غزل شمارهٔ ۲۶۱
کــســی کــو دل بــر جــانــان نــدارد
دلـــــی دارد ولــــیــــکــــن جــــان نــــدارد
هــر آنــکــو بــا ســر زلــف سـیـاهـش
سـری دارد سـر و سـامـان نـدارد
ز غـرقـاب غـمش کی جان توان برد
کـه دریـا نیست کان پایان ندارد
بــــهـــر مـــوئـــی دلـــی دارد ولـــیـــکـــن
ز چــنــدیــن دل غــمــی چــنــدان نـدارد
قـمـر گـفـتم چو رویش دلفروزست
ولـــیـــکـــن چـــون بــدیــدم آن نــدارد
نــســیــم بــاغ جــنــت چــون عــذارش
گــــلـــی در روضـــهٔ رضـــوان نـــدارد
چو قدش باغبان گر راست خواهی
خــرامـان سـرو در بـسـتـان نـدارد
تـرا بـا مـه کـنـم نـسبت ولی ماه
شــکــنــج زلـف مـشـک افـشـان نـدارد
چه درمان خواجو ار در درد میری
کـــه درد عـــاشـــقــی درمــان نــدارد
غزل شمارهٔ ۲۶۲
آن پـــریـــچـــهـــره کـــه جـــور و ســتــم آئــیــن دارد
چــــه خــــطــــا رفــــت کـــه ابـــروش دگـــر چـــیـــن دارد
نــــافـــهٔ مـــشـــگ ز چـــیـــن خـــیـــزد و آن تـــرک خـــتـــا
ای بـــســـا چـــیـــن کـــه در آن طــره مــشــگــیــن دارد
دل غــــمــــگــــیــــن مــــرا گــــر چـــه بـــتـــاراج بـــبـــرد
شـــــادمـــــانــــم کــــه وطــــن در دل غــــمــــگــــیــــن دارد
عــجــب از چــشــم کــمــانــدار تــو دارم کـه مـقـیـم
مـــســـت خــفــتــســت و کــمــان بــرســر بــالــیــن دارد
ای خوشا آهوی چشمت که بهر گوشه که هست
خــــوابــــگــــه بــــرطــــرف لــــالـــه و نـــســـریـــن دارد
مـــرغ دل کـــز ســـر زلـــفـــت نـــشـــکـــیـــبـــد نـــفـــســـی
بـــــاز گـــــوئـــــی هـــــوس چـــــنــــگــــل شــــاهــــیــــن دارد
گــر چــه فـرهـاد بـه تـلـخـی ز جـهـان رفـت ولـیـک
هـــمـــچـــنـــان شـــور شـــکـــرخـــنــدهٔ شــیــریــن دارد
دل گـــمـــگـــشـــتـــه ز چـــشـــم تــو طــلــب مــی‌کــردم
کــــرد اشــــارت بــــســــر زلــــف ســــیـــه کـــایـــن دارد
خــواجــو از چــشــمــهٔ نــوشــت چــو حــکـایـت گـویـد
هـمـه گـویـنـد سـخـن بـیـن کـه چـه شیرین دارد
غزل شمارهٔ ۲۶۳
هـــر کـــو بـــصـــری دارد بـــا او نــظــری دارد
بـــا او نـــظـــری دارد هـــر کـــو بــصــری دارد
آنـــکـــو خـــبـــری دارد در بـــیـــخـــبـــری کــوشــد
در بـــیــخــبــری کــوشــد هــر کــو خــبــری دارد
شــیــریــن شــکــری دارد آن خــسـرو بـت رویـان
آن خــســرو بــت رویــان شــیــریـن شـکـری دارد
چــون مــا دگــری دارد آن فــتــنــه بــهــر جــائــی
آن فــتــنــه بــهــر جــائــی چــون مــا دگــری دارد
هر کس که سری دارد جان در قدمش بازد
جان در قدمش بازد هر کس که سری دارد
دل گـــر خــطــری دارد از جــان خــطــرش نــبــود
از جـــان خــطــرش نــبــود دل گــر خــطــری دارد
مــــهــــر قـــمـــری دارد بـــاز ایـــن دل هـــر جـــائـــی
بــــاز ایــــن دل هـــر جـــائـــی مـــهـــر قـــمـــری دارد
عـــــزم ســـــفــــری دارد از مــــلــــک درون جــــانــــم
از مـــــلـــــک درون جــــانــــم عــــزم ســــفــــری دارد
آنــــکــــو هــــنــــری دارد از عــــیــــب نــــیـــنـــدیـــشـــد
از عــــیــــب نــــیــــنــــدیــــشــــد آنـــکـــو هـــنـــری دارد
روشــن گـهـری دارد چـشـمـی کـه تـرا بـیـنـد
چــشـمـی کـه تـرا بـیـنـد روشـن گـهـری دارد
خــواجــو نــظــری دارد بــا طــلــعـت مـه رویـان
بــا طــلــعــت مــه رویــان خــواجـو نـظـری دارد
