غزل شمارهٔ ۴۸۷
بــرو ای خــواجــه و شــه را بــگــدا بـاز گـذار
مـــهـــربـــانـــی کـــن و مـــه را بــســهــا بــاز گــذار
تـــو کـــه یـــک ذره نـــداری خــبــر از آتــش مــهــر
ذره بــــی ســــر و پــــا را بــــهــــوا بـــاز گـــذار
چــنــد چــون مــرغ کــنــی ســوی گــلـسـتـان پـرواز
راه آمـــد شـــد بـــســـتـــان بـــصـــبـــا بـــاز گــذار
مــن چــو بــی یــار ســر از پــای نــمــی‌دانــم بـاز
آن صـــنــم را بــمــن بــی ســر و پــا بــاز گــذار
ای مـــــقـــــیـــــم در خـــــلــــوتــــگــــه ســــلــــطــــان آخــــر
مـــنـــزل خـــویـــشـــتـــن امـــشـــب بـــگـــدا بـــاز گــذار
از گـــل و بـــلـــبـــل اگـــر بـــرگ و نـــوا مـــی‌طـــلـــبــی
هــمــچــو نــی درگــذر از بــرگ و نــوا بــاز گـذار
ز پـــی نـــافـــه چـــیـــن گـــر بــخــتــا خــواهــی رفــت
چــیــن گــیــسـوی بـتـان گـیـر و خـطـا بـاز گـذار
عـــاشـــقـــانـــرا بـــه جـــز از درد نـــبـــاشـــد درمــان
دردی درد بـــــــــدســـــــــت آر و دوا بـــــــــاز گــــــــذار
گـــــرت از ابـــــر گـــــهـــــربـــــار حــــیــــا مــــی‌بــــاشــــد
خــون بــبــار از مــژهٔ چــشــم و حــیــا بــاز گــذار
هر که از مروه صفا می‌طلبد گو به صبوح
بــــادهٔ صـــاف طـــلـــب دار و صـــفـــا بـــاز گـــذار
چـــون دم از بـــحــر زنــم دیــدهٔ خــواجــو گــویــد
کــه ازیــن پــس ســخـن بـحـر بـمـا بـاز گـذار
غزل شمارهٔ ۴۸۸
طــره بـفـشـان و مـرا بـیـش پـریـشـان مـگـذار
پـرده بـگـشـای و مـرا بـسـتـه هـجـران مگذار
مـــاه را از شـــکـــن ســـنــبــل شــبــگــون بــنــمــای
لــالــه را ایــن هــمــه در ســایــهٔ ریــحـان مـگـذار
زلــف مــشــکـیـن کـه چـنـیـن بـرقـدمـت دارد سـر
بـیـش ازیـنـش چـو مـن خـسـتـه پـریشان مگذار
هر که از مهر تو چون ذره شود سرگردان
دورش از روی چــو خــورشــیــد درفــشـان مـگـذار
کــام جــانــم ز نــمــکــدان عــقــیــقــت شــکــریــســت
آخـــر ایـــن حـــســـرتـــم انـــدر دل بـــریــان مــگــذار
مــن ســرگـشـتـه چـو سـردر سـر زلـفـت کـردم
دسـت مـن گـیر و مرا بی سر و سامان مگذار
مــنــکــه از پــسـتـه و بـادام تـو دورم بـاری
دســت بــیــگــانــه بــدان ســیــب زنـخـدان مـگـذار
بـــاغـــبـــان را اگـــر از غـــیـــرت بـــلـــبـــل خـــبــرســت
گـــودگــر بــاد صــبــا را بــگــلــســتــان مــگــذار
مــنــکـه بـا زلـف چـو چـوگـان تـو گـوئـی نـزدم
بــیــش ازیــن گــوی دلــم در خـم چـوگـان مـگـذار
خــــواجــــو ار خــــلـــوت دل مـــنـــزل یـــارســـت تـــرا
عـــام را گـــرد ســـراپـــردهٔ ســـلـــطــان مــگــذار
غزل شمارهٔ ۴۸۹
بــجــز نــســیــم کــه یـابـد نـصـیـبـی از گـلـزار
کــه یــک گــلــســت در ایـن بـاغ و عـنـدلـیـب هـزار
چـــو از گــل آرزوی مــرغ خــوش نــظــر بــادســت
