غزل شمارهٔ ۳۰۰
شــدم از عــشــق تــو شـیـدا، کـجـایـی؟
بــه جــان مــی‌جــویــمــت جــانــا، کـجـایـی؟
هــمــی پــویــم بــه ســویــت گـرد عـالـم
هــمــی جــویــم تــو را هــر جــا، کـجـایـی؟
چــو تــو از حــســن در عــالــم نــگــنــجــی
نــدانــم تــا تــو چــونــی، یــا کــجـایـی؟
چو آنجا که تویی کس را گذر نیست
ز کـه پـرسـم، کـه دانـد؟ تا کجایی؟
تــو پــیــدایــی ولــیــکــن جــمــلــه پـنـهـان
وگــر پــنــهــان نــه‌ای، پــیــدا کــجــایـی؟
ز عـشـقـت عـالـمـی پـر شـور و غـوغـاست
چـــه دانـــم تــا دریــن غــوغــا کــجــایــی؟
فــــتـــاد انـــدر ســـرم ســـودای عـــشـــقـــت
شـدم سـرگـشـته زین سودا، کجایی؟
دریـــــــن وادی خـــــــون‌خـــــــوار غـــــــم تـــــــو
بـمـانـدم بـی کـس و تـنـهـا، کـجـایـی؟
دل ســـــــرگــــــشــــــتــــــهٔ حــــــیــــــران مــــــا را
نـــشـــانـــی در رهـــی بـــنـــمـــا، کـــجـــایــی؟
چــو شـیـدای تـو شـد مـسـکـیـن عـراقـی
نــگــویــی: کــاخــر، ای شــیـدا، کـجـایـی؟
غزل شمارهٔ ۳۰۱
نـیـم بـی‌تـو دمـی بـی‌غـم، کجایی؟
نــدارم بــی‌تــو دل خــرم، کـجـایـی؟
به بویت زنده‌ام هر جا که هستی
بـــه رویـــت آرزومـــنـــدم، کـــجـــایــی؟
نـــیـــایـــی نـــزد ایـــن رنــجــور یــک دم
نــپــرســی حــال ایــن درهــم، کــجــایـی؟
چـو روی تـو نـبـیـنـم هـر سـحـرگـاه
بــنــالــم زار: کـای هـمـدم، کـجـایـی؟
ز مــــن هــــر دم بــــرآیـــد نـــالـــه و آه
چــو یـاد آیـد رخـت هـر دم، کـجـایـی؟
درآ شــــــــاد از درم: کــــــــز آرزویـــــــت
بــه جــان آمـد دل پـر غـم، کـجـایـی؟
غزل شمارهٔ ۳۰۲
دریــــن ره گــــر بــــتــــرک خــــود بــــگــــویــــی
یــقــیــن گــردد تــو را کـو تـو، تـو اویـی
سـر مـویـی ز تـو، تـا بـا تـو بـاقی است
دریـــن ره در نـــگـــنـــجـــی، گـــر چـــه مـــویــی
کــم خــود گــیــر، تــا جــمـلـه تـو بـاشـی
روان شــــو ســــوی دریــــا، زانــــکـــه جـــویـــی
چــــــو بــــــا دریـــــا گـــــرفـــــتـــــی آشـــــنـــــایـــــی
مـــجــرد شــو، ز ســر بــرکــش دو تــویــی
دریــــن دریــــا گـــلـــیـــمـــت شـــســـتـــه گـــردد
اگــــر یـــک بـــار دســـت از خـــود بـــشـــویـــی
ز بــــــهـــــر آبـــــرو یـــــک رویـــــه کـــــن کـــــار
کــــــــه آنــــــــجــــــــا آبـــــــرو ریـــــــزد دورویـــــــی
چـو بـا تـوسـت آنـچـه مـی‌جویی به هرجا
بـــه هـــرزه گـــرد عـــالـــم چـــنـــد پــویــی؟
نـــخــســتــیــن گــم کــنــنــد آنــگــاه جــویــنــد
تو چون چیزی نکردی ؟ گم؟ چه جویی؟
تـــو را تـــا در درون صــد خــار خــار اســت
ازیــــن بــــســــتــــان گــــلــــی هــــرگـــز نـــبـــویـــی
پــس در هــمــچــو جــادویــی کــه پــیــوسـت
مــــیــــان در بـــســـتـــه بـــهـــر رفـــت و رویـــی
تــــو را رنــــگــــی نــــدادنــــد از خــــم عــــشـــق
از آن در آرزوی رنــــــــــــــــگ و بــــــــــــــــویــــــــــــــــی
