آئین آینه
وقــــت ســــحــــر، بــــه آیــــنــــهای گــــفــــت شــــانــــهای
کاوخ! فلک چه کجرو و گیتی چه تند خوست
مــــا را زمــــانــــه رنــــجــــکــــش و تــــیــــره روز کـــرد
خــرم کــســیــکــه هـمـچـو تـواش طـالـعـی نـکـوسـت
هــــرگــــز تــــو بــــار زحــــمـــت مـــردم نـــمـــیـــکـــشـــی
مـا شـانـه مـیکـشـیـم بـهـر جـا کـه تـار مـوسـت
از تــــــیــــــرگـــــی و پـــــیـــــچ و خـــــم راهـــــهـــــای مـــــا
در تـــاب و حـــلـــقـــه و ســر هــر زلــف گــفــتــگــوســت
بـــا آنـــکـــه مـــا جـــفـــای بـــتــان بــیــشــتــر بــریــم
مــشــتــاق روی تــســت هــر آنــکــســی کـه خـوبـروسـت
گـــفـــتـــا هــر آنــکــه عــیــب کــســی در قــفــا شــمــرد
هــر چــنــد دل فــریــبــد و رو خــوش کــنــد عــدوسـت
در پــــیــــش روی خــــلــــق بــــمـــا جـــا دهـــنـــد از انـــک
مـــا را هـــر آنـــچـــه از بـــد و نــیــکــســت روبــروســت
خــاری بــطــعــنــه گــفــت چــه حــاصــل ز بــو و رنـگ
خــنــدیــد گـل کـه هـرچـه مـرا هـسـت رنـگ و بـوسـت
چـــون شـــانـــه، عـــیـــب خـــلـــق مـــکـــن مـــوبــمــو عــیــان
در پــشــت ســر نــهــنـد کـسـی را کـه عـیـبـجـوسـت
زانـــکـــس کـــه نـــام خــلــق بــگــفــتــار زشــت کــشــت
دوری گـــزیـــن کـــه از هـــمــه بــدنــامــتــر هــمــوســت
ز انـــــگـــــشـــــت آز، دامـــــن تـــــقـــــوی ســـــیـــــه مــــکــــن
ایــن جــامــه چــون دریــد، نــه شــایــســتــهٔ رفــوســت
از مـــــهـــــر دوســـــتـــــان ریـــــاکـــــار خــــوشــــتــــر اســــت
دشـــنـــام دشــمــنــی کــه چــو آئــیــنــه راســتــگــوســت
آن کـــیـــمـــیـــا کـــه مـــیـــطـــلـــبـــی، یــار یــکــدل اســت
دردا کــــه هــــیــــچــــگــــه نـــتـــوان یـــافـــت، آرزوســـت
پـــرویـــن، نـــشـــان دوســـت درســـتـــی و راســتــی اســت
هـــــرگــــز نــــیــــازمــــوده، کــــســــی را مــــدار دوســــت
احسان بی ثمر
بـــاریـــد ابـــر بـــر گــل پــژمــردهای و گــفــت
کاز قطره بهر گوش تو آویزه ساختم
از بـــهـــر شـــســتــن رخ پــاکــیــزهات ز گــرد
بــــگــــرفــــتــــم آب پــــاک ز دریــــا و تــــاخـــتـــم
خندید گل که دیر شد این بخشش و عطا
رخـــســـارهای نـــمـــانـــد، ز گـــرمـــا گــداخــتــم
نــــاســــازگــــاری از فــــلــــک آمــــد، وگـــرنـــه مـــن
بــا خــاک خــوی کــردم و بــا خــار سـاخـتـم
نــنــواخــت هــیــچـگـاه مـرا، گـرچـه بـیـدریـغ
هـر زیـر و بـم کـه گـفـت قـضـا، من نواختم
تــا خــیــمــهٔ وجــود مـن افـراشـت بـخـت گـفـت
کــاز بــهــر واژگــون شــدنــش بــرفــراخــتــم
دیــگــر ز نــرد هــســتــیــم امــیــد بــرد نـیـسـت
