غزل شمارهٔ ۱۲۱
گــرهٔ زلــف بــهــم بــر زده کــایــن مــشــک تــتــارســت
رقــم از غــالــیــه بــر گــل زده کــایــن خــط غــبــارسـت
رشــتــه‌ئــی بـرقـمـر انـداخـتـه کـایـن مـار سـیـاهـسـت
نـقـطـه‌ئـی بـرشـکـر افـکـنـده کـه ایـن مهرهٔ مارست
مـشـک بـر بـرگ سـمـن بـیـخـتـه یعنی شب قدرست
زلــف شــبــرنــگ بــهــم بــر زده یــعـنـی شـب تـارسـت
لـل از پـسـتـهٔ خـود ریـخـتـه کـایـن چـیـسـت حدیثست
لـالـه در مـشـک نهان کرده که این چیست عذارست
نـرگـسـش خـفـتـه و آوازه در افـکـنـده کـه مـسـتـست
ونـــدرو بـــاده اثـــر کــرده کــه در عــیــن خــمــارســت
بـاد بـویـش بـچـمـن بـرده که این نکهت مشکست
وز چــمــن نــکــهــتــی آورده کــه ایــن نــفـخـهٔ یـارسـت
مـرغ بـرطـرف چـمـن شـیـفـتـه کـایـن کـوی حـبـیـبـسـت
بـاد بـر بـرگ سـمـن فـتـنـه کـه ایـن روی نـگـارست
ســر مــوئــی بــصــبــا داده کــه ایــن نـافـهٔ چـیـنـسـت
بـوئـی از طـره فـرسـتـاده کـه ایـن بـاد بـهـارست
نـرگـسـش خـون دلـم خورده که این جام صبوحست
غــمـزه‌اش قـصـد روان کـرده کـه هـنـگـام شـکـارسـت
تهمتی بر شکر افکنده که این گفتهٔ خواجوست
بــرقــعــی بــرقـمـر انـداخـتـه کـایـن لـیـل و نـهـارسـت
غزل شمارهٔ ۱۲۲
شــعــاع چــشــمــهٔ مــهـر از فـروغ رخـسـارسـت
شــــراب نــــوشـــگـــوار از لـــب شـــکـــر بـــارســـت
کـــمـــنـــد عـــنـــبـــری از چـــنـــیـــن زلـــف دلـــبـــنــدســت
فــــروغ مــــشــــتــــری از عــــکــــس روی دلــــدارســــت
نــــوای نــــغــــمــــه مـــرغ از ســـرود رود زنـــســـت
شــمــیــم بــاغ بــهــشــت از نــســیـم گـلـزارسـت
چــه مــنــزلــســت مــگــر بــوســتــان فــردوســسـت
چـــه قـــافـــلـــه‌ســـت مـــگــر کــاروان تــاتــارســت
چــه لــعــبــتــســت کــه از مــهــر مــاه رخـسـارش
چــــو تــــار طــــره او روز مــــن شــــب تــــارســــت
بـــســـرســـری ســر زلــفــش کــجــا بــدســت آیــد
چو سر ز دست برون شد چه جای دستارست
تـو یـوسـفـی کـه فـدای تـو بـاد جـان عـزیـز
بــــیــــا کــــه جـــان عـــزیـــز مـــنـــت خـــریـــدارســـت
بـــنـــقـــش روی تـــو هـــر آدمـــی کـــه دل نـــدهــد
مـــن آدمـــیـــش نـــگـــویــم کــه نــقــش دیــوارســت
چــو چــشــم مــســت تـرا عـیـن فـتـنـه مـی‌بـیـنـم
چگونه چشم تو در خواب و فتنه بیدارست
درون کـــعـــبـــه عـــبــادت چــه ســود خــواجــو را
کـــــه او مـــــلـــــازم دردی کـــــشــــان خــــمــــارســــت
عــــــجــــــب مـــــدار ز انـــــفـــــاس عـــــنـــــبـــــرآمـــــیـــــزش
کــه آن شــمــامــه ئــی از طــبــلــه‌هـای عـطـارسـت
غزل شمارهٔ ۱۲۳
بـه بـوسـتـان جـمـالـت بـهـار بـسـیـارست
ولــیــک بــا گـل وصـل تـو خـار بـسـیـارسـت
مـدام چـشم تو مخمور و ناتوان خفتست
