خاطر خشنود
بـطـعنه پیش سگی گفت گربه کای مسکین
قــبــیــلــهٔ تــو بــسـی تـیـرهروز و نـاشـادنـد
مـــیـــان کـــوی بـــخـــســبــی و اســتــخــوان خــائــی
بــداخــتــری چــو تـو را، کـاشـکـی نـمـیـزادنـد
بــرو بــه مــطــبــخ شـه یـا بـمـخـزن دهـقـان
بـشـهـر و قـریـه، بـسـی خـانـههـا کـه آبادند
کـبـاب و مـرغ و پـنـیر است و شیر، طعمهٔ من
ز حـــیـــلـــهام هـــمــه کــار آگــهــان بــفــریــادنــد
جــفــای نــان نــکــشــیــدســت یــکـتـن از مـا، لـیـک
گـــرســـنـــگـــان شـــمـــا بـــیــشــتــر ز هــفــتــادنــد
بـــگـــفـــت، راســـت نـــگـــردد بـــنـــای طـــالــع مــا
چـــرا کــه از ازلــش پــایــه، راســت نــنــهــادنــد
مـرا بـه پـشـت سـرافـکند حکم چرخ، ز خلق
شــگــفــت نــیــســت گــرم در بــروی نـگـشـادنـد
کـــســـی بـــخـــانـــهٔ مـــردم بــمــیــهــمــانــی رفــت
کـه روز سـور، کـسـی از پـیـش فـرسـتـادند
بــــروزی دگــــران چـــون طـــمـــع تـــوانـــم کـــرد
مــرا ز خــوان قــضــا، قــسـمـت اسـتـخـوان دادنـد
تـو خـلـق دهـر نـدانـسـتـهای چـه بـی بـاکـنـد
تـو عـهـدهـا نـشـنـیـدی چـه سـسـت بـنـیـادند
کــســی بــلــطــف، بــدرمــانــدگـان نـظـر نـکـنـد
دریــن مــعــامــلــه، دلــهــا ز ســنــگ و پــولــادنــد
هــزار مــرتــبــه، فــقــر از تــوانــگــری خــوشـتـر
تــوانــگــران، هــمــه بـدنـام ظـلـم و بـیـدادنـد
نـــخـــســـت رســم و ره مــا، درســتــکــاری مــاســت
قــــبــــیــــلــــهٔ تــــو، در آئــــیــــن دزدی اســــتـــادنـــد
بـــــرای پـــــرورش تـــــن، بـــــدام بـــــدنـــــامـــــی
نـــیـــوفــتــنــد کــســانــی کــه بــخــرد و رادنــد
پـــی هـــوی و هـــوس، نـــوع خــودپــرســت شــمــا
ســحــر بــبــصـره و هـنـگـام شـب بـبـغـدادنـد
ز جور سال و مه ایدوست کس نرست، تمام
اســـیـــر فـــتــنــهٔ دیــمــاه و تــیــر و مــردادنــد
بـچـهـرهها منگر، خاطر شکسته بسی است
عــروس دهــر چــو شــیـریـن و خـلـق فـرهـادنـد
مــن از فــتــادگــی خــویــش هــیــچ غــم نــخــورم
فـــتـــادگـــان چـــنـــیـــن، هـــیـــچــگــه نــیــفــتــادنــد
اســیــر نــفــس تــوئــی، هــمــچــو مــا گــرفــتـاران
ز بــــــنــــــد بــــــنـــــدگـــــی حـــــرص و آز، آزادنـــــد
تــو شــاد بــاش و دل آســوده زنــدگــانــی کــن
ســـگـــان، بـــه بـــدســـری روزگـــار مــعــتــادنــد
خوان کرم
بــــر ســــر راهــــی، گــــدائـــی تـــیـــرهروز
نــالــههــا مــیــکــرد بـا صـد آه و سـوز
کــــای خـــدا، بـــی خـــانـــه و بـــی روزیـــم
ز آتـــــش ادبـــــار، خـــــوش مـــــیـــــســـــوزیــــم
شـد پـریـشـانـی چـو باد و من چو کاه
پـــیــش بــاد، از کــاه آســایــش مــخــواه
ســاخــتــم بــا آنــکــه عــمــری ســوخــتـم
ســوخــتــم یــک عــمـر و صـبـر آمـوخـتـم
آســمــان، کــس را بــدیـن پـسـتـی نـکـشـت
چـــون مـــن از درد تـــهــیــدســتــی نــکــشــت
هـــیـــچـــکـــس مـــانــنــد مــن، حــیــران نــشــد
روز و شـب سـرگـشـتـه بـهـر نان نشد
ایـــــســـــتـــــادم در پـــــس درهـــــا بـــــســـــی
داد دشـــــنـــــامـــــم کـــــســـــی و نــــاکــــســــی
رشــتــه را رشــتــم ولــی از هــم گــســیـخـت
بــخــت را خــوانــدم ولــی از مــن گــریــخـت
پـــیـــش مـــن خـــوردنــد مــردم نــان گــرم
مـــن هـــمـــی خـــون جــگــر خــوردم ز شــرم
دیـــــدهام رنــــگــــی نــــدیــــد از رخــــت نــــو
ســیــر، یــک نــوبــت نــخــوردم نــان جــو
ایـــــن تـــــرازو، گــــر تــــرازوی خــــداســــت
ایــــن کــــژی و نـــادرســـتـــی از کـــجـــاســـت
در زمـــــســـــتـــــانـــــم، تـــــف دل آتـــــش اســـــت
بـرف و بـاران خـوابـگـاه و پـوشش است
آبــــــرو بــــــردم، نـــــدیـــــدم از تـــــو روی
گــم شــدم، هــرگــز نــکــردی جـسـتـجـوی
گــــــفــــــتــــــش انـــــدر گـــــوش دل، رب و دود
گـــر نـــبـــودی کــاردان، جــرم تــو بــود
نـــــیـــــســـــت راه کــــج، ره حــــق جــــلــــیــــل
کــــجــــروان را حــــق نــــمـــیـــگـــردد دلـــیـــل
تـــو بـــراه مـــن بـــنـــه گـــامـــی تــمــام
تـــا مـــنـــت نـــزدیـــک آیـــم بـــیــســت گــام
گـــــر بــــنــــام حــــق گــــشــــائــــی دفــــتــــری
جــــــز در اخــــــلــــــاص نــــــشـــــنـــــاســـــی دری
گـــــر کـــــنـــــی آئـــــیـــــنـــــه مـــــا را نـــــظــــر
