غزل شمارهٔ ۲۴۰
بـــازم از غـــصـــه جـــگـــر خــون کــرده‌ای
چــشــمــم از خــونــابـه جـیـحـون کـرده‌ای
کــــارم از مــــحــــنــــت بـــه جـــان آورده‌ای
جــانــم از تــیــمــار و غــم خــون کـرده‌ای
خــود هــمــیـشـه کـرده‌ای بـر مـن سـتـم
آن نــه بــیــدادی اسـت کـاکـنـون کـرده‌ای
زیــــبــــد ار خــــاک درت بــــر ســــر کــــنـــم
کـــز ســـرایــم خــوار بــیــرون کــرده‌ای
از مــن مــســکــیــن چــه پــرســی حــال مـن؟
حالم از خود پرس: تا چون کرده‌ای؟
هـــــر زمـــــان بـــــهـــــر دل مـــــجـــــروح مـــــن
مـــــرهــــمــــی از درد مــــعــــجــــون کــــرده‌ای
چــون نــگــریـم زار؟ چـون دانـم کـه تـو
بـــــا عـــــراقـــــی دل دگـــــرگـــــون کـــــرده‌ای
غزل شمارهٔ ۲۴۱
تـــا تـــو در حـــســـن و جـــمـــال افـــزوده‌ای
دل ز دســــــــت عــــــــالـــــــمـــــــی بـــــــربـــــــوده‌ای
در جهان این شور و غوغا از چه خاست؟
گـــر جــمــال خــود بــه کــس نــنــمــوده‌ای
گـــــوی در مـــــیـــــدان حـــــســــن افــــگــــنــــده‌ای
نــــــیــــــکــــــوان را چـــــاکـــــری فـــــرمـــــوده‌ای
پــــــرده از چــــــهــــــره زمـــــانـــــی دور کـــــن
کــــــافــــــتــــــابــــــی را بـــــه گـــــل انـــــدوده‌ای
چــــون نــــبــــاشـــم مـــن ســـگ درگـــاه تـــو؟
چـــون بــدیــن نــام خــوشــم بــســتــوده‌ای
در جــهــان بــیــهــوده مــی‌جــســتـم تـو را
خـــــود تـــــو در جـــــان عــــراقــــی بــــوده‌ای
غزل شمارهٔ ۲۴۲
تـــــا زخـــــوبـــــی دل ز مــــن بــــربــــوده‌ای
کــمــتــرک بــر جــان مــن بــخــشــوده‌ای
تــا مــرا بــر خــویـش عـاشـق کـرده‌ای
روی خـــوب خـــود بــه مــن نــنــمــوده‌ای
بــر مــن مــســکـیـن نـمـی‌بـخـشـی، مـگـر
نـــــالـــــه‌هــــای زار مــــن نــــشــــنــــوده‌ای؟
از وفــــــا و دوســــــتــــــی کـــــم کـــــرده‌ای
در جــــــفــــــا و دشــــــمــــــنـــــی افـــــزوده‌ای
کــی خــبــر بــاشــد تـو را از حـال مـن؟
مـــن چـــنـــیـــن در رنــج و تــو آســوده‌ای
کــاشــکــی دانــســتــمــی بــاری کــه تـو
هیچ با من یک نفس خوش بوده‌ای؟
تـــا در خـــود بــر عــراقــی بــســتــه‌ای
صــد در از مـحـنـت بـرو بـگـشـوده‌ای
کــاشــکــی دانــســتــمــی بــاری کــه تـو
بـا عـراقـی یـک نـفس خوش بوده‌ای؟
غزل شمارهٔ ۲۴۳
ای یــار، مــکــن، بــر مــن بـی‌یـار بـبـخـشـای
جـانـم بـه لـب آمـد ز تـو، زنـهـار ببخشای
در کـــار مـــن غـــمــزده ای دوســت نــظــر کــن
بــر جــان مــن دلــشــده ای یــار، بــبــخــشــای
زان پـیـش کـه از حـسـرت روی تـو بـمـیرم
بس دور بماندم ز تو بیمار، ببخشای
ایـــنـــک بـــه امــیــدی بــه درت آمــده‌ام بــاز
