غزل شمارهٔ ۹۱
در آب فـــــــکـــــــن ســـــــاقـــــــی بـــــــط زاده آبـــــــی را
بـــشـــتـــاب و شـــتـــاب اولـــی مـــســتــان شــبــابــی را
ای جـــــان بــــهــــار و دی وی حــــاتــــم نــــقــــل و مــــی
پـــر کــن ز شــکــر چــون نــی بــوبــکــر ربــابــی را
ای سـاقـی شـور و شـر هـین عیش بگیر از سر
پـــر کـــن ز مـــی احـــمـــر ســـغــراق و شــرابــی را
بـــنــمــا ز مــی فــرخ ایــن ســو اخ و آن ســو اخ
بــــربــــای نــــقــــاب از رخ مــــعــــشـــوق نـــقـــابـــی را
احـــســـنـــت زهـــی یـــار او شـــاخ گـــل بــی‌خــار او
شـــــــابـــــــاش زهـــــــی دارو دل‌هـــــــای کـــــــبــــــابــــــی را
صــد حــلــقــه نــگــر شــیــدا زان بــاده نـاپـیـدا
کــاســد کــنــد ایـن صـهـبـا صـد خـمـر لـعـابـی را
مــســتــان چـمـن پـنـهـان اشـکـوفـه ز شـاخ افـشـان
صــد کــوه چــو کــه غــلـطـان سـیـلـاب حـبـابـی را
گــــر آن قــــدح روشــــن جــــانـــســـت نـــهـــان از تـــن
پـــنـــهـــان نـــتـــوان کـــردن مـــســـتـــی و خـــرابــی را
مـایـیـم چـو کـشـت ای جـان سـرسـبز در این میدان
تـــشـــنــه شــده و جــویــان بــاران ســحــابــی را
چون رعد نه‌ای خامش چون پرده تست این هش
وز صــبــر و فــنــا مــی‌کــش طــوطــی خــطـابـی را
غزل شمارهٔ ۹۲
زهـــی بـــاغ زهـــی بـــاغ کــه بــشــکــفــت ز بــالــا
زهــــی قــــدر و زهــــی بــــدر تـــبـــارک و تـــعـــالـــی
زهــــی فــــر زهــــی نــــور زهــــی شــــر زهــــی شــــور
زهــــی گــــوهــــر مــــنـــثـــور زهـــی پـــشـــت و تـــولـــا
زهــــــی مـــــلـــــک زهـــــی مـــــال زهـــــی قـــــال زهـــــی حـــــال
زهــــی پــــر و زهــــی بــــال بــــر افــــلــــاک تـــجـــلـــی
چـــو جــان ســلــســلــه‌هــا را بــدرد بــه حــرونــی
چـه ذاالـنـون چـه مـجـنـون چـه لـیلی و چه لیلا
عــــــلــــــم‌هـــــای الـــــهـــــی ز پـــــس کـــــوه بـــــرآمـــــد
چـه سـلـطـان و چـه خـاقـان چـه والی و چه والا
چـه پـیش آمد جان را که پس انداخت جهان را
بـــزن گـــردن آن را کـــه بـــگــویــد کــه تــســلــا
چـــو بـــی‌واســـطـــه جـــبـــار بـــپــرورد جــهــان را
چـه نـاقـوس چـه نـامـوس چه اهلا و چه سهلا
گــــــر اجــــــزای زمــــــیــــــنـــــی وگـــــر روح امـــــیـــــنـــــی
چــــو آن حــــال بــــبــــیــــنــــی بــــگــــو جــــل جــــلــــالـــا
گـــر افـــلـــاک نـــبــاشــد بــه خــدا بــاک نــبــاشــد
دل غــــمــــنــــاک نـــبـــاشـــد مـــکـــن بـــانـــگ و عـــلـــالـــا
فروپوش فروپوش نه بخروش نه بفروش
تــویــی بــاده مــدهــوش یــکـی لـحـظـه بـپـالـا
تــو کــربــاســی و قــصــار تـو انـگـوری و عـصـار
بــــپــــالــــا و بــــیــــفــــشــــار ولــــی دســــت مــــیـــالـــا
خــمـش بـاش خـمـش بـاش در ایـن مـجـمـع اوبـاش
مـــگـــو فـــاش مـــگـــو فـــاش ز مـــولـــی و ز مـــولـــا
غزل شمارهٔ ۹۳
مــیــنـدیـش مـیـنـدیـش کـه انـدیـشـه گـری‌هـا
چـو نـفـطـنـد بـسـوزند ز هر بیخ تری‌ها
خـرف بـاش خـرف بـاش ز مـسـتـی و ز حـیرت
کـه تـا جـمـلـه نـیـسـتـان نـماید شکری‌ها