عـــیـــبـــهـــاســـت ســـر بــســر گــردد هــنــر
مــا تــرا بــی تــوشــه نــفـرسـتـادهایـم
آنـــــچــــه مــــیبــــایــــســــت دادن، دادهایــــم
دســــت دادیــــمــــت کـــه تـــا کـــاری کـــنـــی
در هــــمــــی گــــر هــــســــت، دیــــنــــاری کـــنـــی
پــای دادیــمــت کــه بــاشــی پــا بــجــای
وارهـــــانـــــی خـــــویـــــش را از تــــنــــگــــنــــای
چـــــشـــــم دادم تــــا دلــــت ایــــمــــن کــــنــــد
بــــر تــــو راه زنــــدگــــی، روشــــن کــــنــــد
بــــر تــــن خــــاکــــی دمــــیــــدم جـــان پـــاک
خـــیـــرگـــیـــهـــا دیــدم از یــک مــشــت خــاک
تــا تــو خــاکــی را مــنــظــم شــد نــفــس
ای عـــجـــب! خــود را پــرســتــیــدی و بــس
مـــا کـــســـی را نـــاشـــتـــا نـــگـــذاشـــتــیــم
ایـــن بـــنـــا از بـــهـــر خــلــق افــراشــتــیــم
کـــار مـــا جـــز رحـــمـــت و احــســان نــبــود
هـیـچـگـاه ایـن سـفـره بـی مـهـمـان نبود
در نـــــمــــیبــــنــــدد بــــکــــس، دربــــان مــــا
کــــم نــــمــــیــــگـــردد ز خـــوردن، نـــان مـــا
آنـکـه جـان کـرده اسـت بـی خـواهـش عطا
نـــــان کـــــجـــــا دارد دریــــغ از نــــاشــــتــــا
ایـــن تـــوانـــائـــی کـــه در بــازوی تــســت
شــاهـد بـخـت اسـت و در پـهـلـوی تـسـت
گــنــجــهــا بــخــشــیــدمــت، ای نــاســپــاس
کــه نــگــنــجــد هــیــچــکــس را در قــیـاس
آنچه گفتی نیست، یک یک در تو هست
گـــنـــجـــهـــا داری و هـــســـتــی تــنــگــدســت
عــقــل و رای و عــزم و هــمــت، گـنـج تـسـت
بـهـتـریـن گـنـجـور، سـعـی و رنـج تـسـت
عـــارفـــان، چـــون دولــت از مــا خــواســتــنــد
دســــت و بــــازوی تــــوانـــا خـــواســـتـــنـــد
مــــا نــــمــــیــــگــــوئــــیــــم ســــائــــل در مــــزن
چـــــــون زدی ایـــــــن در، در دیـــــــگـــــــر مــــــزن
آنــکــه بــر خــوان کــریــمــان کــرد پـشـت
از لــــئــــیــــمــــان بــــشـــنـــود حـــرف درشـــت
آن درشـــتـــی، کـــیـــفـــر خـــودکـــامـــهـــاســت
ورنـــه بـــهــر نــامــجــویــان، نــامــهــاســت
هــیــچ خـودبـیـن، از خـدا خـرسـنـد نـیـسـت
شـاخ بـی بـر، در خـور پـیـوند نیست
زیـــن هـــمـــه شـــادی، چـــراغـــم خــواســتــی
از کـــریــمــان، از چــه رو کــم خــواســتــی
نــور حــق، هــمــواره در جــلــوهگــریــسـت
آنــکــه آگــه نــیــسـت، از بـیـنـش بـریـسـت
گـــلـــبـــن مـــا بـــاش و بـــهـــر مـــا بــروی
هــم صــفــا از مــا طــلــب، هـم رنـگ و بـوی
زارع مــــــا، خــــــوشـــــه را خـــــروار کـــــرد
هــر چــه کــم کـردنـد، او بـسـیـار کـرد
تــا نــبــاشــی قــطــره، دریــا چـون شـوی
تـا نـهای گم گشته، پیدا چون شوی
خون دل
مـرغـی بـبـاغ رفـت و یـکـی مـیوه کند و خورد
نــاگــه ز دســت چــرخ بــپــایــش رســیــد ســنـگ
خـونـیـن بـه لـانـه آمد و سر زیر پر کشید
غــلــتــیــد چــون کــبــوتــر بـا بـاز کـرده جـنـگ
بگریست مرغ خرد که برخیز و سرخ کن
مــانــنــد بــال خــویــش، مــرا نــیــز بـال و چـنـگ
نـالـیـد و گـفـت خـون دلـسـت ایـن نـه رنـگ و زیـب
صـــیــاد روزگــار، بــمــن عــرصــه کــرد تــنــگ
آخـــر تـــو هــم ز لــانــه، پــی دانــه بــر پــری
از خــون پــر تـو نـیـز بـدیـنـسـان کـنـنـد رنـگ
در ســـبــزه گــر روی، کــنــدت دســت جــور پــر
بـر بـام گـر شـوی، کـنـدت سنگ فتنه لنگ
آهـــســـتــه مــیــوهای بــکــن از شــاخــی و بــرو
در بـــاغ و مـــرغـــزار، مـــکـــن هـــیـــچــگــه درنــگ
مــیـدان سـعـی و کـار، شـمـار اسـت بـعـد ازیـن
مـــا رفـــتـــگـــان نـــبـــوت خـــود تــاخــتــیــم خــنــگ
درخت بی بر
آن قـــصـــه شـــنـــیـــدیـــد کــه در بــاغ، یــکــی روز
از جـــــور تـــــبـــــر، زار بـــــنـــــالـــــیــــد ســــپــــیــــدار
کـز مـن نـه دگـر بـیـخ و بنی ماند و نه شاخی
از تــــــیــــــشـــــهٔ هـــــیـــــزم شـــــکـــــن و ارهٔ نـــــجـــــار
ایـــن بــا کــه تــوان گــفــت کــه در عــیــن بــلــنــدی
دســـــت قـــــدرم کـــــرد بـــــنـــــاگــــاه نــــگــــونــــســــار
گــفــتـش تـبـر آهـسـتـه کـه جـرم تـو هـمـیـن بـس
کــایــن مــوســم حــاصــل بــود و نــیـسـت تـرا بـار
تــــا شــــام نــــیــــفـــتـــاد صـــدای تـــبـــر از گـــوش
شــد تــوده در آن بــاغ، ســحـر هـیـمـهٔ بـسـیـار
دهــقــان چــو تــنـور خـود ازیـن هـیـمـه بـرافـروخـت
