غزل شمارهٔ ۲۳۱
خـــنــک آن بــاد کــه بــاشــد گــذرش بــر کــویــت
روشـــن آن دیـــده کـــه افـــتــد نــظــرش بــر رویــت
صـــیـــد آن مـــرغ شـــوم کــو گــذرد بــر بــامــت
خـــاک آن بـــاد شـــوم کـــو بـــه مـــن آرد بـــویــت
زلــف هــنــدوی تــو بــایــد کــه پــریـشـان نـشـود
زانــکــه پــیــوســتــه بــود هــمــره و هــم زانــویـت
ســحــر اگــر زانـکـه چـنـیـنـسـت کـه مـن مـی‌نـگـرم
خـــواب هـــاروت بـــبـــنـــدد بـــه فـــســون جــادویــت
بــیــم آنــســت کــه دیــوانــه شــوم چــون بــیــنـم
روی آن آب کـــــه زنـــــجــــیــــر شــــود چــــون مــــویــــت
عــیــن سـحـرسـت کـه هـر لـحـظـه بـروبـه بـازی
شـــیـــرگـــیـــری کـــنـــد و صـــیـــد پـــلـــنــگ آهــویــت
روز مــحــشــر کـه سـر از خـاک لـحـد بـردارنـد
هـــرکـــســـی روی بـــســـوئـــی کـــنـــد و مـــن ســـویــت
مـــرغ دل صـــیــد کــمــانــخــانــهٔ ابــروی تــو شــد
چــه کــمــانــســت کــه پــیـوسـتـه کـشـد ابـرویـت
بر سر کوی تو خواجو ز سگی کمتر نیست
گـــاه گـــاهـــی چـــه بـــود گــر گــذرد در کــویــت
غزل شمارهٔ ۲۳۲
بــــرون ز جــــام دمــــادم مــــجـــوی ایـــن دم هـــیـــچ
بــجــز صــراحــی و مــطــرب مــخـوا هـمـدم هـیـچ
بــیــا و بـادهٔ نـوشـیـن روان بـنـوش کـه هـسـت
بــــجــــنــــب جـــام مـــی لـــعـــل مـــلـــکـــت جـــم هـــیـــچ
مـــجـــوی هـــیـــچ کـــه دنـــیـــا طــفــیــل هــمــت اوســت
کـــه پـــیـــش هـــمــت او هــســت مــلــک عــالــم هــیــچ
غــمــســت حــاصــلــم از عــشــق و مـن بـدیـن شـادم
کـه گـر چـه هـسـت غـمـم نـیست از غمم غم هیچ
دلــم ز عــشــق تـو شـد قـطـره‌ئـی و آنـهـم خـون
تـــنـــم ز مـــهــر تــو شــد ذره‌ای و آنــهــم هــیــچ
غــمــم بـخـاک فـرو بـرد و هـسـت غـمـخـور بـاد
دلــم بــکــام فــرو رفــت و نــیــســت هــمــدم هـیـچ
تــنــم چــومــوی پــر از تــاب و رنـج و دوری خـم
ولـــی مـــیـــان تـــو یـــک مـــوی انـــدر و خـــم هـــیـــچ
از آن دوای دل خــــســــتــــه در جــــهــــان تـــنـــگـــســـت
که نیستش به جز از پستهٔ تو مرهم هیچ
دم از جـــهـــان چــه زنــی هــمــدمــی طــلــب خــواجــو
بــحــکــم آنــکــه جــهــان یـکـدمـسـت و آنـدم هـیـچ
غزل شمارهٔ ۲۳۳
مــیــانــش مــوئــی و شــیــریــن دهــان هــیـچ
ازیــــن مـــوئـــی مـــی بـــیـــنـــم وز آن هـــیـــچ
دهــانـش گـوئـی از تـنـگـی کـه هـیـچـسـت
بــدان تــنــگــی نــدیــدم در جـهـان هـیـچ
مـــیـــانـــش یـــک ســر مــویــســت و گــوئــی
نـــدارد یـــک ســـر مـــو در مـــیــان هــیــچ
دهــانــش بــی گــمـان هـمـچـون دلـم تـنـگ
مـیـانـش بـی سـخـن هـمـچـون دهـان هـیـچ
بـــجـــز وصـــف دهـــان نـــیـــســت هــســتــش
نــــمــــی‌آیـــد حـــدیـــثـــم بـــر زبـــان هـــیـــچ
مـــیـــانـــش چـــون تــنــم در بــی نــشــانــی
دهـــانــش چــون دلــم وز وی نــشــان هــیــچ
