غزل شمارهٔ ۴۷۸
ز شــهــریــار کــه آیــد کــه حــال یــار بــگـویـد
رسـد بـه بـنـده و رمـزی ز شـهـریـار بـگـویـد
بـــعــنــدلــیــب نــســیــمــی ز گــلــســتــان بــرســانــد
بــــمــــرغ زار حــــدیــــثـــی ز مـــرغـــزار بـــگـــویـــد
هـــر آنـــچــه گــویــد از اوصــاف دلــبــران دل رامــیــن
ز حـــســـن ویـــس گـــل انـــدام گــلــعــذار بــگــویــد
بــدان قــرار کــه دلـبـسـتـگـی نـمـایـد و فـصـلـی
از آن دو زلـــف پـــریـــشـــان بـــیـــقـــرار بـــگـــویــد
بــگـو کـه پـرده‌سـرا سـاز را بـسـاز درآرد
مـــگـــر تـــرانـــه‌ئـــی از قــول آن نــگــار بــگــویــد
کــــــدام ذره کــــــه از آفــــــتــــــاب روی بــــــتـــــابـــــد
کــــدام یـــار کـــه تـــرک دیـــار یـــار بـــگـــویـــد
چـه سـود نـرگـس سـرمـسـت را نـصـیـحت بلبل
کــه هــیــچ فــائــده نــبــود اگــر هــزار بـگـویـد
کسیکه در دم صبح از خمار جان به لب آرد
کــجــا بـه تـرک مـی لـعـل خـوشـگـوار بـگـویـد
ز نـوبـهـار چـه پـرسـد نـشـان روی تو خواجو
چـرا کـه بـاد بـود هـر چـه نـوبـهـار بـگـوید
غزل شمارهٔ ۴۷۹
مـــرغ جـــم بـــاز حـــدیـــثـــی ز ســـبـــا مـــی‌گـــویــد
بــشــنــو آخــر کــه ز بــلــقــیـس چـهـا مـی‌گـویـد
خــــبــــر چــــشــــمــــهٔ حــــیــــوان بــــخــــضـــر مـــی‌آرد
قـــصـــهٔ حـــضـــرت ســـلـــطـــان بـــگــدا مــی‌گــویــد
پـــرتـــو مــهــر درخــشــان بــســهــا مــی‌بــخــشــد
ســــخــــن ســــرو خـــرامـــان بـــگـــیـــا مـــی‌گـــویـــد
بـــــا دل خـــــســـــتـــــهٔ یـــــکـــــتــــای مــــن ســــودائــــی
حـــــال آن زلـــــف پـــــریـــــشـــــان دوتـــــا مـــــی‌گـــــویــــد
دلـم از دیـده کـنـد نـالـه کـه هـردم بچه روی
یــک بــه یــک قــصــهٔ مــا را هـمـه جـا مـی‌گـویـد
حــال گــیــســوی تــو از بــاد صــبــا مــی‌پــرســم
گــر چــه بـادسـت حـدیـثـی کـه صـبـا مـی‌گـویـد
مــشــک بــا چــیـن سـر زلـف تـو از خـوش نـفـسـی
هــر چــه گــویــد مــشـنـو زانـکـه خـطـا مـی‌گـویـد
ابـــروی شـــوخ تـــودر گـــوش دلـــم پــیــوســتــه
حــــال زلــــف تــــو پــــراکــــنــــده چـــرا مـــی‌گـــویـــد
ترک دشنام ده این لحظه که مسکین خواجو
از درت مــــــی‌بــــــرد ابـــــرام و دعـــــا مـــــی‌گـــــویـــــد
غزل شمارهٔ ۴۸۰
دســت گــیــریــد و بــدســتــم مـی گـلـفـام دهـیـد
بــادهٔ پــخــتــه بــدیـن سـوخـتـهٔ خـام دهـیـد
چــون مــن از جــام مـی و مـیـکـده بـدنـام شـدم
قـــدحـــی مـــی بـــمـــن مـــی کــش بــدنــام دهــیــد
