غزل شمارهٔ ۸۶۶
گـــر بـــفـــریــب مــی‌کــشــی ور بــعــتــاب مــی‌کــشــی
دل بـه تـو می‌کشد مر از آنکه لطیف و دلکشی
آب حـــــیـــــات مـــــی‌بـــــرد لـــــعـــــل لـــــب چـــــو آتــــشــــت
و آب نـــــبـــــات مـــــی‌چـــــکـــــد زان لــــب لــــعــــل آتــــشــــی
حـاصـل مـن ز خـط تـو نـیست به جز سیه رخی
پــایــهٔ مــن ز زلــف تـو نـیـسـت بـه جـز مـشـوشـی
تـــیـــر تــرا مــنــم هــدف گــر تــو خــدنــگ مــی‌زنــی
تـیـغ تـرا مـنـم سـپـر گـر تـو اسـیـر مـی‌کـشـی
زلـــف تــو در فــریــب دل چــنــد کــنــد ســیــه‌گــری
چـشـم تـو در کـمـیـن جـان چـنـد کـنـد کـمانکشی
چــون دم خــوش نــمــی‌زنــم بــی لــب لــعــل دلــکـشـت
بار غم تو چون کنم گر نکشم به ناخوشی
خــــواجــــو از آتــــش رخــــش آب رخــــت بـــبـــاد شـــد
زانــکــه چــو زلــف هــنــدویــش بــر ســر آب و آتــشـی
غزل شمارهٔ ۸۶۷
یــــا حــــادی‌الــــنــــیــــاق قــــد ذبــــت فــــی‌الــــفــــراق
عـــرج عـــلـــی اهـــیـــلـــی و اخـــبـــرهـــم اشـــتـــیـــاقــی
بـــشـــنـــو نـــوای عـــشـــاق از پــرده ســپــاهــان
زانـــرو کـــه در عـــراقـــســـت آن لـــعـــبـــت عــراقــی
یــا مــشــرب الــمــحــیــا قــم واســقــنــا الــحــمــیـا
فــالــعــیــش قــد تــهــیــا والــوصـل فـی‌الـتـلـاقـی
بـنـشـانـد بـاد بـسـتـان مـجـلـس بـدل نـشـانـی
بـــرد آب آب و آتـــش ســـاقـــی بـــســـیـــم ســاقــی
قـــد طـــاب وقـــت شـــربــی یــا مــن یــروم قــربــی
فـــی‌الـــیـــل اذ تـــهـــیـــا مــع مــنــیــتــی اغــتــبــاقــی
ســاقــی بــده کــزیــن مــی در بـزم دردنـوشـان
گـــر بـــاقـــیـــســـت جـــامـــی آنـــســـت عــمــر بــاقــی
فـــی الـــراح ارتـــیـــاحـــی لـــا اســمــع الــلــواحــی
لـــکـــن مـــع الـــمـــلـــاحـــی اشـــرب عـــلـــی‌الــســواقــی
مـن رنـد و مـی پـرسـتم پندم مده که مستم
کـز دسـت کـس نـگـیـرم جـز مـی ز دسـت سـاقـی
یــا مــنــیــة الــمــتــیــم صــل عــاشــقــیــک وارحــم
فـــالـــقـــلـــب مـــســـتـــهـــام مـــن شـــدة الــفــراقــی
دور از رخت چو خواجو دورم ز صبر و طاقت
لـــیـــکـــن بـــطـــاق ابــرو از دلــبــران تــو طــاقــی
غزل شمارهٔ ۸۶۸
شـبـسـت و خـلـوت و مهتاب و ساغر ای بت ساقی
بـــریـــز خـــون صـــراحـــی بـــیـــار بــاده بــاقــی
خـوشـا بـوقت سحر بر سماع بلبل شب خیز
شــــــراب راوقــــــی از دســــــت لـــــعـــــبـــــتـــــان رواقـــــی
تـو خـضـر وقـتـی و شـب ظلمتست در قدح آویز
کــه بــاده آب حــیــاتــســت خــاصـه از لـب سـاقـی
نــوای نــغـمـهٔ عـشـاق از اصـفـهـان چـه خـوش آیـد
مـــرا کـــه مـــیـــل عـــراقـــســت و شــاهــدان عــراقــی
دوای درد جــدایــی کــجـا بـه صـبـر تـوان کـرد
بـــیـــار شـــربـــت وصـــل ار طـــبـــیـــب درد فـــراقـــی
مـــقـــیــم طــاق دو ابــروی تــســت مــردم چــشــمــم
وگـر چـه جـفـت غـمـم بـیـتـو در زمانه تو طاقی
کــجــا بــگــرد ســمـنـدت رسـد پـیـادهٔ مـسـکـیـن
بدین صفت که تو گردون خرام برق براقی
تــــــو آفــــــتــــــاب بــــــلــــــنــــــدی ولــــــی زوال نــــــداری
