غزل شمارهٔ ۹۱
هــیــچ مــی‌دانــی چــرا اشــکــم ز چــشــم افــتــاده اســت
زانـــک پـــیـــش هـــرکـــســـی راز دلـــم بــگــشــاده اســت
کــــارم از دســــت ســــر زلـــف تـــو در پـــای اوفـــتـــاد
چــاره کــارم بــسـاز اکـنـون کـه کـار افـتـاده اسـت
هــر زمــان از اشــک مــیــگــون ســاغــرم پــر مـی‌شـود
خـون دل نـوشـم تـو پـنـداری مـگـر کـان باده است
بــیــوفـائـی چـون جـهـان دل بـر تـو نـتـوانـم نـهـاد
ای خـوشـا آنـکـس کـه او دل بـر جـهـان نـنهاده است
حـــیـــرت انـــدر خـــامـــهٔ نـــقـــاش بـــیـــچـــونــســت کــو
راســــتــــی در نــــقــــش رویــــت داد خــــوبــــی داده اســـت
از ســـرشـــکـــت آب رویــم پــیــش هــر کــس زان ســبــب
بر دو چشمش جای می‌سازم که مردم زاده است
دســت کــوتــه کــن چــو خــواجـو از جـهـان آزاده‌وار
سـرو تـا کـوتـاه دسـتـی پـیـشـه کـرد آزاده است
غزل شمارهٔ ۹۲
گــرت چــو مـورچـه گـرد شـکـر بـرآمـده اسـت
تو خوش برآی که با جان برابر آمده است
بـــــنـــــوش لـــــعـــــل روان چـــــون زمـــــرد ســــبــــزت
نــــگــــیــــن خـــاتـــم یـــاقـــوت احـــمـــر آمـــده اســـت
بـگـرد چـشـمـهٔ نـوش تو سبزه گر بدمید
تـرش مـشـو کـه نـبـات از شـکر برآمده است
ز خـط سـبـز تـو نـسـخم خوش آمدی و کنون
خــط غــبــار تــو خــود زان نــکــوتــر آمــده اسـت
تـو خـوش درآ و مـشـو در خـط از مـن مـسـکـین
کـه خـط بـگـرد عذار تو خوش درآمده است
شـه حـبـش کـه ز سـرحـد شـام بـیرون راند
کــــنـــون بـــتـــاخـــتـــن مـــلـــک خـــاور آمـــده اســـت
ز ســــهــــم نــــاوک تــــرکــــان غــــمــــزه‌ات گـــوئـــی
کـه هـنـدوئـیـسـت کـه نـزد زره گـر آمـده است
کـــنـــد بـــســـنــبــل گــردنــکــشــت زمــانــه خــطــاب
کـــه خـــادمـــی تــو در شــان عــنــبــرآمــده اســت
مـیـان مـشـک و خـطـت فـرق نیست یک سر موی
ولـــیـــک مــوی تــو از مــشــک بــرســرآمــده اســت
گـمـان مـبـر کـه بـرفـت آب لـعـلـت از خـط سـبـز
کــه لــعــل را خــط پــیــروزه زیـور آمـده اسـت
بـیـا بـدیـدهٔ خـواجـو نـگـر کـه خـط سـیاه
بــگـرد روی چـو مـاهـت چـه در خـور آمـده اسـت
غزل شمارهٔ ۹۳
چــو ســرچــشــمـهٔ چـشـم مـن دیـده اسـت
لــب غــنــچــه بــرچــشـمـه خـنـدیـده اسـت
بــــدان وجــــهــــم از دیـــده خـــون مـــی‌رود
کـــه از روی خـــوب تـــو بـــبــریــده اســت
چـــرا کـــیـــنـــه‌ورزی کـــنـــون بـــا کـــســی
که مهر تو پیش از تو ورزیده است
نـــهـــان کـــی کـــنـــد خــامــه رازم کــه او
تـــــراشـــــیـــــدهٔ نـــــاتـــــراشـــــیـــــده اســــت
مــــرا غــــیــــرت آیــــد کــــه مــــکــــتــــوب تـــو
