غزل شمارهٔ ۲۴۱
چــوعــکــس روی تــو در سـاغـر شـراب افـتـاد
چـــه جـــای تـــاب کـــه آتـــش در آفـــتـــاب افــتــاد
بـجـام بـاده کـنـون دست می پرستان گیر
چــرا کــه کــشــتــی دریــا کــشــان درآب افــتـاد
بــســی بــکــوی خــرابــات بــیــخــود افــتــادنـد
ولـی کـه دیـد کـه چـون مـن کسی خراب افتاد
چــــو کــــرد مــــطـــرب عـــشـــاق نـــوبـــتـــی آغـــاز
خـــــروش و نـــــالـــــه مـــــن در دل ربــــاب افــــتــــاد
بــب چــشــم قــدح کــو کــســی کــه دریــابـد
مـــرا کـــه خـــون جـــگـــر در دل کـــبـــاب افـــتـــاد
دل رمــــیــــدهٔ دعـــد آنـــزمـــان بـــرفـــت از چـــنـــگ
کـــه پـــرده از رخ رخـــشـــنـــدهٔ ربــاب افــتــاد
خدنگ چشم تو در جان خاص و عام نشست
کــمـنـد زلـف تـو درحـلـق شـیـخ وشـاب افـتـاد
نسیم صبح چودر گیسوی تو تاب افکند
دل شــکــســتــهٔ خــواجــو در اضــطــراب افــتــاد
غزل شمارهٔ ۲۴۲
دلـــبـــرم را پـــر طـــوطــی بــر شــکــر خــواهــد فــتــاد
مـــرغ جـــانـــم آتـــشـــش در بـــال و پــر خــواهــد فــتــاد
هـــر نـــفـــس کـــو جـــلـــوهٔ کـــبـــک دری خـــواهـــد نــمــود
نــــالــــهٔ کــــبــــک دری در کــــوه و در خــــواهـــد فـــتـــاد
چــــون بــــدیــــدم لــــعــــل او گـــفـــتـــم دل شـــوریـــده‌ام
هـمـچـو طوطی زین شکر در شور وشر خواهد فتاد
از ســـرشـــک و چـــهـــره دارم وجـــه ســـیـــم و زر ولـــی
کی چو نرگس چشم او بر سیم و زر خواهد فتاد
بــســکــه چــون فــرهــادم آب دیــدگــان از ســر گــذشـت
کـــوه را ســـیـــل عــقــیــقــیــن بــرکــمــر خــواهــد فــتــاد
دشــمــن ار بــا مــا بــمــســتــوری در افــتـد بـاک نـیـسـت
زانــک بــا مــسـتـان در افـتـد هـر کـه بـرخـواهـد فـتـاد
تـــشــنــه‌ام ســاقــی بــده آبــی روان کــز ســوز عــشــق
هـــمـــچـــو شـــمـــعــم آتــش دل در جــگــر خــواهــد فــتــاد
دل بـــنــکــس ده کــه او را جــان بــلــب خــواهــد رســیــد
دســـت آنـــکـــس گـــیـــر کـــو از پــای در خــواهــد فــتــاد
بــــگــــذر ای زاهــــد کــــه جــــز راه مــــلـــامـــت نـــســـپـــرد
هـــر کـــه روزی در خـــرابـــاتـــش گـــذر خـــواهـــد فــتــاد
بــاده نــوش اکـنـون کـه چـیـن در زلـف گـلـرویـان بـاغ
از گــــذار بــــاد گــــلــــبــــوی ســـحـــر خـــواهـــد فـــتـــاد
کــار خــواجــو بـا تـو افـتـاد از جـهـان ویـن دولـتـیـسـت
هــیــچ کــاری در جــهــان زیــن خــوبــتــر خــواهـد فـتـاد ؟
غزل شمارهٔ ۲۴۳
گــهـی کـه شـرح فـراقـت کـنـم بـدیـده سـواد
شـــود ســـیـــاهـــی چـــشـــمـــم روان بـــجـــای مـــداد
کــــــجــــــا قـــــرار تـــــوانـــــم گـــــرفـــــت در غـــــربـــــت