کـاز طـاق و جـفـت، آنـچـه مـرا بـود بـاخـتم
مـنـظـور و مـقـصـدی نـشـنـاسـد بـه جـز جفا
مــن بــا یــکــی نــظـاره، جـهـان را شـنـاخـتـم
ارزش گوهر
مـــــرغـــــی نـــــهـــــاد روی بـــــبـــــاغـــــی ز خــــرمــــنــــی
نـــــاگـــــاه دیـــــد دانـــــهٔ لـــــعـــــلـــــی بـــــه روزنــــی
پــنــداشــت چــیــنــهایــســت، بــچــالــاکــیــش ربــود
آری، نــــداشــــت جــــز هــــوس چــــیــــنــــه چــــیــــدنـــی
چـون دیـد هـیـچ نـیـسـت فـکـنـدش بـخـاک و رفـت
زیــــنــــســــانــــش آزمــــود! چــــه نــــیــــک آزمـــودنـــی
خـوانـدش گـهـر بـه پـیش که من لعل روشنم
روزی بـــــایـــــن شـــــکـــــاف فـــــتــــادم ز گــــردنــــی
چــون مــن نــکــرده جــلــوهگــری هــیــچ شــاهــدی
چـــون مـــن نـــپـــرورانـــده گــهــر هــیــچ مــعــدنــی
مـــا را فـــکـــنـــد حـــادثـــهای، ورنـــه هـــیـــچـــگـــاه
گــوهــر چــو ســنــگــریـزه نـیـفـتـد بـه بـرزنـی
بـــا چــشــم عــقــل گــر نــگــهــی ســوی مــن کــنــی
بــــیــــنــــی هــــزار جــــلــــوه بــــنـــظـــاره کـــردنـــی
در چهرهام ببین چه خوشیهاست و تابهاست
افـــــــتـــــــاده و زبـــــــون شــــــدم از اوفــــــتــــــادنــــــی
خـنـدیـد مـرغ و گـفـت کـه بـا این فروغ و رنگ
بـــفـــروشـــمـــت اگـــر بـــخــرد کــس، بــه ارزنــی
چــــون فــــرق در و دانــــه تـــوانـــد شـــنـــاخـــتـــن
آن کـــو نـــداشـــت وقـــت نـــگـــه، چـــشـــم روشـــنــی
در دهـــر بـــس کـــتــاب و دبــســتــان بــود، ولــیــک
درس ادیـــــــب را چــــــکــــــنــــــد طــــــفــــــل کــــــودنــــــی
اهــــل مــــجــــاز را ز حــــقــــیــــقــــت چـــه آگـــهـــیـــســـت
دیــــو آدمــــی نــــگــــشــــت بــــه انـــدرز گـــفـــتـــنـــی
آن بــه کــه مــرغ صــبــح زنــد خـیـمـه در چـمـن
خــفــاش را بــدیــده چــه دشــتــی، چـه گـلـشـنـی
دانــــا نــــجــــســــت پــــرتــــو گـــوهـــر ز مـــهـــرهای
عـــاقـــل نـــخـــواســت پــاکــی جــان خــوش از تــنــی
پـرویـن، چـگـونـه جـامـه تـواند برید و دوخت
آنــکــس کــه نــخ نــکــرده بــیـک عـمـر سـوزنـی
از یک غزل
بـی روی دوسـت، دوش شـب مـا سـحـر نـداشـت
ســوز و گــداز شــمـع و مـن و دل اثـر نـداشـت
مـــهـــر بـــلــنــد، چــهــره ز خــاور نــمــیــنــمــود
مــاه از حــصــار چــرخ، ســر بـاخـتـر نـداشـت
آمــد طــبــیــب بــر ســر بــیـمـار خـویـش، لـیـک
فـرصـت گـذشـتـه بود و مداوا ثمر نداشت
دانـــی کـــه نــوشــداروی ســهــراب کــی رســیــد
آنــگــه کــه او ز کــالــبــدی بــیــشــتــر نــداشـت
دی، بــلــبــلــی گـلـی ز قـفـس دیـد و جـانـفـشـانـد
بــــار دگــــر امــــیــــد رهــــائــــی مــــگــــر نــــداشـــت
