غزل شمارهٔ ۲۲۱
ای رخ جـان فـزای تـو گـشـتـه خجسته فال من
بـاز نـمـای رخ، کـه شد بی تو تباه حال من
نـــاز مـــکـــن، کـــه مـــی‌کــنــد جــان مــن آرزوی تــو
عـشـوه مـده، کـه می‌دهد هجر تو گوشمال من
رفـــــــــت دل و نــــــــمــــــــی‌رود آرزوی تــــــــو از دلــــــــم
عــمــر شـد و نـمـی‌شـود نـقـش تـو از خـیـال مـن
باز نگر که: می‌کشد بی تو مرا فراق تو
چـــارهٔ مـــن بـــکـــن، مـــجــو بــی ســبــبــی زوال مــن
ز آرزوی جـــمــال تــو، نــیــســت مــرا ز خــود خــبــر
طــعــنــه مـزن، کـه: نـیـسـتـی شـیـفـتـهٔ جـمـال مـن
بــر ســر کـوی وصـل تـو مـرغ صـفـت پـریـدمـی
آه! اگــــر نــــســــوخــــتــــی آتــــش هــــجــــر بــــال مــــن
آمـــدمـــی بـــه درگـــهـــت هـــر نـــفـــســـی هـــزار بــار
گـــــر نــــه عــــراقــــی آمــــدی ســــد ره وصــــال مــــن
غزل شمارهٔ ۲۲۲
چــــه کــــنــــم کــــه دل نــــســــازم هــــدف خـــدنـــگ او مـــن؟
به چه عذر جان نبخشم به دو چشم شنگ او من؟
بـــه کـــدام دل تـــوانـــم کـــه تـــن از غـــمـــش رهـــانــم؟
بـــه چـــه حـــیــلــه واســتــانــم دل خــود ز چــنــگ او مــن؟
چـــو خـــدنـــگ غـــمـــزهٔ او دل و جـــان و ســـیـــنــه خــورده
پـــس ازیــن دگــر چــه بــازم بــه ســر خــدنــگ او مــن؟
ز غــمــش دو دیــده خــون گــشــت و نــدیـد رنـگ او چـشـم
نــــچــــشــــیــــده طــــعــــم شــــکـــر ز دهـــان تـــنـــگ او مـــن
دل و دیــــن بــــه بـــاد دادم بـــه امـــیـــد آنـــکـــه یـــابـــم
خــــــــبـــــــری ز بـــــــوی زلـــــــفـــــــش، اثـــــــری ز رنـــــــگ او مـــــــن
چــو نـهـنـگ بـحـر عـشـقـش دو جـهـان بـدم فـرو بـرد
بـــه چـــه حـــیـــلـــه جـــان بـــرآرم ز دم نــهــنــگ او مــن؟
لــــب او چــــو شــــکــــر آمــــد، غــــم عــــشــــق او شــــرنـــگـــی
بــخــورم بـه بـوی لـعـلـش، چـو شـکـر شـرنـگ او مـن
بـــه عـــتـــاب گــفــت: عــراقــی، ســر صــلــح تــو نــدارم
هـــمـــه عـــمــر صــلــح کــردم بــه عــتــاب و جــنــگ او مــن
غزل شمارهٔ ۲۲۳
بــپــرس از دلــم آخــر، چــه دل؟ کــه قـطـرهٔ خـون
که بی‌تو زار چنان شد که: من نگویم چون؟
بـبـیـن کـه پـیـش تـو در خـاک چـون هـمـی غـلـتـد؟
چــنــان کــه هــر کــه بـبـیـنـد بـرو بـگـریـد خـون
بـــمـــانـــده بــی رخ زیــبــای خــویــش دشــمــن کــام
فــــتــــاده خـــوار و خـــجـــل در کـــف زمـــانـــه زبـــون
نــــه پــــای آنــــکـــه ز پـــیـــش زمـــانـــه بـــگـــریـــزد
نــــه روی آنــــکــــه ز دســــت بـــلـــا شـــود بـــیـــرون
کـنـون چـه چـاره؟ کـه کـار دلـم ز چـاره گـذشت
گــذشـت آب چـو از سـر، چـه سـود چـاره کـنـون؟
طـــــبـــــیـــــب دســـــت کــــشــــیــــد از عــــلــــاج درد دلــــم
چــــه ســـود درد دلـــم را عـــلـــاج بـــا مـــعـــجـــون؟
عـــلـــاج درد عـــراقـــی بـــه جــز تــو کــس نــکــنــد
تـویـی کـه زنـده کـنـی مـرده را به کن فیکون
غزل شمارهٔ ۲۲۴
چــــو دل ز دایــــرهٔ عــــقــــل بــــی تــــو شــــد بـــیـــرون
مـــپـــرس از دلــم آخــر کــه: چــون شــد آن مــجــنــون؟
