غزل شمارهٔ ۳۰۴
بـــــهـــــار دهـــــر بـــــبــــاد خــــزان نــــمــــی‌ارزد
چــــــراغ عــــــمــــــر بــــــبــــــاد وزان نـــــمـــــی‌ارزد
بــرو چــو ســرو خـرامـان شـو از روان آزاد
کـــه ایـــن حـــدیـــقـــه بـــه آب روان نــمــی‌ارزد
شــــقــــایــــق چــــمــــن بــــوســــتــــانـــســـرای امـــل
بـــخـــار و خـــاشـــهٔ ایـــن خـــاکــدان نــمــی‌ارزد
خـــلـــاص ده ز تـــن تـــیـــره روح قــدســی را
کــه آن هــمــای بــدیــن اســتــخــوان نــمــی‌ارزد
قـــرار گـــیـــر زمـــانـــی کـــه مـــلــک روی زمــیــن
بـــــه بـــــیـــــقـــــراری دور زمـــــان نــــمــــی‌ارزد
ســریــر مــلــکــت ده روزه پــیــش اهــل نــظــر
بـــپـــاس یـــکـــشـــبـــهٔ پـــاســـبـــان نـــمـــی‌ارزد
فـــروغ مـــشـــعـــلـــهٔ بـــارگـــاه ســـلـــطـــانــان
بــــتــــیــــرگــــی شــــبــــان شــــبــــان نــــمــــی‌ارزد
ز ثـور و سـنبله اعراض کن که خرمن ماه
بــــکــــاه بــــرگ ره کـــهـــکـــشـــان نـــمـــی‌ارزد
بـدیـن طـبـقـچهٔ سیم این دو قرص عالمتاب
بـــنـــزد عـــقـــل بــه یــکــتــای نــان نــمــی‌ارزد
هر آن متاع که از بحر و کان شود حاصل
بــــفــــکـــر کـــردن ســـود و زیـــان نـــمـــی‌ارزد
زبــان بــبــنــد کــه دل بــرگــشــایـدت خـواجـو
کـــه مـــلـــک نـــطـــق بــتــیــغ زبــان نــمــی‌ارزد
غزل شمارهٔ ۳۰۵
هـــمـــه گـــنـــج جـــهـــان مــاری نــیــرزد
گـــــل بـــــســـــتـــــان اوخــــاری نــــیــــرزد
بـه بـازاری کـه نـقـد جـان روانـسـت
رخــــی چــــون زر بـــدیـــنـــاری نـــیـــرزد
اگـــر صـــوفـــی مــی صــافــی نــنــوشــد
بـــــخـــــاک پـــــای خـــــمــــاری نــــیــــرزد
مــــــرا گــــــر زور و زر داری مـــــیـــــازار
کــــه زور و زر بــــه آزاری نــــیــــرزد
خـــروش چــنــگ و نــای و نــغــمــه زیــر
بــــــه آه و نــــــالــــــهٔ زاری نــــــیـــــرزد
مــــــنـــــه دل بـــــرگـــــل بـــــاغ زمـــــانـــــه
کــه گــلــزارش بـه گـلـزاری نـیـرزد
فــــلـــک را از کـــمـــر بـــنـــدان درگـــاه
کـــــلـــــه داری کـــــلـــــه داری نــــیــــرزد
در آن خـالـی کـه حـالـی نـیـسـت مـنـگـر
گه از شه مهره شه ماری نیرزد
مــکـن تـکـرار فـقـه و بـحـث مـعـقـول
چــرا کــایــن هــر دو تــکــراری نـیـرزد
برون شو زین نشیمن کاندرین ملک
ســـــریـــــر خـــــســـــروی داری نــــیــــرزد
دوای درد خــــواجــــو از کـــه جـــویـــم
کـــه آن بـــیــمــار تــیــمــاری نــیــرزد
غزل شمارهٔ ۳۰۶
دلــــا ســــود عــــالــــم زیـــانـــی نـــیـــرزد
هــمــای ســپــهــر اســتــخــوانــی نــیـرزد
بـریـن خـوان هـر روزه ایـن قـرص زریـن
بــــراهــــل مــــعــــنــــی بـــنـــانـــی نـــیـــرزد
چـو فـانـیـسـت گـلـدسـتـهٔ بـاغ گیتی
بـــه نـــوبـــاوهٔ بـــوســتــانــی نــیــرزد
چــراغـی کـزو شـمـع مـجـلـس فـروزد