کـــه گـــشــتــه‌ام بــهــوای تــو در وطــن مــعــتــاد
هــر آنــکــســی کــه کــنــد عــزم کــعــبــهٔ مــقــصــود
گـــــــر از طـــــــریـــــــق ارادت رود رســــــد بــــــمــــــراد
در آن زمـــان کـــه وجـــودم شـــود عـــظـــام رمـــیــم
ز خـــــاک مـــــن شـــــنـــــوی بـــــوی بـــــوســــتــــان وداد
مــــریــــز خــــون مــــن خــــســــتـــه دل بـــتـــیـــغ جـــفـــا
مـــکـــن نــظــر بــجــگــر خــســتــگــان بــعــیــن عــنــاد
بــــهــــر چــــه امــــر کــــنــــی آمــــری و مــــن مــــامـــور
بـــهــر چــه حــکــم کــنــی حــاکــمــی و مــن مــنــقــاد
کـسـی کـه سـرکـشـد از طـاعـتـت مـسـلـمـان نیست
کــه بــغــض و حــب تــوعـیـن ضـلـالـتـسـت و رشـاد
بـــســـا کـــه وصـــف عــقــیــق تــو مــردم چــشــمــم
بــخــون لــعــل کــنــد بــر بــیــاض دیــده ســواد
مــخــوان بــراه رشــاد ای فــقــیــه و وعــظ مــگــوی
مـــــرا کــــه پــــیــــر خــــرابــــات مــــی‌کــــنــــد ارشــــاد
مــــن و شــــراب و کـــبـــاب و نـــوای نـــغـــمـــهٔ چـــنـــگ
تـو و صـیـام و قـیـام و صـلاح و زهد و سداد
چو سوز سینه برد با خود از جهان خواجو
ز خــــــاک او نـــــتـــــوان یـــــافـــــتـــــن بـــــرون ز رمـــــاد
غزل شمارهٔ ۲۴۴
چــون ســنــبــل تــو ســلــســلـه بـر ارغـوان نـهـاد
آشـــــــوب در نـــــــهـــــــاد مـــــــن نـــــــاتــــــوان نــــــهــــــاد
چــشــمــت بــقــصــد کــشــتــن مــن مــی‌کــنـد کـمـیـن
ورنــــی خــــدنــــگ غــــمـــزه چـــرا در کـــمـــان نـــهـــاد
هــیــچــش بـدسـت نـیـسـت کـه تـا در مـیـان نـهـد
ســری کــه داشـت بـا تـو کـمـر در مـیـان نـهـاد
بر سرو کس نگفت که طوطی شکر شکست
بـــر مـــاه کـــس نــدیــد کــه زاغ آشــیــان نــهــاد
در تـــابـــم از دو ســـنـــبـــل هـــنــدوت کــز چــه روی
ســــر بــــرکــــنــــار نــــســــتــــرن و ارغــــوان نـــهـــاد
ای جــــان مــــن جــــهــــان لــــطــــافــــت تــــوئــــی ولـــیـــک
دل بـــر وفـــای عـــهـــد جـــهـــان چـــون تــوان نــهــاد
زانــرو کــه در جــهــان بــجـمـالـت نـظـیـر نـیـسـت
هـر کـس کـه دیـد روی تـو سـر در جـهـان نهاد
الــفــاظ مـن بـه لـفـظ تـو شـیـریـن ز شـکـرسـت
گـــوئـــی لـــب تـــو هـــم شــکــر انــدر دهــان نــهــاد
خـــواجـــو چـــو نـــام لـــعـــل لـــبـــت رانــد بــر زبــان
نــــامــــش زمـــانـــه طـــوطـــی شـــکـــر زبـــان نـــهـــاد
غزل شمارهٔ ۲۴۵
بــدان ورق کــه صــبــا در کــف شـکـوفـه نـهـاد
بــدان عـرق کـه سـحـر بـر عـذار لـالـه فـتـاد
بــدان نـفـس کـه نـسـیـم بـهـار چـهـره گـشـای