تــو هــم بــبــوی قــنـاعـت کـن از نـسـیـم بـهـار
و گــر چــه غــنــچـه جـهـان را بـروی گـل بـیـنـی
بـدوز چـشـم جـهـان بین بخار و دیده مخار
ز تــیــغ و دار چــه تــرســانــی ای پــســر مــا را
که تاج ما سر تیغست و تخت ما سر دار
بـعـشـوه‌ام چـه فـریـبـی چـرا کـه بـلـبـل مست
کــــجــــا بــــبــــاد هـــوا بـــاز گـــردد از گـــلـــزار
کــدام دوســت کــه دوری گــزیــنـد از بـردوسـت
کـــدام یـــار کـــه گـــیـــرد قــرار بــیــرخ یــار
تـــرا شــبــی نــگــزیــرد ز چــنــگ و نــغــمــه زیــر
مـــــرا دمـــــی نـــــشــــکــــیــــبــــد ز آه و نــــالــــه زار
حـــدیـــث غـــصـــهٔ فـــرهـــاد و قـــصـــه شـــیـــریــن
بـــخــون لــعــل بــبــایــد نــوشــت بــر کــهــســار
روا بـــود کـــه بـــود بـــاغ را دریـــن مـــوســـم
کـنـار و پـر گـل و خـواجـو ز گل گرفته کنار
غزل شمارهٔ ۴۹۰
چــو هــسـت قـرب حـقـیـقـی چـه غـم ز بـعـد مـزار
نــــظـــر بـــقـــربـــت یـــارســـت نـــی بـــقـــرب دیـــار
چـــــو زائـــــران حـــــرم را وصـــــال روحــــانــــیــــســــت
تــــفــــاوتــــی نــــکــــنــــد از دنـــو و بـــعـــد مـــزار
رســــیــــد عــــمــــر بــــپــــایــــان و داســــتـــان فـــراق
ز حــد گــذشــت و بــپــایــان نــمــی‌رســد طــومـار
بــبـاغ بـلـبـل خـوش نـغـمـه سـحـر خـوان بـیـن
کــه روز و شــب سـبـق عـشـق مـی‌کـنـد تـکـرار
بــیــا کــه حــلــقــه نــشــیــنــان بــزمـگـاه الـسـت
زدنـــــــد بـــــــر در دل حـــــــلـــــــقـــــــهٔ در خـــــــمـــــــار
بـــکـــش جـــفـــای رقـــیـــب ار حـــبـــیـــب مـــی‌خـــواهــی
کـــنـــار گـــل نـــبـــری گــر کــنــی کــنــاره ز خــار
چـه هـجـر و وصـل مـسـاویـسـت در حـقـیـقـت عشق
اگـــر ز هـــجــر بــســوزی بــســاز و وصــل انــگــار
درسـت قـلـب مـن ار شـد شـکـسـتـه باکی نیست
بــــحــــکــــم آنــــکــــه روان مـــی‌رود دریـــن بـــازار
بـــروی خـــوب وی آنــکــس نــظــر کــنــد خــواجــو
که پشت بر دو جهان کرد و روی بر دیوار
غزل شمارهٔ ۴۹۱
مـــاه یـــا جـــنـــتـــســـت یــا رخــســار
شــهــد یــا شــکـرسـت یـا گـفـتـار
آهــــوان صــــیـــد مـــردمـــنـــد و دلـــم
صـــــــیــــــد آن آهــــــوان مــــــردمــــــدار
کـــار مـــا بـــا ســـتـــمــگــری افــتــاد
که به جز قصد ما ندارد کار
گـل صـد بـرگ را بـبـایـد سـاخت
فـــصـــل نـــوروز بـــا نـــوای هـــزار
پــیـش عـشـاق لـطـف بـاشـد قـهـر
نــزد مــشــتـاق فـخـر بـاشـد عـار
دل بـــی مـــهـــر کـــی شـــود روشــن
مــرغ بــی بــال کــی بــود طــیــار
چــه زنــد عــقــل بــا تــطـاول عـشـق
چــکــنــد صــیــد در کـمـنـد سـوار
مـــرغ وحـــشـــی اگـــر عـــقـــاب شـــود
نـــکــنــد کــرکــســان چــرخ شــکــار
کــــامـــت از دار مـــی‌شـــود حـــاصـــل