بــگــریــســت ســپــیــدار و چــنــیــن گــفــت دگـر بـار
آوخ کــــه شــــدم هــــیــــزم و آتــــشــــگــــر گــــیــــتــــی
انـــــدام مـــــرا ســـــوخـــــت چـــــنـــــیـــــن ز آتـــــش ادبــــار
هــــر شــــاخــــهام افــــتــــاد در آخــــر بـــه تـــنـــوری
زین جامه نه یک پود بجا ماند و نه یک تار
چـون ریـشـهٔ مـن کـنـده شـد از بـاغ و بخشکید
در صـــفـــحــهٔ ایــام، نــه گــل بــاد و نــه گــلــزار
از ســـــوخـــــتـــــن خــــویــــش هــــمــــی زارم و گــــریــــم
آن را کـــه بـــســوزنــد، چــو مــن گــریــه کــنــد زار
کـــــــو دولـــــــت و فـــــــیـــــــروزی و آســـــــایــــــش و آرام
کــــــو دعــــــوی دیـــــروزی و آن پـــــایـــــه و مـــــقـــــدار
خــنــدیــد بــرو شــعــلــه کــه از دســت کــه نــالـی
نــاچــیــزی تــو کــرد بــدیــنــگــونــه تـو را خـوار
آن شــاخ کــه ســر بــر کــشــد و مــیــوه نـیـارد
فــرجــام بــه جــز ســوخــتـنـش نـیـسـت سـزاوار
جــــز دانــــش و حــــکــــمــــت نــــبــــود مــــیــــوهٔ انـــســـان
ای مـــــیـــــوه فــــروش هــــنــــر، ایــــن دکــــه و بــــازار
از گــــفـــتـــهٔ نـــاکـــردهٔ بـــیـــهـــوده چـــه حـــاصـــل
کــردار نــکـو کـن، کـه نـه سـودیـسـت ز گـفـتـار
آســــان گــــذرد گــــر شــــب و روز و مــــه و ســـالـــت
روز عــــــمـــــل و مـــــزد، بـــــود کـــــار تـــــو دشـــــوار
از روز نــــخــــســــتــــیـــن اگـــرت ســـنـــگ گـــران بـــود
دور فـــلـــکـــت پـــســـت نـــمـــیـــکـــرد و ســـبـــکــســار
امــــــروز، ســــــرافــــــرازی دی را هـــــنـــــری نـــــیـــــســـــت
مـــیـــبـــایـــد از امـــســـال ســـخـــن رانــد، نــه از پــار
دریای نور
بــــالــــمــــاس مــــیــــزد چــــکــــش زرگــــری
بــهـر لـحـظـه مـیـجـسـت از آن اخـگـری
بـــنـــالـــیـــد الـــمـــاس کــای تــیــره رای
ز بــیــداد تــو، چــنــد نـالـم چـو نـای
بــــجــــز خــــوبـــی و پـــاکـــی و راســـتـــی
چـــه کـــردم کـــه آزار مـــن خــواســتــی
بــگــفــتــا مــکــن خــاطــر خــویــش تـنـگ
تــرازوی چــرخــت گــران کــرده ســنـگ
مــــرنــــج ار تــــنــــت را جــــفــــائـــی رســـد
کــــزیـــن کـــار، کـــارت بـــجـــائـــی رســـد
هــم اکــنـون، تـراش تـو گـردد تـمـام
بـــرویـــت کــنــد نــیــکــبــخــتــی ســلــام
هـــمـــیـــن دم، فـــروزان و پــاکــت کــنــم
پــــســــنــــدیـــده و تـــابـــنـــاکـــت کـــنـــم
دگــر بــاره بــگــریــسـت گـوهـر نـهـان
کـه آوخ! سـیه شد بچشمم جهان
بـــــدیـــــن خـــــردیـــــم، آســـــمــــان درشــــت
بـــدام بـــلـــای تـــو افــکــنــد و کــشــت
مـــرا هـــر رگ و هــر پــی و بــنــد بــود
بـخـشکید پاک این چه پیوند بود
کـه ایـن تـیـشـهٔ کین بدست تو داد
فــــتــــاد ایــــن وجــــود نـــزارم، فـــتـــاد
بــبــخــشــای لــخــتــی، نــگــهــدار دســت
شـکـسـت ایـن سـر دردمـنـدم، شـکـسـت
نــــه آســــایــــشــــی مــــانـــد انـــدر تـــنـــم
نــــه رونـــق بـــه رخـــســـارهٔ روشـــنـــم
بـگـفـتـا چـو زیـن دخمه بیرون شوی
بـــزیـــبـــائـــی خـــویـــش، مــفــتــون شــوی
بــــشــــوئــــیــــم از رویــــت ایــــن گــــرد را
بـــــخـــــوبـــــان دهــــیــــم ایــــن ره آورد را
چــو بـردارد ایـن پـرده را پـردهدار
ســـخـــنـــهـــای پــنــهــان شــود آشــکــار
در آن حــال، دانــی کــه نــیـکـی نـکـوسـت
که بینی تو مغزی و رفتست پوست
ســوم بــار، بـرخـاسـت بـانـگ چـکـش
بـــنـــاگــاه بــرهــم شــد آن روی خــوش
بـــگـــفـــت ای ســتــمــکــار، مــشــکــن مــرا
بـــه بـــدرائـــی، از پـــا مــیــفــکــن مــرا
وفـــا داشـــتـــم چـــشـــم و دیـــدم جـــفـــا
بـــگـــشـــتـــم ز هــر روی، خــوردم قــفــا
بــگــفــت ار صــبــوری کــنــی یـک نـفـس
کــشــد بــار جـور تـو بـسـیـار کـس
چــــو رفــــت ایــــن ســــیـــاهـــی و آلـــودگـــی
نـــــمـــــانـــــد زبــــونــــی و فــــرســــودگــــی
دلـــت گـــر ز انـــدیـــشـــه خــون کــردهام
بــچــهــر، آب و رنــگــت فــزون کـردهام
بـــــریـــــدم، ولـــــی تـــــیــــره و زشــــت را
شــکــســتــم، ولــی ســنــگ و انــکــشــت را
چــــــو بــــــیــــــنــــــنـــــد روی دل آرای تـــــو
چـــو آگـــه شـــونـــد از تـــجـــلـــای تـــو