بـــال و پـــری نـــزد چـــو بــدام انــدر اوفــتــاد
ایـن صـیـد تـیره روز مگر بال و پر نداشت
پــروانــه جــز بــشــوق در آتــش نــمــیــگـداخـت
مـیـدیـد شعله در سر و پروای سر نداشت
بــشــنــو ز مــن، کــه نــاخــلــف افـتـاد آن پـسـر
کز جهل و عجب، گوش به پند پدر نداشت
خـــرمـــن نـــکــرده تــوده کــســی مــوســم درو
در مـــزرعـــی کـــه وقــت عــمــل بــرزگــر نــداشــت
مــن اشــک خــویــش را چــو گــهـر پـرورانـدهام
دریــای دیــده تــا کــه نـگـوئـی گـهـر نـداشـت
اشک یتیم
روزی گــــــذشــــــت پــــــادشــــــهــــــی از گــــــذرگــــــهـــــی
فــریــاد شـوق بـر سـر هـر کـوی و بـام خـاسـت
پــــرســــیـــد زان مـــیـــانـــه یـــکـــی کـــودک یـــتـــیـــم
کـایـن تـابـنـاک چـیـسـت کـه بـر تـاج پادشاست
آن یـــک جـــواب داد چـــه دانـــیـــم مـــا کــه چــیــســت
پـــیـــداســـت آنـــقـــدر کـــه مــتــاعــی گــرانــبــهــاســت
نــــزدیــــک رفــــت پــــیــــرزنـــی کـــوژپـــشـــت و گـــفـــت
ایــــــن اشـــــک دیـــــدهٔ مـــــن و خـــــون دل شـــــمـــــاســـــت
مــا را بــه رخــت و چــوب شــبــانــی فـریـفـتـه اسـت
ایــن گــرگ ســالــهــاســت کــه بــا گــلــه آشــنـاسـت
آن پــــارســــا کــــه ده خــــرد و مـــلـــک، رهـــزن اســـت
آن پــــادشــــا کــــه مــــال رعــــیــــت خــــورد گـــداســـت
بـــر قـــطـــرهٔ ســـرشـــک یــتــیــمــان نــظــاره کــن
تــا بــنــگــری کــه روشــنــی گــوهــر از کــجــاســت
پروین، به کجروان سخن از راستی چه سود
کــو آنــچــنــان کــســی کــه نــرنــجــد ز حـرف راسـت
امروز و فردا
بــلــبــل آهـسـتـه بـه گـل گـفـت شـبـی
کـــه مـــرا از تـــو تـــمـــنـــائــی هــســت
مـن بـه پـیـونـد تـو یـک رای شدم
گـــر تـــرا نـــیـــز چــنــیــن رائــی هــســت
گــفــت فــردا بــه گــلـسـتـان بـاز آی
تــا بــبــیــنــی چــه تــمــاشـائـی هـسـت
گـر کـه مـنـظـور تـو زیـبـائـی مـاسـت
هــــر طــــرف چـــهـــرهٔ زیـــبـــائـــی هـــســـت
پا بهرجا که نهی برگ گلی است
هـــمـــه جـــا شـــاهـــد رعـــنـــائـــی هـــســت
بــــاغــــبــــانــــان هــــمــــگــــی بـــیـــدارنـــد
چــــمــــن و جــــوی مــــصــــفــــائـــی هـــســـت
قـــدح از لـــالـــه بـــگـــیـــرد نــرگــس
هــمــه جــا ســاغــر و صـهـبـائـی هـسـت
نــه ز مــرغــان چــمــن گــمـشـدهایـسـت
نـــــــه ز زاغ و زغــــــن آوائــــــی هــــــســــــت
نــه ز گــلــچــیــن حــوادث خــبــری اسـت
نـــه بــه گــلــشــن اثــر پــائــی هــســت
هــیــچـکـس را سـر بـدخـوئـی نـیـسـت
هـــــمـــــه را مـــــیـــــل مـــــدارائــــی هــــســــت
گـــفــت رازی کــه نــهــان اســت بــبــیــن