تــا بــدوشــم ز خــرابـات بـه مـیـخـانـه بـرنـد
ســــوی رنــــدان در مـــیـــکـــده پـــیـــغـــام دهـــیـــد
گـــر چـــه ره در حـــرم خـــاص نـــبـــاشـــد مـــا را
یـــک ره ای خـــاصـــگـــیـــان بـــار مــن عــام دهــیــد
با شما درد من خسته چو پیوسته دعاست
تـا چـه کـردم کـه مـرا ایـنـهـمـه دشنام دهید
در چـنـین وقت که بیگانه کسی حاضر نیست
قــدحــی بــاده بــدان ســرو گــلــنــدام دهــیــد
چــو از ایــن پــســتــه و بــادام نــدیــدم کـامـی
کـــام جـــان مــن از آن پــســتــه و بــادام دهــیــد
تـــــا دل ریـــــش مــــن آرام بــــگــــیــــرد نــــفــــســــی
آخـــــرم مـــــژده‌ئـــــی از وصـــــل دلـــــارام دهـــــیــــد
چــهــرهٔ ازرق خــواجــو چــو ز مــی خــمــری شـد
جــامــه از وی بــســتــانــیــد و بــدو جـام دهـیـد
غزل شمارهٔ ۴۸۱
ای پـرده سـرایـان که درین پرده سرائید
از پــرده بــرون شــد دلــم آخـر بـسـرآئـیـد
یــکــدم بــنــشــیــنــیــد کــه آشــوب جــهــانــیــد
یــکــره بــســرائــیــد چــو مــرغ دو ســرائـیـد
شـــکـــر ز لـــب لـــعـــل شـــکـــر بــار بــبــاریــد
عـــنـــبـــر ز ســـر زلــف ســمــن‌ســای بــســائــیــد
بـا مـن سـخـن از کـعـبـه و بتخانه مگوئید
کـز هـر دو مـرا مـقـصـد و مـقـصـود شـمائید
خــیــزیــد و سـر از عـالـم تـوحـیـد بـرآریـد
وز پـــردهٔ کـــثـــرت رخ وحـــدت بـــنـــمـــائـــیـــد
تــا صــورت جــان در تــتــق عــشــق بــبــیـنـیـد
زنـــــــگ خـــــــرد از آیـــــــنـــــــهٔ دل بـــــــزدائـــــــیـــــــد
تــا خــرقــه بــخــون دل ســاغــر بــنـشـوئـیـد
رنـــــدان خـــــرابـــــات مــــغــــان را بــــنــــشــــانــــیــــد
گـر شـاه سـپـهـرید در این خانه که مائیم
از خـــانـــه بــرآئــیــد کــه هــمــخــانــهٔ مــائــیــد
گــنــجــیـنـهٔ حـسـنـیـد کـه در عـقـل نـگـنـجـیـد
یــا چــشــمــهٔ جـانـیـد کـه در چـشـم نـیـائـیـد
هم ساغر و هم باده و هم باده گسارید
هـم نـغـمه و هم پرده و هم پرده‌سرائید
هــرگــز نــشــویــد از دل خــواجــو نــفــسـی دور
ویـن طـرفـه کـه مـعلوم ندارد که کجائید
غزل شمارهٔ ۴۸۲
خـــدا را از ســـر زاری بـــگـــوئــیــد
کـه آخـر تـرک بـیـزاری بـگوئید
چــــو زور و زر نــــدارم حــــال زارم
به مسکین حالی و زاری بگوئید
غـــریـــبـــی از غــریــبــان دور مــانــده
اگـر بـاشد بدین خواری بگوئید
وگــر بــازارئــی غـمـخـواره دیـدیـد
بـدیـن زاری و غـمـخـواری بـگوئید
چـو عـیـاران دو عـالـم بـرفـشـانـید
وگــر نــی تــرک عــیــاری بــگــوئـیـد