بــــــــدرد دل دودمــــــــانـــــــی نـــــــیـــــــرزد
زبــان درکــش از کـار عـالـم کـه عـالـم
بـــه آمــد شــد تــرجــمــانــی نــیــرزد
بــقــاف بــقــا آشــیــان کــن چــو عــنــقـا
کـــه ایـــن خـــاکـــدان آشـــیــانــی نــیــرزد
زمــانــی بـیـا تـا دمـی خـوش بـرآریـم
کـــه بــی مــا زمــانــه زمــانــی نــیــرزد
بـــرافـــروز شـــمــع دل از آتــش عــشــق
کــه شـمـع خـرد شـمـعـدانـی نـیـرزد
چو خواجو گر اهل دلی جان برافشان
چـه یـاری بـود کـو بـجـانـی نـیرزد
غزل شمارهٔ ۳۰۷
چـــو تـــرک مــهــوشــم از خــواب مــســت بــرخــیــزد
خــــروش و نــــالــــه ز اهــــل نــــشــــســـت بـــرخـــیـــزد
خـــــیــــال بــــادهٔ صــــافــــی ز ســــر بــــرون کــــردن
کـــــجــــا ز دســــت مــــن مــــی پــــرســــت بــــرخــــیــــزد
چـنـیـن کـه شـمع سر افشاند و از قدم ننشست
گـــمـــان مـــبـــر کـــه کـــســی را ز دســت بــرخــیــزد
گـــهـــی کـــه شــســت گــشــایــد هــزار نــعــره زنــد
نـــگـــار صـــف شـــکـــنـــم را ز شـــســـت بــرخــیــزد
مـــعـــیـــنـــســـت کـــه آنــمــاه پــیــکــر از ســر مــهــر
کـــنـــون کـــه عـــهـــد مـــودت شــکــســت بــرخــیــزد
شــــــبــــــی دراز بــــــســــــا نــــــالــــــهٔ دل مــــــجـــــروح
کـــــزان دو زلـــــف دلـــــاویـــــز پـــــســــت بــــرخــــیــــزد
کسی که خاک شود در لحد پس از صد سال
بــــبــــوی آن ســــر زلــــف چـــو شـــســـت بـــرخـــیـــزد
ز رشـــک آنـــک تـــو بـــا هـــرکـــه هــســت بــنــشــیــنــی
روان مـــــن ز ســـــر هــــر چــــه هــــســــت بــــرخــــیــــزد
چـو چـشـم مست تو خواجو به حشر یاد کند
ز خـــوابـــگـــاه عـــدم نـــیـــمـــه مـــســـت بـــرخـــیـــزد
غزل شمارهٔ ۳۰۸
آن فـتـنـه چـو بـرخـیـزد صـد فـتـنه برانگیزد
وان لحظه که بنشیند بس شور بپا خیزد
از خــــاک ســــر کــــویـــش خـــالـــی نـــشـــود جـــانـــم
گـــر خـــون مـــن مـــســـکـــیـــن بـــا خـــاک بــرآمــیــزد
ای ســـــــــاقـــــــــی آتــــــــش روی آن آب چــــــــو آتــــــــش ده
بـــــاشـــــد کــــه دلــــم آبــــی بــــرآتــــش غــــم ریــــزد
بـــا صـــوفـــی‌صـــافـــی گـــو در درد مـــغـــان آویــز
کـــان دل کـــه بـــود صـــافـــی از درد نــپــرهــیــزد
گـر چـشـم تـو جـان خـواهـد در حـال بـر افشانم
کـانـکـش نـظـری بـاشـد بـا چـشم تو نستیزد
از خــــاک مــــن خــــاکــــی هــــر خـــار کـــه بـــر رویـــد
چــــون بــــر گــــذرت بــــیــــنــــد در دامــــنــــت آویـــزد
از بـــــنــــدگــــیــــت خــــواجــــو آزاد کــــجــــا گــــردد
کــازاده کــسـی بـاشـد کـز بـنـد تـو نـگـریـزد
غزل شمارهٔ ۳۰۹
آنــکـو بـه شـکـر ریـزی شـور از شـکـر انـگـیـزد
هـــر دم لـــب شـــیـــریــنــش شــوری دگــر انــگــیــزد
گـر زانـکـه تـرش گـردد ور تـلـخ دهـد پـاسخ
