غزل شمارهٔ ۲۱۲
بـــر ســـر کـــوی خــرابــات مــحــبــت کــوئــیــســت
که مرا بر سر آن کوی نظر بر سوئیست
دهــنــش یــکــســر مــویــســت و مـیـانـش یـک مـوی
وز مـــیــان تــن مــن تــا بــمــیــانــش مــوئــیــســت
ابــروی او کــه ز چــشــمــم نــرود پــیــوســتــه
نـه کـمـانـیـسـت کـه شایستهٔ هر بازوئیست
مــــرهــــمــــی از مــــن مــــجــــروح مـــداریـــد دریـــغ
کــه دلــم خــســتــهٔ پــیـکـان کـمـان ابـروئـیـسـت
گـر مـن از خـوی بـد خـویـش نـگردم چه عجب
هــر کــســی را کــه در آفـاق بـبـیـنـی خـوئـیـسـت
ز آتــش دوزخــم از بــهــر چــه مــی‌تــرسـانـیـد
دوزخ آنــســت کــه خــالـی ز بـهـشـتـی روئـیـسـت
نـــســـخـــهٔ غـــالـــیـــه یـــا رایـــحــهٔ گــلــزارســت
نــکــهــت ســنــبــل تــر یــا نــفــس گــلــبــوئـیـسـت
هـــر کــه از زلــف دراز تــو نــگــویــد ســخــنــی
دسـت کـوتـه کـن ازو زانکه پریشان گوئیست
اگـــر از کــوی تــو خــواجــو بــمــلــامــت نــرود
مــکــنــش هــیــچ مــلــامــت کــه مــلــامـت جـوئـیـسـت
غزل شمارهٔ ۲۱۳
دیــشــب دلــم ز مــلــک دو عــالــم خــبــر نــداشــت
جــانــم ز غــم بــرآمــد و از غــم خــبــر نـداشـت
آنـــرا کـــه بـــود عـــالـــم مـــعـــنـــی مــســخــرش
دیـدم بـه صـورتـی که ز عالم خبر نداشت
دلخسته‌ئی که کشته شمشیر عشق شد
زخــمـش بـجـان رسـیـد و ز مـرهـم خـبـرنـداشـت
مــســتــســقــی کــه تــشـنـهٔ دریـای وصـل بـود
بـگـذشـت آبـش از سـر و از یـم خـبـر نـداشـت
دل صـــیــد عــشــق او شــد وآگــه نــبــود عــقــل
افــتــاد جـام و خـرد شـد و جـم خـبـر نـداشـت
جــم را چــو گــشــت بـی خـبـر از جـام مـمـلـکـت
خــاتــم ز دســت رفــت و ز خــاتــم خــبــر نــداشـت
عـیـسـی کـه دم ز روح زدی گـو ببین که من
دارم دمـــی کـــه آدم از آن دم خـــبـــر نـــداشـــت
خـواجـو کـه گـشـت هـندوی خال سیاه دوست
دل را بــه مــهـره داد و ز ارقـم خـبـر نـداشـت
غزل شمارهٔ ۲۱۴
کاروان خیمه به صحرا زد و محمل بگذشت
سـیـلـم از دیـده روان گـشـت و ز مـنـزل بـگـذشت
نـاقـه بـگـذشـت و مـرا بـیـدل و دلـبـر بـگـذاشت
ای رفــیــقــان بــشــتــابــیــد کــه مــحـمـل بـگـذشـت
سـاربـان گـو نـفـسـی بـا مـن دلـخـسـتـه بـسـاز
کــایــن زمــان کــار مــن از قــطـع مـنـازل بـگـذشـت
نــتــوانــد کــه بــدوزد نــظــر از مـنـظـر دوسـت
هـر کـرا در نـظـر آن شـکـل و شـمـایـل بـگـذشـت
ســیـل خـونـابـه روان شـد چـو روان شـد مـحـمـل
عـجـب از قـافـلـه زانـگـونـه کـه بـر گل بگذشت
نــه مــن دلــشــده در قــیــد تــو افـتـادم و بـس
کـایـن قـضـا بـر سـر دیـوانـه و عـاقـل بگذشت
قـــــیـــــمـــــت روز وصـــــال تـــــو نـــــدانـــــســــت دلــــم
تــا ازیــن گــونـه شـبـی بـرمـن بـیـدل بـگـذشـت
هــرکــه شــد مــنــکــر ســودای مــن و حــســن رخـت
عـــالـــم آمـــد بــســر کــویــت و جــاهــل بــگــذشــت
جـــان فــدای تــو اگــر قــتــل مــنــت در خــور دســت
خــنـک آن کـشـتـه کـه در خـاطـر قـاتـل بـگـذشـت
دوش بــگـذشـتـی و خـواجـو بـتـحـسـر مـی‌گـفـت
آه ازیـن عـمـر گـرامـی کـه بـه بـاطـل بـگـذشـت
غزل شمارهٔ ۲۱۵
ای قـــمـــر تـــابـــی از بـــنـــاگــوشــت
شـــکـــر آبـــی ز چـــشـــمـــهٔ نـــوشـــت
