تــو چــشــم و چــراغــی
ور آفــــتــــاب نــــبــــاشــــد مــــرا تــــو مــــاه تـــمـــامـــی
ز شــام تــا بــســحــر شــمــع‌وار پــیـش وجـودت
بـــســـوخـــتـــیـــم ولـــیــکــن دلــت نــســوخــت ز خــامــی
مـگـر تـو بـاغ بـهـشـتـی نـگـویمت که چو حوری
مـــرا تـــو جــان و جــهــانــی نــدانــمــت کــه کــدامــی
بـــراه بـــادیـــه مـــا را بـــمـــان بــخــار مــغــیــلــان
شـــب رحـــیـــل کـــه گـــفـــتـــیـــم تــرک جــان گــرامــی
مــــحـــب دوســـت نـــیـــنـــدیـــشـــد از جـــفـــای رقـــیـــبـــان
تــرا کـه شـوق حـرم نـیـسـت غـم بـود ز حـرامـی
چه باشد ار به عنایت نظر کنی سوی خواجو
چـرا کـه لـطـف تـو عـامست و آن ستم زده عامی
غزل شمارهٔ ۸۷۹
کــس بــه نــیــکــی نـبـرد نـام مـن از بـدنـامـی
زانـکـه در شـهـر شـدم شـهره بدرد آشامی
آنچنان خوار و حقیرم که مرا دشمن و دوست
چــون ســگ از پـیـش بـرانـنـد بـدشـمـن کـامـی
مــا چــنــیــن ســوخــتــهٔ بـاده و افـسـرده دلـان
احـــتـــراز از مـــی جــوشــیــده کــنــنــد از خــامــی
تــــــا دلــــــم در گــــــره زلــــــف دلــــــارام افـــــتـــــاد
بــــــر ســــــر آتــــــش و آبــــــســــــت ز بــــــی‌آرامــــــی
عــقــل را بــار نــبــاشــد بــه ســراپـردهٔ عـشـق
زانــــکــــه ره در حــــرم خــــاص نـــیـــابـــد عـــامـــی
شــــیــــرگــــیـــران بـــاردات هـــمـــه در دام آیـــنـــد
تــــا کــــنـــد آهـــوی شـــیـــرافـــکـــن او بـــادامـــی
راســـتـــان ســـرو شـــمـــارنـــدت اگـــر در بـــاغـــی
صــادقــان صــبــح شــمــارنـدت اگـر بـر بـامـی
راسـتـی را چـو تـو بـر طـرف چـمـن بـگـذشتی
ســـرو بـــر جـــای فـــرو مـــانـــد ز بــی‌انــدامــی
چــنـد گـوئـی سـخـن از خـال سـیـاهـش خـواجـو
طــمــع از دانــه بــبــر زانــکــه کــنــون در دامــی
غزل شمارهٔ ۸۸۰
ای رفــتــه پــیــش چــشــمــهٔ نــوش تــو آب مــی
چشم تو مست خواب و تو مست و خراب می
فــرخــنــده روز آنــکــه بــروی تـو هـر دمـش
طــــالـــع شـــود ز مـــطـــلـــع جـــام آفـــتـــاب مـــی
اکــنــون کــه بـاد صـبـح گـشـایـد نـقـاب گـل
آب فــــســــرده را ز چــــه ســــازی نــــقـــاب مـــی
تـــا کـــی کــنــم ز دیــدهٔ مــی لــعــل در قــدح
از گــــوهــــر قــــدح بــــنـــمـــا لـــعـــل نـــاب مـــی
حـاجـت بـشـمـع نـیـسـت کـه بـزم مـعـاشران
روشـــن بـــود بــتــیــره شــب از مــاهــتــاب مــی
هـر چـنـد گـفـتـه‌انـد حـکـیـمـان کـه نـافـعـسـت
مــــــحــــــروریــــــان آتــــــش غـــــم را لـــــعـــــاب مـــــی
ســـاقـــی ز دور مـــا قـــدحـــی چـــنــد در گــذار
کـــز بـــســـکـــه آتــشــســت نــداریــم تــاب مــی
چـشـمـم نـگـر ز شـوق تـو قـائـم مقام جام
اشــکــم بــبــیــن ز لــعــل تــو نــایــب مــنــاب مـی
خـواجـو کـه هـسـت بـر در مـیخانه خاک راه
بـــا او مـــگـــوی هـــیـــچ ســـخــن جــز زبــاب مــی