غزل شمارهٔ ۳۳۲
خــــســــرو انــــجــــم بــــگــــه بــــام بـــرآمـــد
یـــــا مـــــه خـــــلـــــخ بــــلــــب بــــام بــــرآمــــد
صــبــح جــمــالـش بـدمـیـد از شـب گـیـسـو
یـــــا شــــه روم از طــــرف شــــام بــــرآمــــد
ســــرو گــــل انــــدام ســــمــــن عــــارض مــــا را
ســــبــــزه بــــگــــرد رخ گـــلـــفـــام بـــرآمـــد
مــــجــــلــــســـیـــان ســـحـــری را شـــب دوشـــیـــن
کـــــام دل از جـــــام غـــــم انـــــجــــام بــــرآمــــد
چــــشــــمــــهٔ خــــورشــــیــــد درخـــشـــان مـــروق
وقــــــت صـــــبـــــوح از افـــــق جـــــام بـــــرآمـــــد
کام من این بود که جان بر تو فشانم
عــــاقــــبــــت از لــــعــــل تـــوام کـــام بـــرآمـــد
زلــف تــو چــون ســلــسـلـه جـنـبـان دلـم شـد
بـــس کـــه بـــدیـــوانـــگـــیــم نــام بــرآمــد
خــال تــو تــا دانــه و زلـفـیـن تـو شـد دام
کـــیـــســـت کـــه مـــرغ دلـــش از دام بــرآمــد
گـــــو بـــــرو آرام چـــــو کــــام دل خــــواجــــو
از لــــــب جـــــانـــــبـــــخـــــش دلـــــارام بـــــرآمـــــد
غزل شمارهٔ ۳۳۳
وقــت صـبـوح آن زمـان کـه مـاه بـرآمـد
شـــاه مـــن از طـــرف بـــارگــاه بــرآمــد
کـاکـل عـنـبـر شـکـن ز چـهره برافشاند
روز ســـپــیــد از شــب ســیــاه بــرآمــد
از در خــرگــه بــرآمــد آن مــه و گـفـتـم
یــوســف کــنــعــان مــگــر ز چــاه بـرآمـد
پرده ز رخ برفکند و زهره فروشد
طــرف کــلــه بـرشـکـسـت ومـاه بـرآمـد
سـرو نـدیـدم کـه در قـبـا بـخـرامید
مــه نــشـنـیـدم کـه بـا کـلـاه بـرآمـد
بـسـکـه بـبـاریـد آب حـسـرتـم از چـشم
گــرد ســرا پــرده‌اش گــیــاه بــرآمـد
شاه پریچهرگان چوطره برافشاند
فــتــنــه بــیــکـبـاره از سـپـاه بـرآمـد
هـــر دم از آن عـــنــبــریــن کــمــنــد دلــاویــز
نـــــالــــه دلــــهــــای داد خــــواه بــــرآمــــد
آه کـه شـمـع دلـم بـمـرد چو خواجو
از مــن دلــخــســتــه بــسـکـه آه بـرآمـد
غزل شمارهٔ ۳۳۴
از صــــومــــعــــه پــــیـــری بـــخـــرابـــات درآمـــد
بـــا بـــاده پـــرســـتـــان بـــمـــنـــاجـــات درآمــد
تـجـدیـد وضـو کـرد بـجـام مـی و سـرمست
در دیــــر مــــغــــان رفــــت و بــــطــــاعــــات درآمــــد
هـــر کـــس کـــه ز اســرار خــرابــات خــبــرداشــت
از نـــــفـــــی بــــرون رفــــت و بــــاثــــبــــات درآمــــد
این طرفه که هر کو بگذشت از سر درمان
درد دلــــــــــــــــش از راه مـــــــــــــــداوات درآمـــــــــــــــد
ایــدل چــو در بــتــکــده در کــعـبـه‌گـشـودنـد
بــــشــــتــــاب کــــه هــــنــــگــــام عــــبــــادات درآمــــد