چـه حـالـتـسـت کـه او را خـمار بسیارست
مـیـم ز لـعـل دل افـروز ده کـه جـان‌افـزاسـت
وگــرنــه جــام مــی خــوشــگـوار بـسـیـارسـت
خــط غــبــار چــه حــاجــت بــگــرد رخــســارت
که از تو بردل ما خود غبار بسیارست
مــرا بــجـای تـوای یـار یـار دیـگـر نـیـسـت
ولـی تـرا چـو مـن خـسـتـه یـار بـسـیـارست
بـــروزگـــار مـــگــر حــال دل کــنــم تــقــریــر
کــه بــردلــم ســتــم روزگـار بـسـیـارسـت
زخـــون دیـــدهٔ فـــرهـــاد پــاره‌هــای عــقــیــق
هــنــوز بــر کــمــر کــوهــســار بـسـیـارسـت
صـفـیـر بـلـبـل طـبـعـم شـنـو وگـرنه بباغ
نــوای قــمــری و بــانــگ هــزار بــســیــارسـت
چــه آبــروی بــود بــر در تــو خـواجـو را
که در ره تو چو او خاکسار بسیارست
غزل شمارهٔ ۱۲۴
نــعــلــم نــگــر نــهــاده بـرآتـش کـه عـنـبـرسـت
وز طـره طـوق کـرده کـه از مـشـک چـنـبـرست
تــعــویــذ دل نــوشــتـه کـه خـط مـسـلـسـلـسـت
شـکـر بـه مـی سـرشته که یاقوت احمرست
زلــف ســیــه گــشــوده کـه ایـن قـلـب عـقـربـسـت
روی چــو مــه نــمــوده کــه ایـن مـهـر انـورسـت
در خــواب کــرده غـمـزه کـه جـادوی بـابـلـسـت
در تــاب کــرده طــره کــه هــنــدوی کــافـرسـت
بــرقـع ز رخ گـشـاده کـه ایـن بـاغ جـنـتـسـت
وز لــــب شــــراب داده کـــه ایـــن آب کـــوثـــرســـت
بـرطـرف مـه نـشـانـده سـیـاهی که سنبلست
بـر بـرگ گـل فـشـانـده غـبـاری کـه عـنـبـرسـت
مـــوئـــی بـــبـــاد داده کـــه عــود قــمــاری اســت
زاغـــی بـــبـــاغ بـــرده کـــه خـــال مـــعــنــبــرســت
سـیـمـیـن عـلـم فـراخـتـه کـاین سرو قامتست
وز قـنـد حـقـه سـاخـتـه کـایـن تـنگ شکرست
قــوس قــزح نــمــوده کــه ابــروی دلــکــشــسـت
ابــر ســیــه کــشــیـده کـه گـیـسـوی دلـبـرسـت
از شــمــع چـهـره داده فـروغـی کـه آتـشـسـت
بــرگــوشــوار بــســتــه دروغــی کـه اخـتـرسـت
در جـوش کـرده چـشـمهٔ چشمم که قلزمست
در گوش کرده گفته خواجو که گوهرست
غزل شمارهٔ ۱۲۵
سـحـر بـگـوش صـبـوحـی کـشـان بـاده‌پرست
خــروش بــلــبــلــه خــوشــتــر زبــانــک بــلــبـل مـسـت
مــــــرا اگـــــر نـــــبـــــود کـــــام جـــــان وعـــــمـــــر دراز
چـه بـاک چـون لـب جـانـبـخـش و زلـف جـانـان هـست
اگــــــر روم بــــــدود اشــــــک و دامـــــنـــــم گـــــیـــــرد
کـــه از کـــمــنــد مــحــبــت کــجــا تــوانــی جــســت
امـــام مـــا مـــگــر از نــرگــس تــو رخــصــت یــافــت
چــنــیــن کــه مــســت بــمــحـراب مـی‌رود پـیـوسـت
ز بـسـکـه در رمـضـان سـخـت گـفـت عالم شهر
چــــو آبــــگــــیــــنــــه دل نـــازک قـــدح بـــشـــکـــســـت
چــــــگــــــونــــــه از رجــــــام شــــــراب بـــــرخـــــیـــــزد
کـــســی کــه در صــف رنــدان دردنــوش نــشــســت
بــمــحــشــرم ز لــحــد بــی خــبــر بــرانــگـیـزنـد