چــنــیــن در حــدیــث تــو پــیــچــیـده اسـت
اگــــر جــــور بــــرمــــا پــــســـنـــدی رواســـت
پـــســـنــد تــو مــا را پــســنــدیــده اســت
از آن از لـــــب خـــــویـــــشـــــتـــــن در خـــــطـــــم
کـه خـطـت بـحـکـم کـه بـوسیده است
قــــــلــــــم را قـــــدم زان قـــــلـــــم کـــــرده‌ام
کــه بــر گـرد نـام تـو گـردیـده اسـت
دریـــغ از خــیــالــت کــه شــب تــا بــروز
مـــــــرا مـــــــونـــــــس مـــــــردم دیــــــده اســــــت
چــو نــام تــو در نــامــه بــیــنــد دبــیــر
بـــچـــشـــم بـــصـــیــرت تــرا دیــده اســت
از آن چـــشـــم خـــواجـــو گـــهـــربـــار شــد
کــه خــط تــو بـر دیـده مـالـیـده اسـت
غزل شمارهٔ ۹۴
مـــســـیـــح روح را مـــریـــم حـــجــابــســت
بــــهــــشــــت وصــــل را آدم حــــجــــابـــســـت
دلـــا در عـــاشـــقــی مــحــرم چــه جــوئــی
کـه پـیـش عـاشـقـان مـحـرم حـجابست
بـرو خـود هـمـدم خـود باش اگر چه
بـــرصـــاحـــبـــدلـــان هــمــدم حــجــابــســت
مــکــش جــعـدش کـه پـیـش روی جـانـان
شـــکـــنـــج طــره پــرخــم حــجــابــســت
ز هــســتــی در گـذر زیـرا کـه در عـشـق
نه هستی شور و مستی هم حجابست
اگــــر دم در کــــشــــی عــــیــــســــی وقـــتـــی
کــه در راه مــســیــحــا دم حــجــابــسـت
بـه خـون در کـعـبـه باید غسل کردن
کـــه آب چـــشـــمـــهٔ زمـــزم حـــجـــابـــســت
بـــخـــاتــم مــلــک جــم نــتــوان گــرفــتــن
کــه پــیــش اهــل دل خــاتــم حــجــابــسـت
ز یــم حــاصــل نــگــردد گــوهــر عــشــق
کــه در راه حــقــیــقــت یــم حــجــابـسـت
اگـــــر مـــــرد رهـــــی بـــــگـــــذر ز عـــــالــــم
کـــه نــزد رهــروان عــالــم حــجــابــســت
بـرو خـواجـو که پیش روی بلقیس
اگــر نــیــکــو بــبــیــنــی جــم حــجـابـسـت
غزل شمارهٔ ۹۵
دلــــا جــــان در ره جــــانــــان حـــجـــابـــســـت
غــــم دل در جــــهــــان جــــان حــــجــــابـــســـت
اگــــر داری ســــری بــــگــــذر ز ســـامـــان
که در این ره سر و سامان حجابست
ز هــســتــی هــر چــه در چــشــم تـو آیـد
قــلــم در نـقـش آن کـش کـان حـجـابـسـت
زلــال از مــشــرب جــان نــوش چـون خـضـر
کـــه آب چـــشـــمـــهٔ حــیــوان حــجــابــســت
عــصــا بـفـکـن کـه مـوسـی را دریـن راه
چـو نـیـکـو بـنـگـری ثـعـبـان حـجـابـسـت
بـحـاجـب چـون تـوان مـحـجـوب گـشـتن
کـه حـاجـب بـر در سـلـطـان حـجـابست
بـحـکـمـت مـلـک یـونـان کـی تـوان یافت
کــه حــکــمــت در ره یــونــان حــجـابـسـت
بـــایــمــان کــفــر بــاشــد بــاز مــانــدن
ز ایــمــان در گــذر کــایــمــان حــجــابـسـت
