غزل شمارهٔ ۷۷۸
خـــوشـــا کـــشـــتـــه بــرطــرف مــیــدان او
بــــخــــون غــــرقــــه در پــــای یـــکـــران او
خـــدنــگــی کــه گــردد ز شــســتــش رهــا
کـــــنـــــم دیـــــده را جـــــای پـــــیـــــکـــــان او
بشمشیر کشتن چه حاجت که صید
حــــریــــصــــســــت بــــر تــــیــــر بــــاران او
بـــرآنـــم چـــو شـــرطـــســـت درکــیــش مــا
کـــه قـــربـــان شـــوم پـــیــش قــربــان او
مــرا در جــهــان خــود دلــی بــود و بــس
کــــنــــون خــــون شـــد از درد هـــجـــران او
ره کـــــعـــــبـــــهٔ وصــــل نــــتــــوان بــــریــــد
کـــــــه حـــــــدی نـــــــدارد بــــــیــــــابــــــان او
گـــرت جـــوشـــن از زهـــد و تــقــوی بــود
ز جـــــان بـــــگـــــذرد تـــــیـــــر مـــــژگــــان او
بــــــه دوران او تــــــوبــــــهٔ اهـــــل عـــــشـــــق
ثـــــبـــــاتـــــی نـــــدارد چــــو پــــیــــمــــان او
ز مــــســــتــــان او هــــوشــــمــــنــــدی مــــجـــوی
کـــه مـــســـتـــنـــد از چـــشـــم مـــســتــان او
مــــگــــر او کــــنــــون دســــت گــــیــــرد مـــرا
کــــــه از دســــــت رفــــــتـــــم ز دســـــتـــــان او
گــرم چــون قــلــم تــیــغ بــر ســر زنــد
نــــپــــیــــچــــم ســـر از خـــط فـــرمـــان او
شـــهـــیـــدســـت و غـــازی بـــفــتــوی عــشــق
چــو شـد کـشـتـه خـواجـو بـمـیـدان او
چـه حـاجت که پیدا بگوید که اشک
گــــــواهــــــســـــت بـــــر درد پـــــنـــــهـــــان او
غزل شمارهٔ ۷۷۹
بــــه آفــــتــــاب جــــهــــانــــتــــاب ســـایـــه پـــرور تـــو
بـــتـــاب طـــره مـــهـــپـــوش ســـایـــه گـــســـتـــر تــو
کــــه مـــن بـــمـــهـــر رخـــت ذره‌ئـــی جـــدا نـــشـــوم
گـــرم بـــتــیــغ زنــی هــمــچــو ســایــه از بــر تــو
بــخــال خــلــدنــشــیــنــت کــه روز و شـب چـو بـلـال
گـــرفـــتـــه اســـت وطـــن بـــر لـــب چـــو کـــوثــر تــو
کــــه طــــوطــــی دل شـــوریـــده‌ام بـــســـان مـــگـــس
دمـــــی قـــــرار نـــــگـــــیــــرد ز شــــور شــــکــــر تــــو
بـه لـحـظـه‌ئـیـکـه کـشـد تـیـغ تیز پیل افکن
دو چــشــم عــشــوه گــر شــیــر گــیــر کــافـر تـو
کــه هــمــچـو تـشـنـه کـه مـیـرد ز عـشـق آب حـیـات
بــــود دلــــم مــــتــــعــــطــــش بــــه آب خـــنـــجـــر تـــو
بــــــدان خــــــط ســــــیــــــه دود رنــــــگ آتـــــش پـــــوش
کــــــه در گـــــرفـــــت بـــــگـــــرد مـــــه مـــــنـــــور تـــــو
کـــه مـــن بـــروز و شـــب آشـــفــتــه و پــریــشــانــم
از آن دو هـــــــنـــــــدوی گـــــــردنــــــکــــــش دلــــــاور تــــــو
بـــخـــاک پـــای تـــو کــانــرا بــجــان و دل خــواهــد
