غزل شمارهٔ ۲۶۱

غزل شمارهٔ ۲۶۱         
          چــه خــوش بــاشــد دلــا کــز عـشـق یـار مـهـربـان مـیـری
          شــــراب شــــوق او در کــــام و نـــامـــش در زبـــان مـــیـــری
          چـو بـا تـو شـاد بـنـشـیـنـد ز هـر چـت هست برخیزی
          جو از رخ پرده برگیرد به پیشش شادمان میری
          چــو عــمــر جـاودان خـواهـی بـه روی او بـر افـشـان جـان
          بــقـای سـرمـدی یـابـی چـو پـیـشـش جـان فـشـان مـیـری
          بـه مـعـنـی زیـسـتـن بـاشـد کـه نـزد دوسـت جـان بازی
          حــقــیــقــت مــردن آن بــاشــد کــه دور از دوســتــان مـیـری
          در آن لــحــظــه کـه بـنـمـایـد جـمـال خـود عـجـب نـبـود
          کــه از حــســرت ســرانــگــشــت تــعــجــب در دهــان مــیـری
          بـبـیـنـی عـاشـقـانـش راکـه چون در خاک و خون خسبند؟
          تـو نـیـز از عـاشـقـی بـایـد کـه انـدر خـون چـنان میری
          اگــر تــو زنــدگــی خــواهــی دل از جــان و جــهــان بــگــســل
          نــــیــــابـــی زنـــدگـــی تـــا تـــو ز بـــهـــر ایـــن و آن مـــیـــری
          مـــــقــــام تــــو ورای عــــرش و از دون هــــمــــتــــی خــــواهــــی
          کـه چـون دونـان دریـن عـالـم ز بـهـر یـک دو نـان مـیری
          بـــه نــوعــی زنــدگــانــی کــن کــه راحــت یــابــی از مــردن
          بـــبـــیـــن چـــون مـــی‌زیـــی امـــروز، فــردا آن چــنــان مــیــری
          اگـــر مـــشـــتـــاق جـــانـــانـــی چـــو مـــردی زیـــســتــی جــاویــد
          و گـــر عـــشــقــی دگــر داری نــدانــم تــا چــســان مــیــری؟
          بــــدو گــــر زنــــده‌ای، یــــابــــی ز مــــرگ آســــایــــش کــــلـــی
          و گـر زنـده بـه جـانـی تـو، ضـرورت جـان کـنـان مـیری
          عــراقــی، گــفــتــنــت ســهــل اســت ولــیــکــن فــعـل مـی‌بـایـد
          و گـــر تـــو هـــم از آنـــان بـــه مـــردن هـــم چــنــان مــیــری
         

