غزل شمارهٔ ۱۴۱
باغ و صحرا با سهی سروان نسرین برخوشست
خـــلـــوت ومـــهـــتـــاب بـــاخــوبــان مــه پــیــکــر خــوشــســت
غــنــچــه چــون زر دارد ار خــوش دل بــود عــیــبــش مـکـن
راســتــی را هــر چــه بــیـنـی در جـهـان بـا زر خـوشـسـت
کـــاشـــکـــی بـــودی مـــرا شـــادی اگـــر دیـــنـــار نـــیــســت
زانــکــه بــا دیــنــار وشــادی مــلــکــت سـنـجـر خـوشـسـت
چــــون خــــلــــیــــل ار درمــــیــــان آتـــش افـــتـــادم چـــه بـــاک
کــــاتــــش نــــمــــرود مــــا را بــــا بــــت آذر خــــوشــــســـت
ایــکــه مــی‌گــوئــی مــرا بــا مـاهـرویـان سـرخـوشـیـسـت
پــای در نــه گــر حــدیــث خــنــجــرت در ســر خـوشـسـت
بــــی لــــب شــــیـــریـــن نـــبـــایـــد خـــســـروی فـــرهـــاد را
زآنــکـه شـاهـی بـا لـب شـیـریـن چـون شـکـر خـوشـسـت
گــر چــمــن خــلــدســت مــا را بــی لــبـش مـطـلـوب نـیـسـت
تــشــنــه را در بــاغ رضــوان بــرلــب کــوثـر خـوشـسـت
هـــر کــرا بــیــنــی بــعــالــم دل بــچــیــزی خــوش بــود
عــــاشــــقــــانـــرا دل بـــیـــاد چـــهـــرهٔ دلـــبـــر خـــوشـــســـت
بــاده در سـاغـر فـکـن خـواجـو کـه بـر یـاد لـبـش
جــام صــافــی بــرکـف و لـب بـر لـب سـاغـر خـوشـسـت
غزل شمارهٔ ۱۴۲
شـکـنـج زلـف سـیـاه تـو بـر سمن چو خوشست
دمــیــده ســنــبـلـت از بـرک نـسـتـرن چـه خـوشـسـت
گــــــرم ز زلــــــف دراز تـــــو دســـــت کـــــوتـــــاهـــــســـــت
دراز دســــتـــی آن زلـــف پـــرشـــکـــن چـــه خـــوشـــســـت
نـــــمـــــی‌رود ســــخــــنــــی بــــر زبــــان مــــن هــــیــــهــــات
مگر حدیث تو یا رب که این سخن چه خوشست
ســپــیــده‌دم کــه گــل از غــنــچــه مــی‌نـمـایـد رخ
نــوای بــلــبــل شــوریــده در چــمــن چـه خـوشـسـت
ز جــــام بــــادهٔ دوشــــیــــنــــه مـــســـت و لـــایـــعـــقـــل
فـتـاده بـر طـرف سـرو و نـارون چـه خـوشـسـت
چــو جــای چــشــمــه کــه بــر جــویــبــار دیــدهٔ مـن
خـــیـــال قـــامــت آنــســرو ســیــمــتــن چــه خــوشــســت
چــــه گــــویـــمـــت کـــه بـــهـــنـــگـــام آشـــتـــی کـــردن
مـــیـــان لـــاغـــر او در کـــنـــار مـــن چـــه خـــوشــســت
مــــــپــــــرس کـــــز هـــــوس روی دوســـــت خـــــواجـــــو را
دل شــکــســتـه بـرآن زلـف پـرشـکـن چـه خـوشـسـت
غزل شمارهٔ ۱۴۳
در شـــب زلـــف تـــو مـــهــتــابــی خــوشــســت
در لـــب لـــعـــل تـــو جـــلـــایـــی خـــوشـــســت
پــیــش گــیــسـویـت شـبـسـتـانـی نـکـوسـت
طـــاق ابـــروی تـــو مـــحـــرابــی خــوشــســت