دلـــم، کـــه از ســـر ســـودا بـــه هـــر دری مـــی‌شــد
چو حلقه بین که بمانده است بر در تو کنون
کـــــســـــی کـــــه خـــــاک درت دوســـــت‌تــــر ز جــــان دارد
چـــگـــونـــه جـــای دگـــر بـــاشـــدش قــرار و ســکــون؟
دلــم، کــه حـلـقـه بـه گـوش در تـو شـد مـفـروش
کــــه هــــیــــچ قــــدر نـــدارد بـــهـــای قـــطـــرهٔ خـــون
چــــــــو رایــــــــگــــــــان اســــــــت آب حـــــــیـــــــات در جـــــــویـــــــت
چـــرا بـــود دل مـــســـکـــیـــن چـــو ریـــگ در جـــیــحــون؟
دل عـــــراقـــــی اگـــــر چـــــه هـــــزار گــــونــــه بــــگــــشــــت
ولــــی ز مــــهــــر تــــو هـــرگـــز نـــگـــشـــت دیـــگـــر گـــون
غزل شمارهٔ ۲۲۵
ای حـسـن تـو بـی‌پـایـان، آخـر چـه جـمال است این؟
در وصـف تـوام حـیـران، آخـر چـه کـمـال اسـت ایـن؟
رویــــت چــــو شـــود پـــیـــدا ابـــدال شـــود شـــیـــدا
ای حـــســـن رخـــت زیــبــا، آخــر چــه جــمــال اســت ایــن؟
حـــســنــت چــو بــرون تــازد، عــالــم ســپــر انــدازد
هــســتــی هــمــه در بــازد، آخـر چـه جـلـال اسـت ایـن؟
عــــشــــقــــت ســــپــــه انــــگــــیــــزد، خــــون دل مـــا ریـــزد
زین قطره چه برخیزد؟ آخر چه قتال است این؟
در دل چـــو کـــنـــی مـــنـــزل، هـــم جـــان بـــبـــری هــم دل
از تـو چـه مـرا حـاصـل؟ آخـر چـه وصـال اسـت این؟
وصــــلــــت بـــتـــر از هـــجـــران، درد تـــو مـــرا درمـــان
مـنـع تـو بـه از احـسـان، آخـر چه نوال است این؟
مــــیــــدان دل مــــا تـــنـــگ، قـــدر تـــو فـــراخ آهـــنـــگ
ای بـا دو جـهـان در جـنـگ، آخـر چه محال است این؟
از عــــکــــس رخ روشــــن، آیــــیــــنــــه کــــنــــی گــــلـــشـــن
ای مـــردم چـــشـــم مـــن، آخـــر چـــه مــثــال اســت ایــن؟
عــقــل ار هــمــه بــنــگــارد، نــقــشــت بــه خــیـال آرد،
کـــی تـــاب رخــت دارد؟ آخــر چــه خــیــال اســت ایــن؟
جان ار چه بسی کوشد، وز عشق تو بخروشد
کــی جــام لـبـت نـوشـد؟ آخـر چـه مـحـال اسـت ایـن؟
زلــف تــو کــمــنــد افــکــنــد، و افــکـنـد دلـم در بـنـد
در سـلـسـلـه شـد پـابـنـد، آخر چه عقال است این؟
آن دل، کـه بـه کـوی تـو، مـی‌بود به بوی تو
خـون گـشـت ز خـوی تـو، آخـر چـه خصال است این؟
بــا جــان مــن مــســکــیــن، چــه نــاز کــنــی چــنـدیـن؟
حـــال دل مـــن مـــی‌بـــیـــن، آخـــر چـــه دلـــال اســت ایــن؟
غزل شمارهٔ ۲۲۶
ای دل و جــــان عــــاشـــقـــان شـــیـــفـــتـــهٔ جـــمـــال تـــو
هــــوش و روان بــــی‌دلــــان ســــوخــــتـــهٔ جـــلـــال تـــو
کـــام دل شـــکـــســـتـــگـــان دیـــدن تـــوســـت هــر زمــان
راحــــت جــــان خــــســــتــــگــــان یــــافــــتــــن وصــــال تــــو
دســــت تــــهــــی بــــه درگــــهــــت آمــــده‌ام امــــیــــدوار
روی نـــــهــــاده بــــر درت مــــنــــتــــظــــر نــــوال تــــو
خـود بـه دو چـشم من شبی خواب گذر نمی‌کند
ورنـه بـه خـواب دیدمی، بو که شبی وصال تو
من به غم تو قانعم، شاد به درد تو، از آنک
چـــیـــره بـــود بـــه خـــون مـــن دولـــت اتــصــال تــو
تـو بـه جـمـال شـادمـان، بـی‌خـبـر از غمم دریغ!