خــوشـا بـا دوسـتـان در بـوسـتـان عـیـش
کـه بـاشـد بـوسـتان بی دوستان هیچ
گــــل ســــوری نــــبــــیــــنــــم در بــــهــــاران
چـــو روی دلـــســتــان در گــلــســتــان هــیــچ
بــــرون از اشــــک از چــــشــــمـــم نـــیـــابـــد
کــــــــنـــــــارســـــــبـــــــزه و آب روان هـــــــیـــــــچ
بـــرو خـــواجــو کــه بــاگــل درنــگــیــرد
خـــروش بـــلـــبـــل فـــریـــاد خـــوان هـــیـــچ
سحرگه خوش بود گل چیدن از باغ
ولـــیـــکـــن گـــر نــگــویــد بــاغــبــان هــیــچ
غزل شمارهٔ ۲۳۴
بـــــــنــــــوش لــــــعــــــل مــــــذاب از زمــــــردیــــــن اقــــــداح
بـــبـــیـــن کــه جــوهــر روحــســت در قــدح یــا راح
خــــوشـــا بـــروی ســـمـــن عـــارضـــان ســـیـــم انـــدام
عـــــقـــــیـــــق نـــــاب مـــــروق ز ســـــیـــــمــــگــــران اقــــداح
بـــریـــز خـــون صــراحــی کــه در شــریــعــت عــشــق
شـــدســـت خـــون حــریــفــان ســبــیــل و خــمــر مــبــاح
بــــــشــــــوی دلــــــق مــــــرقـــــع بـــــه آب دیـــــدهٔ جـــــام
که بی قدح نبود در صلاح و تو به صلاح
لــــب تـــو بـــاده گـــســـاران روح را ســـاقـــیـــســـت
رخ تـــــو خـــــلـــــوتـــــیــــان صــــبــــوح را مــــصــــبــــاح
در تـــــــــو زمـــــــــرهٔ اربـــــــــاب شـــــــــوق را مـــــــــنــــــــزل
غـــــم تـــــو مـــــخــــزن اســــرار عــــشــــق را مــــفــــتــــاح
فـــــروغ روی چـــــو مـــــاه تــــو مــــشــــرق الــــانــــوار
کــــمــــنــــد زلــــف ســــیــــاه تــــو قــــابــــض الــــارواح
دهـــد دو دیـــدهٔ مـــن شـــرح مـــجـــمـــع الـــبـــحــریــن
کـــنـــد جـــمـــال تـــو تـــقـــریـــر فـــالــق الــاصــبــاح
بــســاز بــزم صــبــوحــی کــنــون کــه خـواجـو را
لــب تــو جــام صــبــوحـسـت و طـلـعـت تـو صـبـاح
غزل شمارهٔ ۲۳۵
حـیـات بـخـش بـود بـاده خـاصـه وقـت صـبـوح
کــــه راح را بــــود آنــــدم خـــواص جـــوهـــر روح
فـــکـــنـــده مـــرغ صـــراحـــی خـــروش در مــجــلــس
چــو بــلــبــلــان ســحــر در چــمــن بــوقـت صـبـوح
مــــبــــاش بــــی لــــب یــــاقــــوت و جــــام یــــاقــــوتــــی
کـه نـیـسـت بـی مـی و مـعشوق در زمانه فتوح
مــرا چــو تـوبـه گـنـه بـود تـوبـه کـردم از آن
که گر نکرد گناه از چه توبه کرد نصوح
نــــوشــــتــــه‌انــــد بــــر اوراق کــــارنــــامـــهٔ عـــشـــق
کــه رنــد را نـبـود در صـلـاح و تـوبـه صـلـوح
مـــرا کـــه از درت امـــیـــد فـــتـــح بـــابــی نــیــســت
در دو لـــخـــتـــی چـــشـــمـــســـت بــر رهــت مــفــتــوح
خــــیــــال نــــرگــــس مــــســــتـــت چـــو در دلـــم گـــذرد
شـــود ز خـــنـــجـــر خـــونـــریـــز او دلـــم مـــجــروح
فـــشـــانـــد بـــرجـــگـــر ریـــش مـــن غــم تــو نــمــک
نـــبـــشـــت دفـــتــر حــســن تــرا خــط تــو شــروح
