غزل شمارهٔ ۳۷۳
هــم عــفــی الــلــه نــی کــه مــا را مـرحـبـائـی مـی‌زنـد
عــــارفــــانــــرا در ســــر انـــدازی صـــلـــائـــی مـــی‌زنـــد
آشـــنـــایـــانـــرا ز بـــی خــویــشــی نــشــانــی مــی‌دهــد
بـــیـــنـــوایـــانـــرا ز بـــی بـــرگـــی نـــوائـــی مــی‌زنــد
اهـــل مـــعــنــی را کــه از صــورت تــبــرا کــرده‌انــد
هــــر نــــفــــس در عـــالـــم مـــعـــنـــی نـــدائـــی مـــی‌زنـــد
مـــی‌ســـرایــد هــمــچــو مــرغــان ســرائــی وز نــفــس
هــر دم آتــش هــمــچــو بــاد انــدر ســرائــی مــی‌زنـد
هـمـچـو نـی گـر در سـمـاعـت خرقه بازی آرزوست
دامـــن آنـــکـــس بـــچـــنـــگ آور کـــه نـــائـــی مـــی‌زنـــد
یــکــنــفــس بـا او بـسـاز ار ره بـجـائـی مـی‌بـری
هــــمــــدم او بــــاش کــــوهـــم دم ز جـــائـــی مـــی‌زنـــد
گر نئی بیگانه خواجو حال خویش از نی شنو
زانـــکـــه آن دلــخــســتــه هــم دم ز آشــنــائــی مــی‌زنــد
غزل شمارهٔ ۳۷۴
تــــا درد نــــیــــابــــنــــد دوا را نـــشـــنـــاســـنـــد
تـــا رنـــج نـــبـــیـــنــد شــفــا را نــشــنــاســنــد
آنــهــا کــه چــو مــاهــی ایــن بــحــر نــگــردنـد
شــک نــیــســت کـه مـاهـیـت مـا را نـشـنـاسـنـد
بــا عــشــق و هــوا بــرگ و نـواراسـت نـیـایـد
خـــامــوش کــه عــشــاق نــوا را نــشــنــاســنــد
مـــنـــصـــور بـــقـــا از گـــذر دار فـــنــا یــافــت
نــا گــشــتــه فــنــا دار بـقـا را نـشـنـاسـنـد
تــــا مــــعــــتــــکــــفــــان حــــرم کـــعـــبـــهٔ وحـــدت
خـــود را نــشــنــاســنــد خــدا را نــشــنــاســنــد
یـــــاران وفـــــادار جـــــفـــــا را نـــــپــــســــنــــدنــــد
خــــوبـــان جـــفـــا کـــار وفـــا را نـــشـــنـــاســـنـــد
آنـــهـــا کـــه نـــدارنـــد نـــم چـــشـــم و غـــم دل
خــــاصــــیــــت ایــــن آب و هــــوا را نـــشـــنـــاســـنـــد
بـــا عـــشـــق تــو زیــبــائــی خــوبــان نــنــمــایــد
بــا پــرتـو خـورشـیـد سـهـا را نـشـنـاسـنـد
خواجو چه عجب باشد ارش کس نشناسد
شـــاهـــان جـــهـــانـــدار گـــدا را نـــشــنــاســنــد
غزل شمارهٔ ۳۷۵
سـاقـیـا مـی زیـن فزون‌تر کن که میخواران بسند
هـــمــچــو مــا دردیــکــشــان در کــوی خــمــاران بــســنــد
ســـاغـــر وصـــل ار بـــه بـــیـــداران مــجــلــس مــی‌رســد
سر برآر از خواب و می در ده که بیداران بسند
گـــر ســـبـــک دل گـــشــتــم از رطــل گــران عــیــبــم مــکــن
زانــکــه در بــزم ســبــک روحـان سـبـکـسـاران بـسـنـد
ای عـــزیـــزان گــر بــصــد جــان مــی‌نــهــنــد ارزان بــود
یــوســف مــا را کــه در مــصــرش خــریــداران بــســنــد
چــشــم مــســتــت کــو طــبــیــب درد بــیــدردمــان مـاسـت