مـــن شـــده پـــایــمــال غــم، از غــم گــوشــمــال تــو
نـاز ز حـد بـدر مبر، باز نگر که: در خور است
نـــاز تـــو را نـــیـــاز مــن، چــشــم مــرا جــمــال تــو
بـسـکـه کـشـیـد نـاز تـو، مـرد عـراقـی، ای دریغ!
چند کشد، تو خود بگو، خسته دلی دلال تو؟
غزل شمارهٔ ۲۲۷
ای دل و جـــان عـــاشـــقـــان شـــیـــفـــتـــهٔ لـــقــای تــو
ســـرمـــهٔ چــشــم خــســروان خــاک در ســرای تــو
مــرهــم جــان خــســتــگــان لــعــل حــیــات بـخـش تـو
دام دل شـــــکـــــســـــتـــــگـــــان طـــــرهٔ دلــــربــــای تــــو
در ســـر زلـــف و خـــال تـــو رفـــت دل هـــمـــه جـــهــان
کیست که نیست در جهان عاشق و مبتلای تو؟
دســــت تــــهــــی بــــه درگــــهـــت آمـــده‌ام امـــیـــدوار
لـطـف کـن ار چـه نـیـسـتـم در خـور مرحبای تو
آیـــــــنـــــــهٔ دل مـــــــرا روشــــــنــــــیــــــی ده از نــــــظــــــر
بــو کــه بــبــیــنـم انـدر او طـلـعـت دلـگـشـای تـو
جــام جــهــان نــمــای مــن روی طــرب فــزای تـوسـت
گــر چـه حـقـیـقـت مـن اسـت جـام جـهـان نـمـای تـو
آرزوی مـــن از جـــهـــان دیـــدن روی تـــوســت و بــس
رو بــنــمــا، کــه ســوخــتـم از آرزوی لـقـای تـو
کـــام دلـــم ز لـــب بــده، وعــدهٔ بــیــشــتــر مــده
زان کـــه وفــا نــمــی‌کــنــد عــمــر مــن و وفــای تــو
نــیــســت عــجــب اگــر شــود زنــده عــراقــی از لــبـت
کـــاب حـــیـــات مـــی‌چـــکـــد از لـــب جـــان فـــزای تـــو
غزل شمارهٔ ۲۲۸
ای آرزوی جـــــــــــــــان و دلـــــــــــــــم ز آرزوی تـــــــــــــــو
بـیـمـار گشته به نشود جز به بوی تو
بـــــــاری، بـــــــپـــــــرس حـــــــال دل نــــــاتــــــوان مــــــن
بـــنـــگـــر: چـــگـــونـــه مــی‌تــپــد از آرزوی تــو؟
از آرزوی روی تــــو جــــانــــم بــــه لــــب رســــیـــد
بــنــمـای رخ، کـه جـان بـدهـم پـیـش روی تـو
حــــال دل ضــــعــــیــــف چــــنــــیـــن زار کـــی شـــدی؟
گـــر یـــافـــتـــی نـــســـیـــم گــلــســتــان کــوی تــو
در راه جـــســـت و جـــوی تــو هــر جــانــبــی دویــد
در ره بــــمــــانـــد و راه نـــیـــاورد ســـوی تـــو
از لـطـف تـو سـزد کـه کـنـون دسـت گـیـریش
چون بازمانده، گمشده در جست و جوی تو
غزل شمارهٔ ۲۲۹
ای هــــمــــه مــــیــــل دل مـــن ســـوی تـــو
قـبـلـهٔ جـان چـشـم تـو و ابـروی تـو
نـــرگـــس مـــســـتـــت ربـــوده عـــقـــل مــن
بــرده خــوابـم نـرگـس جـادوی تـو