که تاج سر کند آنکس که باشدش سر تو
کــه چــون بــخــاک بــرنــد از در تــو خــواجــو را
بــــهــــیــــچ بــــاب نــــجــــویــــد جــــدائــــی از در تـــو
غزل شمارهٔ ۷۸۰
ایــکــه چــو مــوی شــد تــنــم در هــوس مــیــان تــو
هـــــیـــــچ نـــــمــــی‌رود بــــرون از دل مــــن دهــــان تــــو
از چــمــن تــو هــر کــســی گــل بــکــنــار مــی‌بــرنــد
لـــیـــک بـــمـــا نـــمــی‌رســد نــکــهــت بــوســتــان تــو
گـــر ز کـــمـــان ابـــرویـــت عـــقـــل ســـپـــر بــیــفــکــنــد
عــیـب مـکـن کـه در جـهـان کـس نـکـشـد کـمـان تـو
چــون تــو کــنــار مــی‌کـنـی روز و شـب از مـیـان مـا
کــی بــه کــنــار مـا رسـد یـک سـر مـو مـیـان تـو
تـا تـو چـه صـورتـی کـه مـن قاصرم از معانیت
تــا تـو چـه آیـتـی کـه مـن عـاجـزم از بـیـان تـو
کــی ز دلــم بــرون روی زانــکــه چــو مــن نــبـوده‌ام
عـشـق تو بوده است و بس در دل من بجان تو
صــــد رهــــم ار بــــســــتــــیــــن دور کـــنـــی ز آســـتـــان
دســــتــــم و آســــتــــیــــن تــــو رویــــم و آســـتـــان تـــو
گر چه بود به مهر تو شیر فلک شکار من
رشـــک بـــرم هـــزار پــی بــر ســگ پــاســبــان تــو
خـواجـو از آسـتـان تـو کـی بـرود کـه رفـته است
حــــــاصــــــل روزگــــــار او در ســــــر داســــــتـــــان تـــــو
غزل شمارهٔ ۷۸۱
ای هــــیــــچ در مــــیــــان نــــه ز مـــوی مـــیـــان تـــو
نـــا دیـــده دیـــده هـــیـــچ بـــلـــطــف دهــان تــو
گـفـتـم کـه چـون کـمـر کـشمت تنگ در کنار
لـــیـــکـــن ضـــرورتـــســـت کـــنـــار از مـــیـــان تــو
هــیــچ از دهــان تــنــگ تـو نـگـرفـتـه کـام جـان
جـــانـــرا فـــدای جــان تــو کــردم بــجــان تــو
هــر لـحـظـه ابـروی تـو کـنـد بـر دلـم کـمـیـن
پــیــوســتـه چـون کـشـد دل ریـشـم کـمـان تـو
تا دیده‌ام که چشم تو بیمار خفته است
خـــــوابـــــم نــــمــــی‌بــــرد ز غــــم نــــاتــــوان تــــو
بـــــاز آی ای هـــــمــــای هــــمــــایــــون کــــه مــــرغ دل
پــــــــر مــــــــی‌زنــــــــد در آرزوی آشــــــــیـــــــان تـــــــو
در صــورت بــدیــع تــو چــنــدیــن مــعــانــیـسـت
یــا رب چــه صــورتــی کــه نــدانـم بـیـان تـو
ای بـــاغـــبـــان تــرا چــه زیــان گــر بــســوی مــا
آیــــد نــــســــیــــمــــی از طــــرف بــــوســــتــــان تـــو
خـــواجـــو اگـــر چــو تــیــغ نــبــاشــی زبــان دراز
عــــالــــم شــــود مــــســــخــــر تـــیـــغ زبـــان تـــو
غزل شمارهٔ ۷۸۲
بــرو ای بــاد بـدانـسـوی کـه مـن دانـم و تـو
خـیـمـه زن بـر سر آن کوی که من دانم و تو
بـــــه ســـــراپــــردهٔ آن مــــاهــــت اگــــر راه بــــود
بــرفــکــن پـرده از آنـروی کـه مـن دانـم و تـو