گـو نـگـاهـی کـن کـه در هـر گـوشه بیماران بسند
چـــون نـــنـــالــم کــانــکــه فــریــاد گــرفــتــاران ازوســت
کـــی بـــفـــریـــادم رســد کــو را گــرفــتــاران بــســنــد
ذره بــــاری از چــــه ورزد مــــهــــر و ســــوزد در هـــوا
زانـــکـــه چـــون او شـــاه انــجــم را هــواداران بــســنــد
ایــکــه گــفــتــی هـر زمـان یـاری گـرفـتـن شـرط نـیـسـت
مــا تــرا داریــم و بــس لــیــکــن تــرا یــاران بـسـنـد
گــر گــنــهــکــارم کــه عــمــری صــرف کــردم در غــمــت
بــگــذران از مــن کـه هـمـچـون مـن گـنـهـکـاران بـسـنـد
بـــر امـــیـــد گـــنـــج خـــواجـــو از ســـر شـــوریـــدگــی
دســت در زلــفــش مــزن کــانــجــا ســیــه مــاران بــسـنـد
غزل شمارهٔ ۳۷۶
چــون خـط سـبـز تـو بـر آفـتـاب بـنـویـسـنـد
بـــدود دل ســـبـــق مـــشــک نــاب بــنــویــســنــد
بـسـا کـه بـاده پـرسـتـان چـشم ما هر دم
بـــرات مـــی بـــعـــقـــیـــق مـــذاب بـــنـــویـــســـنــد
حـــدیـــث لـــعـــل روان پـــرور تـــو مــیــخــواران
بـــدیـــده بـــرلــب جــام شــراب بــنــویــســنــد
مـــعـــیـــنـــســت کــه طــوفــان دگــر پــدیــد آیــد
چــو نــام دیــدهٔ مــا بــرســحــاب بــنـویـسـنـد
ســـــیـــــاهـــــی ار نـــــبـــــود مــــردمــــان دریــــائــــی
حــدیــث مــوج ســرشــکـم بـه آب بـنـویـسـنـد
ســواد شــعــر مــن و وصــف آب دیـده نـجـوم
شــبــان تــیـره بـمـشـک و گـلـاب بـنـویـسـنـد
مــــــحــــــرران فــــــلـــــک شـــــرح آه دلـــــســـــوزم
نـه یـک رسـالـه کـه بـرهفت باب بنویسند
چـــو روزنـــامـــهٔ روی تـــو در قـــلــم گــیــرنــد
مـــحـــقـــقـــســـت کــه بــرآفــتــاب بــنــویــســنــد
خـطـی کـه مـردم چـشمم سواد کرد چو آب
مـــگـــر بـــخـــون دل او را جـــواب بــنــویــســنــد
بــرات مــن چــه بـود گـر بـرآن لـب شـیـریـن
بـه مـشـک سـوده ز بـهر ثواب بنویسند
سزد که بر رخ خواجو قلم زنان سرشک
دعـــای خـــســـرو عـــالـــیـــجـــنـــاب بــنــویــســنــد
غزل شمارهٔ ۳۷۷
هر نسخه که در وصف خط یار نویسند
بـایـد کـه سـوادش بـشـب تـار نـویـسند
در چــیــن صـفـت جـعـد سـمـن سـای نـگـاریـن
هــر نــیــمــشــب از نــافــهٔ تــاتــار نــویــسـنـد
ای بس که چو من خاک شوم قصهٔ دردم
صــاحــب‌نـظـران بـر در و دیـوار نـویـسـنـد
بــایــد کــه حــدیــث مــن دیــوانــهٔ ســرمـسـت
اربـــاب خـــرد بـــر دل هـــشـــیـــار نـــویـــســـنـــد
هـرنـکـتـه کـه در سکه من نقش بخوانند
آنـــرا بـــطـــلـــا بـــر رخ دیـــنـــار نــویــســنــد
شــرح خــط ســبـز تـو مـقـیـمـان سـمـاوات
هــر شــام بــریــن پــردهٔ زنــگــار نـویـسـنـد
از تــذکــره روشــن نـشـود قـصـهٔ مـنـصـور
الــا کــه بــخــون بــر ز بــردار نــویـسـنـد