چــــو پــــرســــنــــد از مــــوج ایــــن آبـــهـــا
ازیــــن جــــلــــوههـــا، رنـــگـــهـــا، تـــابـــهـــا
بـــــتـــــی چـــــون بـــــگــــردن در انــــدازدت
فــــــراتـــــر ز دل، جـــــایـــــگـــــه ســـــازدت
چــو نــقــاد چــرخ از تــو کــالــا کـنـد
چــو هــر روز، نــرخ تــو بــالــا کــنــد
چـــو زیـــن داســـتـــان گـــفـــتـــگــوهــا رود
چـــو ایـــن آب حـــیـــوان بـــه جــوهــا رود
چـــو هـــر دم بـــیــفــزایــدت خــواســتــار
چـــو آیـــنـــد ســـوی تـــو از هـــر کــنــار
چــو بــیــدار بــخـتـی بـبـیـنـد تـو را
چـــو بــر دیــگــران بــر گــزیــنــد تــرا
چــو بــر چــهــر خــوبــان تـبـسـم کـنـی
چـــو ایـــن کـــوی تــاریــک را گــم کــنــی
چـــو در مـــخـــزنـــت جـــا دهـــد گـــوهــری
چــــو بــــنـــشـــانـــدت انـــدر انـــگـــشـــتـــری
چـــو در تـــیـــرگـــی، روشـــنـــائــی شــوی
چــــــــو آمـــــــادهٔ دلـــــــربـــــــائـــــــی شـــــــوی
چـو بـیـرون کـشـی رخـت زیـن تـنـگـنـای
چــــو اقـــبـــال گـــردد تـــو را رهـــنـــمـــای
چـــو آســـودگـــی زایـــد ایــن روز ســخــت
چــو فـرخـنـده گـردی و پـیـروزبـخـت
چــــو پــــیـــرایـــههـــا مـــانـــدت در گـــرو
چــــو بــــیـــنـــی ره نـــیـــک و آئـــیـــن نـــو
چــــو افــــتــــادی انــــدر تــــرازوی مــــهـــر
چــو صــد راه داد و گــرفــتـت سـپـهـر
رهــــائــــی دهــــنــــدت چــــو زیــــن رنـــجـــهـــا
چــو ریــزنــد بــر پــای تــو گــنــجــهـا
چـــــو بـــــازارگـــــانــــان خــــرنــــدت بــــزر
بـــرنــدت ز شــهــری بــه شــهــر دگــر
چــو دیــهــیــم شــاهــت نــشــیـمـن شـود
چـــو از دیـــدنـــت، دیـــده روشـــن شـــود
بـــــیـــــاد آر، زیـــــن دکـــــهٔ تـــــنـــــگ مـــــن
ز ســـــنـــــگـــــیــــنــــی آهــــن و ســــنــــگ مــــن
چـــو نـــام تـــو خــوانــنــد دریــای نــور
درودیـــــــم بـــــــفـــــــرســــــت زان راه دور
تـــرا هـــر چـــه قــیــمــت نــهــد روزگــار
بـــدار از مـــن و ایـــن چـــکـــش یـــادگــار
چــــو مـــشـــاطـــه، رخـــســـارت آراســـتـــم
فــزودم دو صـد، گـر یـکـی کـاسـتـم
تـــو روزی کـــه از حـــصـــن کــان آمــدی
بــــــس آلــــــوده و ســــــرگــــــران آمــــــدی
بــدیــن گــونــه روشــن نــبـودی و پـاک
بــهــم بــود مــخـلـوط، الـمـاس و خـاک
حـــــدیـــــث نـــــهــــان چــــکــــش گــــوش دار
نـــگــیــن ســازدت چــرخ یــا گــوشــوار
نـه مـشـت و قـفـایـت بـه سـر مـیـزنـم
بـــــدیـــــن درگـــــه نــــور، در مــــیــــزنــــم
دزد خانه
حــکــایــت کــرد ســرهـنـگـی بـه کـسـری
کــه دشــمـن را ز پـشـت قـلـعـه رانـدیـم
فــــراریــــهــــای چــــابــــک را گــــرفــــتـــیـــم
گــــرفـــتـــاران مـــســـکـــیـــن را رهـــانـــدیـــم
بـه خـون کشتگان، شمشیر شستیم
بــر آتــشــهــای کــیــن، آبــی فــشــانــدیــم
ز پــــای مــــادران کــــنــــدیــــم خــــلــــخــــال
ســرشــک از دیــدهٔ طــفــلــان چــکــانـدیـم
ز جــام فــتــنـه، هـر تـلـخـی چـشـیـدیـم
همان شربت به بدخواهان چشاندیم
بـــگـــفـــت ایـــن خـــصـــم را رانـــدیــم، امــا
یـکـی زو کـیـنه جوتر، پیش خواندیم
کـــجـــا بـــا دزد بـــیـــرونــی درافــتــیــم
چـــو دزد خـــانــه را بــالــا نــشــانــدیــم
ازیـــن دشـــمـــن در افـــکــنــدن چــه حــاصــل
چــو عــمــری بــا عــدوی نــفــس مـانـدیـم
ز غــــفــــلــــت، زیـــر بـــار عـــجـــب رفـــتـــیـــم
ز جـهـل، ایـن بـار را با خود کشاندیم
نــــــداده ابــــــره را از آســــــتــــــر فــــــرق
قـــــــبـــــــای زنــــــدگــــــانــــــی را درانــــــدیــــــم
دریـــن دفـــتـــر، بـــهـــر رمــزی رســیــدیــم
نــوشــتــیــم و بــه اهــریــمـن رسـانـدیـم
دویــــدیــــم اســــتــــخــــوانــــی را ز دنــــبـــال
ســـــگ پــــنــــدار را از پــــی دوانــــدیــــم
فــــســــون دیــــو را از دل نــــهــــفــــتــــیــــم
بــــــرای گـــــرگ، آهـــــو پـــــرورانـــــدیـــــم
پــــلـــنـــگـــی جـــای کـــرد انـــدر چـــراگـــاه
هـــمـــانـــجـــا گـــلـــهٔ خــود را چــرانــدیــم
نــدانــســتــیــم فــرصــت را بـدل نـیـسـت
ز دام، ایــن مــرغ وحــشــی را پــرانــدیــم
دزد و قاضی
بـــرد دزدی را ســـوی قــاضــی عــســس
خـلـق بـسـیـاری روان از پـیـش و پـس
گفت قاضی کاین خطاکاری چه بود