غزل شمارهٔ ۲۶۲         
          چــــو بــــرقــــع از رخ زیــــبــــای خـــود بـــرانـــدازی
          بــــگــــو نــــظــــارگــــیــــان را صــــلــــای جــــانــــبــــازی
          ز روی خــــــوب نــــــقــــــاب آنــــــگــــــهــــــی بــــــرانـــــدازی
          کـــه جـــان جـــمـــلــه جــهــان ز انــتــظــار بــگــدازی
          نــقــاب روی تــو، جــانــا، مــنــم کـه چـون گـویـم:
          رخ از نـــــقـــــاب بـــــرافـــــگـــــن، مـــــرا بـــــرانــــدازی
          ز رخ نـــقـــاب بـــرانـــداز، گـــو: بـــســـوز جـــهــان
          کــه شــمــع روشــنــی آنــگــه دهــد کـه بـگـدازی
          عــجــب‌تــر آنــکــه جــهـان را ز تـو بـرون انـداخـت
          بـــه صــد زبــان و تــو بــا وی هــنــوز دمــســازی
          ز نــقــش روی تــو بــا هـیـچ کـس نـشـان نـدهـد
          زمــــــان زمــــــان ز رخــــــت نــــــقـــــش دیـــــگـــــری آغـــــاز
          رخ تـــــو راز هـــــمـــــه عـــــالـــــم آشـــــکـــــارا کــــرد
          بــــــلــــــی، عــــــجــــــب نــــــبـــــود ز آفـــــتـــــاب غـــــمـــــازی
          ز رخ نـــقـــاب بـــرانـــداز و پـــس تـــمـــاشـــا کــن
          کــه عــاشــقــان تــو چــون مــی‌کــنــنــد جــانـبـازی؟
          بــه تــیــر غــمــزه چــرا خـسـتـه مـی‌کـنـی دل‌هـا؟
          چـــــو چـــــارهٔ دل بـــــیـــــچــــارگــــان نــــمــــی‌ســــازی
          دلــم، کــه در ســر زلــف تــو شــد، طــمــع دارد
          ز پـــای بـــوس تـــو بـــر گـــردنــان ســرافــرازی
          اگــر تــن اســت و اگــر جــان، فــدای تــوســت هــمـه
          بــه هــیــچ وجــه مــرا نــیــســت بــا تــو انــبـازی
          بـسـاز بـا مـن مـسـکـیـن، کـه ساز بزم توام
          ز پـــــرده‌ســـــاز نــــبــــاشــــد غــــریــــب دمــــســــازی
          صـــدای صـــوت تـــوام، گـــرچـــه زار مـــی‌نـــالــم
          بــدان خــوشــم کــه تــو بــا نــالـه‌ام هـم‌آوازی
          از آن خوش است چو نی ناله‌ام به گوش جهان
          کــه هــیــچ دم نــزنــم تــا تــوام بــه نــنـوازی
          بــهــر چــه مــی‌نــگــرم چــون رخ تــو مـی‌بـیـنـم
          بــگــویــم: از هــمــه خــوبــان بــه حـسـن مـمـتـازی
          کـــمـــال حـــســـن تـــو را چـــون نـــهـــایــتــی نــبــود
          چــــگــــونــــه بــــر رخ زیــــبــــات بــــرقــــع انــــدازی؟
          هــــمــــای عــــشـــق عـــراقـــی چـــو بـــال بـــاز کـــنـــد
          کــــســــی بــــدو نــــرســــد از بــــلــــنــــد پــــروازی
         

غزل شمارهٔ ۲۶۳         
          از کــرم در مــن بــیــچــاره نــظــر کــن نــفـسـی
          کـه نـدارم بـه جـز از لـطـف تو فریادرسی
          روی بــنـمـای، کـه تـا پـیـش رخـت جـان بـدهـم
          چـه زیـان دارد اگـر سـود کـنـد از تـو کـسی؟
          در سـرم نـیـسـت بـه جـز دیـدن تـو سـودایی
          در دلـم نـیـست، به جز پیش تو مردن هوسی
          پیش از آن کز تو مرا جان به لب آید ناگاه
          نـظـری کـن تـو، مـرا عـمـر نـمـانده است بسی
          تــو خــود انــصــاف بــده، بــلــبــل جــان مـشـتـاق
          بــی‌گــلــســتــان رخــت چــنــد تــپــد در قــفــسـی؟
          آتـــش هـــجـــر تـــو پــنــهــان جــگــرم مــی‌ســوزد
          لــیــکــن از بــیــم نــیــارم کــه بــرآرم نـفـسـی
          مـــــکـــــن از خـــــاک ســـــر کـــــوی عــــراقــــی را دور
          بـاش، گـو: کـم نـشـود قـیـمـت گـوهر ز خسی
         

