غزل شمارهٔ ۶۵۳
بــزن بــنــوک خــدنــگــم کــه پـیـش دسـت تـو مـیـرم
چـو جـان فـدای تو کردم چه غم ز خنجر و تیرم
اســــیــــر قــــیــــد مـــحـــبـــت ســـر از کـــمـــنـــد نـــتـــابـــد
گــــرم بـــتـــیـــغ بـــرانـــی کـــجـــا روم کـــه اســـیـــرم
بـــحـــضــرتــی کــه شــهــانــرا مــجــال قــرب نــبــاشــد
مــن شــکــســتــه بــگـردش کـجـا رسـم کـه فـقـیـرم
ز خـــویـــشـــتـــن بـــروم چـــون تـــو در خـــیــال مــن آئــی
ولــــی عــــجــــب کـــه خـــیـــالـــت نـــمـــی‌رود ز ضـــمـــیـــرم
چـو شـمـع مـجـلـسـم ار زانـکـه مـی‌کـشی شب هجران
چو صبح پرده برافکن که پیش روی تو میرم
کـــــمـــــال شــــوق بــــجــــائــــی رســــیــــد و حــــد مــــودت
کــه از دو کـون گـزیـرسـت و از تـو نـیـسـت گـزیـرم
بـــــود بـــــگـــــاه صـــــبـــــوحـــــی در آرزوی جـــــمــــالــــت
نـــــــــوای نـــــــــالــــــــهٔ زارم ادای نــــــــغــــــــمــــــــهٔ زیــــــــرم
نــظــیــر نــیــســت تــرا در جـهـان بـحـسـن و لـطـافـت
چــنــانــکــه گــاه لــطــایــف بــعــهــد خـویـش نـظـیـرم
قـــلـــم چـــو شـــرح دهـــد وصـــف گــلــســتــان جــمــالــت
نـــوای نـــغـــمـــهٔ بـــلـــبـــل شـــنـــو بـــجـــای صـــریـــرم
مــرا مــگــوی کــه خــواجــو بــتــرک صــحــبــت مــا کـن
چـو از تـو صـبـر نـدارم چـگـونـه تـرک تـو گیرم
مــــنــــم دریـــن چـــمـــن آن مـــرغ کـــز نـــشـــیـــمـــن وحـــدت
بــــیــــان عـــشـــق حـــقـــیـــقـــی بـــود نـــوای صـــفـــیـــرم
غزل شمارهٔ ۶۵۴
اشـــکــســت کــه مــی‌گــردد در کــوی تــو هــمــرازم
و آهـــســـت کـــه مـــی‌آیـــد در عـــشـــق تـــو دمــســازم
ســـــر حـــــلـــــقـــــهٔ رنـــــدان کــــرد آن طــــره طــــرارم
دردیــــکــــش مــــســــتــــان کــــرد آن غــــمــــزهٔ غــــمــــازم
گـــر صـــبــر کــنــد بــاری مــشــکــل نــشــود کــارم
ور دیــــده بــــدوزد لــــب بــــیــــرون نــــفـــتـــد رازم
جــامــی بــده ای ســاقــی تــا چــهــره بــرافـروزم
راهـــــی بـــــزن ای مــــطــــرب تــــا خــــرقــــه درانــــدازم
در چـــنــگ تــو هــمــچــون نــی مــی‌نــالــم و مــی‌زارم
بر بوی تو همچون عود می‌سوزم و می‌سازم
ایـــن ضـــربـــت بـــی قـــانــون تــا چــنــد زنــی بــرمــن
یــک روز چــو چــنــگ آخــر در بــرکــش و بــنــوازم
هــــر دم کـــه روان گـــردی جـــان در رهـــت افـــشـــانـــم
وان لــحــظــه کـه بـاز آئـی سـر در قـدمـت بـازم
چـــــون بـــــا تـــــو نـــــپـــــردازم آتـــــشـــــکـــــده دل را
کــــز آتــــش ســــودایــــت بــــا خــــویــــش نــــپـــردازم
در صــومــعـه چـون خـواجـو تـا چـنـد فـرود آیـم
بـــاشـــد کـــه بـــود روزی در مـــیــکــده پــروازم
غزل شمارهٔ ۶۵۵
بــیــا کــه هــنــدوی گــیــســوی دلــســتــان تــو بـاشـم
قـــتـــیـــل غـــمـــزهٔ خـــونـــخـــوار نـــاتـــوان تـــو بــاشــم
گــــرم قــــبـــول کـــنـــی بـــنـــدهٔ کـــمـــیـــن تـــو گـــردم
ورم بـــه تـــیـــر زنـــی نـــاظـــر کـــمـــان تــو بــاشــم
کــــنــــم بــــقــــاف هــــوای تــــو آشـــیـــانـــه چـــو عـــنـــقـــا