جــاودان مــســت چــشــم مــی گــونــت
واهـــوان صــیــد خــواب خــرگــوشــت
خـــســـرو آســـمـــان حـــلـــقـــه نــمــای
حـلـقـه در گـوش حـلقه در گوشت
آن خــط ســبــز هــیـچ دانـی چـیـسـت
کــه دمــیــد از عــقــیــق در پـوشـت
از زمـــــرد ز دســـــت خـــــازن حــــســــن
قـــفـــل بـــر درج لـــعــل خــامــوشــت
ایـــکـــه هـــرگـــز نـــمــی‌کــنــی یــادم
نـــکـــنـــم یــک نــفــس فــرامــوشــت
کـاش کـامـشـب بـدیـدمـی در خواب
مـسـت از آنسان که دیده‌ام دوشت
گر چه ما بیتو زهر می‌نوشیم
بـاد هـرمـی کـه مـی‌خـوری نـوشـت
تــــو از آن بــــرتــــری بــــزیـــبـــائـــی
کـــه رســـد دســـت مـــا در آغـــوشــت
چــهــرهٔ خــویــش را در آیـنـه بـیـن
تــا بــبــیـنـیـم مـسـت و مـدهـوشـت
بـاده امـشـب چـنان مخور خواجو
کـه چـو دیـشـب بـرنـد بـر دوشت
غزل شمارهٔ ۲۱۶
لـعـل شـیرین تو وصفش بر شکر باید نوشت
مهر رخسار تو شرحش بر قمر باید نوشت
مــــاجــــرای اشــــکـــم از روی تـــنـــاســـب یـــک بـــیـــک
مــردم دریــا نــشــیــن را بــر گـهـر بـایـد نـوشـت
هــر چــه در بــاب در مـیـخـانـه چـشـمـم نـظـم داد
گـو مـغـان بـر دیـر بـنـویـسـنـد اگر باید نوشت
ایـــــــکــــــه وصــــــف روی زردم در قــــــلــــــم مــــــی‌آوری
سـیـم اگر بی وجه می‌باشد بزر باید نوشت
خـــونـــبـــهـــای جـــان شـــیـــریــن مــن شــوریــده حــال
بــرلــب یــاقــوت آن شــیــریــن پـسـر بـایـد نـوشـت
از مــیــانــش چــون ســر مــوئــی نــدیــدم در وجــود
هـیـچ اگـر خـواهـی نـوشـتـن مـخـتصر باید نوشت
هــر کـه گـردد کـشـتـهٔ تـیـغ فـراق ایـن داسـتـان
بــرســر خــاکــش بــخــونــاب جــگــر بــایـد نـوشـت
و آنـچـه فـرهـاد از فـراق طـلـعـت شیرین کشید
تـا بـروز حـشـر بـر کـوه و کمر باید نوشت
شـــرح خــمــریــات خــواجــو جــز در دردی فــروش
تــا نــپــنــداری کــه بــرجــای دگــر بـایـد نـوشـت
غزل شمارهٔ ۲۱۷
مــنــزل ار یــار قــریــنــســت چــه دوزخ چــه بــهــشـت
سجده گه گر بنیازست چه مسجد چه کنشت
جـــای آســـایـــش مـــشـــتــاق چــه هــامــون و چــه کــوه
رهــــزن خــــاطــــر عــــشــــاق چــــه زیــــبــــا و چـــه زشـــت
عـــشـــقـــبـــازی نـــه بـــبـــازیــســت کــه دانــنــدهٔ غــیــب
عــشــق در طــیــنــت آدم نـه بـه بـازیـچـه سـرشـت
تـــا چـــه کـــردم کـــه ز بــدنــامــی و رســوائــی مــن
ســـــاکـــــن دیــــر مــــغــــانــــم بــــخــــرابــــات نــــهــــشــــت
گــــر ســــر تــــربــــت مــــن بــــازگــــشــــائــــی بــــیــــنـــی
قـالـبـم سـوخـتـه و گـل شـده از خـون هـمـه خشت
هــمــچــو بــالــای تــو در بـاغ کـسـی سـرو نـدیـد
هـمـچـو رخـسـار تـو دهـقـان بـه چمن لاله نکشت
بـــر گـــل روی تـــو آن خـــال مــعــنــبــر کــه نــشــانــد
بـــر مـــه عــارضــت آن خــط مــســلــســل کــه نــوشــت
هــر کــه بــیــنــد کــه تــو از بــاغ بــرون مــی‌آئــی
گــویــد ایــن حــور چــرا خـیـمـه بـرون زد ز بـهـشـت
تــا بــه چــشــمـت هـمـه پـاکـیـزه نـمـایـد خـواجـو
خـــاک شـــو بـــر گـــذر مـــردم پــاکــیــزه ســرشــت
غزل شمارهٔ ۲۱۸
ز کـــفـــر زلـــفـــت ایــمــان مــی‌تــوان یــافــت