جــنــونــســت شــجــاعــت مـیـنـدیـش و درانـداز
چـو شـیران و چو مردان گذر کن ز غری‌ها
که اندیشه چو دامست بر ایثار حرامست
چـــرا بـــایــد حــیــلــت پــی لــقــمــه بــری‌هــا
ره لـقـمـه چـو بـسـتی ز هر حیله برستی
وگـــر حـــرص بـــنـــالــد بــگــیــریــم کــری‌هــا
غزل شمارهٔ ۹۴
زهــــی عـــشـــق زهـــی عـــشـــق کـــه مـــا راســـت خـــدایـــا
چـه نـغـزسـت و چـه خـوبـسـت چـه زیـبـاسـت خـدایا
از آن آب حـــــیـــــاتــــســــت کــــه مــــا چــــرخ زنــــانــــیــــم
نـــه از کـــف و نـــه از نــای نــه دف‌هــاســت خــدایــا
یـقـیـن گـشـت کـه آن شـاه در ایـن عـرس نـهـانـست
کــــه اســــبــــاب شــــکــــرریــــز مــــهــــیــــاســـت خـــدایـــا
بــه هــر مــغــز و دمــاغــی کــه درافــتــاد خــیــالــش
چـه مـغـزسـت و چـه نـغـزسـت چـه بیناست خدایا
تــــن ار کــــرد فــــغــــانــــی ز غــــم ســـود و زیـــانـــی
ز تـــســـت آنـــک دمـــیـــدن نـــه ز ســـرنــاســت خــدایــا
نــی تــن را هــمــه ســوراخ چــنــان کــرد کــف تـو
کــه شــب و روز در ایـن نـالـه و غـوغـاسـت خـدایـا
نـی بـیچاره چه داند که ره پرده چه باشد
دم نــایــیــســت کــه بــیــنــنــده و دانــاســت خــدایــا
کــه در بــاغ و گــلــســتــان ز کــر و فــر مــســتـان
چه نورست و چه شورست چه سوداست خدایا
ز تــــیــــه خــــوش مــــوســــی و ز مــــایــــده عـــیـــســـی
چـه لـوتـسـت و چه قوتست و چه حلواست خدایا
از ایـن لـوت و زیـن قـوت چـه مـسـتیم و چه مبهوت
کـــه از دخـــل زمـــیـــن نــیــســت ز بــالــاســت خــدایــا
ز عــــکــــس رخ آن یــــار در ایـــن گـــلـــشـــن و گـــلـــزار
بـه هـر سـو مـه و خـورشـیـد و ثـریـاسـت خـدایا
چو سیلیم و چو جوییم همه سوی تو پوییم
کـــه مـــنــزلــگــه هــر ســیــل بــه دریــاســت خــدایــا
بـسـی خـوردم سـوگـنـد کـه خـامـوش کـنـم لیک
مــــگــــر هــــر در دریــــای تــــو گــــویــــاســــت خـــدایـــا
خــمــش ای دل کــه تـو مـسـتـی مـبـادا بـه جـهـانـی
نــــگــــهــــش دار ز آفــــت کــــه بــــرجــــاســـت خـــدایـــا
ز شـــمـــس الـــحــق تــبــریــز دل و جــان و دو دیــده
ســــراســــیــــمـــه و آشـــفـــتـــه ســـوداســـت خـــدایـــا
غزل شمارهٔ ۹۵
زهـــی عـــشـــق زهـــی عـــشـــق کـــه مـــا راســـت خـــدایـــا
چـه نـغـزسـت و چـه خـوبـست و چه زیباست خدایا
چه گرمیم چه گرمیم از این عشق چو خورشید
چـه پـنـهـان و چـه پـنـهان و چه پیداست خدایا
زهــــــی مــــــاه زهــــــی مــــــاه زهــــــی بـــــاده هـــــمـــــراه
کــــه جــــان را و جــــهــــان را بــــیــــاراســــت خـــدایـــا
زهـــی شـــور زهـــی شــور کــه انــگــیــخــتــه عــالــم
زهــــی کــــار زهــــی بــــار کــــه آن جــــاســــت خــــدایــــا
فـــروریـــخـــت فــروریــخــت شــهــنــشــاه ســواران
زهـــی گـــرد زهـــی گـــرد کـــه بـــرخـــاســـت خـــدایـــا
فــتــادیــم فــتــادیــم بــدان ســان کـه نـخـیـزیـم
نــــدانــــیــــم نــــدانــــیــــم چـــه غـــوغـــاســـت خـــدایـــا
ز هـــــر کـــــوی ز هــــر کــــوی یــــکــــی دود دگــــرگــــون