از غـــایـــت شـــیـــریـــنـــی از لـــب شـــکـــر انـــگـــیــزد
لـؤلـؤ ز صـدف خـیـزد وین طرفه که هر ساعت
از لـــعــل گــهــر پــوشــش لــؤلــؤی تــر انــگــیــزد
از نـــافـــهٔ تـــاتـــاری بـــر مـــه فـــکـــنـــد چـــنــبــر
وانــگــه بــســیــه کــاری مــشــک از قـمـر انـگـیـزد
گــــر زلـــف ســـیـــه روزی از چـــهـــره بـــرانـــدازد
مـاهـیـسـت تـو پـنـداری کـز شـب سـحـر انـگیزد
بــرخــیــزم و بــنــشــانــم در مــجــلـس اصـحـابـش
کان فتنه چو برخیزد صد فتنه برانگیزد
خـــونـــشـــد جـــگـــر از دردم ونـــدر غـــم او هــر دم
از دیــــدهٔ خــــونــــبــــارم خــــون جــــگــــر انــــگــــیـــزد
ســیــمـی کـه مـرا بـایـد از دیـده شـود حـاصـل
وجـهـم بـه از ایـن چـبـود کـز چهره برانگیزد
چــون یــاد کــنــد خــواجــو یـاقـوت گـهـر بـارش
از چـــشــم عــقــیــق افــشــان عــقــد گــهــر انــگــیــزد
غزل شمارهٔ ۳۱۰
کـــســـی کـــزان ســـر زلــف دو تــا نــمــی‌تــرســد
مــــعــــیــــنــــســــت کــــه از اژدهــــا نــــمــــی‌تـــرســـد
مــــرا ز طــــعــــن مــــلــــامــــت گــــران مــــتـــرســـانـــیـــد
کـــه بـــرگ بـــیـــد ز بـــاد هـــوا نـــمـــی‌تــرســد
مـــریـــض شـــوق ز تـــیـــر ســـتـــم نـــمـــی‌رنـــجــد
قـــتـــیـــل عـــشـــق ز تـــیـــغ جـــفـــا نـــمـــی‌تـــرســد
از آن دو جـــادوی عــاشــق کــش تــو مــی‌تــرســم
کـــزان بـــتـــرس کـــه او از خـــدا نـــمـــی‌تــرســد
چـــنـــیـــن کـــه خـــون اســـیــران بــظــلــم مــی‌ریــزد
گــــــر ز هــــــیــــــبــــــت روز جـــــزا نـــــمـــــی‌تـــــرســـــد
هـــــــزار جـــــــان گـــــــرامـــــــی فـــــــدای بــــــالــــــایــــــت
بــیــا کــه کــشـتـهٔ عـشـق از بـلـا نـمـی‌تـرسـد
گـــر از عـــتـــاب تـــو تــرســم تــفــاوتــی نــکــنــد
کـــدام بـــنــده کــه از پــادشــا نــمــی‌تــرســد
از آن ز چــشــم خــوشــت خـائـفـم کـه هـنـدوئـیـسـت
کـــه از ســـیـــاســـت تـــرک خـــتـــا نـــمــی‌تــرســد
کــســی کــه تــیــر جــفـا مـی‌زنـد بـریـن دل ریـش
مـــگـــر ز ضـــربـــت تـــیـــغ قـــضـــا نــمــی‌تــرســد
مـــرا بـــزخـــم قـــفــا گــفــتــمــش ز پــیــش مــران
کــه زخــم خــوردهٔ هــجــر از قـفـا نـمـی‌تـرسـد
بطیره گفت که خواجو چنین که می‌بینیم
ز نــــوک غـــمـــزهٔ خـــونـــریـــز مـــا نـــمـــی‌تـــرســـد
غزل شمارهٔ ۳۱۱
دلـــم از دســت بــشــد تــا بــســر او چــه رســد
ویــن جــگــر ســوخــتــه را از گــذر او چـه رسـد
از بــرم رفــت و مــن بــیــدل ودیــن بـر سـر راه
مـــتـــرصـــد کـــه پـــیــامــم ز بــر او چــه رســد
شـد بـچـیـن سـر زلـف تـو و ایـن عـیـن خـطاست
تــــا مــــن دلـــشـــده را از ســـفـــر او چـــه رســـد
خــبــرت هــســت کـه شـب تـا بـسـحـر مـنـتـظـرم
بــر ســر کــوی ســتــم تــا خـبـر او چـه رسـد