گـــام بــرگــیــر و کــام دل بــردار
نــامــهٔ نــانــوشـتـه بـیـش مـخـوان
قــصــهٔ نــاشــنــوده پــیــش مــیـار
آتــــش دل بــــســـوخـــت خـــواجـــو را
وقـــــــنـــــــا ربــــــنــــــا عــــــذاب الــــــنــــــار
غزل شمارهٔ ۴۹۲
ای نــــغــــمـــهٔ خـــوشـــت دم داود را شـــعـــار
وی عــنــدلــیــب را نــفــســت کـرده شـرمـسـار
انفاس روح بخش تو جانرا حیات بخش
و اعــجــاز عــیــســوی ز دمــت گـشـتـه آشـکـار
دســتــانــســرای گــلــشـن روحـانـیـون ز شـوق
بـــردارد از نـــوای خـــوشـــت نــغــمــهٔ هــزار
ویـن چـرخ چـرخ زن ز سـمـاع تـو هـر زمـان
چــون صــوفـیـان بـچـرخ درآیـد هـزار بـار
ای بس که بلبل سحر از شوق نغمه‌ات
بـر سـر زنـد بـسـان مـگـس دسـت اضطرار
مــرغ چــمــن کــه رود زن بــزم گــلــشـنـسـت
پـر مـی‌زنـد ز شوق تو بر طرف جویبار
بــا لــحــن دلــفـریـب تـو هـنـگـام صـبـحـدم
بــر عــنــدلــیـب قـهـقـهـه زد کـبـک کـوهـسـار
قــولــت چــو بــا عـمـل بـفـروداشـت مـی‌رسـد
بـر گـو غـزل تـرانـه ازیـن بـیـشـتـر مـیـار
بـلـبـل ز بـام و زیـر تو با نغمه‌های زیر
خـواجـو بـزیـر بـام تـو بـا نـالـهای زار
غزل شمارهٔ ۴۹۳
ســبــحــان مــن یــســبــحــه الــرمــل فــی الـقـفـار
ســبــحــان مــن تــقــدسـه الـحـوت فـی الـبـحـار
صــــانــــع مــــقـــدری کـــه شـــه نـــیـــمـــروز را
مــــنــــصــــور کــــرد بــــریــــزک خـــیـــل زنـــگـــبـــار
دانـــــا مـــــدبـــــری کـــــه شــــهــــنــــشــــاه زنــــگ را
پـیـروز کـرد بـر شـه پـیـروز گون حصار
سـلـطـان بـنـده پـرور و قـهـار سـخـت گیر
دیــــان عــــدل گــــســــتــــر و ســــتــــار بــــردبــــار
گــوهــر کــنــد ز قــطــره و شــکـر دهـد ز نـی
خــــار آورد ز خــــاره و گــــل بــــردمـــد ز خـــار
در راه وحـــدتـــش دو دلـــیـــلـــنـــد مـــهـــر ومـــاه
بـر صـنـع و قـدرتش دو گواهند نور و نار
ای بــر در تــوام سـرخـجـلـت فـتـاده پـیـش
آخــر ز راه لــطــف بــفــرمــا کــه ســر بـرآر
آنـکـس کـه چـرخ پـیـش درش سـرنهاده است
بــــرخــــاک درگــــه تــــو نــــهــــد روی اعــــتـــذار
شکر تو بی نهایت و فضل تو بی قیاس
لـطـف تـو بـی حـسـاب و عـطـای تو بیشمار
ادراک عـــــقـــــل خـــــیــــره ز ذات و صــــفــــات تــــو
ذاتــت بــری ز فــخــر و صــفــاتــت عــری ز عــار
دیـــوانـــگـــان حـــلـــقـــهٔ عـــشـــق تـــو هــوشــمــنــد
دردی کـــشـــان ســاغــر شــوق تــو هــوشــیــار
راتـــب بـــران فـــیـــض نـــوال تـــو انـــس و جـــان
روزی خـــوران خـــوان عـــطـــای تـــو مــور و مــار
هر کس که خوار تست ندارد کسش عزیز
وانـکـو عـزیـز تـست نگوید کسش که خوار
شــــادی آنــــدلــــی کــــه غـــمـــت اخـــتـــیـــار کـــرد
مـقـبـل کـسـی کـه شـد بـقـبـول تـو بختیار
خـــواجـــو چـــو روی عــجــز نــهــادســت بــردرت