نــقــاب نــســتــرن و گــیــســوی بــنــفــشــه گــشـاد
بــــــــبــــــــرد بــــــــاری خــــــــاک و بـــــــحـــــــدت آتـــــــش
بـــه نـــقــش بــنــدی آب و بــعــطــر ســائــی بــاد
بـــه ســـحـــر نـــرگــس جــادوی دلــبــر کــشــمــیــر
بـــه چـــیـــن ســـنـــبـــل هـــنـــدوی لـــعـــبـــت نـــوشــاد
بــــه تـــاب طـــره لـــیـــلـــی و شـــورش مـــجـــنـــون
بــه شــور شــکــر شــیــریـن و تـلـخـی فـرهـاد
به قامت تو که شد سرو سرکشش بنده
بـه خـدمـت تـو کـه از بـنـده گـشـتـه‌ئـی آزاد
بــه نــیــم‌شــب کــه مــرا هــمـزبـان شـود خـامـه
بــصــبــحــدم کــه مــرا هــمــنــفــس بــود فـریـاد
بــه اشــک مــن کــه زنــد دم ز مــجــمــع الـبـحـریـن
بـــچـــشـــم مـــن کـــه بـــرد آب دجـــلـــهٔ بـــغـــداد
کــه آن چـه در غـم هـجـر تـو مـی‌کـشـد خـواجـو
گـمـان مـبـر کـه بـصـد سـال شـرح شـاید داد
غزل شمارهٔ ۲۴۶
یـــاد بـــاد آنـــکـــه نـــیـــاورد ز مـــن روزی یـــاد
شـــادی آنـــکـــه نـــبـــودم نـــفــســی از وی شــاد
شــرح سـنـگـیـن دلـی و قـصـه شـیـریـن بـایـد
کـه بـکـوه آیـد و بـرسـنـگ نـویـسـد فـرهاد
گــر بــمــرغــان چــمــن بــگــذری ای بــاد صــبـا
گـــو هـــم آوای شـــمـــا بـــاز گـــرفـــتـــار افــتــاد
ســرو هــر چــنــد بــبــالــای تـو مـی‌مـانـد راسـت
بــنــده تــا قــد تـرا دیـد شـد از سـروآزاد
تا چه کردم که بدین روز نشستم هیهات
کــس بــروز مــن ســرگــشــتــهٔ بــد روز مـبـاد
گـــوئـــیـــا دایـــه‌ام از بـــهــر غــمــت مــی‌پــرورد
یـــا مـــگـــر مـــادرم از بـــهـــر فـــراقـــت مـــی‌زاد
نــه تــو آنــی کــه بــفـریـاد مـن خـسـتـه رسـی
نــه مــن آنــم کــه بــکـیـوان نـرسـانـم فـریـاد
تـا چـه حـالـسـت کـه هر چند کزو می‌پرسم
حــال گــیــســوی کــژت راســت نــمــی‌گــویـد بـاد
ایـــکـــه خــواجــو نــتــوانــد کــه نــیــارد یــادت
یـــــاد مـــــی‌دار کـــــه از مــــات نــــمــــی‌آیــــد یــــاد
غزل شمارهٔ ۲۴۷
دل مــــــن زحــــــمــــــت جــــــان بــــــرنــــــتــــــابـــــد
کــه در مــلــکــی دو ســلــطــان بــرنــتــابـد
گـــرش هـــمـــچـــون ســگــان کــو بــرانــنــد
عـــــنـــــان از کـــــوی جـــــانـــــان بــــرنــــتــــابــــد
کـــجـــا در خـــلـــوت وصـــلـــش بـــود بـــار
کـــســـی کـــو بـــار هـــجـــران بـــرنـــتـــابــد
ســری کــز ســر عــشــقــش نــیـسـت خـالـی
یــقــیــن مــیــدان کــه ســامــان بــرنــتـابـد
نـــگـــارا تـــکـــیـــه بـــرحـــســـن وجـــوانــی
مـــکـــن چـــنــدیــن کــه چــنــدان بــرنــتــابــد
دلــــــا در بــــــاز جــــــان در پـــــای جـــــانـــــان
کــــه عـــاشـــق زحـــمـــت جـــان بـــرنـــتـــابـــد