جــــــز غــــــبـــــار دل شـــــوریـــــده مـــــن خـــــاکـــــی را
نــیــســت مــعــلــوم کــه از خــاک در او چــه رسـد
آنـکـه هـر لـحـظـه رسـد خـون جـگـر بـر کمرش
کس چه داند که بکوه از کمر او چه رسد
چــــشـــم او نـــاظـــر دیـــوان جـــمـــالـــســـت ولـــیـــک
تــــا بــــمــــلــــک دل مــــا از نـــظـــر او چـــه رســـد
چـــو از آن تــنــگ شــکــر هــیــچ نــگــردد حــاصــل
بــمــن خــســتــه نــصــیـب از شـکـر او چـه رسـد
گـــشـــت خـــواجـــو هــدف نــاوک عــشــقــش لــیــکــن
تـــا ز پـــیــکــان جــفــا بــر جــگــر او چــه رســد
غزل شمارهٔ ۳۱۲
ایـــن تـــرک زنـــگـــاری کـــمـــان از خــیــل خــاقــان مــی‌رســد
ویــن مــرغ فــردوس آشــیــان از بــاغ رضــوان مــی‌رسـد
مـــجـــنـــون صـــاحـــب درد را لـــیـــلـــی عــیــادت مــی‌کــنــد
فــرهــاد شــورانـگـیـز را شـیـریـن بـمـهـمـان مـی‌رسـد
امــــروز دیــــگــــر ذره را خـــور مـــهـــربـــانـــی مـــی‌کـــنـــد
وین لحظه گوئی بنده را تشریف سلطان می‌رسد
آیـــد ســـوی بـــیـــن الـــحـــزن از مــصــر بــوی پــیــرهــن
جـــان عــزیــز مــن مــگــر دیــگــر بــه کــنــعــان مــی‌رســد
دل مـــی‌دهـــد جـــان را خـــبـــر کـــارام جــان مــی‌پــرســدت
جـــان مـــژدگـــانـــی مـــی‌دهــد دل را کــه جــانــان مــی‌رســد
مـــرغـــان نـــگـــر بـــاز از هـــوا مــانــنــد بــلــبــل در نــوا
گـوئـی کـه بـلـقـیـس از سـبـا سوی سلیمان می‌رسد
شـــــاه بـــــتـــــان بــــربــــری نــــوئــــیــــن مــــلــــک دلــــبــــری
بـــا احـــتـــشـــام قـــیـــصـــری از حــضــرت خــان مــی‌رســد
ای بـــلـــبـــل گـــلــبــانــگ زن خــامــوش مــنــشــیــن در چــمــن
بــنــواز راه خــار کــن چــون گــل بــبــســتــان مــی‌رســد
خـواجـو کـه مـی‌آیـد کـه جـان قـربـان راهـش مـی‌شود
گــوئــی ز کــرمــان قــاصــدی ســوی ســپـاهـان مـی‌رسـد
غزل شمارهٔ ۳۱۳
خـطـی کـه بـر سـمـن آن گـلعذار بنویسد
بــنــفــشــه نــسـخـهٔ آن نـوبـهـار بـنـویـسـد
نــســیــم بــاد صــبــا شـرح آن خـط ریـحـان
بــه مــشــک بــر ورق لــالـه زار بـنـویـسـد
بــســا رســالــه کــه در بــاب اشــک مـا دریـا
بـــدیـــده بـــر گـــهـــر آبـــدار بـــنـــویـــســد
بـــروزگـــار تـــوانـــد اســـیـــر قـــیـــد فـــراق
کــه شــمــه‌ئــی ز غــم روزگــار بــنــویــسـد
بیاد لعل تو هر لحظه چشم من فصلی
بــریــن دو جــلــد جــواهــر نــگـار بـنـویـسـد
ســواد خــط تــو یـاقـوت اگـر دهـد دسـتـش
بــــر آفــــتــــاب بــــخـــط غـــبـــار بـــنـــویـــســـد
حــدیــث خــون دلــم هــر دم ابــن مــقــلــهٔ چـشـم
روان بــــگــــرد لـــب جـــویـــبـــار بـــنـــویـــســـد
فــــلــــک حــــکـــایـــت خـــونـــاب دیـــدهٔ فـــرهـــاد
بــلــعــل بــر کــمــر کــوهــســار بــنــویــســد
کـسـی کـه قصهٔ منصور بشنود خواجو
بـه خـون سـوخته بر پای دار بنویسد