جـرمـی کـه کرده است بفضلت که در گذار
غزل شمارهٔ ۴۹۴
قلم گرفتم و می‌خواستم که بر طومار
تــحــیــتــی بــنـویـسـم بـسـوی یـار و دیـار
بــــــرآمــــــد از جــــــگــــــرم دود آه و آتـــــش دل
فــــتــــاد در نــــی کــــلــــکـــم ز آه آتـــش بـــار
امــیــد بــود کــه کــاری بــرآیــد از دســتـم
ز پــا فــتــادم و از دســت بــرنــیــامــد کــار
اگــر چـه بـاد بـود پـیـش مـا حـکـایـت تـو
بــرو نــســیــم و پــیــامـی از آن دیـار بـیـار
کــدام یــار کــه او بــلــبــل سـحـر خـوانـرا
ز نــوبــهــار دهـد مـژده جـز نـسـیـم بـهـار
ز دور چــرخ فــتــادم بــمــنـزلـی کـه صـبـا
ســوی وطــن نــبــرد خــاک مــن بــرون ز غـبـار
خـــــیــــال روی نــــگــــاریــــن آن صــــنــــم هــــر دم
کـنـم بـخـون جـگـر بر بیاض دیده نگار
دلـــم بـــه ســـایـــهٔ دیـــوار او بـــود مـــائـــل
در آن زمـــان کـــه گــل قــالــبــم بــود دیــوار
مـــیـــان او بـــکـــنـــارت کــجــا رســد خــواجــو
کــزیــن مــیــان نــتـوانـد رسـیـد کـس بـکـنـار
غزل شمارهٔ ۴۹۵
مـــنــم ز مــهــر رخــت روی کــرده در دیــوار
چــو ســایــه بــر رهــت افــتـاده زیـر دیـوار
نـدیـم و هـمدمم از صبح تا بشب ناله
قرین و محرمم از شام تا سحر دیوار
ز بـــســـکــه روی بــدیــوار مــحــنــت آوردم
جــدا نــمـی‌شـودم یـکـدم از نـظـر دیـوار
کـــدام یـــار کـــه او روی مـــا نـــگـــهـــدارد
چـــو آب دیـــدهٔ گــوهــرفــشــان مــگــر دیــوار
کــســی کــه روی بــدیــوار غــم نــیــاوردی
کـــنـــون ز مـــهـــر تــو آورد روی در دیــوار
بـــســـا کـــه راه نــشــیــنــان پــای دیــوارت
کــنــنــد غــرقـه بـه خـونـابـهٔ جـگـر دیـوار
چــو زیــر بـام تـو آیـنـد خـسـتـگـان فـراق
بــه آب دیـده بـشـویـنـد سـربـسـر دیـوار
حـدیـث صـورت خـوبـان چـنـیـن مـکـن خـواجو
که پیش صورت او صورتند بر دیوار
غزل شمارهٔ ۴۹۶
ای خـوشـا وصـل یـار و فصل بهار
نـــغـــمـــهٔ بـــلـــبـــل و گـــل و گـــلــزار
شب و شمع و شراب و نالهٔ چنگ
لــــب ســــاقـــی و جـــام نـــوشـــگـــوار
کـــاشـــکـــی گـــل نـــقــاب بــگــشــودی
تــا بــکــنــدی ز غــصــه دیــدهٔ خـار
گـر بـرآرم فغان به صد دستان
گــل صــد بــرگ را چــه غـم ز هـزار
غـــــم نـــــبـــــودی ز غـــــم اگـــــر مـــــا را
شــــادی روی او شــــدی غــــمـــخـــوار
گـر چـه دیـنـار نـیـک بـخـتـانـراست
بـــنـــدهٔ شـــادیـــنـــد صـــد دیـــنـــار
در مــیــان او فــتــاده‌ام چــو کــمــر
تــا کــی افـتـم از ایـن مـیـان بـکـنـار
در خــمــارم چــو چــشـمـت ای سـاقـی
خـــیـــز و دفـــع خــمــار مــن ز خــم آر
تـرک نـقـش و نـگار کن که شوی
مــحــرم ســرصــنــع نــقـش و نـگـار
گـو بـرد سـر که جان خواجو را
ســر یــارســت و جـسـم را سـر دار
بـــگــذر از دار و قــصــهٔ مــنــصــور
لـــیـــس فـــی الـــدار غـــیـــرکـــم دیــار