حـــــلـــــقـــــهٔ زلـــــف کـــــمـــــنـــــد آســــای تــــو
چـــنـــبـــری دلـــبـــنـــد و قـــلـــابــی خــوشــســت
پــیــش رویــت شــمــع تــا چــنــد ایــسـتـد
گـو دمـی بـنـشـیـن کـه مـهـتابی خوشست
گـــــــر دلــــــم در تــــــاب رفــــــت از طــــــره‌ات
طیره نتوان شد که آن تابی خوشست
آتــــــش رویـــــت کـــــه آب گـــــل بـــــریـــــخـــــت
در ســــواد چـــشـــم مـــن آبـــی خـــوشـــســـت
مـردم چـشـمـم کـه در خـون غـرقـه شد
دمــبــدم گــویــد کــه غـرقـابـی خـوشـسـت
بـــردر مـــیـــخـــانـــه خــوانــم درس عــشــق
زانــکــه بــاب عـاشـقـی بـا بـی خـوشـسـت
بـخـت خـواجـو هـمـچـو چـشـم مـست تو
روزگــاری شـد کـه در خـوابـی خـوشـسـت
غزل شمارهٔ ۱۴۴
رخ دل‌فــــروز تــــو مـــاهـــی خـــوشـــســـت
خـــط عـــنـــبـــریـــنــت ســیــاهــی خــوشــســت
شـــب گـــیـــســـویـــت هـــســت ســالــی دراز
ولــــی روز روی تــــو مــــاهـــی خـــوشـــســـت
از آن چـــــیـــــن زلـــــف تــــو شــــد جــــای دل
کــه هــنــدوســتــان جــایــگــاهـی خـوشـسـت
اگــر نـیـسـت ضـعـفـی در آن چـشـم مـسـت
چــرا گــاه بــیــمــار و گـاهـی خـوشـسـت
از آن مــــــه بــــــروی تــــــو آرد پـــــنـــــاه
کـه روی تـو پـشـت و پناهی خوشست
صـــبـــوحــی گــنــاهــســت در پــای ســرو
ولــــی راســــتــــی را گـــنـــاهـــی خـــوشـــســـت
اگـــــر چـــــه ره عـــــقـــــل و دیـــــن مـــــی‌زنــــی
بـزن مـطـرب ایـن ره کـه راهـی خـوشست
گــــرت اســــب بــــر ســــر دوانـــد رواســـت
بنه پیش او رخ که شاهی خوشست
بــچــشــم کــرم ســوی خــواجــو نــگـر
کـه در چـشـم مـسـتـت نـگـاهـی خوشست
غزل شمارهٔ ۱۴۵
بـوقـت صـبـح چـو آن سـرو سـیـمتن بنشست
ز رشــک طــلــعــت او شــمــع انــجــمــن بــنــشـسـت
فـشـانـد سـنبل و چون گل زغنچه رخ بنمود
کـشـیـد قـامـت و چـون سـرو در چمن بنشست
ز بــرگ لــالــهٔ ســیــراب و شــاخ شـمـشـادش
بـــریـــخـــت آب گـــل و بـــاد نـــارون بــنــشــســت
نـشـسـت و مـشـعـلـه از جـان بـیـدلـان برخاست
بــرفــت و مــشــعــلــهٔ عـمـر مـرد و زن بـنـشـسـت
بـــگـــوی کـــان مـــگـــس عــنــبــریــن بــبــوی نــبــات
چــرا بــرآن لــب لــعــل شــکــرشــکــن بــنــشـسـت
چه خیزدار بنشینی که تا تو خاسته‌ئی
کـسـی نـدیـد کـه یـکـدم خـروش من بنشست
مـگـر بـروی تـو بـیـنـم جـهان کنون که مرا
چـــراغ ایـــن دل تـــاریـــک مـــمـــتــحــن بــنــشــســت
خــبــر بــریــد بــخــسـرو کـه در ره شـیـریـن
غـــبـــار هــســتــی فــرهــاد کــوهــکــن بــنــشــســت