تـــرا ای بـــلــبــل خــوش نــغــمــه بــاگــل
گــر از مــن بـشـنـوی دسـتـان حـجـابـسـت
مــــیــــان عــــنــــدلــــیـــب و بـــرگ نـــســـریـــن
هـــوای گـــلـــبـــن و بـــســتــان حــجــابــســت
ز درمـــان بـــگـــذر و بــا درد مــی‌ســاز
کــه صــاحــب درد را درمــان حـجـابـسـت
حـدیـث جـان مـکـن خـواجـو کـه درعـشـق
ز جـــان انـــدیـــشـــهٔ جـــانـــان حـــجـــابــســت
غزل شمارهٔ ۹۶
رخــــش بــــا آب و آتــــش در نــــقــــابــــســـت
لــــبــــش بــــا آتــــش انــــدر عــــیــــن آبـــســـت
شــکــنــج طــره‌اش بــرچــهــره گــوئـی
کـــه از شـــب ســایــبــان بــرآفــتــابــســت
لــــب شـــیـــریـــن او یـــا جـــان شـــیـــریـــن
خـــط مــشــکــیــن او یــا مــشــگ نــابــســت
عــــقــــیــــقــــش کــــاتــــش اوآب لــــعــــلــــســـت
عـــــذارش کـــــاب او آتـــــش نـــــقـــــابــــســــت
شـــکـــردر اهـــتـــمـــام پــر طــوطــیــســت
قـــــمــــر در ســــایــــهٔ پــــر غــــرابــــســــت
ز چـشـمـش فـتنه بیدارست و چشمش
چو بختم روز و شب در عین خوابست
عــــقــــیــــق اشــــک مــــن در جــــام یــــاقــــوت
شـــــراب لــــعــــل یــــا لــــعــــل مــــذابــــســــت
ســــر انــــگــــشــــت نــــگــــاریــــنـــت نـــگـــارا
بـــخـــون جـــان مـــشــتــاقــان خــضــابــســت
اگــــر شــــورم کــــنــــی ورتـــلـــخ گـــوئـــی
چـو طـوطـی شـکـرت شـیـریـن جـوابـسـت
تــــن خــــواجـــو نـــگـــر در مـــهـــر رویـــت
کــه چــون تــار قـصـب بـر مـاهـتـابـسـت
غزل شمارهٔ ۹۷
یـاران هـمـه مـخـمـور و قـدح پـر می نابست
مـا جـمـلـه جـگـر تـشـنـه و عـالـم هـمـه آبـست
مــــــــرغ دل مـــــــن در شـــــــکـــــــن زلـــــــف دلـــــــارام
یـا رب چـه تـذرویـسـت کـه در چـنـگ عقابست
چـــشــم مــن ســودازده یــا درج عــقــیــقــســت
اشـــک مـــن دلـــســـوخـــتـــه یـــا لــعــل مــذابــســت
ورد ســـحـــرم زمـــزمـــهٔ نـــغـــمـــهٔ چـــنــگــســت
و آهــــــنـــــگ مـــــنـــــاجـــــات مـــــن آواز ربـــــابـــــســـــت
دور از تــو مــپــنــدار کـه هـنـگـام صـبـوحـم
بــا ایــن جــگــر سـوخـتـه حـاجـت بـکـبـابـسـت
ســرمــســت مــی عــشــق تــو در جــنــت و دوزخ
از نــار و نــعــیــم ایــمــن و فــارغ زعــذابــســت
بـــا روی بـــتـــان کـــعــبــهٔ دل دیــر مــغــانــســت
در دیـــر مـــغـــان زمـــزم جــان جــام شــرابــســت
کــــار خــــرد از بــــاده خــــرابــــســــت ولـــیـــکـــن
صـاحـب خـرد آنـسـت کـه او مـسـت و خـرابـست
دست از فلک سفله فرو شوی چو خواجو
کــایــن نــیــل روان در ره تــحـقـیـق سـرابـسـت
غزل شمارهٔ ۹۸