دگـــــربـــــار دگـــــربـــــار چـــــه ســـــوداســــت خــــدایــــا
نــه دامـیـسـت نـه زنـجـیـر هـمـه بـسـتـه چـرایـیـم
چــه بــنـدسـت چـه زنـجـیـر کـه بـرپـاسـت خـدایـا
چـه نـقـشـیـسـت چـه نـقـشـیـست در این تابه دل‌ها
غــــریــــبــــســــت غــــریــــبــــســــت ز بـــالـــاســـت خـــدایـــا
خــمــوشــیــد خــمــوشـیـد کـه تـا فـاش نـگـردیـد
کــــه اغــــیــــار گـــرفـــتـــســـت چـــپ و راســـت خـــدایـــا
غزل شمارهٔ ۹۶
لـب را تـو بـه هـر بـوسـه و هـر لـوت میالا
تـــا از لــب دلــدار شــود مــســت و شــکــرخــا
تــــا از لــــب تــــو بـــوی لـــب غـــیـــر نـــیـــایـــد
تــا عــشــق مــجــرد شـود و صـافـی و یـکـتـا
آن لــب کــه بــود کـون خـری بـوسـه گـه او
کـــی یـــابـــد آن لـــب شـــکـــربـــوس مـــســـیـــحـــا
مـــی‌دانـــک حـــدث بـــاشـــد جـــز نـــور قــدیــمــی
بــــر مـــزبـــلـــه پـــرحـــدث آن گـــاه تـــمـــاشـــا
آنــگــه کــه فــنــا شــد حـدث انـدر دل پـالـیـز
رســـت از حـــدثـــی و شـــود او چـــاشـــنـــی افـــزا
تـــا تـــو حـــدثــی لــذت تــقــدیــس چــه دانــی
رو از حــــدثــــی ســــوی تــــبــــارک و تـــعـــالـــی
زان دســـــت مـــــســـــیــــح آمــــد داروی جــــهــــانــــی
کــو دســت نــگــه داشــت ز هـر کـاسـه سـکـبـا
از نعمت فرعون چه موسی کف و لب شست
دریـــــای کــــرم داد مــــر او را یــــد بــــیــــضــــا
خــواهــی کـه ز مـعـده و لـب هـر خـام گـریـزی
پـــرگـــوهـــر و روتــلــخ هــمــی‌بــاش چــو دریــا
هـیـن چـشـم فـروبـنـد کـه آن چـشـم غـیورست
هــیــن مــعــده تـهـی دار کـه لـوتـیـسـت مـهـیـا
ســگ ســیــر شـود هـیـچ شـکـاری بـنـگـیـرد
کـــز آتـــش جـــوعـــســـت تــک و گــام تــقــاضــا
کـو دسـت و لـب پـاک کـه گـیـرد قـدح پاک
کــو صــوفــی چــالــاک کــه آیــد ســوی حــلــوا
بـــنـــمـــای از ایـــن حـــرف تـــصـــاویــر حــقــایــق
یـــا مـــن قـــســـم الـــقــهــوه و الــکــاس عــلــیــنــا
غزل شمارهٔ ۹۷
رفـتـم بـه سـوی مـصـر و خـریـدم شکری را
خــود فــاش بــگــو یــوســف زریــن کــمــری را
در شـهـر کـی دیـدسـت چنین شهره بتی را
در بــر کــی کــشــیـدسـت سـهـیـل و قـمـری را
بــنــشــانــد بــه مـلـکـت مـلـکـی بـنـده بـد را
بــخـریـد بـه گـوهـر کـرمـش بـی‌گـهـری را
خــضــر خــضــرانــســت و از هـیـچ عـجـب نـیـسـت
کــز چــشــمــه جــان تــازه کـنـد او جـگـری را
از بـــــهـــــر زبــــردســــتــــی و دولــــت دهــــی آمــــد
نــــــی زیــــــر و زبــــــر کــــــردن زیـــــر و زبـــــری را
شـایـد که نخسپیم به شب چونک نهانی
مــه بــوســه دهـد هـر شـب انـجـم شـمـری را
آثـــــار رســـــانـــــد دل و جـــــان را بـــــه مـــــؤثـــــر
حـــــمـــــال دل و جــــان کــــنــــد آن شــــه اثــــری را
اکـــســـیـــر خــدایــیــســت بــدان آمــد کــایــن جــا
هــر لــحــظــه زر ســرخ کــنــد او حــجــری را
جـان‌هـای چـو عـیـسـی بـه سوی چرخ برانند
غـــم نــیــســت اگــر ره نــبــود لــاشــه خــری را
هــر چــیــز گــمــان بــردم در عــالـم و ایـن نـی
کـــایـــن جــاه و جــلــالــســت خــدایــی نــظــری را
