غزل شمارهٔ ۷۲۱
ای بـــوســـتــان عــارض تــو گــلــســتــان جــان
چشم تو عین مستی و جسم تو جان جان
زلــف تــو دســتــگــیــر دل و پــای بــنــد عـقـل
لـــعــل تــو جــانــفــزای تــن و دلــســتــان جــان
مـــهـــر رخ تـــو مـــشـــتـــری آســـمـــان حـــســـن
یـــــاد لـــــب تـــــو بــــدرقــــهٔ کــــاروان جــــان
بــر ســر نــیــامــدســت سـیـاهـی بـپـر دلـی
چــون آن دو زلــف قــلــب شــکـن در جـهـان جـان
ز آنـــدم کـــه رفــت نــام لــبــت بــر زبــان مــن
طــــعـــم شـــکـــر نـــمـــی‌رودم از دهـــان جـــان
گـــویـــد خــیــال آن لــب جــانــبــخــش دلــفــریــب
هــر لــحــظـه بـا دلـم سـخـنـی از زبـان جـان
آن زلـــف هـــمـــچــو دال بــبــیــن بــر کــنــار دل
و آن قـــد چـــون الـــف بــنــگــر در مــیــان جــان
خـواجـو مـبـاش خـالـی از آن می که خرمست
از رنــگ و بــوی او چــمــن و بــوســتــان جــان
زان لـعـل آتـشـیـن قدحی نوش کن که هست
نـــــــار دل شــــــکــــــســــــتــــــه و آب روان جــــــان
غزل شمارهٔ ۷۲۲
ای لــــب و گــــفــــتــــار تــــو کـــام دل و قـــوت جـــان
لـــــعـــــل زمـــــرد نــــقــــاب گــــوهــــر یــــاقــــوت کــــان
زلــف تــو هــنــدو نــژاد لــعــل تــو کــوثـر نـهـاد
هــــنــــدوی آتــــش نــــشــــیــــن کــــوثـــر آتـــش نـــشـــان
چـــشـــم گـــهـــر پــاش مــن قــلــزم ســیــمــاب ریــز
و آه جــــگــــر تــــاب مــــن صــــرصـــرآتـــش فـــشـــان
کـــاکـــل مـــشـــکـــیـــن تـــو غـــالـــیـــه بـــرنـــســتــرن
ســـنــبــل پــرچــیــن تــو ســلــســلــه بــر ارغــوان
هــــنــــدوی زلــــف تـــرا بـــر شـــه خـــاور کـــمـــیـــن
زنـــــگـــــی خـــــال تــــرا بــــر طــــرف چــــیــــن مــــکــــان
شـام سـحـر پـوش را کـرده ز مـه تکیه جای
چــشــمــهٔ خــورشـیـد را بـسـتـه ز شـب سـایـبـان
روی تــــو و خــــط ســــبــــز آیــــنــــهٔ چـــیـــن و زنـــگ
لـــعـــل تـــو و خـــال لـــب طـــوطـــی و هـــنــدوســتــان
مــوی مــیــانـت کـه آن یـک سـر مـو بـیـش نـیـسـت
نــیــســت تـو گـوئـی از او یـک سـر مـو در مـیـان
گر چه ز سر تا قدم در شب حیرت بسوخت
زنـــده دل آمـــد چـــو شــمــع خــواجــوی آتــش زبــان
غزل شمارهٔ ۷۲۳
ای چــشــم مــی پــرســتـت آشـوب چـشـم بـنـدان
وی زلــف پــر شــکــسـتـت زنـجـیـر پـای بـنـدان
مــهــپــوش شــب نـمـایـت شـام سـحـرنـشـیـنـان
یــــاقــــوت جــــان فـــزایـــت کـــام نـــیـــازمـــنـــدان
رویــت بـدل فـروزی خـورشـیـد بـت پـرسـتـان
زلـــفـــت بـــدســـتـــگــیــری اومــیــد مــســتــمــنــدان
از شام روز پوشت سرگشته تیره روزان
وز نــقــش دلــفــریــبــت آشــفــتــه نــقـش بـنـدان
آهــوی نــیــمــه مــســتــت صــیــاد شــیــرگــیـران
هـــنـــدوی بـــت پـــرســـتـــت زنـــار هـــوشـــمـــنــدان
کــفــرت ز راه تــحــقــیــق ایــمــان پــاک دیــنــان