چو خواجو در غمش می‌سوز و می‌ساز
کـــــه درد عـــــشــــق درمــــان بــــرنــــتــــابــــد
غزل شمارهٔ ۲۴۸
هــنــدوئــی را بــاغــبــان ســوی گــلــسـتـان مـی‌فـرسـتـد
یـا بـه یـاقـوت تـو سـنـبـل خـط ریـحـان می‌فرستد
یــــا شــــب شــــامــــی ز روز خـــاوری رخ مـــی‌نـــمـــایـــد
یــا خــضــر خــطــی بــســوی آب حــیــوان مــی‌فــرســتـد
جـان بـجـانـان مـی‌فـرسـتـادم دلـم مـی‌رفـت و مـی‌گـفـت
مــفــلــســی نـزلـی بـخـلـوتـگـاه سـلـطـان مـی‌فـرسـتـد
مــی‌رســانــد رنــج و پــنــدارم کــه راحــت مــی‌رســانــد
مـی‌فـرسـتـد درد و مـی‌گـویم که درمان می‌فرستد
هـــر کـــه جـــانـــی دارد و در دل نـــدارد تـــرک جــانــان
دل بــدلــبــر مــی‌ســپــارد جــان بـجـانـان مـی‌فـرسـتـد
بـا وجـودم هـر کـه روی چـشـم پـرخـون مـی‌نـماید
زربـــــکــــان مــــی‌آورد لــــل بــــعــــمــــان مــــی‌فــــرســــتــــد
همچو خواجو هر که جان در پای جانان می‌فشاند
روح پــاکــش را ز جــنــت حــور رضــوان مــی‌فــرســتـد
غزل شمارهٔ ۲۴۹
چــون مــرا دیــده بــر آن آتــش رخــسـار افـتـد
آتـــشـــم بــردل پــرخــون جــگــر خــوار افــتــد
مــکــن انـکـار مـن ایـخـواجـه گـرم کـار افـتـاد
زانکه معذور بود هر که در این کار افتد
بــرمــن خــســتــه مـزن تـیـر مـلـامـت بـسـیـار
کــه دریــن مــنـزل ازیـن واقـعـه بـسـیـار افـتـد
گـر چـو فـرهـاد ز مـژگان گهرافشان گردم
ای بــســا لــعــل کــه در دامـن کـهـسـار افـتـد
ور چـو مـنـصـور ز مـن بـانـگ انا الحق خیزد
آتـــشـــم از جـــگـــر ســـوخـــتـــه در دار افـــتــد
چـون بـیـاد خـط سـبـز تـو بـرآرم نـفـسی
دودم از ســیـنـه بـریـن پـردهٔ زنـگـار افـتـد
هــر دم از آرزوی گــوشــه چــشـمـت سـرمـسـت
زاهــدی گــوشــه نـشـیـن بـر در خـمـار افـتـد
گـر بـرد بـاد صـبـا نـکهت زلف تو بچین
خــــون دل در جــــگــــر نــــافــــهٔ تـــاتـــار افـــتـــد
پــیــش آن نـرگـس بـیـمـار بـمـیـرد خـواجـو
اگــرش دیــده بــرآن نــرگــس بــیــمــار افــتــد
غزل شمارهٔ ۲۵۰
از بـاد صـبـا در سـر زلـفـش چـو خم افتد
صـد عـاشـق دلـسـوخـته در بحر غم افتد
مــشــتــاق حــرم گــر بـزنـد آه جـگـر سـوز
آتـــش بـــمـــغـــیــلــان و دخــان در حــرم افــتــد
در هر طرفت هست بسی خسته و مجروح
لـیـکـن چـو مـنـت عـاشـق دلـخسته کم افتد
چــون قــصــهٔ انــدوه فــراق تــو نــویـسـم
گــــر دم بــــزنـــم آتـــش دل در قـــلـــم افـــتـــد
پـیـش لـب ضـحاک تو بس فتنه وآشوب
کــز مــار ســر زلــف تـو در مـلـک جـم افـتـد
هـنـگـام سـحـر گر بخرامی سوی بستان
چـون زلـف کـژت سـرو سـهـی در قـدم افـتـد
خـم در قـد چـون چـنبر خواجو فتد آن دم
کـز بـاد صـبـا در سـر زلـف تـو خم افتد