ســـوز دل شـــاهـــانـــه خـــورشـــیـــد بـــبـــایــد
تـا سـرمـه کـشـد چـشـم عـروس سحری را
مــــا عــــقــــل نــــداریــــم یــــکــــی ذره وگــــر نــــی
کــــی آهــــوی عــــاقـــل طـــلـــبـــد شـــیـــر نـــری را
بــی عـقـل چـو سـایـه پـیـت ای دوسـت دوانـیـم
کــان روی چــو خـورشـیـد تـو نـبـود دگـری را
خـــورشـــیـــد هــمــه روز بــدان تــیــغ گــزارد
تـــا زخـــم زنـــد هـــر طـــرفـــی بـــی‌ســـپــری را
بــر ســیــنــه نــهــد عـقـل چـنـان دل شـکـنـی را
در خــــانــــه کــــشــــد روح چــــنـــان رهـــگـــذی را
در هـــدیــه دهــد چــشــم چــنــان لــعــل لــبــی را
رخ زر زنـــد از بـــهـــر چـــنــیــن ســیــمــبــری را
رو صاحب آن چشم شو ای خواجه چو ابرو
کـــو راســـت کـــنـــد چـــشــم کــژ کــژنــگــری را
ای پــــاک دلــــان بـــا جـــز او عـــشـــق مـــبـــازیـــد
نــــتــــوان دل و جـــان دادن هـــر مـــخـــتـــصـــری را
خـامـوش کـه او خـود بکشد عاشق خود را
تــــا چــــنـــد کـــشـــی دامـــن هـــر بـــی‌هـــنـــری را
غزل شمارهٔ ۹۸
ای از نــــظــــرت مــــســــت شــــده اســــم و مـــســـمـــا
ای یـــوســـف جـــان گـــشـــتـــه ز لــب‌هــای شــکــرخــا
مــا را چـه از آن قـصـه کـه گـاو آمـد و خـر رفـت
هــــیــــن وقــــت لــــطـــیـــفـــســـت از آن عـــربـــده بـــازآ
ای شــاه تــو شــاهــی کــن و آراســتـه کـن بـزم
ای جــــــان ولــــــی نــــــعــــــمــــــت هــــــر وامـــــق و عـــــذرا
هـــم دایـــه جـــان‌هـــایـــی و هـــم جـــوی مــی و شــیــر
هــــم جــــنـــت فـــردوســـی و هـــم ســـدره خـــضـــرا
جـــز ایـــن بـــنـــگـــویـــیـــم وگـــر نـــیــز بــگــویــیــم
گـــویــیــد خــســیــســان کــه مــحــالــســت و عــلــالــا
خــواهــی کــه بــگــویــم بــده آن جـام صـبـوحـی
تـــا چـــرخ بــه رقــص آیــد و صــد زهــره زهــرا
هـــــر جـــــا تــــرشــــی بــــاشــــد انــــدر غــــم دنــــیــــی
مــــــــی‌غــــــــرد و مــــــــی‌بــــــــرد از آن جــــــــای دل مـــــــا
بـــرخـــیـــز بـــخـــیـــلـــانـــه در خـــانـــه فــروبــنــد
کان جا که تویی خانه شود گلشن و صحرا
ایــــن مـــه ز کـــجـــا آمـــد ویـــن روی چـــه رویـــســـت
ایــــن نــــور خــــدایــــیــــســــت تــــبـــارک و تـــعـــالـــی
هــــــم قـــــادر و هـــــم قـــــاهـــــر و هـــــم اول و آخـــــر
اول غــــم و ســــودا و بــــه آخــــر یــــد بـــیـــضـــا
هـر دل کـه نـلـرزیـدت و هـر چـشـم کـه نـگـریست
یــا رب خــبــرش ده تــو از ایــن عــیــش و تــمـاشـا
تـــا شـــیـــد بـــرآرد وی و آیـــد بــه ســر کــوی
فـــــریـــــاد بــــرآرد کــــه تــــمــــنــــیــــت تــــمــــنــــا
نـــگـــذاردش آن عــشــق کــه ســر نــیــز بــخــارد
شـــابـــاش زهـــی ســـلـــســـلـــه و جــذب و تــقــاضــا
در شــهــر چــو مــن گــول مــگــر عــشــق نـدیـدسـت
هـــر لـــحـــظـــه مـــرا گـــیـــرد ایــن عــشــق ز بــالــا
هــر داد و گــرفــتــی کــه ز بــالــاســت لـطـیـفـسـت
گـــــر حـــــاذق جــــدســــت وگــــر عــــشــــوه تــــیــــبــــا