گـــــر در قــــلــــم آرنــــد وفــــانــــامــــهٔ عــــشــــاق
اول ســخــنــم بــر ســر طــومـار نـویـسـنـد
هـر جـور کـه بـرمـا کـنـد آن یـار جفا کار
شــرطــســت کــه یــاران وفــادار نــویــســنـد
آن قـصـه کـه فـرهـاد زدی جـامـهٔ جـان چاک
رســمـسـت کـه بـردامـن کـهـسـار نـویـسـنـد
مــــســــتــــان خـــرابـــات طـــرب‌نـــامـــهٔ خـــواجـــو
بـــر حـــاشـــیـــهٔ خـــانـــهٔ خـــمــار نــویــســنــد
غزل شمارهٔ ۳۷۸
مـــی‌کـــشـــنــدم بــخــرابــات و در آن مــی‌کــوشــنــد
کــه بــه یــک جــرعــهٔ مــی آب رخــم بـفـروشـنـد
دیــگــران مــســت فــتــادنــد و قــدح مــا خــوردیـم
پـخـتـگـان سـوخـتـه و افـسرده دلان می‌جوشند
بــــاده از دســـت حـــریـــفـــان تـــرشـــروی مـــنـــوش
کـه بـبـاطـن هـمـه نـیـشـنـد و بـظـاهـر نوشند
ایــکــه خــواهــی کـه ز مـی تـوبـه دهـی مـسـتـانـرا
بــا زمــانــی دگــر افــکــن کـه کـنـون بـیـهـوشـنـد
مـــطـــربــان گــر جــگــر چــنــگ چــنــان نــخــراشــنــد
مــی پــرســتـان جـگـر خـسـتـه چـنـیـن نـخـروشـنـد
تا کی از مهر تو هرشب چو شفق سوختگان
خـون چـشـم از مـژه پـاشـنـد و بـدامـن پـوشند
بــرفــکـن پـرده ز رخـسـار کـه صـاحـب‌نـظـران
هــمــه چــشــمــنــد و اگــر در ســخـن آئـی گـوشـنـد
بـــلـــبـــلــان چــمــن عــشــق تــو هــمــچــون ســوســن
هـــمـــه تـــن جـــمـــلـــه زبـــانـــنــد ولــی خــامــوشــنــد
عــیــب خــواجــو نــتــوان کــرد کـه در مـجـلـس مـا
صــوفــیــان نــیــز چـو رنـدان هـمـه دردی نـوشـنـد
غزل شمارهٔ ۳۷۹
در آن مـجـلـس کـه جـام عشق نوشند
کــجــا پــنــد خــردمــنــدان نــیــوشـنـد
خـــــداونـــــدان دانـــــش نـــــیـــــک دانــــنــــد
کــه مــدهــوشــان خــداونــدان هـوشـنـد
خـوشـا وقتی که مستان جام نوشین
بــیــاد چــشــمـهٔ نـوش تـو نـوشـنـد
مــکـن قـصـد مـن مـسـکـیـن کـه خـوبـان
چــنـیـن در خـون مـسـکـیـنـان نـکـوشـنـد
بـــرون از زلـــف و رخـــســـارت نــدیــدم
که برمه سنبل مه پوش پوشند
هـــنـــوزت جـــادوان در عـــیــن ســحــرنــد
هـــنـــوزت هـــنـــدوان عـــنــبــر فــروشــنــد
مــگــر خـواجـو کـه مـرغـان ضـمـیـرم
ز مـسـتـی هـمـچـو بـلـبـل در خـروشـنـد
نــــگــــر کــــازادگـــان گـــرده زبـــانـــنـــد
چـو سـوسـن جـمـله گویای خموشند
غزل شمارهٔ ۳۸۰
کـسـی کـه پشت بر آن روی چون نگار کند
بـــاخـــتـــیـــار هـــلـــاک خـــود اخـــتـــیـــار کـــنـــد
نــــه رای آنــــکــــه دلــــم دل ز یـــار بـــرگـــیـــرد
نــه روی آنــکــه تــنـم پـشـت بـر دیـار کـنـد
ز روزگـــار هـــرآن مـــحــنــتــم کــه پــیــش آمــد
دلــــم شــــکــــایــــت آنــــهــــم بــــروزگــــار کـــنـــد
بیا و بر سر چشمم نشین که در قدمت
