غزل شمارهٔ ۲۱
کــجــا خــبــر بــود از حــال مــا حــبــیــبــانـرا
کـــه از مـــرض نـــبـــود آگـــهـــی طــبــیــبــانــرا
گــر از بـنـفـشـه و سـنـبـل وفـا طـلـب دارنـد
مــعــیــنــســت کــه ســوداســت عــنــدلــیــبــانـرا
ز خـوان مـرحـمـت آنـهـا کـه مـی‌دهـنـد نـصیب
به تیغ کین ز چه رانند بی نصیبان را
اگــــر ز خــــاک مــــحـــبـــان غـــبـــار بـــرخـــیـــزد
مـــؤآخـــذت نـــکــنــد هــیــچــکــس حــبــیــبــان را
گـذشـت محمل و ما در خروش و ناله ولیک
چـــه الــتــفــات بــبــانــگ جــرس نــجــیــبــان را
گـهـی کـه عـاشق و معشوق را وصال بود
گـــمـــان مــبــر کــه بــود آگــهــی رقــیــبــان را
مــیـان لـیـلـی و مـجـنـون نـه آن مـواصـلـتـسـت
کـــه اطـــلـــاع بـــرآن اوفـــتـــد لـــبـــیـــبـــانـــرا
عــجــب نــبــاشــد اگــر در ادای خــطــبـهٔ عـشـق
مـــفـــارقـــت کــنــد از تــن روان خــطــیــبــانــرا
غـــریـــب نـــبـــود اگـــر یـــار آشـــنـــا خـــواجــو
مـــراد خـــویـــش مـــهـــیـــا کـــنـــد غــریــبــانــرا
غزل شمارهٔ ۲۲
بـــــگـــــوئــــیــــد ای رفــــیــــقــــان ســــاربــــان را
کـــــــه امـــــــشـــــــب بـــــــاز دارد کــــــاروان را
چو گل بیرون شد از بستان چه حاصل
زغـــــلـــــغـــــل بـــــلـــــبـــــل فـــــریـــــاد خـــــوان را
اگــــر زیــــن پــــیــــش جــــان مــــیــــپــــروریـــدم
کــــنــــون بــــدرود خـــواهـــم کـــرد جـــان را
بـــدار ای ســـاربـــان مـــحـــمـــل کـــه از دور
بــــــبــــــیــــــنــــــم آن مـــــه نـــــامـــــهـــــربـــــان را
دمـــی بـــر چـــشـــمـــهٔ چـــشـــمــم فــرود آی
کــــــنــــــون فــــــرصــــــت شـــــمـــــار آب روان را
گـــــر آن جـــــان جـــــهــــان را بــــاز بــــیــــنــــم
فـــــــدای او کـــــــنـــــــم جــــــان و جــــــهــــــان را
چو تیر ار زانکه بیرون شد ز شستم
نــــهـــم پـــی بـــر پـــی آن ابـــرو کـــمـــان را
شــکــر بــر خــویــشـتـن خـنـدد گـر آن مـاه
بــــشـــکـــر خـــنـــده بـــگـــشـــایـــد دهـــان را
چـــو روی دوســـتـــان بـــاغـــســت و بــســتــان
بــــروی دوســــتــــان بــــیــــن بــــوســــتــــان را
چــو مــی‌دانــی کــه دورانــرا بــقــا نــیـسـت
غــــــنــــــیـــــمـــــت دان حـــــضـــــور دوســـــتـــــان را
غزل شمارهٔ ۲۳
آخــــر ای یــــار فــــرامــــوش مــــکــــن یــــارانــــرا
دل ســرگــشــتــه بــدســت آر جــگــر خـوارانـرا
عــام را گــر نــدهــی بــار بـخـلـوتـگـه خـاص
ز آســـتـــان از چـــه کـــنـــی دور پــرســتــارانــرا
وصل یوسف ندهد دست به صد جان عزیز
ایـــن چـــه ســـودای مـــحــالــســت خــریــدارانــرا
گـر نـه یـاری کند انفاس روان‌بخش نسیم