دردت ز روی تـــــعـــــیــــیــــن درمــــان دردمــــنــــدان
خـواجـو جـفـای دشـمـن تـا کـی کـنـد تـحـمـل
مـــپـــســنــد بــروی آخــر غــوغــای نــاپــســنــدان
غزل شمارهٔ ۷۲۴
ای مـــــی لــــعــــل تــــو کــــام رنــــدان
جــعــد تــو زنــجــیــر پـای بـنـدان
کـــفـــر تـــو ایـــمـــان پـــاک دیـــنــان
درد تـــــــو درمـــــــان دردمـــــــنــــــدان
لـعـل تـو در خـون بـاده نـوشـان
چشم تو در چشم چشم بندان
پــســتــهٔ تــنـگ تـو نـقـل مـسـتـان
نــــرگــــس مــــســـتـــت بـــلـــای رنـــدان
تــشــنــهٔ لــعــل تـو مـی پـرسـتـان
کــشــتــهٔ جــور تــو مــســتــمـنـدان
جــور کــشــیــدم ولــی نـه چـنـدیـن
لــطــف شــنــیــدم ولــی نـه چـنـدان
بـــر دل خـــواجـــو چــرا پــســنــدی
ایـــن هـــمـــه بـــیـــداد نــاپــســنــدان
غزل شمارهٔ ۷۲۵
بــــــه مــــــن رســــــیــــــد نـــــویـــــد وصـــــال دلـــــداران
چــو کــشــتــه را دم عــیـسـی و کـشـتـه را بـاران
چــه نــکــهــتــســت مــگــر بــر گــذار بــاد بـهـار
گـــــشـــــوده‌انـــــد ســــر طــــبــــلــــه‌هــــای عــــطــــاران
به حق صحبت و یاری که چون شوم در خاک
بـــــود هـــــنـــــوز مـــــرا مـــــیـــــل صــــحــــبــــت یــــاران
چــــــــــو رفــــــــــت آب رخــــــــــم در ســــــــــر وفـــــــــاداری
بـــــــهــــــل کــــــه خــــــاک شــــــوم در ره وفــــــاداران
تـرا کـه بـر سـر سـنـجـاب خـفته‌ئی چه خبر
کــــه شـــب چـــگـــونـــه بـــروز آورنـــد بـــیـــداران
ز نــــرگـــس تـــو طـــبـــیـــبـــان اگـــر شـــونـــد آگـــاه
هــــزار بــــار بــــمــــیــــرنــــد پــــیــــش بــــیـــمـــاران
چــنـیـن کـه بـادهٔ دوشـیـن مـرا ز خـویـش بـبـرد
مـــــگـــــر بـــــدوش بـــــرنـــــدم ز کـــــوی خـــــمـــــاران
کــســیــکــه مــســت بــمــیــرد بـقـول مـفـتـی عـشـق
بـــــرو درســـــت نـــــبـــــاشــــد نــــمــــاز هــــشــــیــــاران
چــــگــــونــــه خــــواب بــــرد ســــاکــــنــــان هـــودج را
ز غـــــــلـــــــغــــــل جــــــرس و نــــــالــــــهٔ گــــــرفــــــتــــــاران
مــجــال نــیــسـت کـه در شـب کـسـی بـرآرد سـر
ز بـــــســـــکـــــه دســـــت بـــــرآورده‌انـــــد عـــــیـــــاران
دل ار چـــه روی ســـپـــردی بـــطـــره‌اش خـــواجـــو
کـــســـی چـــگـــونـــه دهــد نــقــد خــود بــطــراران
غزل شمارهٔ ۷۲۶
چـو چـشـم خفته بگشودی ببستی خواب بیداران
چــــو تــــاب طــــره بـــنـــمـــودی بـــبـــردی آب طـــراران
تــرا بــر اشــک چــون بــاران مــن گـر خـنـده مـی‌آیـد
عجب نبود که در بستان بخندد غنچه از باران
چــو فــرهــاد گــرفــتــاران بــگـوشـت مـی‌رسـد هـرشـب
چــه بــاشــد گــر رســی روزی بــفــریــاد گــرفـتـاران
طـبـیـب ار بـیـنـدت در خـواب کـز رخ پـرده برداری
ز شــوق چــشـم رنـجـورت بـمـیـرد پـیـش بـیـمـاران
الـــا ای شـــمـــع دلـــســـوزان چـــراغ مــجــلــس افــروزان