تـــو مـــاه مـــهـــرفـــروزی ولـــی بـــری ز مـــحـــاقـــی
تــو خــون خـواجـو اگـر مـی‌خـوری غـریـب نـبـاشـد
کـــه از نـــتـــیــجــهٔ خــونــخــواران جــنــگ بــراقــی
غزل شمارهٔ ۸۶۹
تـشـنـه‌ام تـا بـکـی آخـر بـده آبـی ساقی
فــی حــشــای اضــطــرمــت نــایـرة الـا شـواق
عـمـر بـاقـی بـر صـاحب‌نظران دانی چیست
آنــچــه از بــادهٔ دوشــیــنـه بـمـانـد بـاقـی
عــــنــــت الــــورق عــــلــــی قــــلــــقــــلــــة الــــاقـــداح
و لـــنـــا الـــقـــرقـــف فـــی بــلــبــلــة الــاحــداق
گـر گـل از گـل بـدمـد بـیـدل جـان افـشانرا
صـــحـــف تـــکـــتـــب بـــالــدمــع عــلــی‌الــاوراق
ایـکـه هـسـتـی ز نـظـر غـایـب و حـاضـر در دل
فــــی‌الــــکــــری طــــیــــفــــک مـــا غـــاب عـــن امـــاق
تــو اگــر فــتـنـه دور قـمـری نـادر نـیـسـت
کــه بــه رخــســار چــو مــه نـادرهٔ آفـاقـی
گـرچـه روزی بـه نـهـایـت رسـد ایـام بـقـا
فــی‌الــهــوی لــا تــتــنــاهــی طــرق الــعــشــاق
سـر بـرای تـو که هم دردی و هم درمانی
جان فدای تو که هم زهری و هم تریاقی
ان لــلــمــغــرم فــی‌الــنــشــوة صــحـوا رفـقـا
لـــا تـــلـــومـــوا واعـــیـــنـــوا زمــرا لــفــســاق
دلــق ازرق بــه مـی لـعـل گـرو کـن خـواجـو
کـــه مـــنـــاســـب نـــبـــود عـــاشـــقـــی و زراقـــی
جـام مـی گـیر که بر بام سماوات زنیم
عـــلـــم مـــرشـــدی و نـــوبـــت بـــه اســـحـــاقـــی
غزل شمارهٔ ۸۷۰
تــــبــــســــمــــت الــــزهــــر والــــمــــزن بــــاک
و غــــــــررت الـــــــودق و الـــــــدیـــــــک حـــــــاک
نـــســـیـــم عـــراقـــی نــدانــم چــه بــادی
زمـــیـــن ســـپـــاهــان نــدانــم چــه خــاکــی
بــدیــن مــشــک سـائـی و عـنـبـر فـشـانـی
ایــــا نــــفــــحــــة الـــریـــح روحـــی فـــداک
ندانم چه نقشی که مثل تو صورت
مـــــصـــــور نـــــگـــــردد ز آبـــــی و خــــاکــــی
ریــاض بــهــشـتـی بـدیـن روح بـخـشـی
چـــراغ ســـپـــهـــری بـــدیـــن تـــابــنــاکــی
خــــــرد را فـــــریـــــبـــــی و دل را امـــــیـــــدی
روانـــــرا حــــیــــاتــــی و تــــن را هــــلــــاکــــی
نــه در دل مــمــکــن کــه در قــلــب جــانــی
نــه از گــل مــرکــب کــه از روح پــاکـی
مــــررنــــا بــــاکـــنـــاف نـــجـــد و بـــتـــنـــا
بــــــــــواد الــــــــــاراک لــــــــــعـــــــــلـــــــــی اراک
چـو خـواجـو بـدسـت ار جـام خـور آئین
اگـــر مــســت گــلــچــهــر اورنــگ تــا کــی
غزل شمارهٔ ۸۷۱
دلـــــــکــــــم بــــــرد بــــــغــــــارت ز بــــــرم دلــــــبــــــرکــــــی
ســـر فـــرو کـــرده پـــری پـــیــکــرک از مــنــظــرکــی
نـــــــرگـــــــس هـــــــنـــــــدوک مـــــــســــــتــــــک او جــــــادوکــــــی
ســــــنـــــبـــــل زنـــــگـــــیـــــک پـــــســـــتـــــک او کـــــافـــــرکـــــی
بــــخــــتــــکـــم شـــورک از آن زلـــفـــک شـــورانـــگـــیـــزک
ســخــنــش تــلــخــک و شــیــریــن لــبــکــش شــکــرکــی
چــــشــــمــــم از لــــعــــلـــک در پـــوشـــک او در پـــاشـــک
