این قطعه را در تعزیت پدر بزرگوار خود سروده‌ام
پدر آن تیشه که بر خاک تو زد دست اجل
تــیــشــه‌ای بــود کـه شـد بـاعـث ویـرانـی مـن
یــوســفــت نــام نــهــادنـد و بـه گـرگـت دادنـد
مــرگ، گــرگ تـو شـد، ای یـوسـف کـنـعـانـی مـن
مـــــه گـــــردون ادب بـــــودی و در خـــــاک شــــدی
خـــاک، زنـــدان تـــو گـــشـــت، ای مـــه زنــدانــی مــن
از نــــدانــــســــتــــن مـــن، دزد قـــضـــا آگـــه بـــود
چــو تـو را بـرد، بـخـنـدیـد بـه نـادانـی مـن
آن کـــه در زیـــر زمـــیـــن، داد ســر و ســامــانــت
کــاش مــیــخــورد غــم بـی‌سـر و سـامـانـی مـن
بــسـر خـاک تـو رفـتـم، خـط پـاکـش خـوانـدم
آه از ایـن خـط کـه نـوشـتـند به پیشانی من
رفــتــی و روز مــرا تــیــره تــر از شــب کــردی
بــی تــو در ظــلــمــتــم، ای دیــدهٔ نــورانــی مــن
بـی تـو اشـک و غـم و حسرت همه مهمان منند
قــدمــی رنــجــه کــن از مـهـر، بـه مـهـمـانـی مـن
صــــفــــحــــهٔ روی ز انــــظــــار، نـــهـــان مـــیـــدارم
تـا نـخـوانـنـد بـر ایـن صفحه، پریشانی من
دهـر، بـسـیـار چـو مـن سـربـگـریبان دیده است
چــه تــفـاوت کـنـدش، سـر بـه گـریـبـانـی مـن
عــضــو جــمــعـیـت حـق گـشـتـی و دیـگـر نـخـوری
غـــم تـــنـــهـــائـــی و مـــهـــجـــوری و حــیــرانــی مــن
گـــل و ریـــحـــان کــدامــیــن چــمــنــت بــنــمــودنــد
کــه شــکــسـتـی قـفـس، ای مـرغ گـلـسـتـانـی مـن
مــن کــه قــدر گــهــر پــاک تــو مــیــدانــسـتـم
ز چـــه مـــفـــقـــود شـــدی، ای گـــهــر کــانــی مــن
مـــن کـــه آب تـــو ز ســرچــشــمــهٔ دل مــیــدادم
آب و رنــگــت چــه شــد، ای لــالــهٔ نــعــمــانــی مــن
مـن یـکی مرغ غزلخوان تو بودم، چه فتاد
کــه دگــر گــوش نــداری بــه نـوا خـوانـی مـن
گـنـج خـود خـوانـدیـم و رفـتـی و بـگـذاشـتـیم
ای عـجـب، بـعـد تـو بـا کـیـسـت نـگـهـبانی من!
این قطعه را برای سنگ مزار خودم سروده‌ام
ایــنــکــه خــاک ســیــهــش بــالـیـن اسـت
اخـــــتـــــر چـــــرخ ادب پـــــرویـــــن اســــت
گــر چــه جـز تـلـخـی از ایـام نـدیـد
هـر چـه خواهی سخنش شیرین است
صـــاحـــب آنـــهـــمـــه گـــفـــتـــار امـــروز
ســـائـــل فـــاتـــحـــه و یـــاســیــن اســت
دوســتــان بــه کـه ز وی یـاد کـنـنـد
دل بــــی دوســـت دلـــی غـــمـــگـــیـــن اســـت
خـاک در دیـده بـسـی جـان فرساست
سنگ بر سینه بسی سنگین است
بــیــنــد ایــن بــســتـر و عـبـرت گـیـرد
هـر کـه را چـشـم حـقـیـقـت بـیـن است
هــر کــه بــاشــی و زهــر جــا بـرسـی
آخــــریــــن مــــنــــزل هــــســــتـــی ایـــن اســـت
آدمــــی هـــر چـــه تـــوانـــگـــر بـــاشـــد
چـو بـدیـن نـقـطه رسد مسکین است
انــدر آنــجــا کــه قـضـا حـمـلـه کـنـد
چــاره تــسـلـیـم و ادب تـمـکـیـن اسـت
زادن و کـــشـــتـــن و پـــنـــهـــان کـــردن
دهـــــر را رســـــم و ره دیـــــریــــن اســــت
خـرم آن کـس کـه در ایـن مـحـنـت‌گاه
خـــاطـــری را ســـبـــب تـــســکــیــن اســت
قطعه
مـا نـیـز در دیـار حـقـیـقـت، تـوانگریم
کالای ما چو وقت رسد، کارهای ماست
مـا روی خـود ز راه سـعـادت نـتافتیم
پـیـران ره، بـمـا نـنمودند راه راست
قطعه - مرد پندارند پروین را، چه برخی ز اهل فضل
از غـــبـــار فـــکـــر بـــاطـــل، پـــاک بــایــد داشــت دل
تــا بـدانـد دیـو، کـایـن آئـیـنـه جـای گـرد نـیـسـت
مـرد پـندارند پروین را، چه برخی ز اهل فضل
این معما گفته نیکوتر، که پروین مرد نیست
قطعه
گر شمع را ز شعله رهائی است آرزو
آتـش چـرا بـه خـرمـن پـروانـه مـیـزنـد
سـرمـسـت، ای کـبـوترک ساده دل، مپر
در تــیــه آز، راه تــو را دانـه مـیـزنـد
قطعه
بــی رنــج، زیــن پــیــالـه کـسـی مـی نـمـی‌خـورد
بــی دود، زیــن تــنــور بــکــس نــان نـمـیـدهـنـد
تیمار کار خویش تو خودخور، که دیگران
هـــرگـــز بـــرای جــرم تــو، تــاوان نــمــیــدهــنــد
بیت
خــیــال آشـنـائـی بـر دلـم نـگـذشـتـه بـود اول
نمیدانم چه دستی طرح کرد این آشنائی را
بیت
بــــکــــوش و دانـــشـــی آمـــوز و پـــرتـــوی افـــکـــن
که فرصتی که ترا داده‌اند، بی بدل است
بیت
دل پـــاکـــیـــزه، بــکــردار بــد آلــوده مــکــن
تیرگی خواستن، از نور گریزان شدن است
بیت
طـــائـــری کـــز آشـــیـــان، پـــرواز بــهــر آز کــرد
کیفرش، فرجام بال و پر بخون آلودن است