خـــبـــر از مـــقـــدم یــاران کــه دهــد یــارانــرا
آنــکــه چــون بــنــده بـهـر مـوی اسـیـری دارد
کـــی رهـــائـــی دهـــد از بـــنـــد گـــرفـــتـــارانـــرا
دســـت در دامـــن تــســلــیــم و رضــا بــایــد زد
اگـــــر از پـــــای در آرنـــــد گـــــنـــــه کـــــارانـــــرا
روز بــاران نــتــوان بـار سـفـر بـسـت ولـیـک
پـیـش طـوفـان سـرشـکـم چـه مـحـل بارانرا
دســتــگــاهــیــســت پــر از نــافــه آهــوی تــتــار
حـــلـــقـــهٔ ســـنــبــل مــشــکــیــن تــو عــطــارانــرا
حــال خــواجــو ز ســر کــوی خــرابــات بــپـرس
کــه نــیــابــی بــه در صــومــعــه خــمــارانـرا
غزل شمارهٔ ۲۴
ای بـــــنـــــاوک زده چــــشــــم تــــو یــــک انــــدازانــــرا
کــشــتــه افــعــی تــو در حــلـقـه فـسـون سـازانـرا
جــان ز دســت تــو نــدانــم بــه چــه بـازی بـبـرم
پــشــه آن نــیــســت کــه بــازیــچـه دهـد بـازانـرا
دل چــو دادم بــتــو عــقــلــم ز کــجـا خـواهـد مـانـد
مــــال کــــی جــــمــــع شــــود خـــانـــه بـــرانـــدازانـــرا
عــــنــــدلــــیــــبـــان ســـحـــر خـــوان چـــو در آواز آیـــنـــد
مــــی بــــیــــاریـــد و بـــخـــوانـــیـــد خـــوش آوازانـــرا
پــــای کــــوپـــان چـــو در آیـــنـــد بـــدســـت افـــشـــانـــی
دســــت گــــیــــرنـــد بـــیـــک جـــرعـــه ســـرانـــدازانـــرا
زیــردســتــان کــه نــدارنــد بــه جــز بـاد بـدسـت
هــــر نــــفــــس در قــــدم افــــتــــنــــد ســــرافــــرازانـــرا
با تو خواجو چه شد ار زانکه نظر می‌بازد
دیـــده نـــتـــوان کـــه بـــدوزنـــد نـــظـــر بــازان را
غزل شمارهٔ ۲۵
شـــــبـــــی کـــــه راه هـــــم آه آتـــــش افــــشــــان را
ز دود سـیـنـه کـنـم تـیـره چـشـم کیوان را
بـبـر طـبـیـب صـداع از سرم که این دل ریش
ز بــــهــــر درد فــــدا کــــرده اســــت درمـــان را
مــگــر حــکــایــت طــوفــان چــو اشــک مــا بــیــنـی
کــه مــا ز چــشــم بــیـفـکـنـده‌ایـم طـوفـان را
بقصد جان من آن کس که میکشد شمشیر
نـــثـــار خـــنـــجـــر خـــون‌ریـــز او کـــنـــم جـــان را
عـــجـــب نـــبـــاشـــد اگـــر تـــشــنــهٔ جــمــال حــرم
ز آب دیـــــده لـــــبـــــالـــــب کـــــنـــــد بــــیــــابــــان را
بـعـزم کـعـبه چو محمل برون برد مشتاق
بــــســــوزد از نــــفـــس آتـــشـــیـــن مـــغـــیـــلـــان را
نـــوبـــاد پـــای زمــیــن کــوب را بــجــلــوه درآر
کــه مــا بــه دیــده زنــیــم آب خــاک مــیــدان را
مـگـو بـگـوی کـه سـرگـشته از چه میگردی
اگـــر چـــنـــانـــکـــه نـــدانـــی بــپــرس چــوگــان را
مــکــن مــلــامــت خــاجــو کــه از گـل صـد بـرگ
مــــجــــال صــــبــــر نــــبـــاشـــد هـــزار دســـتـــان را
غزل شمارهٔ ۲۶
اگـــر در جـــلـــوه مـــیـــری ســـمـــنـــد بــاد جــولــانــرا