بــسـا کـه دیـده بـدامـن گـهـر نـثـار کـنـد
بــنــاســزای رقــیــب از تــو گــر کـنـاره کـنـم
دلـــم ســـزای مـــن از دیـــده در کـــنـــار کـــنــد
اگـــــر ز تـــــربـــــت مــــن ســــر بــــرآورد خــــاری
هــــنــــوز در دلــــم آن خــــار خــــار خــــار کــــنــــد
بــبــوی خــال تـو جـانـم اسـیـر زلـف تـو شـد
بــرای مــهــره کــســی جــان فــدای مــار کـنـد
خــمــار مــی‌کــنــدم بــی لــب تــو مــی خـوردن
اگــر چــه مـسـت کـی انـدیـشـه از خـمـار کـنـد
گــر از وصــال تــو خــواجــو امـیـد بـرگـیـرد
خــــیــــال روی تــــو بــــازش امــــیــــدوار کـــنـــد
غزل شمارهٔ ۳۸۱
نـــور رویـــت تـــاب در شـــمـــع شـــبـــســـتـــان افـــکـــنـــد
اشــــکــــم آتــــش در دل لــــعــــل بــــدخــــشــــان افــــکــــنــــد
ای بـــســـا دود جـــگـــر کـــز مـــهـــر رویـــت هـــر شـــبــی
شـــمـــع عـــالـــمـــتــاب گــردون در شــبــســتــان افــکــنــد
صــوفــی صــافــی گــر از لــعــل تــو جـامـی در کـشـد
خــــویــــشــــتـــن را در مـــیـــان مـــی پـــرســـتـــان افـــکـــنـــد
راســـتـــی را تـــرک تـــیـــرانـــداز مـــســـتـــت هـــر نـــفــس
کـــشـــتـــه‌ئـــی را از هـــوا بـــرخـــاک مـــیـــدان افـــکــنــد
درج یــاقــوت گــهــر پــوشــت چــو گــردد در فــشـان
از تـــــحـــــیــــر خــــون دل در جــــان مــــرجــــان افــــکــــنــــد
یک نظر در کار خواجو کن که هر شب در فراق
ز آتــــش مــــهــــرت شــــرر در کــــاخ کـــیـــوان افـــکـــنـــد
نــزد طــوفــان ســرشــکــش بــیــن کــه ابــر نــوبـهـار
از حـــــــیـــــــا آب دهـــــــن بــــــر روی عــــــمــــــان افــــــکــــــنــــــد
غزل شمارهٔ ۳۸۲
تـرکـم از غـمـزه چو ناوک بکمان در فکند
ای بسا فتنه که هر دم بجهان در فکند
کــمــر ار نـکـتـه‌ئـی از وصـف مـیـانـش گـویـم
خــویــشــتــن را بـفـضـولـی بـمـیـان در فـکـنـد
گـــر در آن صـــورت زیــبــا نــگــرد صــورتــگــر
قـــلـــم از حـــیــرت رویــش ز بــنــان در فــکــنــد
تــا چــرا نــرگــس مــســت تـو بـقـصـد دل مـن
هــردم از غــمــزه خــدنـگـی بـکـمـان در فـکـنـد
بــشــکــرخــنــده در آور نــه یــقــیــن مـی‌دانـم
کــه دهــان تـو یـقـیـن را بـگـمـان در فـکـنـد
بــاغـبـانـرا چـه تـفـاوت کـنـد ار وقـت سـحـر
بــچــمــن بـلـبـل شـوریـده فـغـان در فـکـنـد
قـــلـــم ار شــرح دهــد قــصــه انــدوه فــراق
ظـــاهـــر آنـــســـت کـــه آتـــش بــزبــان درفــکــنــد
نــرگـس مـسـت تـو از کـنـج صـوامـع هـر دم
زاهــــدی را بــــخــــرابــــات مــــغـــان در فـــکـــنـــد
خـواجـو از شوق لب لعل تو هنگام صبوح
بـــقـــدح اشــک چــو یــاقــوت روان در فــکــنــد