فــارغ بــنــشــســت از طــلــب چــشــمــهٔ حــیـوان
هــمــچــو خــضــر آنــکـس کـه بـظـلـمـات درآمـد
مــطــرب چـو خـروس سـحـری نـغـمـه بـرآورد
بــــا مــــرغ صــــراحــــی بــــمــــقــــالــــات درآمــــد
دل در غــــم عــــشــــقــــش بـــخـــرافـــات درافـــتـــاد
جــــان بــــا لــــب لـــعـــلـــش بـــمـــراعـــات درآمـــد
مــــســـتـــان خـــرابـــش بـــدر دیـــر کـــشـــیـــدنـــد
در حــــال کــــه خــــواجـــو بـــخـــرابـــات درآمـــد
غزل شمارهٔ ۳۳۵
شـــکـــر تـــنــگ تــو تــنــگ شــکــر آمــد
حــــلـــقـــهٔ لـــعـــل تـــو درج گـــهـــر آمـــد
لـــبــت از تــنــگ شــکــر شــور بــرآورد
بــشــکــر خــنــدهٔ شــیــریــن چـو در آمـد
چـــونـــظـــر در خـــم ابـــروی تـــو کــردم
قــــامـــت خـــویـــشـــتـــنـــم در نـــظـــر آمـــد
چـــون ز عـــشـــق کـــمــرت کــوه گــرفــتــم
ســـیـــلــم از خــون جــگــر بــرکــمــر آمــد
گـــردمـــی بـــر ســـر بـــالـــیـــن مـــن آئـــی
هــمــه گــویــنــد کــه عــمــرت بــســرآمـد
کامم این بود که جان برتو فشانم
عـــاقـــبـــت کـــام مـــن خـــســـتـــه بـــرآمـــد
خــواجــو آن نـیـسـت کـه از درد بـنـالـد
گــر چــه پــیــکـان غـمـش بـر جـگـر آمـد
غزل شمارهٔ ۳۳۶
مــراد بــیـن کـه بـه پـیـش مـریـد بـاز آمـد
بــشــد چــو جـوهـر فـرد و فـریـد بـاز آمـد
سعادتیست که آنکس که سعد اکبر ماست
بـــفــال ســعــد بــرفــت و ســعــیــد بــاز آمــد
بـــعـــیـــد نـــبــود اگــر جــان مــا شــود قــربــان
چــــو یــــار مــــا ز دیـــاری بـــعـــیـــد بـــاز آمـــد
بــگــوی نــوبــت نــوروز و ســاز عــیـد بـسـاز
کـــه رفـــت روزه و هـــنـــگـــام عـــیـــد بـــاز آمـــد
بـگـیـر جامه و جامم بده که واعظ شهر
قــــدح گــــرفــــت و ز وعــــد وعــــیـــد بـــاز آمـــد
بـیـار باده که هر کو بشد ز راه سداد
بـــکـــوی مـــیـــکــده رفــت و ســدیــد بــاز آمــد
فــلــک نــگــیــن ســلــیــمــان بــدســت آنــکـس داد
کـــــه از تــــتــــبــــع دیــــو مــــریــــد بــــاز آمــــد
جـــهـــان مـــثـــال ارادت بـــنـــام آنـــکـــس خـــوانـــد
کـــه شــد بــمــلــک مــراد و مــریــد بــاز آمــد
بــجــز مــطــاوعــت و انــقـیـاد سـلـطـان نـیـسـت
عــــبــــادتــــی کــــه بــــکــــار عـــبـــیـــد بـــاز آمـــد
کـسـیـکـه در صـف عـشـق آمد و شهادت یافت
بـــشـــد بـــعـــزم غـــزا و شـــهــیــد بــاز آمــد
ز کـوی مـحـمـدت انـکـس کـه خیمه بیرون زد
ذمــــیــــم رفــــت ولــــیــــکــــن حــــمــــیــــد بـــاز آمـــد
شــــد آشــــیــــانــــه وحــــدت مـــقـــام شـــهـــبـــازی