بـفـرمـا تـا فـرو روبـم بـه مـژگـان خـاک میدانرا
مـکـن عـیـب تـهـی دسـتـان کـه در بـازار سـرمـستان
گدا باشد که بفروشد بجامی ملک سلطانرا
چرا از کعبه برگردم که گر خاری بود در ره
بـــرآرم آه و در یـــکــدم بــســوزانــم مــغــیــلــانــرا
اگـرهـمـچـون خـضر خواهی که دایم زنده‌دل باشی
روان در پــای جــانــان ریــز اگــر دســتــت دهــد جــانـرا
بـفـردوسـم مکن دعوت که بی آن حور مه پیکر
کـسـی کـو آدمـی بـاشـد نـخـواهـد بـاغ رضوانرا
بــبــوی لــعــل مــیــگــونــش بــظــلــمــاتــی در افــتــادم
کــه گــر مــیـرم ز اسـتـسـقـا نـجـویـم آب حـیـوانـرا
چــمــن پــیــرا اگــر چــشــمـش بـرآنـسـرو دوان افـتـد
دگـر بـر چشمه ننشاند ز خجلت سرو بستانرا
مـــگـــر بـــاد ســـحــرگــاهــی هــواداری کــنــد ور نــی
نــســیــم یــوسـف مـصـری کـه آرد پـیـر کـنـعـانـرا
چــو مــسـتـان حـرم خـواجـو جـمـال کـعـبـه یـاد آرد
ز آب چـــشـــم خـــون‌افـــشـــان کــنــد دریــا بــیــابــانــرا
غزل شمارهٔ ۲۷
چــو در گــره فــکــنــی آن کــمــنـد پـر چـیـن را
چــوتــاب طــره بـه هـم بـر زنـی هـمـه چـیـن را
بـــانـــتـــظـــار خــیــال تــو هــر شــبــی تــا روز
گـــشـــوده‌ام در مـــقـــصـــورهٔ جـــهــان‌بــیــن را
کـجـا تـو صـیـد مـن خـسـتـه دل شوی هیهات
مــگــس چــگــونــه تــوانــد گــرفــت شــاهــیــن را
چو روی دوست بود گو بهار و لاله مروی
چـه حـاجـتـسـت به گل بزم ویس و رامین را
غــــنــــیـــمـــتـــی شـــمـــریـــد ای بـــرادران عـــزیـــز
بـــبــوی یــوســف گــمــگــشــتــه ابــن یــامــیــن را
بــه شــعــلــه‌ئــی دم آتـشـفـشـان بـر افـروزم
چــراغ مــجــلــس نــاهــیــد و شــمــع پـرویـن را
اگـــر ز غـــصـــه بـــمـــیـــرنـــد بـــلـــبـــلـــان چـــمـــن
چـه غـم شـقـایـق سـیـراب و بـرگ نـسـریـن را
بـــــحـــــال زار جـــــگــــر خــــســــتــــگــــان بــــازاری
چـــه الـــتـــفـــات بـــود حـــضـــرت ســـلــاطــیــن را
روا مــدار کـه سـلـطـان نـدیـده هـیـچ گـنـاه
ز خـــیـــل خـــانـــه بـــرانـــد گـــدای مـــســکــیــن را
مـرا بـتـیـغ چـه حـاجـت کـه جـان بـرافـشانم
گـــهــی کــه بــنــگــرم آن ســاعــد نــگــاریــن را
چــرا مـلـامـت خـواجـو کـنـی کـه چـون فـرهـاد
بـــپـــای دوســـت در افـــکـــنـــد جـــان شــیــریــن را
غزل شمارهٔ ۲۸
آنــــکــــه بــــر هــــر طــــرفــــی مــــنــــتـــظـــرانـــنـــد او را
نــــنــــگـــرد هـــیـــچ کـــه خـــلـــقـــی نـــگـــرانـــنـــد او را
ســرو را بــر ســر ســرچــشــمــه اگــر جـای بـود
جـــای آن هـــســـت کـــه بـــر چـــشـــم نــشــانــنــد او را
حـــیـــف بـــاشـــد کــه چــنــان روی بــبــیــنــد هــرکــس
زانـــــک کـــــوتـــــه‌نـــــظـــــران قـــــدر نــــدانــــنــــد او را