غزل شمارهٔ ۲۶۴         
          نــــگــــارا، وقــــت آن آمــــد کــــه یــــکــــدم ز آن مــــن بــــاشـــی
          دلــم بــی‌تــو بــه جــان آمــد، بــیـا، تـا جـان مـن بـاشـی
          دلـــم آنـــگـــاه خـــوش گــردد کــه تــو دلــدار مــن بــاشــی
          مـــرا جـــان آن زمــان بــاشــد کــه تــو جــانــان مــن بــاشــی
          بـه غـم زان شـاد می‌گردم که تو غم خوار من گردی
          از آن بـــا درد مـــی‌ســـازم کـــه تـــو درمـــان مــن بــاشــی
          بــســا خــون جــگــر، جــانــا، کــه بــر خـوان غـمـت خـوردم
          بــه بــوی آنــکــه یــک بـاری تـو هـم مـهـمـان مـن بـاشـی
          مــنــم دایــم تــو را خــواهــان، تــو و خـواهـان خـود دایـم
          مـرا آن بـخـت کـی بـاشـد کـه تـو خـواهـان مـن بـاشی؟
          هـــــمــــه زان خــــودی، جــــانــــا، از آن بــــا کــــس نــــپــــردازی
          چه باشد، ای ز جان خوشتر ، که یک دم آن من باشی؟
          اگـــــر تـــــو آن مـــــن بـــــاشــــی، ازیــــن و آن نــــیــــنــــدیــــشــــم
          ز کــفــر آخــر چــرا تــرسـم، چـو تـو ایـمـان مـن بـاشـی؟
          ز دوزخ آنـــگـــهـــی تــرســم کــه جــز تــو مــالــکــی یــابــم
          بـهـشـت آنـگـاه خـوش بـاشـد کـه تـو رضوان من باشی
          فــلــک پــیــشـم زمـیـن بـوسـد، چـو مـن خـاک درت بـوسـم
          مـلـک پـیـشـم کـمـر بـنـدد، چـو تـو سـلـطـان من باشی
          عــراقــی، بــس عــجــب نــبــود کــه انــدر مــن بــود حـیـران
          چــو خــود را بــنـگـری در مـن، تـو هـم حـیـران مـن بـاشـی
         

غزل شمارهٔ ۲۶۵         
          خــوشـا دردی!کـه درمـانـش تـو بـاشـی
          خـوشـا راهـی! کـه پـایـانـش تـو باشی
          خـوشـا چـشـمـی!کـه رخسار تو بیند
          خوشا ملکی! که سلطانش تو باشی
          خــوشــا آن دل! کــه دلــدارش تــو گـردی
          خـوشـا جـانـی! کـه جـانـانـش تـو باشی
          خــــــوشــــــی و خــــــرمــــــی و کــــــامــــــرانـــــی
          کـسـی دارد کـه خـواهـانـش تـو باشی
          چـــــه خـــــوش بـــــاشـــــد دل امـــــیـــــدواری
          کـــه امـــیـــد دل و جـــانـــش تــو بــاشــی!
          هـمـه شـادی و عـشـرت بـاشـد، ای دوسـت
          در آن خــانــه کـه مـهـمـانـش تـو بـاشـی
          گــــل و گــــلــــزار خــــوش آیــــد کـــســـی را
          کــه گــلـزار و گـلـسـتـانـش تـو بـاشـی
          چــه بــاک آیــد ز کــس؟ آن را کــه او را
          نـــگـــهــدار و نــگــهــبــانــش تــو بــاشــی
          مـــپـــرس از کـــفـــر و ایـــمـــان بــی‌دلــی را
          کـه هـم کـفـر و هـم ایمانش تو باشی
          مـشـو پـنـهـان از آن عـاشق که پیوست
          هــمــه پــیــدا و پــنــهــانـش تـو بـاشـی
          بــــرای آن بــــه تــــرک جــــان بــــگــــویـــد
          دل بــیــچــاره، تــا جــانــش تــو بـاشـی
          عـــــــراقـــــــی طـــــــالـــــــب درد اســــــت دایــــــم
          بــه بــوی آنــکــه درمــانـش تـو بـاشـی
         