ز لــــعـــلـــت آب حـــیـــوان مـــی‌تـــوان یـــافـــت
قـــدت را رشـــک طـــوبـــی مــی‌تــوان گــفــت
رخـــت را بـــاغ رضـــوان مــی‌تــوان یــافــت
ز نــقــشــت صــورت جـان مـی‌تـوان بـسـت
ز لـــعـــلــت جــوهــر جــان مــی‌تــوان یــافــت
بـــگـــاه جـــلـــوه بـــرطـــرف گـــلـــســـتــان
تـــرا ســـرو خـــرامـــان مــی‌تــوان یــافــت
در آن مــجـمـع کـه خـلـوتـگـاه خـوبـیـسـت
تــرا شــمــع شـبـسـتـان مـی‌تـوان یـافـت
بــــــزیــــــر ســــــایــــــهٔ زلـــــف ســـــیـــــاهـــــت
بـشـب خـورشـیـد رخـشـان می‌توان یافت
ز زلــفــت گــرچــه کــافــر مــی‌تــوان شـد
زعـــکـــس رویـــت ایـــمـــان مـــی‌تـــوان یــافــت
بــــهــــر مــــوئــــی از آن زلــــف پــــریــــشــــان
دل جـــمـــعـــی پــریــشــان مــی‌تــوان یــافــت
از آن بــــــا درد مـــــی‌ســـــازم کـــــه دل را
هــم از درد تــو درمــان مــی‌تــوان یــافـت
برو خواجو صبوری کن که از صبر
دوای درد هـــــجـــــران مـــــی‌تـــــوان یــــافــــت
غزل شمارهٔ ۲۱۸
ز کـــفـــر زلـــفـــت ایــمــان مــی‌تــوان یــافــت
ز لــــعـــلـــت آب حـــیـــوان مـــی‌تـــوان یـــافـــت
قـــدت را رشـــک طـــوبـــی مــی‌تــوان گــفــت
رخـــت را بـــاغ رضـــوان مــی‌تــوان یــافــت
ز نــقــشــت صــورت جـان مـی‌تـوان بـسـت
ز لـــعـــلــت جــوهــر جــان مــی‌تــوان یــافــت
بـــگـــاه جـــلـــوه بـــرطـــرف گـــلـــســـتــان
تـــرا ســـرو خـــرامـــان مــی‌تــوان یــافــت
در آن مــجـمـع کـه خـلـوتـگـاه خـوبـیـسـت
تــرا شــمــع شـبـسـتـان مـی‌تـوان یـافـت
بــــــزیــــــر ســــــایــــــهٔ زلـــــف ســـــیـــــاهـــــت
بـشـب خـورشـیـد رخـشـان می‌توان یافت
ز زلــفــت گــرچــه کــافــر مــی‌تــوان شـد
زعـــکـــس رویـــت ایـــمـــان مـــی‌تـــوان یــافــت
بــــهــــر مــــوئــــی از آن زلــــف پــــریــــشــــان
دل جـــمـــعـــی پــریــشــان مــی‌تــوان یــافــت
از آن بــــــا درد مـــــی‌ســـــازم کـــــه دل را
هــم از درد تــو درمــان مــی‌تــوان یــافـت
برو خواجو صبوری کن که از صبر
دوای درد هـــــجـــــران مـــــی‌تـــــوان یــــافــــت
غزل شمارهٔ ۲۲۰
ترک من ترک من بی سر و پا کرد و برفت
جـــگـــرم را هـــدف تـــیـــر بـــلـــا کــرد و بــرفــت
چـــون ســـر زلـــف پـــریـــشـــان مـــن ســـودائـــی را
داد بر باد و فرو هشت و رها کرد و برفت
خــلــعــت وصــل چــو بــر قــامــت مــن راسـت نـدیـد
بـــرتــنــم پــیــرهــن صــبــر قــبــاکــرد و بــرفــت
عـــهـــد مـــی‌کـــرد کـــه از کـــوی عـــنــایــت نــروم
عــاقــبــت قــصــد دل خــســتــه مــا کــرد و بـرفـت
هــدهــد مــا دگــر امــروز نــه بـر جـای خـودسـت
بــاز گــوئــی مــگــر آهــنــگ ســبـا کـرد و بـرفـت
مـــا نــه آنــیــم کــه از کــوی وفــایــش بــرویــم
گـر چـه آن تـرک خـتـا تـرک وفـا کـرد و برفت
چــون مــرا دیــد کــه بــگـداخـتـم از آتـش مـهـر
هــمــچـو مـاه نـوم انـگـشـت نـمـا کـرد و بـرفـت
مــــی‌زدم در طــــلــــبــــش داو تــــمــــامـــی لـــیـــکـــن
مـهـرهٔ مـهـر بـرافـشـانـد و دغـا کـرد و بـرفت
آن خـتـائـی بـچـه چـون از بـرخـواجـو بـرمـیـد
هــمــچــو آهــوی خــتــن عــزم خــتـا کـرد و بـرفـت