دزد گــفــت از مــردم آزاری چــه سـود
گــفــت، بـدکـردار را بـد کـیـفـر اسـت
گــفــت، بـدکـار از مـنـافـق بـهـتـر اسـت
گــفـت، هـان بـر گـوی شـغـل خـویـشـتـن
گــفــت، هــســتــم هــمـچـو قـاضـی راهـزن
گـفـت، آن زرهـا که بردستی کجاست
گــفــت، در هــمــیــان تــلـبـیـس شـمـاسـت
گــفــت، آن لــعــل بـدخـشـانـی چـه شـد
گــفــت، مـیـدانـیـم و مـیـدانـی چـه شـد
گــفــت، پـیـش کـیـسـت آن روشـن نـگـیـن
گـــفـــت، بـــیـــرون آر دســـت از آســـتـــیــن
دزدی پــنــهــان و پــیــدا، کــار تــسـت
مـــال دزدی، جـــمـــلـــه در انـــبــار تــســت
تـــو قـــلـــم بــر حــکــم داور مــیــبــری
مــــن ز دیــــوار و تــــو از در مــــیــــبـــری
حــــد بــــگــــردن داری و حــــد مــــیـــزنـــی
گــر یــکــی بــایــد زدن، صــد مــیــزنــی
مـــیـــزنـــم گـــر مــن ره خــلــق، ای رفــیــق
در ره شــرعــی تــو قــطــاع الـطـریـق
مــــیبـــرم مـــن جـــامـــهٔ درویـــش عـــور
تـــو ربـــا و رشــوه مــیــگــیــری بــزور
دســت مــن بــســتــی بــرای یــک گــلـیـم
خــود گــرفــتــی خــانــه از دسـت یـتـیـم
مـــن ربـــودم مـــوزه و طـــشــت و نــمــد
تــو سـیـهـدل مـدرک و حـکـم و سـنـد
دزد جـــاهـــل، گـــر یـــکـــی ابــریــق بــرد
دزد عـــارف، دفـــتـــر تـــحـــقـــیــق بــرد
دیـــدههــای عــقــل، گــر بــیــنــا شــونــد
خــود فـروشـان زودتـر رسـوا شـونـد
دزد زر بـــســـتـــنـــد و دزد دیــن رهــیــد
شـحـنـه مـا را دیـد و قاضی را ندید
مــــن بــــراه خــــود نــــدیــــدم چـــاه را
تـــو بـــدیـــدی، کـــج نـــکــردی راه را
مــیــزدی خـود، پـشـت پـا بـر راسـتـی
راســــتــــی از دیـــگـــران مـــیـــخـــواســـتـــی
دیــگــر ای گــنــدم نــمــای جــو فــروش
بـــا ردای عـــجـــب، عـــیـــب خـــود مــپــوش
چــیـرهدسـتـان مـیـربـایـنـد آنـچـه هـسـت
مـــیـــبـــرنـــد آنـــگـــه ز دزد کـــاه، دســـت
در دل مــــــا حــــــرص، آلـــــایـــــش فـــــزود
نـــــیــــت پــــاکــــان چــــرا آلــــوده بــــود
دزد اگــر شـب، گـرم یـغـمـا کـردنـسـت
دزدی حــــــــکــــــــام، روز روشــــــــن اســـــــت
حــــاجــــت ار مــــا را ز راه راســــت بـــرد
دیـو، قـاضـی را بـهرجا خواست برد
دکان ریا
ایـــنــچــنــیــن خــوانــدم کــه روزی روبــهــی
پــــایــــبــــنــــد تــــلــــه گـــشـــت انـــدر رهـــی
حــــــیــــــلـــــهٔ روبـــــاهـــــیـــــش از یـــــاد رفـــــت
خـــــانـــــهٔ تـــــزویـــــر را بـــــنـــــیـــــاد رفــــت
گـــر چـــه زائـــیـــن ســـپـــهـــر آگــاه بــود
هر چه بود، آن شیر و این روباه بود
تـــیـــره روزش کــرد، چــرخ نــیــل فــام
تـا شـود روشـن کـه شـاگردیست خام
بـــا هـــمــه تــردســتــی، از پــای اوفــتــاد
دل بـه رنـج و تـن بـه بـدبختی نهاد
گــر چــه در نــیــرنـگ سـازی داشـت دسـت
بـــنـــد نــیــرنــگ قــضــایــش دســت بــســت
حـــرص، بـــا رســـوائـــیـــش هـــمــراه کــرد
تـــیـــغ ذلـــت، نـــاخـــنـــش کـــوتـــاه کـــرد
بـــــود روز کـــــار و یــــارائــــی نــــداشــــت
بــــود وقــــت رفــــتــــن و پــــائــــی نـــداشـــت
آهــنــی ســنــگــیــن، دمــش را کــنــده بـود
مـــــرگ را مـــــیـــــدیــــد، امــــا زنــــده بــــود
مــــــیــــــفــــــشــــــردی اشـــــکـــــم نـــــاهـــــار را
مــــیگــــزیــــدی حــــلــــقــــه و مــــســــمـــار را
دام تــــــــــادیـــــــــب اســـــــــت، دام روزگـــــــــار
هـر کـه شـد صـیـاد، آخـر شـد شـکـار
مــا کــیــانــهــا کــشـتـه بـود ایـن روبـهـک
زان ســــبـــب شـــد صـــیـــد روبـــاه فـــلـــک
خـیـرگـیـهـا کـرده بـود ایـن خـودپـسـند
خـــیـــرگـــی را چـــاره زنـــدانـــســت و بــنــد
مــــاکــــیــــانـــی ســـاده از ده دور گـــشـــت
بــــر ســــر آن تــــلــــه و روبـــه گـــذشـــت
از بــــــلــــــای دام و زنــــــدان بــــــی خـــــبـــــر
گـــــفـــــت زان کـــــیــــســــت ایــــن ایــــوان و در
گــــفــــت روبــــه ایــــن در و ایــــوان مــــاســــت
پـــوســـتـــیـــن دوزیــم و ایــن دکــان مــاســت
هـــســـت مـــا را بـــهــتــر از هــر خــواســتــه
انــــــــدریــــــــن دکــــــــان، دمــــــــی آراســــــــتـــــــه
ســــاده و پــــاکــــیـــزه و زیـــبـــا و نـــرم
هـمـچـو خـز شـایان و چون سنجاب گرم
مـــیفـــروشـــیـــم ایـــن دم پــر پــشــم را