لـــیـــکـــن از مـــنـــطـــقـــکـــش هـــر ســـخــنــی گــوهــرکــی
دلـــکـــم شـــد ســـر مـــوئـــی و چـــو مـــوئـــی تـــنـــکـــم
تـــــا جـــــدا مـــــانــــد کــــنــــارم ز مــــیــــان لــــاغــــرکــــی
بـــر دلـــم عـــیـــب نـــگـــیـــریـــد کـــه دیــوانــکــکــیــســت
چـــه کـــنـــد نـــیـــســـت گـــزیــرش ز پــری پــیــکــرکــی
قــــدکــــم شــــد چـــو ســـر زلـــف صـــنـــوبـــر قـــدکـــی
رخـــکـــم گـــشـــت چـــو زر در غـــم ســـیــمــیــن بــرکــی
از تو ای سرو قدک کیست که بر خواهد خورد
گــر چــه از ســرو خــرامــان نــخــورد کــس بــرکــی
ســــرک انــــدر ســــرک عــــشــــق تــــو کـــردم لـــیـــکـــن
بـــا مــن خــســتــه دلــک نــیــســت تــرا خــود ســرکــی
غـــمـــکـــت مـــی‌خـــورم و نـــیـــســـت غـــمـــت غـــمــخــورکــم
هـــیـــچ گـــوئـــی کـــه مــرا بــود گــهــی غــمــخــورکــی
خــواجــو از حــلــقـکـک زلـف تـو شـد حـلـقـه بـگـوش
زانــــکــــه عــــیــــبــــی نــــبــــود گــــر بــــودت چـــاکـــرکـــی
غزل شمارهٔ ۸۷۲
چــون نــیــســت مــا را بـا او وصـالـی
کــاجــی بــکــویــش بــودی مــجـالـی
زیـن بـه چـه بـایـد مـا را کـه آید
از خــــاک کـــویـــش بـــاد شـــمـــالـــی
هــمــچـون هـلـالـی گـشـتـم چـو دیـدم
بـر طـرف خـورشـیـد مـشـکین هلالی
جـــانــم ز جــانــان ســر بــر نــتــابــد
کـــز جـــان نـــبــاشــد تــن را مــلــالــی
از شـوق لـعـلـش دل شـد چـو میمی
وز عـشـق زلـفـش قـد شـد چـو دالـی
در چــــنـــگ زلـــفـــش دل پـــای بـــنـــدی
بــر خــاک کــویــش جــان پــایــمــالـی
دانــی کــه چــونــم دور از جــمــالــش
از مـــویـــه مـــوئــی وز نــالــه نــالــی
هــر شـب خـیـالـش آیـد بـه پـیـشـم
شــخــص ضــعـیـفـم بـیـنـد خـیـالـی
آنـــکـــس چــه دانــد حــال ضــعــیــفــان
کـــو را نـــبــودســت یــکــروز حــالــی
مـی‌رفـت خـواجـو با خویش می‌گفت
کان شد که با او بودت وصالی
غزل شمارهٔ ۸۷۳
دوش بـــر طـــرف چـــمــن گــلــبــانــگ مــی‌زد بــلــبــلــی
مــی‌فــکــنــد از نــالــه هــر دم در گــلـسـتـان غـلـغـلـی
کــــانــــکــــه زیـــر گـــنـــبـــد نـــیـــلـــوفـــری دارد وطـــن
از گـــــلـــــنــــدامــــی نــــدارد چــــاره و مــــا از گــــلــــی
مـــحـــمـــل مـــا را دریـــن وادی کـــجـــا بــاشــد نــزول
زانــــکـــه در راه مـــحـــبـــت کـــس نـــیـــابـــد مـــنـــزلـــی
هــیــچ بــادی بـر نـمـی‌آیـد در ایـن طـوفـان و مـوج
کـه افـکـنـد از کـشـتـی مـا تخته‌ئی بر ساحلی
مــنــکــر مـسـتـان نـبـاشـد هـر کـه بـاشـد هـوشـیـار
زانـکـه بـاشـد بـی‌جـنـون هر جا که باشد عاقلی
عـــالـــمـــی کـــو در خـــرابـــات فـــنــا ســاغــر کــشــد
پــیـش مـا فـاضـلـتـر از صـد سـالـه زهـد جـاهـلـی
هــیــچ دل بــر کــشـتـگـان ضـربـت عـشـقـت نـسـوخـت
زانـــکـــه زلـــف دلـــکـــشـــت نـــگـــذاشــت در عــالــم دلــی
حــاصــلــی در عـشـق مـمـکـن نـیـسـت جـز بـی‌حـاصـلـی
چون توان کردن چو ما را نیست زین به حاصلی
خـیـز خـواجو چون ز زهد و توبه کارت مشکلست
بـاده پـیـش آور کـه بـی مـی حل نگردد مشکلی