گــــر آب دیــــده ز ســــر بـــرگـــذشـــت خـــواجـــو را
گــمــان مــبــر کــه بــطــوفــان هــلـاک گـردد نـوح
غزل شمارهٔ ۲۳۶
بــبــوی زلــف تــو دادم دل شــکــســتــه بـبـاد
بـیـا کـه جـان عـزیـزم فـدای بوی تو باد
ز دســــت نــــالــــه و آه ســــحــــر بــــفـــریـــادم
اگــر نــه صــبــر بــفــریــاد مــن رسـد فـریـاد
چـو راز مـن بـر هـرکـس روان فـرو مـی‌خـواند
سـرشـک دیـده از ایـن رو ز چـشـم مـن بـفتاد
هــنــوز در ســر فــرهــاد شــور شــیـریـنـسـت
اگــر چــه رفــت بــتــلــخــی و جــان شـیـریـن داد
ز مـهـر و کـیـنـه و بـیداد و داد چرخ مگوی
کـه مـهـر او هـمـه کـیـنـسـت و داد او بـیداد
بــبــســت بــر رخ خــور آســمـان دریـچـه بـام
چـو پـرده زان رخ چـون مـاه آسـمـان بگشاد
ز بــــنــــدگـــی تـــو دارم چـــو ســـوســـن آزادی
ولـــی تـــو ســـرو خـــرامـــان ز بـــنـــدگـــان آزاد
گــمــان مــبــر کـه ز خـاطـر کـنـم فـرامـوشـت
ز پـــــیـــــش مـــــی‌روی امـــــا نــــمــــی‌روی از یــــاد
ز بـاد حـال تـو مـی‌پـرسـم و چـو مـی‌بـیـنـم
حـدیـث بـاد صـبـا هـسـت سـربـسـر هـمـه باد
اگــــر تــــو داد دل مــــســــتــــمــــنـــد مـــن نـــدهـــی
به پیش خسرو ایران برم ز دست تو داد
بـــرآســـتـــان مـــحـــبـــت قـــدم مـــنـــه خـــواجـــو
کـه هـر که پای درین ره نهاد سر بنهاد
غزل شمارهٔ ۲۳۷
یـــاد بـــاد آنـــکـــو مـــرا هـــرگـــز نـــگـــویـــد یــاد بــاد
کــــی رود از یــــادم آنــــکــــش مــــن نــــمــــی‌آیـــم بـــیـــاد
آه از آن پـــیــمــان شــکــن کــانــدیــشــه از آهــم نــکــرد
داد از آن بــــیــــدادگــــر کـــز ســـرکـــشـــی دادم نـــداد
از حـــــیــــای چــــشــــمــــهٔ نــــوشــــش شــــد آب خــــضــــرآب
بــا نــســیــم خــاک کــویــش هــســت بــاد صــبـح بـاد
نـــیـــکـــبـــخـــت آنـــکـــو ز شـــادی و نـــشـــاط آزاد شـــد
زانکه تا من هستم از شادی نیم یک لحظه شاد
بـــــــنـــــــدهٔ آن ســـــــرو آزادم وگـــــــر نـــــــی راســـــــتـــــــی
مـــــــادر فـــــــطــــــرت ز عــــــالــــــم بــــــنــــــده را آزاد زاد
در هـــوایـــش چـــون بـــرآمـــد خـــســـرو انـــجـــم بـــبــام
ذره‌وار از مــــــهــــــر رخــــــســـــارش ز روزن در فـــــتـــــاد
چــون بــدیــن کــوتــاه دســتــی دل بــر ابــرویــش نــهـم
کـــاتـــش ســـوزنـــده را بـــرطـــاق نـــتـــوانـــم نـــهـــاد
بــــرگــــشـــاد نـــاوکـــش دل بـــســـتـــه‌ایـــم از روی آنـــک
پــای بــنــدانــرا ز شــســت نــیــکــوان بــاشــد گــشـاد
گـفـتـمـش دور از تـو خـواجـو را کـه باشد همنفس
گــفــت بــاد صــبــحــگــاهــی کــافــریــن بــر بــاد بـاد
غزل شمارهٔ ۲۳۸
پـیـه سـوز چـشـم مـن سـرشـمـع ایوان تو باد
جــان مــن پــروانــهٔ شــمــع شــبــســتــان تــو بــاد
هــر پــریــشــانــی کــه آیــد روز و شـب در کـار مـن