غزل شمارهٔ ۲۶۶         
          چه خوش باشد! که دلدارم تو باشی
          نـــدیـــم و مـــونـــس و یـــارم تـــو بـــاشـــی
          دل پــــــــر درد را درمــــــــان تــــــــو ســــــــازی
          شــــفــــای جــــان بــــیــــمـــارم تـــو بـــاشـــی
          ز شــــادی در هــــمــــه عــــالــــم نــــگــــنـــجـــم
          اگــر یــک لـحـظـه غـم خـوارم تـو بـاشـی
          نــــــدارم مـــــونـــــســـــی در غـــــار گـــــیـــــتـــــی
          بـــیـــا، تـــا مـــونـــس غـــارم تـــو بـــاشـــی
          اگــــر چــــه ســــخــــت دشــــوار اســــت کـــارم
          شـــود آســان، چــو در کــارم تــو بــاشــی
          اگـــر جـــمـــلـــه جـــهـــانـــم خـــصـــم گـــردنــد
          نـــتــرســم، چــون نــگــهــدارم تــو بــاشــی
          هـــمـــی نـــالـــم چـــو بــلــبــل در ســحــرگــاه
          بـــه بـــوی آنـــکــه گــلــزارم تــو بــاشــی
          چــــو گــــویــــم وصــــف حــــســــن مـــاهـــرویـــی
          غـــرض زان زلـــف و رخـــســـارم تــو بــاشــی
          اگـــــر نـــــام تـــــو گــــویــــم ور نــــگــــویــــم
          مــــراد جــــمـــلـــه گـــفـــتـــارم تـــو بـــاشـــی
          از آن دل در تــــو بــــنــــدم، چــــون عــــراقــــی
          کــه مــی‌خــواهـم کـه دلـدارم تـو بـاشـی
         

غزل شمارهٔ ۲۶۷         
          الــــا قــــم، واغــــتــــنــــم یــــوم الـــتـــلـــاقـــی
          و در بــــالــــکـــاس وارفـــق بـــالـــرفـــاقـــی
          بـــده جـــامـــی و بـــشـــکـــن تـــوبــهٔ مــن
          خـــــلـــــاصـــــم ده ازیـــــن زهــــد نــــفــــاقــــی
          مــــشــــعــــشــــعــــة اذا اســــکــــرت مــــنــــهــــا
          فــــلــــا اضــــحـــوا الـــی یـــوم الـــتـــلـــاقـــی
          ازان بــــــاده کــــــه اول دادی، ای دوســـــت
          بــــده بـــار دگـــر، گـــر هـــســـت بـــاقـــی
          و ان لــــم یــــبــــق فــــی‌الــــدن الـــحـــمـــیـــا
          تــــدارک بــــالـــرحـــیـــق مـــن الـــحـــداقـــی
          مـــــرا بــــاده مــــده، بــــوی خــــودم ده
          کـه از بـوی تـو سـرمـسـتـیـم، سـاقی
          امـــا تـــســـقـــی کـــئــوس الــوصــل یــومــا
          الــــــی کـــــم کـــــاس هـــــجـــــران تـــــســـــاق
          به وصلت شاد کن جانم، کزین بیش
          نــــــدارد طــــــاقــــــت هــــــجـــــران عـــــراقـــــی
         

غزل شمارهٔ ۲۶۸         
          انـــــــدوهـــــــگــــــنــــــی چــــــرا؟ عــــــراقــــــی
          مـــانـــا کـــه ز جـــفـــت خــویــش طــاقــی
          غــــمــــگــــیــــن مـــگـــر از فـــراق یـــاری؟
          شــــوریــــده مــــگــــر ز اشــــتـــیـــاقـــی؟
          خـون خـور، کـه دریـن سـرای پر غم
          بــــا هـــجـــر هـــمـــیـــشـــه هـــم وثـــاقـــی
          یــــاران ز شــــراب وصـــل ســـر مـــســـت
          مــــخــــمــــور تـــو از شـــراب ســـاقـــی
          نـــاگـــشـــتـــه دمـــی ز خـــویــش فــانــی
          خواهی که شوی به دوست باقی؟
          جـــان کـــن، کـــه نــه لــایــق وصــالــی
          خـــون بـــار، کـــه در خـــور فـــراقــی
          چـــون در خــور وصــل نــیــســت بــودت
          ای کـــــــاش نـــــــبـــــــودی، ای عـــــــراقـــــــی
         