غزل شمارهٔ ۲۶۴
دل مـــــــــن بـــــــــاز هـــــــــوای ســـــــــر کــــــــوئــــــــی دارد
مـــــیـــــل خـــــاطـــــر دگـــــر امـــــروز بــــســــوئــــی دارد
هــــیــــچ داریــــد خـــبـــر کـــان دل ســـرگـــشـــتـــهٔ مـــن
مـــدتـــی شـــد کـــه وطـــن بـــر ســـر کـــوئــی دارد
بــگــســسـت از مـن و در سـلـسـلـه مـوئـی پـیـوسـت
کــــــه دل خـــــلـــــق جـــــهـــــان در خـــــم مـــــوئـــــی دارد
ایــکــه از ســنــبــل مــشــکــیــن تــوعــنــبـر بـوئـیـسـت
خــــنــــک آن بــــاد کــــه از زلــــف تــــو بــــوئـــی دارد
مــا بــیــک کــاســه چــنــیــن مـسـت و خـراب افـتـادیـم
حـــال آن مـــســـت چـــه بـــاشــد کــه ســبــوئــی دارد
شاخ را بین که چه سرمست برون آمده است
گـــــوئـــــیـــــا او هـــــم ازیـــــن بــــاده کــــدوئــــی دارد
ایـــکـــه گـــوئــی کــه مــکــن خــوی بــشــاهــد بــازی
هـــــر کــــرا فــــرض کــــنــــی عــــادت و خــــوئــــی دارد
خــیــز چــون پــرده ز رخــســار گــل افــکــنــد صـبـا
روی گـــــل بـــــیـــــن کــــه نــــشــــان گــــل روئــــی دارد
خــوش بــیــا بــرطــرف دیــدهٔ خــواجــو بــنــشـیـن
هـــمـــچـــو ســـروی کـــه وطـــن بـــرلــب جــوئــی دارد
غزل شمارهٔ ۲۶۵
کـــدام یــار کــه مــا را پــیــام یــار آرد
از آن دیــــار حــــدیــــثـــی بـــدیـــن دیـــار آرد
کـه مـی‌رود کـه ز یـاران مـهـربـان خـبـری
بـــدیـــن غـــریـــب پـــریــشــان دلــفــگــار آرد
بــتــشــنــگــان بــیــابــان بــرد بــشـارت آب
بــــبــــلــــبـــلـــان چـــمـــن مـــژدهٔ بـــهـــار آرد
اگـر نـه لـطـف نـمـاید نسیم باد صبا
بــمــرغ زار کــه بــوئــی ز مــرغــزار آرد
خـــیـــال روی نـــگـــارم اگــر نــگــیــرد دســت
کـــه طـــاقـــت غـــم هـــجـــران آن نـــگـــار آرد
بــســی تــحــمـل خـار جـفـا بـبـایـد کـرد
کــه تــا نــهــال مــودت گــلــی بــبــار آرد
ز بـهـر دفـع خـمـارم کـه می‌تواند رفت
که جرعه‌ئی می نوشین خوشگوار آرد
بـجـای سـرمـه‌ام از خـاک کوی او گردی
بــــرای روشــــنــــی چــــشـــم اشـــکـــبـــار آرد
سـلـام و خدمت خواجو بدان دیار برد
پـیـام یـار سـفـر کرده سوی یار آرد
غزل شمارهٔ ۲۶۶
چـــون صـــبـــا نـــکـــهـــت آن زلـــف پـــریـــشــان آرد
دل پــــــــــر درد مــــــــــرا مــــــــــژدهٔ درمــــــــــان آرد
جــان بــشــکــرانــه کـنـم پـیـشـکـش خـدمـت او
هـــر نـــســـیـــمـــی کـــه مـــرا مـــژدهٔ جــانــان آرد
چــه تــفــاوت کــنــد از نـکـهـت انـفـاس نـسـیـم
بــــلــــبــــل دلــــشــــده را بـــوی گـــلـــســـتـــان آرد
زلـف چـوگـان صـفـت ار حـلقه کند بر رخسار
هـــــر زمــــان گــــوی دلــــم در خــــم چــــوگــــان آرد
هـــر کـــه را دســت دهــد حــاصــل اوقــات عــزیــز
حــیــف بــاشــد کــه بــافــســوس بـپـایـان آرد
در ره عــــشــــق مـــســـلـــمـــان حـــقـــیـــقـــی آنـــســـت
کــــه بــــه زنـــار ســـر زلـــف تـــو ایـــمـــان آرد
زاهــد صــومــعـه را هـر نـفـسـی مـسـت و خـراب
نـــرگـــس مــســت تــو در حــلــقــهٔ مــســتــان آرد
اگـــر از چـــشـــمـــهٔ نـــوش تـــو زلـــالـــی یـــابــد
کــی خــضــر یــاد بــد آب چـشـمـهٔ حـیـوان آرد
بــاز صــورت نــتــوان بــســت کــه نـقـاش ازل
صــورتــی مــثــل تــو در صــفــحــهٔ امــکـان آرد