بــــدان امــــیــــد کـــه مـــرغـــی ز آشـــیـــان تـــو بـــاشـــم
دلــم چــو غــنــچــه بــخــنـدد چـو سـر ز خـاک بـرآرم
بـــبـــوی آنـــکـــه گـــیـــاهـــی ز بـــوســتــان تــو بــاشــم
ز خـــوابــگــاه عــدم چــون بــحــشــر بــاز نــشــســتــم
بـــراســـتـــان کـــه هـــمـــان خـــاک آســـتـــان تـــو بــاشــم
اگــــــر بــــــه آب حــــــیــــــاتــــــم هـــــزار بـــــار بـــــرآرنـــــد
هـــــنــــوز ســــوخــــتــــه آتــــش ســــنــــان تــــو بــــاشــــم
تو شمع جمعی و خواهم که پیش روی تو میرم
تــو پــادشــاهــی و آیــم کــه پــاســبــان تــو بــاشـم
مــــرا بــــهــــر زه در آئـــی مـــران کـــه در شـــب رحـــلـــت
درای راه نــــــــــوردان کــــــــــاروان تــــــــــو بــــــــــاشـــــــــم
چــــو از مــــیـــان تـــو یـــک مـــوی در کـــنـــار نـــبـــیـــنـــم
چـو مـوی گـردم از آنـرو کـه چـون مـیـان تـو بـاشـم
اگـــــــر هـــــــزار شـــــــکـــــــایـــــــت بــــــود ز دور زمــــــانــــــم
چــگــونــه شــکــر نــگــویـم کـه در زمـان تـو بـاشـم
غــلــام خــویـشـتـنـم خـوان بـحـکـم آنـکـه چـو خـواجـو
بــــخــــاک راه نــــیــــرزم اگــــر نــــه زان تــــو بـــاشـــم
غزل شمارهٔ ۶۵۶
ای روی تــو چــشــمــهٔ خــور چـشـم
ابـــروی تـــو طـــاق اخــضــر چــشــم
بـــالــای بــلــنــد و چــشــم مــســتــت
شـــمـــشـــاد روان و عــبــهــر چــشــم
لـــعـــل تـــو شـــراب مـــجـــلــس روح
روی تـــو چـــراغ مـــنـــظـــر چـــشـــم
خــــاک قــــدم تــــو ســـرمـــهٔ حـــور
لــــعــــل لــــبــــت آب کــــوثــــر چــــشــــم
پــــــیــــــکـــــان غـــــم تـــــو نـــــاوک دل
نـــوک مـــژهٔ تـــو نـــشـــتــر چــشــم
از غـــایـــت مـــهـــر گــشــتــه حــیــران
در پــیــکـر تـو دو پـیـکـر چـشـم
لـــعـــل تـــو بـــهـــای جـــوهـــر جـــان
دنـــدان تـــو عـــقــد گــوهــر چــشــم
ابـــــــروت هـــــــلـــــــال مـــــــاه خـــــــوبـــــــی
رخـــســـار تــو مــهــر انــور چــشــم
در ورطــــهٔ خــــون فــــتــــاده مـــا را
دور از رخ تـــو شـــنـــاور چـــشــم
از شـــوق خـــط تـــو ایـــن مـــقـــلـــه
در آب فـــــکـــــنـــــد دفـــــتــــر چــــشــــم
تــا بــی تــو بــروی مــا چـه آیـد
زیـــن مـــردمـــک بـــد اخـــتــر چــشــم
دریــــا شــــودم ز اشــــک خــــونــــیــــن
هـر لـحـظـه سـواد کـشور چشم
از چــــشــــم شـــد آب روی خـــواجـــو
بر باد که خاک بر سر چشم
غزل شمارهٔ ۶۵۷
ای لـالـه بـرگ خویش نظرت گلستان چشم
یـــــاقـــــوت آبـــــدار تـــــو قــــوت روان چــــشــــم
خــیــل خــیــال خــال تــو بــیــنــد بــعــیــنــه و
در هــر طــرف کــه روی کــنـد دیـدبـان چـشـم
دور از تــوام ز دیــده نـمـانـد نـشـان ولـیـک
بــرخــاک درگــه تــو بـمـانـد نـشـان چـشـم
یــــکـــدم بـــیـــاد آن لـــب و دنـــدان در نـــثـــار
خـالـی نـشـد ز گـوهـر و لـعـلـم دکـان چـشـم
روز ســپــیــد اگــر نــه بــروی تـو دیـده‌ام
یــا رب ســیــاه بــاد مــرا خــان و مـان چـشـم
ای بـس کـه مـا بسوزن مژگان کشیده‌ایم