بـــــاز کـــــن وقـــــت خـــــریــــدن، چــــشــــم را
گـــــــر دم مـــــــا را خـــــــریـــــــداری کــــــنــــــی
هـــمـــچـــو مـــا، یـــک عـــمـــر طــراری کــنــی
گر ز مهر، این دم به بندیمت به دم
راه را هــــرگــــز نــــخــــواهــــی کــــرد گــــم
گــــــر ز رســــــم و راه مــــــا آگـــــه شـــــوی
مــــاکـــیـــانـــی بـــس کـــنـــی، روبـــه شـــوی
گــــر کــــه بــــربــــنــــدی در چـــون و چـــرا
ســودهــا بــیــنــی در ایـن بـیـع و شـری
بــــــایــــــد آن دم کــــــژت کــــــنـــــدن ز تـــــن
ویــــن دم نــــیــــکــــو بـــجـــایـــش دوخـــتـــن
مــــاکــــیـــان را ایـــن مـــقـــال آمـــد پـــســـنـــد
گـــفـــت: بـــر گـــو دمـــت ای روبـــاه چـــنــد
گـــفـــت بـــایـــد دیـــد کـــالـــا را نــخــســت
ور نــه، ایــن بـیـع و شـری نـایـد درسـت
گـــــــر خـــــــریـــــــداری، در آی انــــــدر دکــــــان
نـــــرخ، آنـــــگـــــه پـــــرس از بـــــازارگـــــان
مـــــاکـــــیـــــان را آن فـــــریـــــب از راه بــــرد
راســـــــت انـــــــدر تــــــلــــــه روبــــــاه بــــــرد
کـــاش مـــیـــدانـــســـت روبـــه نـــاشـــتـــاســت
وان نــــــه دکــــــان اســــــت، دکـــــان ریـــــاســـــت
تــا دهــن بــگــشــود بــهـر چـنـد و چـون
چـــنـــگ روبـــاه از گـــلــویــش ریــخــت خــون
آن دل فــــــارغ، ز خــــــون آکــــــنــــــده شـــــد
وان ســر بــی بـاک، از تـن کـنـده شـد
ره نـــــدیـــــده، روی بـــــر راهــــی نــــهــــاد
چــشــم بــســتــه، پــای در چــاهـی نـهـاد
هــیــچ نــگــرفــت و گــرفـتـنـد آنـچـه داشـت
هـم گـذشـت از کـار دم، هـم سر گذاشت
بـــر ســـر آنـــســـت نـــفـــس حـــیــلــهســاز
کـــه کـــنـــد راهــی ســوی راه تــو بــاز
تــــا در آن ره، ســــربــــپــــیـــچـــانـــد تـــرا
ونـــــــدر آن آتــــــش بــــــســــــوزانــــــد تــــــرا
اهــــرمــــن هـــرگـــز نـــخـــواهـــد بـــســـت در
تـــا تـــرا مـــیـــافـــتـــد از کـــویـــش گــذر
در جـــــوارت، حــــرص زان دکــــان گــــشــــود
کــه تــو بــر بـنـدی دکـان خـویـش زود
تــا شـوی بـیـدار، رفـتـسـت آنـچـه هـسـت
تـــا بـــدانـــی کـــیـــســتــی، رفــتــی ز دســت
بــا مــســافــر، دزد چــون گــردیـد دوسـت
زاد و بــــــرگ آن مــــــســــــافــــــر زان اوســـــت
گـــوهـــر کـــان هـــوی جــز ســنــگ نــیــســت
آب و رنـــگـــش جـــز فــریــب و رنــگ نــیــســت
دو محضر
قـــاضــی کــشــمــر ز مــحــضــر، شــامــگــاه
رفــــت ســــوی خــــانــــه بــــا حـــالـــی تـــبـــاه
هــــــر کــــــجــــــا در دیــــــد، بـــــر دیـــــوار زد
بـــــانـــــگ بـــــر دربــــان و خــــدمــــتــــکــــار زد
کـــودکـــان را رانـــد بـــا ســـیـــلـــی و مــشــت
گــربــه را بــا چــوبـدسـتـی خـسـت و کـشـت
خــشــم هــم بــر کــوزه، هــم بــر آب کــرد
هـــم قـــدح، هـــم کـــاســه را پــرتــاب کــرد
هــر چــه کــم گــفــتـنـد، او بـسـیـار گـفـت
حــــرفــــهـــای ســـخـــت و نـــاهـــمـــوار گـــفـــت
کــــرد خــــشــــم آلــــوده، ســـوی زن نـــگـــاه
گــفــت کــز دســت تــو روزم شــد ســیــاه
تـــو ز ســـرد و گــرم گــیــتــی بــی خــبــر
مـــــن گـــــرفـــــتـــــار هــــزاران شــــور و شــــر
تـــــو غـــــنــــودی، مــــن دویــــدم روز و شــــب
کــــاســــتــــم مــــن، تـــو فـــزودی، ای عـــجـــب
تــو شــدی دمــسـاز بـا پـیـونـد و دوسـت
چــرخ، روزی صــد ره از مـن کـنـد پـوسـت
نــــــاگـــــواریـــــهـــــا مـــــرا بـــــرد از مـــــیـــــان
تـــــو غـــــنـــــودی در حـــــریــــر و پــــرنــــیــــان
تــــو نــــشــــســــتــــی تـــا بـــیـــارنـــدت ز در
مــــــا بــــــیـــــاوردیـــــم بـــــا خـــــون جـــــگـــــر
هــــر چــــه کــــردم گـــرد، بـــا وزر و وبـــال
تـــــــو بـــــــپــــــای آز کــــــردی پــــــایــــــمــــــال
تــــوشـــه بـــســـتـــم از حـــلـــال و از حـــرام
هـم تـو خـوردی گـاه پـخـتـه، گـاه خـام
تــــا کــــه چــــشــــمــــت دیــــد هــــمــــیــــان زری
کــــــــــــــــــــــــــردی از دل، آرزوی زیـــــــــــــــــــــــــوری
تــا یــتــیـم از یـک بـمـن بـخـشـیـد نـیـم
تـــــو خـــــریـــــدی گـــــوهــــر و در یــــتــــیــــم
کــور و عــاجــز بــس در افــکـنـدم بـچـاه
تــا کــه شــد هــمــوار از بــهـر تـو راه