هـــســـت مـــقـــصـــود دلـــم زان لـــب شــیــریــن شــکــری
بــــود آیــــا کــــه بــــمــــقــــصــــود رســــانــــنـــد او را
راز عـــــشـــــاق چـــــو از اشـــــک نـــــمــــانــــد پــــنــــهــــان
فـــرض عـــیـــنـــســـت کـــه از دیـــده بـــرانـــنــد او را
هــــر کـــه جـــان در قـــدمـــش بـــازد و قـــدری دانـــد
اهـــــل دل عـــــاشـــــق جـــــانـــــبـــــاز نـــــخــــوانــــنــــد او را
خواجو ار تشنه بمیرد به جز از مردم چشم
آبــــی ایــــن طــــایــــفــــه بــــرلــــب نــــچــــکــــانـــنـــد او را
غزل شمارهٔ ۲۹
رحــم بــر گــدایــان نــیــســت مــاه نــیــمــروزی را
مـــهـــرمــاش چــنــدان نــیــســت مــاه نــیــمــروزی را
روی پـر نـگـارش بـیـن چـشـم پـرخـمـارش بین
لـــــعـــــل آبـــــدارش بـــــیـــــن مـــــاه نــــیــــمــــروزی را
آن مــهــســت یــار رخــســار شــکــرسـت یـا گـفـتـار
عــــارضــــســــت یــــا گـــلـــزار مـــاه نـــیـــمـــروزی را
جــعــد مــشــکــبــارش گــیــر زلــف تـابـدارش گـیـر
خـــیـــز و در کـــنــارش گــیــر مــاه نــیــمــروزی را
لــــعــــبــــت بــــری پــــیــــکـــر و آفـــتـــاب شـــب زیـــور
گـــر نـــدیـــده‌ئـــی بـــنـــگـــر مــاه نــیــمــروزی را
مـوسـم سحر شد خیز باده در صراحی ریز
در کـــــمـــــنــــد زلــــف آویــــز مــــاه نــــیــــمــــروزی را
مـی بـه مـی پـرسـتـان آر بـاده سوی مستان آر
خـــیـــز و در شـــبـــســـتـــان آر مـــاه نــیــمــروزی را
یار جز جفاجو نیست گو مکن که نیکونیست
هــیــچ مــهــر خــواجــو نـیـسـت مـاه نـیـمـروزی را
غزل شمارهٔ ۳۰
بـــــــده آن راح روان پـــــــرور ریـــــــحـــــــانـــــــی را
کـه بـه کـاشـانـه کـشـیـم آن بـت روحـانـی را
مـــن بـــدیـــوانـــگـــی ار فــاش شــدم مــعــذورم
کــان پــری صــیــد کــنــد دیــو ســلــیــمــانــی را
سر به پای فرسش در فکنم همچون گوی
چـــون بـــریـــن در کـــشـــد آن ابـــلــق چــوگــانــی را
بـرو ای خـواجـه اگـر زانـکـه بـصد جان عزیز
مـــیـــفـــروشـــنـــد بـــخــر یــوســف کــنــعــانــی را
گــر تــو انــکــار کــنـی مـسـتـی مـا را چـه عـجـب
کـــافـــران کـــفـــر شـــمـــارنـــد مـــســـلـــمـــانـــی را
ابـر چـشـمـم چـو شـود سـیـل فـشـان از لـالـه
کــــوه در دوش کــــشــــد جــــامــــهٔ بــــارانــــی را
کـام درویـش جـزیـن نـیـسـت که بر وفق مراد
بــــاز بــــیــــنــــد عــــلــــم دولــــت ســــلــــطـــانـــی را
چـشـم خـواجـو چـو سـر طـبـلـهٔ در بـگـشاید
از حــــــیــــــا آب کــــــنــــــد گـــــوهـــــر عـــــمـــــانـــــی را
دل ایــن ســوخــتــه بــربــود و بــدربــان گـویـد
کــــه بــــران از درم آن شــــاعــــر کــــرمـــانـــی را