ز خــانـه هـیـچ نـخـیـزد سـفـر گـزیـن خـواجـو
کـه شـمع دل بنشاند آنکه در وطن بنشست
غزل شمارهٔ ۱۴۶
بیش ازین بی همدمی در خانه نتوانم نشست
بــر امــیــد گــنـج در ویـرانـه نـتـوانـم نـشـسـت
در ازل چـون بـا می و میخانه پیمان بسته‌ام
تـا ابـد بـی بـاده و پـیـمـانه نتوانم نشست
ایـکـه افـسـونـم دهـی کـز مـار زلـفـش سـر مپیچ
بـر سـر آتـش بـدیـن افـسـانـه نـتـوانـم نشست
مــرغ جـان را تـا نـسـوزد ز آتـش دل بـال و پـر
پـیـش روی شمع چون پروانه نتوانم نشست
در چـنـیـن دامـی کـه نـتـوان داشـت اومـیـد خلاص
روز و شـــب در آرزوی دانـــه نــتــوانــم نــشــســت
مـــنـــکـــه در زنـــجــیــرم از ســودای زلــف دلــبــران
بـی پـریـروئـی چـنـیـن دیـوانـه نـتـوانـم نشست
آتــش عــشـقـش دلـم را زنـده مـی‌دارد چـو شـمـع
ورنه زینسان مرده دل در خانه نتوانم نشست
یـکـنـفس بی‌اشک می‌خواهم که بنشینم ولیک
در مــیــان بــحــر بـی دردانـه نـتـوانـم نـشـسـت
اهـل دل گـویـنـد خـواجـو از سـر جـان بـرمـخـیز
چـون نـخـیرم زانکه بی‌جانانه نتوانم نشست
غزل شمارهٔ ۱۴۷
خــطــر بــادیــهٔ عــشـق تـو بـیـش از پـیـشـسـت
این چه دامست که دور از تو مرا در پیشست
ایـــکـــه درمـــان جـــگـــر ســـوخـــتـــگـــان مــی‌ســازی
مــرهــمــی بــردل مــا نــه کــه بــغــایــت ریـشـسـت
دیــــده هـــر چـــنـــد بـــر آتـــش زنـــد آبـــم لـــیـــکـــن
حــــدت آتــــش ســـودای تـــو از حـــد بـــیـــشـــســـت
بــاده مــی‌نــوشــم و خـون از جـگـرم مـی‌جـوشـد
زانـکـه بـی لـعـل تـوام بـاده نـوشین نیشست
عـــــاشـــــق انـــــدیـــــشــــهٔ دوری نــــتــــوانــــد کــــردن
دوربــــیــــنــــی صــــفــــت عــــاقــــل دور انــــدیــــشـــســـت
گـــــر مـــــراد دل درویـــــش بـــــرآری چـــــه شـــــود
زانـکـه سـلـطـان بـر صـاحـب‌نـظـران درویـشست
آشــنــایــان هــمــه بــیــگــانــه شــدنــد از خــواجـو
لـیـکـن او را هـمـه ایـن مـحـنت و درد از خویشست
غزل شمارهٔ ۱۴۸
بــهــار روی تــو بـازار مـشـتـری بـشـکـسـت
فـریـب چـشم تو ناموس سامری بشکست
رخ تــو پــردهٔ دیــبــای شــشــتــری بــدریــد
لــب تــو نــامــزد قــنــد عــســکــری بـشـکـسـت
قــد تــو هــوش جــهــانــی بــچــابـکـی بـربـود
خـط تـو تـوبـهٔ خـلـقـی بـدلـبـری بـشـکـسـت
چــو حــســن روی تــو آوازه در جـهـان افـکـنـد
دل فــرشــتــه و هــنــگــامــهٔ پــری بــشــکــسـت
چو شام زلف تو مشاطه از قمر برداشت
رخ تــو رونــق خــورشـیـد خـاوری بـشـکـسـت
دلــم بــبــتــکــده مــی‌رفــت پــیــش ازیـن لـیـکـن