تـــا بـــبــیــنــی دل شــوریــدهٔ خــلــقــی در بــنــد
بــگــشــا تــابـی از آن مـوی کـه مـن دانـم و تـو
در بــهــاران کـه عـروسـان چـمـن جـلـوه کـنـنـد
بشنو از برگ گل آن بوی که من دانم و تو
در دم صـبـح بـه مـرغان سحر خوان برسان
نـــکــهــت آن گــل خــودروی کــه مــن دانــم و تــو
حــــال آن ســــرو خــــرامــــان کــــه ز مــــن آزادســـت
بـا مـن خـسـتـه چـنـان گوی که من دانم و تو
ســـــاقـــــیـــــا جـــــامـــــهٔ جـــــان مــــن دردیــــکــــش را
بــنــم جــام چــنــان شــوی کــه مـن دانـم و تـو
چـه تـوان کـرد که بیرون ز جفاکاری نیست
خـــوی آن دلــبــر بــدخــوی کــه مــن دانــم و تــو
آه اگـــــر داد دل خــــســــتــــهٔ خــــواجــــو نــــدهــــد
آن دلـــــازار جــــفــــا جــــوی کــــه مــــن دانــــم وتــــو
غزل شمارهٔ ۷۸۳
ای شـــــب قـــــدر بــــیــــدلــــان طــــرهٔ دلــــربــــای تــــو
مــطــلــع صــبــح صــادقــان طــلــعــت دلــگـشـای تـو
جـــان مــن شــکــســتــه بــیــن ویــن دل ریــش آتــشــیــن
سـاخـتـه بـا جـفـای تـو سـوخـتـه در وفای تو
خـــــــاک در ســــــرای تــــــو آب زنــــــم بــــــدیــــــدگــــــان
تــــا گــــل قـــالـــبـــم شـــود خـــاک در ســـرای تـــو
گــر چــه بــجــای مــن تــرا هــســت هــزار مــعــتــقــد
در دو جهان مرا کنون نیست کسی به جای تو
مـــی‌فـــتـــم و نـــمـــی‌فــتــد در کــف مــن عــنــان تــو
مـــــی‌روم و نـــــمـــــی‌روم از ســـــر مــــن هــــوای تــــو
چـــون بـــهـــوای کـــوی تـــو عـــمـــر بــبــاد داده‌ام
خــاک ره تــو مــی‌کــنــم ســرمــه بـخـاکـپـای تـو
در رخــم از نــظــر کــنــی ور بــســرم گــذر کــنـی
جــان بــدهــم بـروی تـو سـر بـنـهـم بـرای تـو
روضــه خــلــد اگــر چــه دل بــهـر لـقـا طـلـب کـنـد
روضـهٔ خـلـد بـیـدلـان نـیـسـت بـه جـز لـقـای تو
گـــر چـــه ســـزای خـــدمـــتــت بــنــدگــی نــکــرده‌ام
چـیـسـت گـنـه کـه می‌کشم این همه ناسزای تو
خـواجـو اگـر چـه عـشق را صبر بود دوا و بس
دردی دردکـــــش کــــه هــــم درد شــــود دوای تــــو
غزل شمارهٔ ۷۸۴
ای چــــــــــــراغ دیــــــــــــدهٔ جــــــــــــان روی تــــــــــــو
حـــــلـــــقـــــهٔ ســـــودای دل گـــــیـــــســـــوی تـــــو
صــــد شــــکــــن بــــر زنــــگــــبـــار انـــداخـــتـــه
ســـــــنـــــــبـــــــل زنــــــگــــــی وش هــــــنــــــدوی تــــــو
مـــــهـــــره بـــــا هـــــاروت بــــابــــل بــــاخــــتــــه
نــــــرگــــــس افــــــســــــونــــــگــــــر جـــــادوی تـــــو
شـــــیـــــر گـــــیـــــران پـــــلـــــنـــــگ پـــــیـــــلــــتــــن
صــــــــیــــــــد روبــــــــه بــــــــازی آهــــــــوی تـــــــو