دیـــگـــران ســـبــزه ز گــلــزار بــبــازار بــرنــد
خـط سـبـزت بـچـه رو سـبـزه بـبـسـتـان آرد
گـــرخـــیـــال ســـر زلـــف تــو نــگــیــرد دســتــم
کــــی دل خــــســــتــــهٔ مــــن طــــاقــــت هـــجـــران آرد
هر که با منطق خواجو کند اظهار سخن
در بــه دریــا بــرد و زیـره بـه کـرمـان آرد
غزل شمارهٔ ۲۶۷
خـــــدنـــــگ غـــــمـــــزهٔ جـــــادو چــــو در کــــمــــان آرد
هـــــزار عـــــاشـــــق دلـــــخـــــســــتــــه را بــــجــــان آرد
در آن دقــــیــــقــــهٔ بــــاریـــک عـــقـــل خـــیـــره شـــود
دلـــــم حـــــدیـــــث مـــــیـــــانـــــش چـــــو در مـــــیــــان آرد
حـــلـــاوت ســـخـــنـــش کـــام جـــان کــنــد شــیــریــن
عـــــبـــــارتـــــی ز لــــبــــش هــــر کــــه در بــــیــــان آرد
از آن دو نـــرگـــس مـــخـــمـــور نــاتــوان عــجــبــســت
کــه تــیــر غــمــزه بــدیــنــگــونـه در کـمـان آرد
اگر چو خامه سرش تا به سینه بشکافند
نـــه عـــاشـــقـــســـت کــه یــک حــرف بــر زبــان آرد
کـــدام قـــاصـــد فـــرخـــنـــده مـــی‌رود کــه مــرا
حـــــــدیـــــــثــــــی از لــــــب آن مــــــاه مــــــهــــــربــــــان آرد
ز راه بــــنــــده نـــوازی مـــگـــر نـــســـیـــم صـــبـــا
ز دوســــــتــــــان خــــــبــــــری ســــــوی دوســــــتــــــان آرد
چــــرا حــــرام کــــنــــد خــــواب بـــر دو دیـــدهٔ مـــن
اگــــر نــــســــیــــم ســــحــــر خــــواب پـــاســـبـــان آرد
کــســی کــه وصــف لــب و عــارض کــنـد خـواجـو
شـــکـــر بـــمـــصـــر بـــرد گـــل بـــگــلــســتــان آرد
غزل شمارهٔ ۲۶۸
نـــقـــاش کـــه او صـــورت ارژنـــگ نـــگـــارد
کــی چـهـرهٔ گـلـچـهـر چـو او رنـگ نـگـارد
فـرهـاد چـو از صـورت شـیـرین نشکیبد
صد نقش برانگیزد و بر سنگ نگارد
صـورتـگـر چـیـن نـقـش نبندم که نگاری
چـــون آن صــنــم ســنــگــدل شــنــگ نــگــارد
حــنـا مـگـر امـروز دریـن مـرحـلـه تـنـگـسـت
کــو پــنــجــه بــخــون مـن دلـتـنـگ نـگـارد
نــقــاش بــصــورتــگــری ار مــوی شــکــافـد
صــورت نــتــوان بـسـت کـزیـن رنـگ نـگـارد
چــنــگــی هــمــه از پــردهٔ عــشــاق ســرایـد
گـر نـقـش نـگـاریـن تـو بـر چـنـگ نگارد
ور چـنـگ و سـرانـگـشت تو ناهید ببیند
نـقـش سـر انـگـشـت تـو بـر چـنـگ نگارد
در جــنــب جــمــال تـو بـود صـورت دیـوار
هــر نــقــش کــه صــورتـگـر ارژنـگ نـگـارد
خـواجـو چه عجب باشد اگر شیر دلاور
ســرپــنــجــه بــخــون جــگــر رنــگ نــگــارد
غزل شمارهٔ ۲۶۸
نـــقـــاش کـــه او صـــورت ارژنـــگ نـــگـــارد
کــی چـهـرهٔ گـلـچـهـر چـو او رنـگ نـگـارد
فـرهـاد چـو از صـورت شـیـرین نشکیبد
صد نقش برانگیزد و بر سنگ نگارد
صـورتـگـر چـیـن نـقـش نبندم که نگاری
چـــون آن صــنــم ســنــگــدل شــنــگ نــگــارد
حــنـا مـگـر امـروز دریـن مـرحـلـه تـنـگـسـت
کــو پــنــجــه بــخــون مـن دلـتـنـگ نـگـارد
نــقــاش بــصــورتــگــری ار مــوی شــکــافـد
صــورت نــتــوان بـسـت کـزیـن رنـگ نـگـارد
چــنــگــی هــمــه از پــردهٔ عــشــاق ســرایـد
گـر نـقـش نـگـاریـن تـو بـر چـنـگ نگارد
ور چـنـگ و سـرانـگـشت تو ناهید ببیند
نـقـش سـر انـگـشـت تـو بـر چـنـگ نگارد
در جــنــب جــمــال تـو بـود صـورت دیـوار
هــر نــقــش کــه صــورتـگـر ارژنـگ نـگـارد
خـواجـو چه عجب باشد اگر شیر دلاور
ســرپــنــجــه بــخــون جــگــر رنــگ نــگــارد