بـــدلـــدار از مـــن بـــیــدل پــیــامــی
ز روی لــطــف ودلــداری بــگــوئــیــد
بـوصـف طـره‌اش رمـزی که دانید
هــمــه در بــاب طــراری بــگــوئــیــد
فـــــریــــب چــــشــــم آن تــــرک دلــــارا
بــســرمــســتـان بـازاری بـگـوئـیـد
حــدیــث جــعــدش ار در روز نــتـوان
مـسـلـسـل در شـب تـاری بـگـوئـیـد
وگــر گـوئـیـد حـالـم پـیـش آن یـار
به یاری کز سر یاری بگوئید
اگــر خـواهـیـد کـردن صـیـد مـردم
بــه تــرک مـردم آزاری بـگـوئـیـد
یـــکـــایـــک مــاجــرای اشــک خــواجــو
روان بــــا ابــــر آذاری بــــگــــوئـــیـــد
غزل شمارهٔ ۴۸۳
ای پــــیــــر مـــغـــان شـــربـــتـــم از درد مـــغـــان آر
وز درد مــــن خــــســـتـــه مـــغـــانـــرا بـــفـــغـــان آر
چــــون ره بــــحــــریــــم حـــرم کـــعـــبـــه نـــدارم
رخـــــتـــــم بـــــســـــر کــــوی خــــرابــــات مــــغــــان آر
مــخــمــور دل افــروخــتــه را قــوت روان بــخـش
مــــخــــمــــور جــــگــــر ســــوخــــتــــه را آب روان آر
تا کی کشم از پیر و جوان محنت و بیداد
پــــیـــرانـــه ســـرم آگـــهـــی از بـــخـــت جـــوان آر
از حـــــادثـــــهٔ دور زمـــــان چـــــنـــــد کـــــنــــی یــــاد
پـــــــیـــــــغـــــــامــــــم از آن نــــــادرهٔ دور زمــــــان آر
ای شـمـع کـه فـرمـود که در مجلس اصحاب
اســـــــرار دل ســـــــوخــــــتــــــه از دل بــــــزبــــــان آر
ســاقــی چــو خــروس ســحــری نــغــمـه بـرآرد
پــــرواز کــــن و مــــرغ صـــراحـــی بـــمـــیـــان آر
چــــون طـــائـــر روحـــم ز قـــدح بـــاز نـــیـــایـــد
او را بــــــــمــــــــی روح فـــــــزا در طـــــــیـــــــران آر
رفــــــتــــــی و بــــــجــــــان آمــــــدم از درد دل ریــــــش
بـــــاز آی و دلـــــم را خــــبــــر از عــــالــــم جــــان آر
خـواجـو بـصـبـوحـی چـو مـی تـلخ کنی نوش
عـــقـــل از لـــب جـــان پـــرور آن بــســتــه دهــان آر
غزل شمارهٔ ۴۸۴
زهــــی تــــاری ز زلــــفــــت مــــشـــگ تـــاتـــار
گــــــل روی تـــــو بـــــرده آب گـــــلـــــنـــــار
از آن پـوشـم رخ از زلـفـت کـه گـویـنـد
نـــمـــی‌بـــایـــد نـــمــودن زر بــه طــرار
بـــود بـــی لـــعـــل هـــمـــچـــون نــاردانــت
دلــــم پــــر نــــار و اشـــکـــم دانـــهٔ نـــار
اگــــر نـــاوک نـــمـــی‌انـــدازد از چـــیـــســـت
کـمـان پـیـوسـتـه بـر بـالـیـن بـیمار
چو عین فتنه شد چشم تو چونست
کـه دائـم خـفـتـه اسـت و فتنه بیدار
دو چــــشــــم ســــیــــل بـــار و روی زردم