طــــره‌ات نــــعــــلــــم بــــر آتــــش تــــافـــتـــســـت
زان شــــــدم شـــــوریـــــده دور از روی تـــــو
شــــــادی آن هــــــنــــــدوی مــــــیـــــمـــــون کـــــه او
مـــــی‌تـــــوانـــــد گـــــشـــــت هـــــمـــــزانــــوی تــــو
از پــــــریــــــشــــــان حــــــالـــــی و آشـــــفـــــتـــــگـــــی
در گـــــمـــــانــــم ایــــن مــــنــــم یــــا مــــوی تــــو
هـر کـه را بـا مـی پـرسـتـان سـرخـوشـسـت
خــوش بــود پــیــوســتــه چــون ابــروی تــو
از ســــــرشــــــکــــــم پــــــای در گــــــل مــــــی‌رود
ورنـــــه بـــــیــــرون رفــــتــــمــــی از کــــوی تــــو
آنــــکــــه دل در بــــنــــد یـــکـــتـــائـــیـــت بـــســـت
کــــی گــــشــــادی یــــابــــد از پــــهـــلـــوی تـــو
ز ا برویش خواجو بیک پی گوشه گیر
کـــان کـــمـــان بـــیـــشـــســـت از بـــازوی تـــو
غزل شمارهٔ ۷۸۵
ای طـــبـــیـــب دل ریـــش از ســـر بــیــمــار مــرو
خــســتــه مـگـذار مـرا وز سـر تـیـمـار مـرو
بــــجــــفـــا بـــر ســـر یـــاران وفـــادار مـــیـــا
بـــوفـــا از پـــی خـــصــمــان جــفــا کــار مــرو
چند گوئی که روم روزی و ترک تو کنم
مــکــن ای یــار ز مــن بــشــنــو و زنــهــار مــرو
ای دل ار شــور شــکــر خـنـدهٔ شـیـریـن داری
هـمـچـو فـرهـاد بـده جان و بکهسار مرو
تــیــره شــب در شــکـن طـرهٔ دلـدار مـپـیـچ
و گــرت راه غــلـط شـد بـه شـب تـار مـرو
بگذر از خالش و گیسوی سیاهش بگذار
در پـــی مـــهـــره بـــســـر در دهـــن مــار مــرو
گـر بـود بـرگ گـل سـوریـت از خـار مـترس
ور هـــوای چـــمـــنـــت نـــیـــســـت بــگــلــزار مــرو
اگـــرت خـــرقـــه ســـالـــوس شــود دامــنــگــیــر
بــــا مــــرقـــع بـــه در خـــانـــهٔ خـــمـــار مـــرو
اگـر از کـعـبـه بـمـیـخـانـه کـشندت خواجو
بـرو ای خـواجـه و از مـیـکـده هـشـیـار مرو
غزل شمارهٔ ۷۸۶
صـــبـــحـــســـت ســـاقــیــا مــی چــون آفــتــاب کــو
خــــــاتــــــون آب جــــــامــــــهٔ آتــــــش نــــــقــــــاب کـــــو
چــــون لــــعــــل آبــــدار ز چــــشــــمــــم نــــمـــی‌رود
از جـــــام لـــــعــــل فــــام عــــقــــیــــق مــــذاب کــــو
در مـانـده‌ایـم بـا دل غـمـخـواره مـی کجاست
در آتــــشــــیــــم بــــا جــــگـــر تـــشـــنـــه آب کـــو
اکـــنـــون کـــه مـــرغ پـــردهٔ نـــوروز مـــی‌زنــد
ای مـــــاه پـــــرده ســـــاز خــــروش ربــــاب کــــو
دردیــــــکـــــشـــــان کـــــوی خـــــرابـــــات عـــــشـــــق را
بـــیـــرون ز گـــوشـــهٔ جــگــر آخــر کــبــاب کــو
گفتم چو بخت خویش مگر بینمت بخواب
لـیـکـن ز چـشـم مـسـت تـو پـروای خـواب کـو
خـواجـوکـه یـک نـفـس نـشـدی خالی از قدح
مــخــمــور تــا بــچــنــد نـشـیـنـد شـراب کـو