بدین صفت که شدم بیخود از شراب الست
عــــــجــــــب نــــــبــــــاشــــــد اگـــــر آب رخ بـــــبـــــاد رود
مــرا کــه بــاد بـدسـتـسـت و دل بـرفـت از دسـت
کــنــون ورع نــتــوان بــســت صــورت از خــواجـو
کـه بـاز بر سر پیمانه رفت و پیمان بست
غزل شمارهٔ ۱۲۶
ای لــبــت بــاده‌فــروش و دل مــن بــاده‌پــرسـت
جــانــم از جــام مــی عــشــق تـو دیـوانـه و مـسـت
تـــنـــم از مـــهـــر رخـــت مـــوئـــی و از مــوئــی کــم
صـد گـره در خـم هـر مـویـت و هـر موئی شست
هر که چون ماه نو انگشت‌نما شد در شهر
هـمـچـو ابـروی تـو در بـاده‌پـرسـتـان پیوست
تـا ابـد مـسـت بـیـفـتـد چـو مـن از سـاغـر عشق
مـی پـرسـتـی کـه بـود بـیـخـبـر از جـام الست
تـو مـپندار که از خودخبرم هست که نیست
یـا دلـم بـسـتـهٔ بـنـد کـمـرت نـیست که هست
آنـــچـــنـــان در دل تـــنــگــم زده‌ئــی خــیــمــهٔ انــس
کـه کـسـی را نـبـود جـز تـو درو جـای نشست
هـــمـــه را کـــار شـــرابـــســـت و مـــرا کـــار خــراب
هـمـه را بـاده بـدسـتـسـت و مـرا بـاد بـدست
چـو بـدیـدم کـه سـر زلـف کـژت بـشـکـسـتـنـد
راســـتـــی را دل مـــن نـــیـــز بـــغــایــت بــشــکــســت
کــار یــاقـوت تـو تـا بـاده فـروشـی بـاشـد
نتوان گفت بخواجو که مشو باده پرست
غزل شمارهٔ ۱۲۷
ای لـــبـــت مـــیـــگـــون و جــانــم مــی پــرســت
مـــا خـــراب افــتــاده و چــشــم تــو مــســت
هــمــچــو نــقــشــت خــامــهٔ نــقــاش صــنـع
صـورتـی صـورت نـمـی‌بـنـدد که بست
دیـــن و دنـــیـــا گــر نــبــاشــد گــو مــبــاش
چون تو هستی هر چه مقصودست هست
در ســـر شـــاخ تـــو ای ســـرو بـــلــنــد
کــی رســد دســتــم بــدیــن بـالـای پـسـت
تــا نــگــوئــی کــایــن زمــان گـشـتـم خـراب
مـی نـبـود آنـگـه کـه بـودم مـی پـرست
مـسـت عـشـق آنـدم کـه بـرخیزد سماع
یـــکــنــفــس خــامــوش نــتــوانــد نــشــســت
آنـــــکـــــه از دســـــتــــش ز پــــا افــــتــــاده‌ام
کــی بــدســت آیــد چــو مــن رفــتـم ز دسـت
دل درو بـــســـتـــیـــم و از مـــا درگــســســت
عــهــد نــشـکـسـتـیـم و از مـا بـرشـکـسـت
بــاز نــایــد تـا ابـد خـواجـو بـه هـوش
هــر کــه ســرمــســت آمــد از عــهــد الـسـت
غزل شمارهٔ ۱۲۸
گــفــتــمــش روی تــو صــد ره ز قــمــر خــوبــتــرســت
گــــفــــت خـــامـــوش کـــه آن فـــتـــنـــه دور قـــمـــرســـت
گــفــتــم آن زلــف و جــبــیــنــم بــچــنــیــن روز نــشـانـد
گـفـت کان زلف و جبین نیست که شام و سحرست
گـــفـــتـــم ای جـــان جـــهـــان از مـــن مـــســـکــیــن بــگــذر
گــفــت بــگــذر ز جــهــان زانـکـه جـهـان بـر گـذرسـت
گــــفــــتــــمــــش قــــد بــــلــــنــــدت بـــصـــنـــوبـــر مـــانـــد
گفت کاین دلشده را بین که چه کوته نظرست
گــفــتــمــش خــون جــگــر چــنــد خــورم در غــم عــشــق