از پـــی یـــک راســـت، گـــفـــتـــم صـــد دروغ
مــــاســــت را مــــن بــــردم و مــــظـــلـــوم دوغ
ســــــنــــــگــــــهــــــا انــــــداخــــــتــــــم در راههـــــا
اشــــــکــــــهــــــا آمــــــیــــــخــــــتــــــم بــــــا آههــــــا
بـــــــدرهٔ زر دیـــــــدم و رفـــــــتـــــــم ز دســـــــت
بــــی تــــامــــل روز را گــــفـــتـــم شـــب اســـت
حــــق نــــهــــفـــتـــم، بـــافـــتـــم افـــســـانـــههـــا
ســـوخـــتـــم بـــا تـــهـــمــتــی کــاشــانــههــا
ایــن ســخــنــهــا بـهـر تـو گـفـتـم تـمـام
تـو چـه گـفـتـی؟ آرمـیـدی صـبـح و شـام
ریـــــخـــــتـــــم بـــــهـــــر تـــــو عــــمــــری آبــــرو
تــــو چــــه کــــردی از بــــرای مــــن، بـــگـــو
رشــــــوت آوردم، تــــــو مــــــال انـــــدوخـــــتـــــی
تـــیـــرگـــی کــردم، تــو بــزم افــروخــتــی
تــــــا بـــــه مـــــرداری بـــــیـــــالـــــودم دهـــــن
تـــو حـــســـابـــی ســـاخـــتـــی از بـــهـــر مـــن
خـــــدمـــــت مـــــحــــضــــر ز مــــن نــــایــــد دگــــر
هـــر کـــه را خـــواهـــی، بـــجـــای مـــن بـــبـــر
بــعــد ازیــن نــه پــیــروم، نــه پــیــشـوا
چــون تــو، انــدر خــانــه خــواهــم کــرد جـا
چـون تـو خـواهـم بـود پـاک از هـر حساب
جـز حـسـاب سـیـرو گـشت و خورد و خواب
زن بــلــطـف و خـنـده گـفـت ایـنـکـار چـیـسـت
بـــا در و دیـــوار، ایـــن پـــیـــکـــار چـــیــســت
امـــــشــــب از عــــقــــل و خــــرد بــــیــــگــــانــــهای
گـــر نـــه مـــســـتــی، بــیــگــمــان دیــوانــهای
کــــودکــــان را پــــای بــــر ســــر مــــیــــزنـــی
مــــشــــت بــــر طـــومـــار و دفـــتـــر مـــیـــزنـــی
خـــودپـــســـنـــدیـــدن، و بـــال اســت و گــزنــد
دیـــگـــران را کـــی پـــســنــدد، خــودپــســنــد
مــــن نــــمــــیــــگـــویـــم کـــه کـــاری داشـــتـــم
یـــا چـــو تـــو، بـــر دوش، بــاری داشــتــم
مـــــیـــــروم فـــــردا مــــن از خــــانــــه بــــرون
تــــو بــــر افــــراز ایــــن بــــســـاط واژگـــون
مـــیـــروم مـــن، یــک دو روز ایــنــجــا بــمــان
هــــمــــچــــو مــــن، دانـــســـتـــنـــیـــهـــا را بـــدان
عـــارفـــان، عـــلـــم و عـــمـــل پـــیـــوســـتـــهانــد
دیـــــدهانــــد اول، ســــپــــس دانــــســــتــــهانــــد
زن چــو از خــانــه ســحــرگــه رخــت بــســت
خــانــه دیــوانـخـانـه شـد، قـاضـی نـشـسـت
گـاه خـط بـنـوشـت و گاه افسانه خواند
مـــانـــد، امـــا بـــیـــخـــبـــر از خـــانـــه مـــانـــد
روزی انــــدر خــــانــــه ســــخـــت آشـــوب شـــد
گـــفـــتـــگــوی مــشــت و ســنــگ و چــوب شــد
خــــــادم و طــــــبــــــاخ و فــــــراش آمــــــدنـــــد
تـــــا تـــــوانـــــســـــتـــــنـــــد، دربــــان را زدنــــد
پـــیــش قــاضــی آن دروغ، ایــن راســت گــفــت
در حـقـیـقـت، هـر چـه هـر کس خواست گفت
عـــیـــبـــهـــا گـــفـــتـــنـــد از هـــم بـــیـــشـــمــار
رازهـــــای بـــــســـــتـــــه کـــــردنـــــد آشـــــکــــار
گــــفــــت دربــــان ایـــن خـــســـان اهـــریـــمـــنـــنـــد
مــــجــــرمــــنــــد و بـــی گـــنـــه رامـــیـــزنـــنـــد
بــــاز کـــردم هـــر ســـه را امـــروز مـــشـــت
بــــرگـــرفـــتـــم بـــار دزدیـــشـــان ز پـــشـــت
بــانـگ زد خـادم بـر او کـی خـود پـرسـت
قـــفــل مــخــزن را کــه دیــشــب مــیــشــکــســت
کـــــوزهٔ روغــــن تــــو مــــیــــبــــردی بــــدوش
یــــا بــــرای خــــانــــه یــــا بــــهـــر فـــروش
خـــواجـــه از آغـــاز شـــب در خـــانـــه بـــود
حـــاجـــب از بـــهــر کــه، در را مــیــگــشــود
دایــــه آمــــد گــــفــــت طــــفــــل شــــیـــرخـــوار
گـــشـــتـــه رنـــجـــور و نـــمـــیــگــیــرد قــرار
گــــفــــت نــــاظـــر، دخـــتـــر مـــن دیـــده اســـت
مـــطــبــخــی کــشــک و عــدس دزدیــده اســت
نــــاگــــهــــان، فــــراش هــــمـــیـــانـــی گـــشـــود
گـــفـــت کـــایـــن زرهـــا مـــیــان هــیــمــه بــود
بـــاغــبــان آمــد کــه دزد، ایــن نــاظــر اســت
غـــائـــبــســت از حــق، اگــر چــه حــاضــر اســت
زر فــــزون مــــیـــگـــیـــرد و کـــم مـــیـــخـــرد
آنــــچــــه دیــــنــــار اســــت و درهـــم، مـــیـــبـــرد
مــیــکـنـد از مـا بـه جـور و ظـلـم، پـوسـت