بــــهـــش نـــه پـــا دریـــن وادی خـــون خـــوار
کــه ره پــر ســنــگــلــاخ و تــو ســبــویــی
دریـــن مـــیــدان هــمــی خــور زخــم، چــون تــو
فــــتــــاده در خــــم چــــوگــــان چــــو گــــویــــی
نـــــــیـــــــابـــــــی از خــــــم چــــــوگــــــان رهــــــایــــــی
عـــراقـــی، تـــا بـــه تـــرک خـــود نـــگـــویـــی
غزل شمارهٔ ۳۰۳
درین ره گر به ترک خود بگویی
بـبـیـنـی کان چه می‌جویی خود اویی
تـو جـانـی و چـنـان دانـی که: جسمی
تــو دریــایــی و پـنـداری کـه جـویـی
تـــویـــی در جـــمــلــه عــالــم آشــکــارا
جــهــان آیــیــنــهٔ تــوســت و تــو اویـی
نـــمـــی‌دانــم چــو بــحــر بــیــکــرانــی
چـرا پـیـوسـتـه در بـنـد سـبـویـی؟
ز بـی‌رنـگـی تـو را چـون نـیست رنگی
از آن در آرزوی رنــــــــــگ و بـــــــــویـــــــــی
بـه گـرد خـود برآ، یک بار، آخر
بـه گـرد هـر دو عالم چند پویی؟
مـــراد خـــود هــم از خــود بــازیــابــی
عـراقـی، گـر بـه ترک خود بگویی
غزل شمارهٔ ۳۰۴
گـــر از زلـــف پـــریــشــانــت صــبــا بــر هــم زنــد مــویــی
بـــرآیـــد زان پـــریــشــانــی هــزار افــغــان ز هــر ســویــی
بـــه بــوی زلــف تــو هــر دم حــیــات تــازه مــی‌یــابــم
وگر نه بی‌تو از عیشم نه رنگی ماند و نه بویی
بـــه یـــاد ســـرو بـــالــایــت روان در پــای تــو ریــزم
بــه بـالـای تـو گـر سـروی بـبـیـنـم بـر لـب جـویـی
چـو زلـفـت گـر بـرآرم سـر به سودایت، عجب نبود
چــه بــاشــد بــا کـمـنـد شـیـرگـیـری صـیـد آهـویـی؟
ز کــویــت گــر رســد گــردی بــه اســتـقـبـال بـرخـیـزد
ز جـــان افـــشـــانـــی صـــاحـــبـــدلـــان گــردی ز هــر کــویــی
چــنــان بــنــشــســت نــقــش دوســت در آیــیــنــهٔ چــشــمــم
کـه چـشـمـم عـکـس روی دوسـت مـی‌بـیـند ز هر سویی
رقــیــبــان دســت گـیـریـدم، کـه بـاز از نـو در افـتـادم
بــه دســت بــی‌وفــایــی، سـسـت پـیـمـانـی، جـفـاجـویـی
مــــلـــولـــی، زود ســـیـــری، نـــازنـــیـــنـــی، نـــاز پـــروردی
لـطـیـفـی هـمـچـو گـل نـازک ولـی چـون سـرو خودرویی
نـــیـــارد جــســتــن از بــنــد کــمــنــدش هــیــچ چــالــاکــی
نــــدارد طـــاقـــت دســـت و کـــمـــانـــش هـــیـــچ بـــازویـــی
اگـــــر چـــــه هـــــر ســـــر مـــــویـــــم ازو دردی جــــدا دارم
دل مـــن کــم نــخــواهــد کــرد از مــهــرش ســر مــویــی
ز ســودا عــاشــقـانـش هـمـچـو ایـن گـردون چـوگـان قـد
بـه گـرد کـوی او سـرگـشـتـه می‌گردند چون گویی
نـــگـــیـــرد ســـوز مــهــر جــان گــدازش در دل هــر کــس
مــگــر بــاشــد چــو شـمـع آتـش زبـانـی، چـرب پـهـلـویـی
بــــه ســــودای نــــکــــورویــــی اگــــر دل گــــرمـــیـــی داری
تـــحـــمـــل بـــایـــدت کـــردن جـــواب ســـرد بـــدخـــویــی
غزل شمارهٔ ۳۰۵
نــه از تــو بــه مــن رســیــد بــویـی
نـــــه وصـــــل تـــــوام نــــمــــود رویــــی
انـــــــدیـــــــشــــــهٔ هــــــجــــــر دردنــــــاکــــــت