ایــن بــار مــکــن هــمـچـو دگـربـار، بـبـخـشـای
مـرغ دل مـن بـی‌پر و بی‌بال بمانده است
در دام فــراق تــو نــگــونـسـار، بـبـخـشـای
آن رفـــــت کـــــه آمــــد ز مــــن دلــــشــــده کــــاری
اکنون که فرو مانده‌ام از کار، ببخشای
از کـــرد عـــراقــی خــجــل و خــوار بــمــانــدم
مــگــذار چــنــیـنـم خـجـل و خـوار، بـبـخـشـای
غزل شمارهٔ ۲۴۴
در کـــــار مـــــن درهـــــم آخـــــر نــــظــــری فــــرمــــای
بـــر حـــال مـــن پـــر غـــم آخـــر نـــظـــری فــرمــای
بـــر خـــوان جـــگـــر خـــواری وز دســـت غـــمـــت زاری
نــــابــــوده دمــــی خـــرم، آخـــر نـــظـــری فـــرمـــای
تا کی بود این محنت؟ تا چند کشم زحمت؟
مـــردم ز غـــمـــت یـــک دم، آخـــر نـــظــری فــرمــای
خـــون جـــگـــرم خـــوردی، جـــانـــم بـــه لــب آوردی
تــا کــی دهــی، ای جـان، دم، آخـر نـظـری فـرمـای
بـس جـان و دل مـرده کـز بـوی تـو شـد زنده
بــر نــه بــه دلـم مـرهـم، آخـر نـظـری فـرمـای
در کــــار مــــن بــــی‌دل، نــــابــــوده بــــه کـــام دل
یــک لــحــظـه دریـن عـالـم، آخـر نـظـری فـرمـای
گــر زانــکــه عـراقـی نـیـسـت شـایـسـتـهٔ زار تـو
چــون هــســت دلــش مــحــرم، آخــر نــظـری فـرمـای
غزل شمارهٔ ۲۴۵
ای دوســت الــغــیــاث! کـه جـانـم بـسـوخـتـی
فـــریــاد! کــز فــراق روانــم بــســوخــتــی
در بــــوتــــهٔ بــــلــــا تـــن زارم گـــداخـــتـــی
در آتــــش عــــنــــا دل و جـــانـــم بـــســـوخـــتـــی
دانـم کـه: سـوخـتـی ز غـم عـشق خود مرا
لـیـکـن ندانم آنکه چه سانم بسوختی؟
مـی‌سـوزیـم درون و تـو در وی نشسته‌ای
پـیـدا نـمـی‌شـود، کـه نـهانم بسوختی
زاتـش چـگـونـه سـوزد پروانه؟ دیده‌ای؟
ز انـــدیـــشـــهٔ فــراق چــنــانــم بــســوخــتــی
ســود و زیـان مـن، ز جـهـان، جـز دلـی نـبـود
آتـــش زدی و ســـود و زیــانــم بــســوخــتــی
تا کی ز حسرت تو برآرم ز سینه آه؟
کــــز آه ســـوزنـــاک زیـــانـــم بـــســـوخـــتـــی
بـر خـاک درگـه تـو تـپـیـدم بـسـی ز غـم
چـو مـرغ نـیـم کـشـتـه تـپانم بسوختی
تـا گـفـتـمـت کـه: کـام عـراقی ز لب بده
کـــامـــم گـــداخــتــی و زبــانــم بــســوخــتــی
غزل شمارهٔ ۲۴۶
نــگـارا، گـر چـه از مـا بـرشـکـسـتـی
ز جـانـت بـنـده‌ام، هـر جـا کـه هستی
ربـــودی دل ز مـــن، چـــون رخ نـــمـــودی
شکستی پشت من، چون برشکستی
چــرا پـیـوسـتـی، ای جـان، بـا دل مـن؟
چــو آخــر دســت، از مــن مـی‌گـسـسـتـی
ز نـــوش لـــب چـــو مــرهــم مــی‌نــدادی
ز نــیــش لــب چــرا جـانـم بـخـسـتـی؟
ز بـهـر کـشـتـنـم صـد حیله کردی
چـو خـونـم ریـخـتـی فـارغ نـشـسـتـی
اگــر چــه یــافــتــی از کــشــتــنـم رنـج
ز مـــحــنــت‌هــای مــن، بــاری، بــرســتــی
مـرا کـشـتـی، بـه طنز آنگاه گویی:
عـــراقــی، از کــف مــن نــیــک جــســتــی!