کـــه از نـــشـــیـــمــن کــثــرت وحــیــد بــاز آمــد
کـسـی کـه مـرشـد اربـاب شـوق شـد خـواجو
عــــبــــور کــــرد ز شــــد و رشــــیــــد بــــاز آمـــد
غزل شمارهٔ ۳۳۸
بــنــگــر ای شــمــع کــه پــروانــه دگــر بــاز آمـد
از پـــی دل بـــشـــد و ســـوخـــتـــه پـــر بــاز آمــد
گـرچـه سـر تـا قـدم از آتش غم سوخته بود
رفــت و صــد بــاره از آن ســوخـتـه‌تـر بـاز آمـد
هــر کــه بــیــنــد مــن بــی بــرگ و نــوا را گـویـد
یــا رب ایــن خــســتــه جــگــر کـی ز سـفـر بـاز آمـد
ســـرتـــســـلـــیـــم چـــو بـــر خـــط عـــبـــودیـــت داشـــت
چـون قـلـم رفـت بـهـر سـوی و بـه سـر باز آمد
عجب آن نیست که شد با لب خشک از بردوست
عـــجـــب ایـــنـــســـت کـــه بـــا دیـــدهٔ تـــر بـــاز آمــد
هــر کــه را بــیــخــبــر افــتــاد ز پــیــمــانــهٔ عــشــق
تـــو مـــپـــنــدار کــه دیــگــر بــه خــبــر بــاز آمــد
ای گــــل از پـــرده بـــرون آی کـــه مـــرغ ســـحـــری
هـــــمـــــره قـــــافـــــلـــــهٔ بـــــاد ســـــحــــر بــــاز آمــــد
عـــیـــب خـــســـرو مـــکـــن ای مـــدعـــی و تـــلـــخ مــگــوی
گـــر ز شـــور لـــب شـــیـــریـــن ز شـــکــر بــاز آمــد
آنــــکــــه مــــرغ دلــــش از حــــســــرت گــــل پــــر مـــی‌زد
هـــمـــچـــو بـــلـــبـــل ز چـــمـــن رفـــت و دگــر بــاز آمــد
گــر بــه تــیــغــش بــزنــی بــاز نــیــایــد ز نـظـر
هـــر کـــه چـــون مـــردمـــک دیـــده نـــظــر بــاز آمــد
خـیـز خـواجـو کـه چـواشـک از سر زر در گذریم
تـــا نـــگـــویـــنـــد کــه شــد وز پــی زر بــاز آمــد
غزل شمارهٔ ۳۳۹
عــــیــــد آمــــد و آنــــمــــاه دلــــافــــروز نــــیــــامــــد
دل خــون شــد و آن یــار جــگــر ســوز نـیـامـد
نـــوروز مـــن ار عـــیــد بــرون آمــدی از شــهــر
چــونــســت کــه عــیــد آمــد و نــوروز نــیــامــد
مـــه مـــی‌طـــلـــبـــیــدنــد و مــن دلــشــده را دوش
در دیــــده جــــز آن مــــاه دلــــافــــروز نــــیـــامـــد
آن تــرک خــتــائــی بــچــه آیــا چــه خــطـا دیـد
کــــامــــروز عــــلــــی رغــــم بــــدآمـــوز نـــیـــامـــد
خـورشـیـد چـو رسـمـسـت کـه هـر روز بـرآیـد
جــــــانــــــش هــــــدف نــــــاوک دلــــــدوز نـــــیـــــامـــــد
تا کشته نشد در غم سودای تو خواجو
در مـــعـــرکـــهٔ عـــشـــق تـــو پــیــروز نــیــامــد
غزل شمارهٔ ۳۴۰
ســریــســت مــرا بــا تــو کــه اغــیــار نــدانـد
کـــاســـرار مـــی عـــشـــق تـــو هـــشــیــار نــدانــد
در دایـــرهٔ عــشــق هــر آنــکــس کــه نــهــد پــای