خـــلـــیــل مــا هــمــه بــتــهــای آزری بــشــکــســت
چـو بـرگ نسترن از شاخ ضمیران بنمود
بـعـشـوه گـوشـهٔ بـادام عـبـهـری بـشکست
بـــبـــرد گـــوی ز مـــه طـــلـــعـــتـــان دور قـــمــر
چـو بـر قـمـر سـر چـوگـان عـنـبـری بشکست
بــــنــــوک نــــاوک آه ســـحـــرگـــهـــی خـــواجـــو
طــلـسـم گـنـبـد نـه طـاق چـنـبـری بـشـکـسـت
ز بـسـکـه مـی‌کـنـد از دیـده سـیـم پـالـائـی
بــچــهــره قــیــمـت بـازار زرگـری بـشـکـسـت
غزل شمارهٔ ۱۴۹
ای بـــر عـــذار مـــهـــوشـــت آن زلـــف پـــرشـــکـــســت
چــون زنــگــئــی گــرفــتــه بـشـب مـشـعـلـی بـدسـت
وی طـــــــاق آســـــــمـــــــانـــــــی مـــــــحــــــراب ابــــــرویــــــت
پــیــوســتــه گــشــتــه خــوابــگــه جـادوان مـسـت
هــمــچــون بــلــال بــرلــب کــوثــر نــشــسـتـه اسـت
خـال لـب تـو گـر چـه سـیـاهـیـسـت بـت پـرسـت
بــنــشــســتــی و فــغــان ز دل ریــش مــن بـخـاسـت
قــامــت بــلــنــد و دســتــهٔ ریــحــان تــازه پـسـت
مشنو که از تو هست گزیرم چرا که نیست
یـا نـیـسـت از تو محنت و رنجم چرا که هست
سـروی بـراسـتـی چـو تـو از بوستان نخاست
بــرخــاســتــی و نــیــش غــمــم در جــگــر نـشـسـت
صـــد دل شـــکـــار آهـــوی صـــیـــاد شـــیـــرگـــیــر
صـــد جـــان اســـیـــر عـــنـــبـــر عــنــبــرفــشــان مــســت
مـــخـــمـــور ســر ز خــاک بــرآرد بــروز حــشــر
مــســتــی کــه گــشــت بــیـخـبـر از بـادهٔ الـسـت
نـــگـــشــاد چــشــم دولــت خــواجــو بــهــیــچ روی
تـــا دل بـــرآن کـــمــنــد گــره در گــره نــبــســت
غزل شمارهٔ ۱۵۰
تــرا بــا مــا اگـر صـلـحـسـت جـنـگـسـت
نـمـی دانـم دگـر بـار ایـن چـه یـنـگـست
بـــه نــقــلــی زان دهــان کــامــم بــرآور
نــه آخـر پـسـتـه در بـازار تـنـگـسـت
چـــرا ایـــن قـــامـــت هـــمـــچـــون کـــمـــانـــم
ز چـشـم افـکـنـده‌ئـی گـوئـی خـدنـگـسـت
ز اشـــکـــم ســـنـــگ مـــی‌گـــردد ولـــیـــکـــن
نــمــی‌گــردد دلـت یـا رب چـه سـنـگـسـت
بــــده ســــاقــــی کـــه آن آئـــیـــنـــه جـــان
کــنــد روشــن شــراب هــمــچــو زنــگــســت
بـــــدار ای مـــــدعــــی از دامــــنــــم چــــنــــگ
تــــرا بــــاری عـــنـــان دل بـــچـــنـــگـــســـت
زبــــــان درکــــــش کــــــه مـــــا را رهـــــزن دل
نـــــوای مـــــطـــــرب و آواز چـــــنـــــگـــــســـــت
از آن از اشـــک خـــالــی نــیــســت چــشــمــم
کــه پــنــدارم شــراب لــالــه رنــگــسـت
اگـــــر در دفـــــتـــــری وقـــــتـــــی بـــــیــــابــــی
قلم در نام خواجو کش که ننگست