گــــفــــت داروی دلــــت صــــبــــر و غــــذایــــت جــــگــــرســـت
گــــفــــتـــمـــش درد مـــن از صـــبـــر بـــتـــر مـــی‌گـــردد
گــــفــــت درد دل ایـــن ســـوخـــتـــه دلـــمـــان تـــبـــرســـت
گــــفــــتــــمــــش نــــالـــه شـــبـــهـــای مـــرا نـــشـــیـــنـــدی
گــفــت از افــغــان تــوام شــب هــمـه شـب دردسـرسـت
گـــفـــتـــمـــش کـــار مـــن از دســـت تـــو در پــا افــتــاد
گـــفـــت ایـــن ســـر ســـبـــک امــروز ز دســتــی دگــرســت
گـــفـــتـــمــش کــام دل خــســتــه خــواجــو لــب تــســت
گــفــت شـک نـیـسـت کـه کـام دل طـوطـی شـکـرسـت
غزل شمارهٔ ۱۲۹
لــب شــیــریــن تــو هــر دم شــکــر انـگـیـزتـرسـت
زلـــف دلـــبــنــد تــو هــر لــحــظــه دلــاویــزتــرســت
بــرســرآمـد ز جـهـان جـزع تـو در خـونـخـواری
گـر چـه چـشـم مـن دل سـوخـتـه خـونریزترست
ایـــکـــه از تـــنــگ شــکــر شــور بــرآورد لــبــت
هــر زمــان پــســتــه تــنــگــت شــکــر آویــزتــرسـت
هـمـچـو سـرچـشـمهٔ نوش تو ز بهر سخنم
چــشــمــم از درج عــقــیــقــت گــهــر انــگــیـزتـرسـت
نــشــنــود پــنــد تــو ای زاهــد تــردامــن خـشـک
هــــرکـــش از درد مـــغـــان دامـــن پـــرهـــیـــزتـــرســـت
آتــــشــــســــت ایــــن دل شــــوریــــده مــــن پــــنـــداری
زانکه هر چند که او سوخته تر تیزترست
تــــا هــــوای گـــل رخـــســـار تـــو دارد خـــواجـــو
هــر شــب از بـلـبـل دلـسـوخـتـه شـب خـیـزتـرسـت
غزل شمارهٔ ۱۳۰
بــیــمــار چــشــم مـسـت تـو رنـجـور خـوشـتـرسـت
لـــفـــظ خـــوشـــت ز لــؤلــؤ مــنــثــور خــوشــتــرســت
عـــــکـــــس رخ تـــــو در شـــــکـــــن طـــــرهٔ ســــیــــاه
از نـــور شـــمــع در شــب دیــجــور خــوشــتــرســت
صــحــبــت خــوشــســت لــیــکــن اگــر نــیــک بــنـگـری
جــــادوی نــــاتــــوان تــــو رنـــجـــور خـــوشـــتـــرســـت
بــــشــــکــــن خـــمـــار مـــن بـــلـــب لـــعـــل جـــان‌فـــزای
کـان چـشـم مـسـت تـست که مخمور خوشترست
مشنو که روضه بی می و معشوق خوش بود
زیــــرا کــــه نــــالــــهٔ دهــــل از دور خــــوشـــتـــرســـت
عـــشـــرت خـــوشـــســـت خـــاصـــه در ایـــام نــوبــهــار
لـــیـــکـــن بـــدور دخـــتـــر انـــگـــور خـــوشـــتـــرســـت
در پـــای گـــل تـــرنـــم بـــلـــبـــل خـــوشـــســت لــیــک
آواز چـــنـــگ و نـــغـــمـــهٔ طـــنـــبـــور خـــوســـتـــرســت
مـنـظـور اگـر نـظـر بـودش بـا تـو خوش بود
امـــا نـــظـــر بـــطـــلـــعـــت مـــنــظــور خــوشــتــرســت
گـــفـــتــم کــمــنــد زلــف تــو مــعــذورم ار کــشــم
در تــاب رفــت و گــفــت کــه مــعــذور خـوشـتـرسـت
خــواجــو کــنــونــکــه مــوکــب سـلـطـان گـل رسـیـد
بـسـتـان خـوشـسـت و مـجـلـس دسـتور خوشترست