بــجــبــهــت مــاه مــه رویــان بــطــلــعـت شـاه عـیـاران
بـقـد سرو سرافرازان برخ صبح سحر خیزان
بـخـط شـام سـیـه روزان بـشـکـر نـقـل میخواران
ز مــا گــر خــرده‌ئـی آمـد بـزرگـی کـن و زان بـگـذر
کـه آن بـهـتـر که بر مستان ببخشایند هشیاران
ز اربـــــاب کـــــرم لـــــطــــفــــی و رای آن نــــمــــی‌بــــاشــــد
کــه ذیــل عــفــو مـی‌پـوشـنـد بـر جـرم گـنـه کـاران
کــســی حــال شـبـم دانـد کـه چـون مـن روز گـردانـد
تـو خـفـتـه مست با شاهد چه دانی حال بیداران
بــقــول دشــمــن ار پـیـچـم عـنـان از دوسـت بـی‌دیـنـم
کـــه تـــرک دوســـتـــی کـــفـــرســـت در دیـــن وفـــاداران
بــگــو ای پــیــر فـرزانـه کـه شـاگـردان مـیـخـانـه
بـــرون آرنـــد خــواجــو را بــدوش از کــوی خــمــاران
غزل شمارهٔ ۷۲۷
ای غـــمـــزهٔ جـــادویـــت افـــســـونـــگــر بــیــمــاران
وی طــــره هــــنــــدویـــت ســـرحـــلـــقـــهٔ طـــراران
رویــت بــشــب افــروزی مــهــتــاب ســحــرخــیـزان
زلـــفـــت بـــدلـــاویـــزی دلـــبـــنـــد جـــگـــر خـــواران
گــوئــیــکــه دو ابــرویــت بــیـمـار پـرسـتـانـنـد
پـیـوسـتـه دو تـا مـانده از حسرت بیماران
جـــان آن نـــبـــود کـــو را نــبــود اثــر از جــانــان
یــار آن نــبــود کــو را نــبــود خــبــر از یـاران
چـون دود دلـم بـیـنـی انـدیـشـه کـن از اشـکـم
چــون ابــر پــدیــد آیــد غــافــل مــشـو از بـاران
تــا پــیــر خــرابــاتــت مــنــظــور نـظـر سـازد
در دیــــدهٔ مـــســـتـــان کـــش خـــاک در خـــمـــاران
جــز عــشــق بـتـان نـهـیـسـت در مـلـت مـشـتـاقـان
جـز کـیـش مـغـان کـفـرسـت در مـذهـب دینداران
یـوسـف کـه بهر موئی صد جان عزیز ارزد
کـی کـم شـود از کـویـش غـوغـای خـریداران
خواهد که کند منزل بر خاک درش خواجو
لـــیـــکـــن نـــبـــود جـــنـــت مـــاوای گـــنـــه کــاران
غزل شمارهٔ ۷۲۸
تـــا چـــنـــد دم از گـــل زنـــی ای بـــاد بـــهــاران
گـــل را چـــه مـــحــل پــیــش رخ لــالــه عــذاران
هـــر یـــار کــه دور از رخ یــاران بــدهــد جــان
از دل نــــــرود تــــــا ابــــــدش حــــــســــــرت یـــــاران
مــنــعــم مــکــن از صــحــبــت احــبــاب کــه بــلــبـل
تـــا جـــان بـــودش بـــاز نـــیـــایـــد ز بــهــاران
گــر صــیــد بــتــان شــد دل مـن عـیـب مـگـیـریـد
آهـــو چـــه کـــنـــد در نـــظــر شــیــر شــکــاران
در بــحــر غــم از ســیــل سـرشـکـم نـبـود غـم
کـانـرا کـه بـود خرقه چه اندیشه ز باران
تا تاج سر از نعل سم رخش تو سازیم
یـــک راه عــنــان رنــجــه کــن ای شــاه ســواران
گـــر نــقــش نــگــاریــن تــو بــیــنــنــد ز حــیــرت
از دســــت بــــیــــفــــتــــد قـــلـــم نـــقـــش نـــگـــاران
از لــعــل تــو دل بــر نــکــنـم زانـکـه بـمـسـتـی
جـــز بـــاده نـــبـــاشــد طــلــب بــاده گــســاران
خواجو چکنی ناله که پیش گل صد برگ
بـــاشـــد بـــســـحـــر بـــاد هــوا بــانــگ هــزاران