اگـــــرت دیـــــدهٔ بـــــیـــــنـــــائـــــی هـــــســـــت
هـــم از امـــروز ســخــن بــایــد گــفــت
کــه خــبـر داشـت کـه فـردائـی هـسـت
امید و نومیدی
بــه نــومــیــدی، ســحــرگـه گـفـت امـیـد
کـه کـس نـاسـازگـاری چون تو نشنید
بـهـر سـو دسـت شـوقـی بـود بـسـتـی
بـــهـــر جـــا خـــاطــری دیــدی شــکــســتــی
کــــشــــیــــدی بــــر در هــــر دل ســــپــــاهـــی
ز ســـــوزی، نـــــالـــــهای، اشـــــکـــــی و آهـــــی
زبــونــی هــر چــه هــسـت و بـود از تـسـت
بــــســـاط دیـــده اشـــک آلـــود از تـــســـت
بــس اســت ایــن کـار بـی تـدبـیـر کـردن
جــــوانــــان را بــــحـــســـرت پـــیـــر کـــردن
بــــدیــــن تـــلـــخـــی نـــدیـــدم زنـــدگـــانـــی
بــــدیــــن بــــی مــــایــــگــــی بــــازارگــــانــــی
نـــــهـــــی بـــــر پــــای هــــر آزاده بــــنــــدی
رســـــــانـــــــی هــــــر وجــــــودی را گــــــزنــــــدی
بـــــانـــــدوهـــــی بـــــســــوزی خــــرمــــنــــی را
کـــــشـــــی از دســـــت مـــــهـــــری دامـــــنـــــی را
غــــبــــارت چـــشـــم را تـــاریـــکـــی آمـــوخـــت
شـــرارت ریـــشـــهٔ انــدیــشــه را ســوخــت
دو صــــــد راه هــــــوس را چــــــاه کــــــردی
هـــــــــــــــــــــــــزاران آرزو را آه کــــــــــــــــــــــــردی
ز امــواج تــو ایــمــن، ســاحــلــی نــیــسـت
ز تــاراج تــو فــارغ، حــاصـلـی نـیـسـت
مـــرا در هـــر دلــی، خــوش جــایــگــاهــیــســت
بــــســــوی هــــر ره تــــاریــــک راهــــیــــســــت
دهــــــــم آزردگــــــــانـــــــرا مـــــــومـــــــیـــــــائـــــــی
شــــوم در تــــیــــرگــــیــــهــــا روشــــنـــائـــی
دلــــــی را شــــــاد دارم بــــــا پــــــیـــــامـــــی
نــــشــــانــــم پــــرتــــوی را بــــا ظــــلــــامـــی
عـــــــروس وقـــــــت را آرایـــــــش از مــــــاســــــت
بـــنـــای عـــشـــق را پـــیـــدایـــش از مــاســت
غـــــمــــی را ره بــــبــــنــــدم بــــا ســــروری
ســـــلـــــیـــــمـــــانــــی پــــدیــــد آرم ز مــــوری
بـــهـــر آتـــش، گـــلـــســـتـــانـــی فـــرســـتــم
بـهـر سـر گـشـتـه، سـامـانـی فرستم
خـوش آن رمـزی کـه عـشـقی را نوید است
خـــوش آن دل کـــانـــدران نــور امــیــد اســت
بـــگـــفـــت ایـــدوســـت، گـــردشــهــای دوران
شــمــا را هــم کــنــد چــون مــا پــریـشـان
مــــرا بــــا روشــــنــــائــــی نــــیـــســـت کـــاری
کــــه مــــانــــدم در ســــیــــاهــــی روزگـــاری
نـــه یـــکـــســـانـــنـــد نـــومـــیـــدی و امــیــد
جهان بگریست بر من، بر تو خندید
در آن مـــــدت کـــــه مـــــن امـــــیـــــد بـــــودم
بـــکـــردار تـــو خـــود را مـــیســـتـــودم
مـــرا هـــم بـــود شـــادیـــهـــا، هـــوســـهـــا