از شـــوق خـــطـــت نــقــطــه ز پــرگــار نــدانــد
گــر بــلــبــل دلـسـوخـتـه بـیـرون رود از بـاغ
بــــاز از ســــرمــــســــتــــی ره گـــلـــزار نـــدانـــد
هــر کــس کـه گـرفـتـار نـگـردد بـه کـمـنـدی
در قـــــیـــــد غـــــمــــت حــــال گــــرفــــتــــار نــــدانــــد
تــا تــلــخـی هـجـران نـکـشـد خـسـرو پـرویـز
قــــدر لــــب شــــیــــریـــن شـــکـــر بـــار نـــدانـــد
هـر دل کـه نـشـد فـتـنـه از آن نـرگـس بیمار
حــــال مــــن دلــــخــــســــتــــهٔ بــــیــــمــــار نــــدانــــد
چون حال دل از زلف تو پوشیده توان داشت
کــــان هــــنــــدوی دل دزد ســــیـــه کـــار نـــدانـــد
ای بـــــاد صـــــبــــا حــــال مــــن ارزانــــک تــــوانــــی
بـــا یـــار چـــنـــان گـــوی کـــه اغـــیـــار نـــدانــد
خواجو که درین واقعه بیچاره فرو ماند
عــــیــــبــــش مــــکــــن ار چــــارهٔ ایـــنـــکـــار نـــدانـــد
غزل شمارهٔ ۳۴۱
کــس حــال مــن سـوخـتـه جـز شـمـع نـدانـد
کو بر سر من شب همه شب اشک فشاند
دلـــبـــســـتـــگـــئـــی هــســت مــرا بــا وی از آنــروی
کـز سـوخـتـه حـالـی بـمـن سـوخـتـه مـانـد
گر خسته شوم بر سر من زنده بدارد
ور تــشـنـه شـوم در نـظـرم سـیـل بـرانـد
زنـــــجــــیــــر دل تــــافــــتــــه را در غــــم و دردم
گـــر رشـــتـــهٔ جــانــســت بــهــم در گــســلــانــد
بـیـرون ز مـن دلـشـده و شـمـع جـگـر سـوز
ســر بـاخـتـن و پـای فـشـردن کـه تـوانـد
گــــر شــــمـــع چـــراغ دل مـــن بـــر نـــفـــروزد
شـــبــهــای غــم هــجــر بــپــایــان کــه رســانــد
آنکس که چو شمعم بکشد در شب حیرت
از ســـوخـــتـــن و ســـاخـــتـــنـــم بــاز رهــانــد
حــــال جــــگــــر ریـــش مـــن و ســـوز دل شـــمـــع
هـر کـس کـه نـویـسـد ز قلم خون بچکاند
از شـــمـــع بـــپـــرســـیــد حــدیــث دل خــواجــو
کــانــدوه دل ســوخــتــگــان ســوخــتــه دانــد
غزل شمارهٔ ۳۴۲
عـــجـــب دارم گــر او حــالــم نــدانــد
که مشک و بی زری پنهان نماند
یـقـیـنـم کـان صـنـم بـر نـاتـوانـان
اگـــر رحـــمـــت نـــمـــایــد مــی‌تــوانــد
دلم ندهد که ندهم دل بدستش
گــرم او دل دهــد ور جــان ســتــانــد
بـفـرهـاد ار رسـد پـیـغام شیرین
ز شــادی جـان شـیـریـن بـرفـشـانـد
اگــر دهــقــان چــنــان ســروی بـیـابـد
بجای چشمه بر چشمش نشاند
سـرشـکـم مـی‌دود بـر چـهرهٔ زرد
تـو پـنـداری کـه خـونش می‌دواند
نــمــی‌بـیـنـم کـسـی جـز دیـدهٔ تـر
کــه آبــی بــر لــب خـشـکـم چـکـانـد
بـجـامـی باده دستم گیر ساقی
کـه یـکـسـاعـت ز خویشم وا رهاند
صـبـا گـر بـگـذری روزی بـکـویـش
بــگــو خـواجـو سـلـامـت مـی‌رسـانـد