هـنـوزت نـرگـس انـدر عـیـن خـوابـست
هـنـوزت سنبل اندر پیچ و تابست
هـــــنــــوزت آب درآتــــش نــــهــــانــــســــت
هــــنــــوزت آتــــش انـــدر عـــیـــن آبـــســـت
هـنـوزت خـال هـنـدو بـت پـرسـتـست
هـنـوزت چـشم جادو مست خوابست
هـنـوزت سنبل مشگین سمن‌ساست
هـنـوزت بـرگ گـل سـنـبـل نـقـابـسـت
هــنــوزت مــاه در عــقــر مــقــیــمــســت
هــنــوزت عــقــرب انــدر اضــطــرابــسـت
هــنــوزت گــرد گــل گــرد عــبـیـرسـت
هـنـوزت لـالـه در مشگین حجابست
هـنـوزت بـر مه از شب سایبانست
هــنـوزت بـرگـل از سـنـبـل طـنـابـسـت
هــــنـــوزت لـــب دوای درد دلـــهـــاســـت
هنوزت رخ برای شیخ و شابست
هـــنـــوزت مـــاه در اوج جـــمـــالــســت
هــــنـــوزت شـــب نـــقـــاب آفـــتـــابـــســـت
هـنـوزت شـکـر انـدر پر طوطیست
هـــنـــوزت بـــرقــمــر پــر غــرابــســت
هــنــوزت در دل خــواجــو مــقــامــسـت
هــنــوزت بــا دل خــواجــو عــتــابـسـت
غزل شمارهٔ ۹۹
آنـزمـان مـهـر تـو مـی‌جست که پیمان می‌بست
جـــان مـــن بـــا گـــره زلـــف تـــو در عــهــد الــســت
نـــو عـــروســـان چـــمـــن را کـــه جـــهـــان آرایـــنـــد
بــا گــل روی تــو بــازار لــطــافــت بــشــکــسـت
دلــــــم از زلــــــف کـــــژت جـــــان نـــــبـــــرد زانـــــک درو
هـــنـــدوانـــنـــد هـــمـــه کـــافـــر خـــورشـــیــدپــرســت
چـشـم مـخـمـور تـو گـر زانکه ببیند درخواب
هـــیـــچ هـــشــیــار دگــر عــیــب نــگــیــرد بــرمــســت
خـــــســـــروانـــــنـــــد گـــــدایــــان لــــب شــــیــــریــــنــــت
خـسـرو آنـسـت کـه او را چو تو شیرینی هست
دلـــم از روی تــو چــون مــی‌نــشــکــیــبــد ز آنــروی
بـــبـــریـــد از مــن و در حــلــقــهٔ زلــفــت پــیــوســت
دوش گـفـتـم که بنشین زانک قیامت برخاست
فتنه برخاست چون آن سرو خرامان بنشست
زادهٔ خــاطــر خــواجــو کــه بــمـعـنـی بـکـرسـت
حـیـف باشد که برندش بجهان دست بدست
غزل شمارهٔ ۱۰۰
رخـسـار تـو شـمـع کـایـنـاتـست
وز قـنـد تـو شـور در نـبـاتست
ریـــحـــان خــط ســیــاه شــیــریــن
پـــیـــرامـــن شـــکـــرت نـــبـــاتـــســت
خـضـرسـت مـگر که سرنوشتش
بــرگــوشــهٔ چــشــمــهٔ حــیـاتـسـت
بـرعـرصـه حـسـن شـاه گـردون
پـیـش دو رخ تـو شـاه ماتست
یـک قـطـره ز اشک ما محیطست
یک چشمه ز چشم ما فراتست
عــــنــــوان ســــواد خــــط ســــبـــزت
بـــرنـــامـــهٔ نـــامـــهٔ نـــجـــاتــســت
وجــــــهــــــی ز بــــــرات دلـــــربـــــائـــــی
یـا نـسـخـه‌ئی از شب براتست
آخــــر بـــه زکـــوة حـــســـن مـــا را
دریـــاب کـــه مـــوســـم زکـــوتــســت
خـواجـو ز تـو کـی ثـبات جوید
ز آنـروی کـه عـمـر بـی ثـبـاتست