چـــمــنــهــا، مــرغــهــا، گــلــهــا، قــفــســهــا
مــــــرا دلــــــســــــردی ایــــــام بــــــگـــــداخـــــت
هـــمـــان نـــاســـازگــاری، کــار مــن ســاخــت
چـــراغ شـــب ز بـــاد صـــبـــحـــگـــه مـــرد
گــل دوشــیــنــه یـکـشـب مـانـد و پـژمـرد
ســـیـــاهـــیـــهــای مــحــنــت جــلــوهام بــرد
درشــتــی دیــدم و گــشــتــم چــنــیــن خـرد
شــــبــــانــــگــــه در دلــــی تـــنـــگ آرمـــیـــدم
شـــدم اشـــکـــی و از چـــشــمــی چــکــیــدم
نـــدیـــدم نـــالـــهای بــودم ســحــرگــاه
شـــکــنــجــی دیــدم و گــشــتــم یــکــی آه
تـو بـنـشـین در دلی کاز غم بود پاک
خــــوشــــنــــد آری مــــرا دلــــهــــای غــــمــــنـــاک
چــو گــوی از دســت مـا بـردنـد فـرجـام
چــه فـرق ار اسـب تـوسـن بـود یـا رام
گــذشــت امــیــد و چـون بـرقـی درخـشـیـد
هـــمـــاره کـــی درخـــشـــیـــد بـــرق امـــیــد
اندوه فقر
بـــا دوک خـــویـــش، پـــیـــرزنـــی گـــفـــت وقــت کــار
کــاوخ! ز پــنــبــه ریــشــتــنــم مـوی شـد سـفـیـد
از بس که بر تو خم شدم و چشم دوختم
کـــم نـــور گـــشـــت دیـــدهام و قــامــتــم خــمــیــد
ابــــــر آمــــــد و گــــــرفــــــت ســــــر کــــــلــــــبــــــهٔ مـــــرا
بــر مــن گــریــســت زار کــه فــصــل شـتـا رسـیـد
جـز مـن کـه دسـتـم از هـمـه چـیـز جـهان تهیست
هــر کــس کـه بـود، بـرگ زمـسـتـان خـود خـریـد
بـــی زر، کـــســـی بـــکـــس نــدهــد هــیــزم و زغــال
ایـــــن آرزوســـــت گـــــر نـــــگـــــری، آن یــــکــــی امــــیــــد
بــــر بـــســـت هـــر پـــرنـــده در آشـــیـــان خـــویـــش
بــگــریــخــت هــر خــزنــده و در گــوشــهای خــزیـد
نـــور از کـــجـــا بـــه روزن بـــیـــچــارگــان فــتــد
چــــون گــــشــــت آفــــتــــاب جــــهــــانــــتــــاب نــــاپــــدیــــد
از رنـــــــج پـــــــاره دوخــــــتــــــن و زحــــــمــــــت رفــــــو
خــــونــــابـــهٔ دلـــم ز ســـر انـــگـــشـــتـــهـــا چـــکـــیـــد
یـــک جـــای وصـــلـــه در هـــمـــهٔ جـــامـــهام نــمــانــد
زیــــن روی وصــــلــــه کـــردم، از آن رو ز هـــم دریـــد
دیـــروز خـــواســـتـــم چــو بــســوزن کــنــم نــخــی
لـــرزیـــد بــنــد دســتــم و چــشــمــم دگــر نــدیــد
مــن بــس گــرســنــه خــفـتـم و شـبـهـا مـشـام مـن
بــــوی طـــعـــام خـــانـــهٔ هـــمـــســـایـــگـــان شـــنـــیـــد
ز انــــدوه دیــــر گــــشـــتـــن انـــدود بـــام خـــویـــش
هــر گــه کــه ابــر دیــدم و بــاران، دلــم طــپــیــد
پــرویــزنــســت ســقــف مــن، از بــس شــکــســتـگـی
در بـــرف و گـــل چــگــونــه تــوانــد کــس آرمــیــد
هـــنـــگـــام صـــبـــح در عـــوض پـــرده، عـــنـــکــبــوت