غزل شمارهٔ ۲۶۹         
          فــمــالــی لــم اطــا ســبــع الـطـبـاقـی
          و لـــم اصــعــد عــلــی اعــلــی الــمــراقــی
          چــــرا خــــربــــنــــدهٔ دجــــال بــــاشـــم؟
          چــو کـردم بـا مـسـیـحـا هـم وثـاقـی
          عـــلـــی اعـــلــی الــمــعــارج و الــمــعــالــی
          مـــطـــاء الـــمـــجـــد اوحــی کــالــتــراق
          بـه از هـشـتـم بـهـشـت آید مرا جای
          ورای ایــــــــن رواق هــــــــفـــــــت طـــــــاقـــــــی
          و انــــــی لــــــم اصــــــرح بـــــاتـــــحـــــاد
          ولــــــکــــــن ان فــــــنـــــیـــــت اکـــــون بـــــاق
          مــگــو: مــن او و او مــن، نــیــک مـی‌دان
          که او را خود نباشد جفت و طاقی
          و کــیــف تــبــیــن فــی ثــیــار بـحـر
          قــــطــــیــــرات جــــریــــن مــــن الــــســــواق
          مکن  فاش این سخن‌ها همچو حلاج
          بــــیــــاویــــزنــــدت از دار، ای عــــراقــــی
         

غزل شمارهٔ ۲۷۰         
          لـــقـــد فـــاح الـــربـــیـــع و دار ســـاقــی
          وهــــــب نــــــســــــیــــــم روضـــــات الـــــعـــــراق
          صـــــبـــــا بـــــوی عـــــراق آورد گـــــویـــــی
          کـه خـوش گـشـت از نـسـیـم او عـراقی
          الــــــا یــــــا حــــــبــــــذا! نــــــفــــــحـــــات ارض
          جــوی الــمــشــتــاق یــشــفــی بــاشــتـیـاق
          دریــــغــــا! روزگــــار نــــوش بــــگـــذشـــت
          نــدیــمــم بــخــت بــود و یــار ســاقـی
          بــــلــــیــــت ان صــــبــــحــــی بــــالـــبـــلـــایـــا
          الــــــــاق مـــــــرور ایـــــــام الـــــــتـــــــلـــــــاقـــــــی
          ز جـــــــــور روزگـــــــــار نـــــــــامـــــــــوافــــــــق
          جــــــدا گـــــشـــــتـــــم ز یـــــاران وفـــــاقـــــی
          ادر، یـــــا ایـــــهــــا الــــســــاقــــی، ارحــــنــــی
          زمــــــانــــــا مــــــن خــــــمــــــار الــــــافـــــتـــــراق
          دلم را شاد کن، ساقی، که نگذاشت
          جـــدایـــی بـــر مــن از غــم هــیــچ بــاقــی
          و عــــل لــــعــــل لـــطـــیـــفـــی نـــار قـــلـــبـــی
          و قـــلـــبـــی مـــن تـــراکـــم فـــی احــتــراق
          بـــده جــامــی، کــه انــدر وی بــبــیــنــم
          جـــــــمـــــــال دوســـــــتـــــــان هــــــم وثــــــاقــــــی
          جـــــرعـــــت مـــــن الـــــتـــــفـــــرق کـــــل یــــوم
          و اجـــــریـــــت الـــــدمـــــوع مــــن الــــمــــاقــــی
          بـنـال، ایـدل، ز درد و غـم کـه پـیوست
          گـــــــرفـــــــتـــــــار غــــــم و درد فــــــراقــــــی
          الـــا یـــا اهـــل الـــعـــراق، تـــحـــذ قـــلــبــی
          الــــیــــکــــم و اشـــتـــمـــل مـــن اشـــتـــیـــاقـــی
          عـــراقـــی، خــوش بــمــوی و زار بــگــری
          کـــه در هـــنـــدوســتــان از جــفــت طــاقــی