از ســـــر زلــــف دلــــاویــــز پــــریــــشــــان تــــو بــــاد
مـــرغ دل کــو طــائــر بــســتــانــســرای عــشــق شــد
هـــمـــدم بـــلـــبـــل نـــوایـــان گـــلـــســـتـــان تـــو بــاد
جـان سـرمـسـتـت کـه گـشـت از صـافی وصلت خراب
بــی نــصــیــب از دردی دلــگــیــر هــجــران تــو بــاد
ســـرمـــهٔ چــشــم جــهــان بــیــن مــن خــاکــی نــهــاد
از غـــــبـــــار رهـــــنـــــورد بــــاد جــــولــــان تــــو بــــاد
تـــا بـــود گـــوی کـــواکــب در خــم چــوگــان چــرخ
گـــوی دلـــهــا در خــم زلــف چــو چــوگــان تــو بــاد
ای رخ بــســتــان فــروزت لــالـه بـرگ بـاغ حـسـن
عــنــدلــیــب بــاغ جــان مــرغ خـوش الـحـان تـو بـاد
آنکه همچون لاله از مهرش دل پرخون بسوخت
ســایــه پــرورد ســهـی سـرو خـرامـان تـو بـاد
هرکه چون خواجو صف آرای سپاه بیخودیست
چــشــم خــون افــشــان او ســقــای مــیـدان تـو بـاد
غزل شمارهٔ ۲۳۹
نـسـیـم بـاد صـبـا جـان من فدای تو باد
بـــیـــا گـــرم خــبــری زان نــگــار خــواهــی داد
حدیث سوسن و گل با من شکسته مگوی
که بنده با گل رویش ز سوسنست آزاد
ز دســـت رفـــتـــم و در پـــا فــتــاد کــار دلــم
بـسـاز چـارهٔ کـارم کـنـون کـه کـار افتاد
چـو غـنـچـه گاه شکر خند سرو گلرویم
زبــان نــاطــقــه دربــسـت چـون دهـان بـگـشـاد
چـو از تـمـوج بـحـریـن چـشـمـم آگـه شـد
چــو نــیــل گــشــت ز رشــک آب دجـلـهٔ بـغـداد
بــخــون لــعــل فــرو رفـت کـوه سـنـگـیـن دل
چــودر مــحـبـت شـیـریـن هـلـاک شـد فـرهـاد
کـدام یـار کـه چـون دروصـال کـعـبـه رسد
زکــــشــــتــــگــــان بــــیـــابـــان فـــرقـــت آرد یـــاد
روم بــخــدمــت یــرغــوچــیـان حـضـرت شـاه
کـه تـا از آن بـت بـیـدادگـر بخواهم داد
اگر چه رنج تو با دست در غمش خواجو
بــبــاد ده دل دیــوانــه هــر چــه بــادا بـاد
غزل شمارهٔ ۲۴۰
تـــا دلـــم در خـــم آن زلـــف ســـمـــن‌ســـا افـــتــاد
کــار مــن هــمــچـو سـر زلـف تـو در پـا افـتـاد
بــسـکـه دود دل مـن دوش ز گـردون بـگـذشـت
ابـــر در چـــشـــم جـــهـــان بـــیـــن ثـــریــا افــتــاد
راســــتـــی را چـــو ز بـــالـــای تـــوام یـــاد آمـــد
ز آه مــــن غـــلـــغـــلـــه در عـــالـــم بـــالـــا افـــتـــاد
چــــشـــم دریـــا دل مـــا چـــون ز تـــمـــوج دم زد
شــــور در جــــان خــــروشــــنــــده دریــــا افـــتـــاد
اشـــکـــم از دیـــده از آن روی فـــتـــادســـت کــزو
راز پـــنـــهـــان دل خـــســـتـــه بــصــحــرا افــتــاد
گــویــدم مــردمــک دیــدهٔ گــریــان کــه کــنـون
کـار چـشم تو چه اندیشه چو با ما افتاد
بــلـبـل سـوخـتـه از بـسـکـه بـرآورد نـفـیـر
دود دل در جـــــگـــــر لـــــالـــــهٔ حـــــمــــرا افــــتــــاد
کـوکـب حـسـن چـو گـشـت از رخ یـوسـف طالع
تـــاب در ســـیـــنـــهٔ پــر مــهــر زلــیــخــا افــتــاد
دل خواجو که چو وامق ز جهان فارد گشت
مـهـره‌ئـی بـود کـه در شـشـدر عـذرا افتاد