بــر بــام و ســقــف ریــخــتــهام تــارهــا تــنـیـد
در بــــاغ دهــــر بــــهــــر تــــمــــاشـــای غـــنـــچـــهای
بـــر پـــای مـــن بـــهـــر قـــدمـــی خـــارهـــا خـــلــیــد
ســــیــــلــــابــــهــــای حــــادثــــه بــــســــیــــار دیـــدهام
ســــیــــل ســــرشـــک زان ســـبـــب از دیـــدهام دویـــد
دولـت چـه شـد کـه چـهـره ز درمـانـدگان بتافت
اقـــــبـــــال از چـــــه راه ز بـــــیـــــچـــــارگــــان رمــــیــــد
پــرویــن، تــوانــگــران غــم مــسـکـیـن نـمـیـخـورنـد
بــیــهــودهاش مـکـوب کـه سـرد اسـت ایـن حـدیـد
ای رنجبر
تــــا بــــکــــی جــــان کــــنــــدن انـــدر آفـــتـــاب ای رنـــجـــبـــر
ریــــخــــتــــن از بــــهــــر نــــان از چــــهــــر آب ای رنـــجـــبـــر
زیــنــهــمــه خــواری کــه بــیــنـی زافـتـاب و خـاک و بـاد
چـــیـــســـت مـــزدت جــز نــکــوهــش یــا عــتــاب ای رنــجــبــر
از حــــقـــوق پـــایـــمـــال خـــویـــشـــتـــن کـــن پـــرســـشـــی
چــــنــــد مـــیـــتـــرســـی ز هـــر خـــان و جـــنـــاب ای رنـــجـــبـــر
جــمــلــه آنــان را کــه چــون زالــو مــکــنـدت خـون بـریـز
ونـــدران خـــون دســت و پــائــی کــن خــضــاب ای رنــجــبــر
دیـــو آز و خـــودپـــرســـتـــی را بـــگـــیـــر و حـــبـــس کــن
تـــا شـــود چــهــر حــقــیــقــت بــی حــجــاب ای رنــجــبــر
حــاکــم شــرعــی کــه بــهــر رشــوه فــتــوی مــیـدهـد
کــــی دهــــد عــــرض فــــقــــیــــران را جـــواب ای رنـــجـــبـــر
آنـــــکـــــه خـــــود را پـــــاک مــــیــــدانــــد ز هــــر آلــــودگــــی
مــــیــــکــــنــــد مــــردار خــــواری چـــون غـــراب ای رنـــجـــبـــر
گـر کـه اطـفـال تـو بـی شـامـند شبها باک نیست
خــواجــه تــیــهــو مـیکـنـد هـر شـب کـبـاب ای رنـجـبـر
گـــر چـــراغـــت را نـــبــخــشــیــدهاســت گــردون روشــنــی
غـــم مـــخـــور، مـــیـــتـــابـــد امـــشـــب مــاهــتــاب ای رنــجــبــر
در خـــــور دانـــــش امـــــیـــــرانـــــنــــد و فــــرزنــــدانــــشــــان
تــو چــه خــواهــی فــهــم کــردن از کــتــاب ای رنــجـبـر
مــــردم آنــــانــــنــــد کـــز حـــکـــم و ســـیـــاســـت آگـــهـــنـــد
کــــارگــــر کــــارش غـــم اســـت و اضـــطـــراب ای رنـــجـــبـــر
هــر کـه پـوشـد جـامـهٔ نـیـکـو بـزرگ و لـایـق اوسـت
رو تــو صــدهــا وصــلــه داری بــر ثــیــاب ای رنـجـبـر
جامهات شوخ است و رویت تیره رنگ از گرد و خاک
از تــــو مــــیــــبــــایـــســـت کـــردن اجـــتـــنـــاب ای رنـــجـــبـــر
هــر چــه بــنــویــسـنـد حـکـام انـدریـن مـحـضـر رواسـت
کــس نــخــواهــد خــواســتــن زیــشـان حـسـاب ای رنـجـبـر
ای گربه
ای گربه، ترا چه شد که ناگاه