شـــــد ایـــــن رود آور و آن زعـــــفــــران زار
مــرا بــت قــبــلــه اســت و دیــر مــســجـد
مـــرا مـــی زمـــزمــســت و کــعــبــه خــمــار
دل پـــــــــــر درد را دردســـــــــــت درمـــــــــــان
تـــن بـــیـــمـــار را رنـــجـــســـت تـــیــمــار
چـــو انـــفـــاس عـــبـــیـــر افــشــان خــواجــو
نـــدارد نـــافـــه‌ئـــی در طــبــلــه عــطــار
غزل شمارهٔ ۴۸۵
مــســیــح وقــتـی ازیـن خـسـتـه دم دریـغ مـدار
ز پــــا در آمــــدم از مــــن قــــدم دریــــغ مـــدار
ورم قــــدم بــــعــــیــــادت نــــمـــیـــنـــهـــی بـــاری
تـــــفـــــقـــــدی بـــــزبـــــان قــــلــــم دریــــغ مــــدار
بــسـاز بـا مـن دم بـسـتـه و کـلـیـد نـجـات
از ایــــــن مـــــقـــــیـــــد دام نـــــدم دریـــــغ مـــــدار
اگـــر دریـــغ نـــداری نـــظـــر ز خـــســـتـــه دلــان
ازیــن شــکــســتــهٔ دلـخـسـتـه هـم دریـغ مـدار
به عزم کعبهٔ قربت چو بسته‌ایم احرام
ز مـــــا ســــعــــادت وصــــل حــــرم دریــــغ مــــدار
بـــــشـــــادمـــــانـــــی ارت دســـــت مـــــی‌دهـــــد آبـــــی
ز تــــشــــنــــگــــان بـــیـــابـــان غـــم دریـــغ مـــدار
نـــوای پـــرده‌ســـرایـــان بـــزمـــگـــاه وجــود
ز ســـــاکـــــنـــــان مـــــقــــام عــــدم دریــــغ مــــدار
اگــر شــفــا نــفــرســتــی بــخــســتـگـان فـراق
ز بــــــســــــتــــــگـــــان ارادت الـــــم دریـــــغ مـــــدار
چــو عــنــدلــیـب گـلـسـتـان فـقـر شـد خـواجـو
ازو شـــــمــــامــــهٔ بــــاغ کــــرم دریــــغ مــــدار
غزل شمارهٔ ۴۸۶
ایــا صــبــا گــرت افــتــد بـکـوی دوسـت گـذار
نــیــازمــنــدی مـن عـرضـه ده بـحـضـرت یـار
بــبــوس خــاک درش وانــگــه ار مــجــال بــود
ســلــام مــن بــرســان و پــیــام مــن بــگــزار
بــگــو کــه ایــمــه نــامــهــربــان مـهـر گـسـل
نــگــار لــالــه رخ ســرو قــد ســیــم عــذار
دل شـکـسـتـه کـه در زلـف سـرکشت بستم
بـــیـــادگـــار مـــن خـــســـتــه دل نــگــه مــی‌دار
مـرا زمـانـه ز بـی مـهـری از تـو دور افـکـند
زهــی زمــانــهٔ بــد مــهــر و چــرخ کــژ رفـتـار
نــبــودمــی نــفــســی بــی نــوای نــغــمــهٔ زیـر
کـــــنــــون بــــزاری زارم قــــریــــن نــــالــــهٔ زار
نــه هــمــدمــی کـه بـرآرم دمـی مـگـر نـالـه
نـه مـحـرمـی کـه بـگـویـم غـمـت مگر دیوار
شــبـی کـه روز کـنـم بـیـتـو از پـریـشـانـی
شود چو زلف سیاه تو روز من شب تار
فـراق نـامـه خـواجـو کسی که برخواند
بـه آب دیـده بـشـویـد سـیـاهـی از طـومـار