آویــــخــــتــــه جــــان مــــن بــــه مــــویـــی
ســـــودای تــــو در دلــــم فــــکــــنــــده
هر لحظه به تازه جست و جویی
بـــــا آنـــــکـــــه ز گـــــلــــشــــن وصــــالــــت
دانـــم نـــرســـد بــه بــنــده بــویــی
لــــیـــکـــن شـــده‌ام بـــه آرزو شـــاد
مــــــــــزار تــــــــــو، کـــــــــم ز آرزویـــــــــی
ســــــــودای مــــــــحــــــــال در دمـــــــاغـــــــم
افـــگـــنـــده بـــه هـــرزه هــای و هــویــی
داده ســــــر خــــــویــــــش را عــــــراقـــــی
زیـــــر خــــم زلــــف تــــو چــــو گــــویــــی
غزل شمارهٔ ۱
ای پــریــشــان کــرده عــمــدا، زلــف عــنـبـربـیـز را
بـــر دل مـــن دشــنــه داده غــمــزهٔ خــونــریــز را
شــد فــروزان آتــش ســودایــت انــدر جــان و دل
درفــــکــــن در جـــام بـــی رنـــگ، آب رنـــگ آمـــیـــز را
مـی پـیـاپـی، بـی مـحابا ده، میندیش از حریف
یـاد مـی‌دار ایـن دو بـیـت گـفـتـهٔ دسـت آویـز را
گـر حـریـفـی از دمـادم سـر بـپـیـجاند رواست
بر کف من نه، که پور زال به شبدیز را
جـــان مـــن مـــی را و قـــالـــب خــاک را و دل تــو را
ویــن ســر طــنــاز پـر وسـواس تـیـغ تـیـز را
غزل شمارهٔ ۲
در مــــقــــامــــی کــــه رســــد زو بــــه دل و جــــان آســــیـــب
نـــــبـــــود جـــــان خـــــردمـــــنــــد ز رفــــتــــن بــــه نــــهــــیــــب
نـــــاشـــــکـــــیـــــبـــــا مـــــشـــــو ار بـــــاز گـــــذارد جـــــانـــــت
خـــانــه ای را کــه ز ویــران شــدنــش نــیــســت شــکــیــب
تـــن یـــکـــی خـــانـــهٔ ویـــرانـــی و بـــی ســـامـــانـــی ســت
نـــــتـــــوان داشـــــت در او جــــان و روان را بــــه فــــریــــب
گـــر چـــه پــیــوســتــهٔ جــان اســت تــن تــیــره، ولــیــک
شـــاخ را نـــیـــســـت خـــبـــر هـــیـــچ ز بـــویـــایــی ســیــب
گر چه از جان به شکوه است و به نیرو، هر تن
جـــــان نــــگــــیــــرد ز تــــن تــــیــــره بــــه زیــــبــــای زیــــب
دیــــــدهٔ جــــــان خــــــرد اســــــت و روشــــــش انــــــدیــــــشــــــه
نـــــایـــــد از کـــــوری و کـــــری تـــــنــــش هــــیــــچ آســــیــــب
چـــشـــم جـــان روشـــن و بــیــنــاســت ز نــزدیــک و ز دور
پــــای انــــدیــــشــــه روان اســــت بــــر افــــراز و نـــشـــیـــب
بـــی گـــمـــان بـــاش خـــردمـــنـــد، کـــه در راه یـــقــیــن
خــــردت راســــت رود بــــا تــــو، گــــمــــانــــت بـــه وُریـــب
غزل شمارهٔ ۳
دارم دلـــــی مـــــخـــــاطـــــره جــــوی بــــلــــا پــــرســــت
ســـرگـــشــتــه رایِ گــم شــده عــقــلِ هــوا پــرســت
بــا درد و غــم بــه طــبــع، چـو یـاری وفـا نـمـای
با جان خود به کینه، چو خصمی جفا پرست
سـعـی‌ام هـبـا شـده اسـت و طـلـب بـیـهـده، از آنک
بـــیـــهــوده جــوی شــد دل و دیــده هــوا پــرســت
مــــمــــکــــن کــــه مـــن نـــه آدمـــی‌ام، ز آنـــکـــه آدمـــی
یــا بــت پــرسـت بـاشـد و یـا بـس خـدا پـرسـت