بــــر ســـر مـــیـــدان جـــانـــبـــازی دلـــم
در خـــم چــوگــان ز زلــف و گــوی تــو
آمــــدم در کــــوی امــــیــــد تــــو بـــاز
تــا مــگــر بــیــنــم رخ نـیـکـوی تـو
مــن جــگــر تــفــتــیــده بـر خـاک درت
آب حــــیــــوان رایــــگــــان در جــــوی تـــو
ای امــــــیــــــد مــــــن، روا داری مــــــگـــــر؟
بــاز گــردم نــاامــیــد از کــوی تـو
لـطـف کـن، دسـت جـفـا بـر مـن مـدار
مــــن نــــدارم طــــاقــــت بــــازوی تــــو
روزگـــــاری بــــوده‌ام بــــر درگــــهــــت
چــشـم امـیـدم بـمـانـده سـوی تـو
تـــا مـــگـــر بـــیـــنــم دمــی رنــگ رخــت
تــا مــگــر یــابــم زمــانــی بــوی تــو
چـــون نـــدیـــدم رنــگ رویــت، لــاجــرم
مــــانــــده‌ام در درد بــــی‌داروی تــــو
بــر مــن مــســکــیــن عـاجـز رحـم کـن
چون فروماندم ز جست و جوی تو
در غـــم تـــو روزگـــارم شــد دریــغ!
نـاشـده یـک لـحـظـه هـمـزانوی تو
هــم مــشـام جـانـم آخـر خـوش شـود
از نـــســـیـــم جـــان فـــزای مـــوی تـــو
خـود عـراقـی جـان شیرین کی دهد؟
تــا بــه کــام دل نــبــیــنـد روی تـو
غزل شمارهٔ ۲۳۰
تــــــرک مــــــن، ای مــــــن غـــــلـــــام روی تـــــو
جـــمـــلـــه تـــرکـــان جـــهـــان هــنــدوی تــو
لـــعـــل تـــو شـــیـــریـــن‌تـــر از آب حـــیــات
زان بگو خوشتر چه باشد؟ روی تو
خـــرم آن عـــاشـــق، کــه بــیــنــد آشــکــار
بــــامــــدادان طــــلــــعــــت نــــیــــکــــوی تـــو
فــرخ آن بــی‌دل، کــه یـابـد هـر سـحـر
از گـــــل گـــــلـــــزار عـــــالــــم بــــوی تــــو
حــیــف نــبــود مـا چـنـیـن تـشـنـه جـگـر؟
و آب حـــــیـــــوان رایـــــگــــان در جــــوی تــــو
دل گــــــرفــــــتـــــار کـــــمـــــنـــــد زلـــــف تـــــو
جـــــان شـــــکـــــار غـــــمــــزهٔ جــــادوی تــــو
غـمـزهٔ خـونـخـوار تـو کرد آنچه کرد
تـا چـه خواهد کرد با ما خوی تو؟
مـــن چـــو ســر در پــای تــو انــداخــتــم
بــر ســر آیــم عــاقــبــت چــون مــوی تــو
چــــون دل مــــن در ســــر زلــــف تـــو شـــد
هـــم شـــود گـــه گـــاه هــمــزانــوی تــو
هـــم بـــبـــیـــنـــد جـــان جـــمــال تــو عــیــان
چــون نـهـان شـد در خـم گـیـسـوی تـو
هــــم زمــــان جـــایـــی دگـــر ســـازی مـــقـــام
تــا نــیــابــد کــس نــشــان و بــوی تــو
هـــر نــفــس جــایــی دگــر پــی گــم کــنــی
تــــا عـــراقـــی ره نـــیـــابـــد ســـوی تـــو