رفـــــتـــــی و نـــــیـــــامـــــدی دگــــر بــــار
بــس روز گــذشــت و هــفــتــه و مــاه
معلوم نشد که چون شد این کار
جــای تــو شــبــانــگــه و ســحـرگـاه
در دامـــن مـــن تـــهـــیـــســـت بــســیــار
در راه تــــو کــــنــــد آســــمــــان چـــاه
کــــار تــــو زمــــانــــه کــــرد دشـــوار
پـیـدا نـه بـخـانـهای نه بر بام
ای گـــــــمـــــــشـــــــدهٔ عــــــزیــــــز، دانــــــی
کـــز یـــاد نـــمـــیـــشـــوی فـــرامـــوش
بـــرد آنـــکـــه تـــرا بـــمـــیـــهـــمــانــی
دســتــیـت کـشـیـد بـر سـر و گـوش
بـــنـــواخـــت تـــو را بـــمـــهـــربـــانـــی
بـــنـــشـــانـــد تــو را دمــی در آغــوش
مـــیـــگـــویـــمـــت ایـــن ســـخــن نــهــانــی
در خــــــــانــــــــهٔ مــــــــا ز آفــــــــت مــــــــوش
نـه پـخـته بجای ماند و نه خام
آن پــــنــــجــــهٔ تـــیـــز در شـــب تـــار
کــــردســــت گــــهــــی شــــکــــار مـــاهـــی
گــشــتــه اســت بــحـیـلـهای گـرفـتـار
در چـــنـــگ تـــو مـــرغ صــبــحــگــاهــی
افــــــتـــــد گـــــذرت بـــــســـــوی انـــــبـــــار
بـــانـــو دهـــدت هـــر آنـــچـــه خـــواهـــی
در دیــــگ طـــمـــع، ســـرت دگـــر بـــار
آلـــــــود بـــــــروغـــــــن و ســـــــیــــــاهــــــی
چـــــونـــــی بـــــه زمـــــان خــــواب و آرام
آنـــروز تـــو داشــتــی ســه فــرزنــد
از خـــنـــدهٔ صـــبـــحـــگـــاه خــوشــتــر
خــــفــــتــــنــــد نــــژنــــد روزکـــی چـــنـــد
در دامـــــــن گـــــــربـــــــههــــــای دیــــــگــــــر
فـــــرزنـــــد ز مــــادرســــت خــــرســــنــــد
بـــیـــگـــانـــه کـــجـــا و مـــهـــر مـــادر
چـون عـهـد شـد و شـکـسـت پـیـوند
گــــشــــتــــنــــد بــــســــان دوک لــــاغـــر
مـــردنـــد و بـــرون شــدنــد زیــن دام
از بــــــــازی خــــــــویــــــــش یــــــــاد داری
بــر بــام، شـبـی کـه بـود مـهـتـاب
گـــشـــتـــی چـــو ز دســـت مـــن فـــراری
افــــــتــــــاد و شــــــکـــــســـــت کـــــوزهٔ آب
ژولــــــیــــــد، چــــــو آب گـــــشـــــت جـــــاری
آن مــوی بــه از ســمــور و سـنـجـاب
زان آشــــــتـــــی و ســـــتـــــیـــــزه کـــــاری
مــانــدی تـو ز شـبـروی، مـن از خـواب
بـــا آن هـــمـــه تـــوســـنــی شــدی رام
آنــجــا کــه طــبــیـب شـد بـدانـدیـش
افـــــزوده شـــــود بــــه دردمــــنــــدی
ایـــن مـــار هــمــیــشــه مــیــزنــد نــیــش
زنـــهـــار بـــه زخـــم کــس نــخــنــدی
هـشـدار، بـسـیـست در پس و پیش
بـــیـــغـــولــه و پــســتــی و بــلــنــدی
بــا حــمـلـه قـضـا نـرانـی از خـویـش
بــــا حــــیــــلــــه ره فــــلــــک نـــبـــنـــدی
یــــغــــمــــا گــــر زنــــدگــــی اســـت ایـــام