خــواجــه مـهـمـانـسـت، صـاحـبـخـانـه اوسـت
دوش، یـــک مـــن هـــیـــمـــه را بـــاری نــوشــت
خـــــــوشــــــهای آورد و خــــــرواری نــــــوشــــــت
از کـــــــــنـــــــــار در، کـــــــــنـــــــــیـــــــــز آواز داد
بــعــد ازیــن، نــان را کــجــا بــایــد نــهـاد
کــــودکــــان نــــان و عــــســــل را خــــوردهانـــد
ســفــرهاش را نــیــز بــا خــود بــردهانـد
دیــد قــاضــی، خـانـه پـرشـور و شـر اسـت
مــحــضــر اســت، امـا دگـرگـون مـحـضـر اسـت
کـــار قـــاضـــی جـــز خـــط و دفـــتـــر نــبــود
آشـــنـــا بـــا ایـــن چـــنـــیـــن مــحــضــر نــبــود
او چـــه مـــیـــدانـــســـت آشـــوب از کـــجـــاســت
وین کم و افزون، که افزود و که کاست
چــــون امــــیــــن نــــشــــنــــاخــــت از دزد و دغـــل
دفـــــتـــــر خـــــود را نـــــهـــــاد انـــــدر بـــــغــــل
گـفـت زیـن جـنـگ و جـدل، سـر خـیـره گـشت
بـــایـــدم رفـــتـــن، گـــه مـــحـــضــر گــذشــت
چـــون ز جــا بــرخــاســت، زن در را گــشــود
گـــفـــت دیــدی آنــچــه گــفــتــم راســت بــود
تـــو، بـــه مـــحـــضـــر داوری کــردی هــزار
لـــــیـــــک انـــــدر خــــانــــه درمــــانــــدی ز کــــار
گـــر چـــه تـــرســـانــدی خــلــایــق را بــســی
از تــــو خــــانــــه نــــمــــیــــتــــرســــد کــــســـی
تـــو بـــســـی گـــفـــتـــی ز کــار خــویــشــتــن
مــــن نــــگـــفـــتـــم هـــیـــچ و دیـــدی کـــار مـــن
تـــا تـــو انـــدر خــانــه دیــدی گــیــر و دار
چــــــنـــــد روزی مـــــانـــــدی و کـــــردی فـــــرار
مـن کـنـم صـد شـعـلـه در یـکـدم خـموش
گــاه دســتــم، گــاه چــشــمـم، گـاه گـوش
هـــر کـــه بـــیـــنــی رشــتــهای دارد بــدســت
هـــر کـــجـــا راهـــی اســت، رهــپــوئــیــش هــســت
تــو چـه مـیـدانـی کـه دزد خـانـه کـیـسـت
زیــن حــکــایــت حــق کـدام، افـسـانـه چـیـسـت
زن، بـــــــدام افـــــــکـــــــنـــــــد دزد خــــــانــــــه را
از حـــــقـــــیـــــقـــــت دور کـــــرد افــــســــانــــه را
دو همدرد
بــــلــــبـــلـــی گـــفـــت بـــکـــنـــج قـــفـــســـی
کــه چــنــیــن روز، مــرا بــاور نــیــســت
آخــر ایـن فـتـنـه، سـیـه کـاری کـیـسـت
گــر کــه کــار فــلــک اخــضــر نــیــسـت
آنـــچـــنـــان ســـخـــت بــبــســتــنــد ایــن در
که تو گوئی که قفس را در نیست
قـفـسـم گـر زر و سیم است چه فرق
کــه مــرا دیــده بــسـیـم و زر نـیـسـت
بــــاغــــبــــانــــش ز چــــه در زنـــدان کـــرد
بــلــبــل شــیــفــتــه، یــغــمــاگــر نــیـسـت
هـــمـــه بـــر چـــهـــرهٔ گـــل مـــینــگــرنــد
نــگــهــی در خــور ایــن کــیــفــر نــیــســت
کـــه بـــســوی چــمــنــم خــواهــد بــرد
کـس بـه جـز بخت بدم رهبر نیست
دیــده بــر بــام قــفــس بــایـد دوخـت
دگـــر امـــروز، گـــل و عـــبـــهـــر نـــیـــســت
ســوخــتــم ایــنــهــمـه از مـحـنـت و بـاز
ایــن تــن ســوخــتــه خـاکـسـتـر نـیـسـت
طــــوطــــئــــی از قــــفــــس دیــــگـــر گـــفـــت
چـــه تـــوان کـــرد، ره دیـــگــر نــیــســت
بـسـکـه تـلـخ اسـت گـرفـتاری و صبر
دل مــــــا را هـــــوس شـــــکـــــر نـــــیـــــســـــت
چـــو گـــل و لـــالـــه نــخــواهــد مــانــدن
ســیــرگــاهــی ز قــفـس خـوشـتـر نـیـسـت
دل مـــــفـــــرســـــای بـــــســـــودای مـــــحـــــال
کــــه اگـــر دل نـــبـــود، دلـــبـــر نـــیـــســـت
در و بــــــام قــــــفــــــســــــت زریــــــن اســــــت
صــیــد را بــهــتــر ازیــن زیــور نــیــسـت
زخــم مــن صــحــن قــفـس خـونـیـن کـرد
همچو من پای تو از خون، تر نیست
تــو شــکــیــبــا شــو و پــنــدار چــنـان
کـه بـه جـز برگ گلت بستر نیست
گـــه بـــلـــنـــدی اســـت، زمــانــی پــســتــی
هـر کـس ای دوسـت، بـلـنـد اخـتر نیست
هـــمـــه فـــرمـــان قـــضـــا بـــایـــد بــرد
نـیـسـت یـک ذره کـه فـرمـانبر نیست
چــــه هــــوســــهــــا بـــســـر افـــتـــاد مـــرا
که تبه گشت و یکی در سر نیست
چــه غـم ار بـال و پـرم ریـخـتـه شـد
دگــــرم حــــاجـــت بـــال و پـــر نـــیـــســـت
چـمـن ار نـیـسـت، قـفـس خـود چـمن است
بـــخــیــال اســت، بــدیــدن گــر نــیــســت
چــــه تــــفـــاوت کـــنـــدت گـــر یـــکـــروز
خـــون دل هـــســـت و گـــل احــمــر نــیــســت
چـــرخ نـــیـــلـــوفــریــت ســایــه فــکــنــد
اگـــرت ســـایـــه ز نـــیـــلـــوفـــر نـــیـــســـت