غزل شمارهٔ ۲۴۷
ای به تو زنده جسم و جان، مونس جان کیستی؟
شــیــفــتــهٔ تــو انــس و جــان، انــس روان کــیــســتــی؟
مــهــر ز مــن گــســســتــه‌ای، بــا دگــری نــشــســتـه‌ای
رنـــج ز مـــن شـــکـــســـتــه‌ای، راحــت جــان کــیــســتــی؟
چــون ز مــن جــدا نــه‌ای، چــیــســت کــه آشـنـا نـه‌ای؟
یــــک دم از آن مــــا نــــه‌ای، آخــــر از آن کــــیــــســــتـــی؟
نـز تـو بـه من رسد اثر، نه به رخت کنم نظر
از تـو دو کـون بـی‌خـبـر، پـس تـو عیان کیستی؟
صــیــد دلــم بــه دام تــو، تــوسـن چـرخ رام تـو
ای دو جــهــان غــلــام تــو، جــان و جــهــان کــیــســتـی؟
یـــافـــتــمــی بــه روز و شــب از لــب لــعــل تــو رطــب
هــیــچ نــدانــم از دو لــب شــهــد فـشـان کـیـسـتـی؟
بـر سـر کـویت چون سگان هر سحری کنم فغان
هــیــچ نــگــویــی: ای فــلـان، تـو ز سـگـان کـیـسـتـی؟
غزل شمارهٔ ۲۴۸
پــیــش ازیــنــم خــوشــتــرک مـی‌داشـتـی
تا چه کردم؟ کز کفم بگذاشتی
بـــاز بـــر خـــاکــم چــرا مــی‌افــگــنــی؟
چـــون ز خـــاک افــتــاده را بــرداشــتــی
مـــن هــنــوز از عــشــق جــانــی مــی‌کــنــم
تـــو مـــرا خـــود مــرده‌ای انــگــاشــتــی
تــا نـیـابـم یـک دم از مـحـنـت خـلـاص
صــد بــلــا بـر جـان مـن بـگـمـاشـتـی
تــا شــبــیــخــونــی کـنـی بـر جـان مـن
صـــد عـــلـــم از عـــاشـــقـــی افـــراشــتــی
مــــــــن نـــــــدارم طـــــــاقـــــــت آزار تـــــــو
جـــنـــگ بـــگـــذار، آشـــتـــی کــن، آشــتــی
هــان! عـراقـی، خـون گـری کـامـیـد تـو
آن چــنــان نــامــد کــه مــی‌پــنــداشـتـی
غزل شمارهٔ ۲۴۹
ای ز غــــم فــــراق تــــو جــــان مــــرا شـــکـــایـــتـــی
بــر در تــو نــشــســتــه‌ام مــنــتــظــر عــنــایــتـی
گر چه بمیرم از غمت هم نکنی به من نظر
ور هــمـه خـون کـنـی دلـم، هـم نـکـنـم شـکـایـتـی
ورچـه نـثـار تـو کـنـم جـان، نـرهم ز درد تو
نـیـسـت از آنـکـه تـا ابـد عـشـق تـو را نـهـایـتی
دل ز فـراق گـشت خون، جان به لب آمد از غمت
زحــمــتــم آیــد، ار کــنــم از غــم تــو حــکــایــتــی
بـــرد ز مـــن هـــوای تـــو جـــان عـــزیــز، ای دریــغ
کـــشـــت مـــرا جــفــای تــو بــی‌ســبــب جــنــایــتــی
گــرچــه بــرانــی از بــرم بـاز نـگـردم از درت
چــــون ز در عــــنــــایــــتــــت یــــافــــتــــه‌ام هـــدایـــتـــی
خـسـتـه عـراقـی آن تـوسـت، دور مـکـن ز درگـهش
تـا نـرود فـغـان کـنـان از تـو بـه هـر ولایتی
غزل شمارهٔ ۲۵۰
ای عــشــق، کـجـا بـه مـن فـتـادی؟
وی درد، بــه مـن چـه رو نـهـادی؟
ای هـجـر، بـه جـان رسـیـدم از تو
بــس زحــمــت و دردســر کـه دادی
از یــــار خــــودم جــــدا فــــکــــنـــدی
آخــر تـو بـه مـن کـجـا فـتـادی؟
هــرگــز نــکــنــم تــو را فــرامــوش
ای آنــــکــــه مـــرا هـــمـــیـــشـــه یـــادی
خـرم بـه غـم تـو چـون نـبـاشـم؟
چون تو به غمم همیشه شادی
تـــا چـــنــد خــوری، دلــا، غــم جــان؟
بــــا غـــم هـــمـــه وقـــت در جـــهـــادی
بــــگـــذر ز ســـر جـــهـــان، عـــراقـــی
انــــــــگــــــــار نــــــــبـــــــودی و نـــــــزادی