زنـجـیـره‌هـای جـعـد تـو بـر پـرنـیـان چشم
چـــون مــی‌روی کــجــا نــشــود مــلــک دل خــراب
مـــا را کـــه رود مـــی‌رود از نـــاودان چــشــم
پــســتــان ســیـمـگـون تـو بـا اشـک لـعـل مـا
آن نـــار ســیــنــه آمــد و ایــن نــاردان چــشــم
خواجو نگر که رستهٔ پروین ز تاب مهر
هر صبح بیتو چون گسلد ز آسمان چشم
غزل شمارهٔ ۶۵۸
تـا چـنـد بـه شـادی مـی غـمـهـای تـو نوشم
از خــلــق جــهـان کـسـوت سـودای تـو پـوشـم
هـــر چـــنـــد کـــه زلـــفـــت دل مـــن گـــوش نـــدارد
مـــن ســـلــســلــهٔ زلــف تــرا حــلــقــه بــگــوشــم
عــــیـــبـــم مـــکـــن ار دود دلـــم در جـــگـــر افـــتـــاد
بــا ایــن هــمــه آتــش نــتــوانــم کــه نــجـوشـم
چــون چــنــگ زه جــان کــشــدم چــون نـخـراشـم
چــــون عــــود ره دل زنــــدم چــــون نــــخـــروشـــم
خـــلـــقـــی ز فـــغـــانـــم بــه فــغــانــنــد ولــیــکــن
ایـن طـرفـه که می‌نالم و پیوسته خموشم
دیــشــب خــبــرم نــیــســت کــه شـاگـرد خـرابـات
چـــون از در مــیــخــانــه بــدر بــرد بــدوشــم
پــر کــن قــدحــی زهــر هــلــاهــل کــه بــیــکـدم
بــر یـاد لـب لـعـل تـو چـون شـهـد بـنـوشـم
تــا جــان بــودم زان مــی چــون خــون سـیـاوش
جـــامـــی بـــهـــمـــه مـــمـــلـــکـــت جـــم نـــفــروشــم
در میکده گر زهد فروشم چو تو خواجو
دانــم کـه بـیـک جـو نـخـرد بـاده فـروشـم
غزل شمارهٔ ۶۵۹
مـــــی‌درم جـــــامـــــه و از مـــــدعـــــیــــان مــــی‌پــــوشــــم
مـــی‌خـــورم جـــامـــی و زهـــری بـــگــمــان مــی‌نــوشــم
مـــن چـــو از بـــاده گـــلـــرنـــگ ســـیـــه روی شـــدم
چـــــه غـــــم از مـــــوعـــــظـــــهٔ زاهـــــد ازرق پــــوشــــم
هــــرکـــه از مـــســـتـــی و دیـــوانـــگـــیـــم نـــهـــی‌کـــنـــد
گــو بــرو بــا دگــری گــوی کــه مــن بــیــهـوشـم
بـــــاده مــــی‌نــــوشــــم و از آتــــش دل مــــی‌جــــوشــــم
مـــــگـــــر آن آب چـــــو آتـــــش بـــــنـــــشـــــانــــد جــــوشــــم
هـــــر دم ایـــــشـــــمـــــع چـــــرا ســـــر دل آری بـــــزبـــــان
نــه مــن ســوخــتــه خــون مــی‌خــورم و خــامـوشـم
مـــطـــرب پـــرده‌ســرا چــون بــخــراشــد رگ چــنــگ
نـــتـــوانـــم کـــه مـــن ســـوخـــتـــه دل نـــخـــروشـــم
دامــــنـــم دوش گـــر از خـــون جـــگـــر پـــر مـــی‌شـــد
ایــن چـه سـیـلـسـت کـه امـشـب بـگـذشـت از دوشـم
یـــــا رب آن بـــــاده نـــــوشــــیــــن ز کــــجــــا آوردنــــد
کـــه چـــنـــان مـــســـت بـــبــردنــد ز مــجــلــس دوشــم
چــــون مــــن از پـــای در افـــتـــادم و از دســـت شـــدم
دارم از لـــطــف تــو آن چــشــم کــه داری گــوشــم
طـــــاقـــــت بـــــار فـــــراق تـــــو نـــــدارم لـــــیـــــکـــــن
چـــون فـــتـــادم چــکــنــم مــی‌کــشــم و مــی‌کــوشــم
همچو خواجو دو جهان بی تو بیک جو نخرم
وز تــو مــوئــی بــه هــمــه مــلــک جـهـان نـفـروشـم
غزل شمارهٔ ۶۶۰
تـرا کـه گـنج گشودی ز زخم مار چه غم
چـو شـاخ گـل بـکف آید ز نوک خار چه غم
اگــر هــزار فــغــان کــرده اســت بــلــبــل مــســت
چو غنچه پرده بر اندازد از هزار چه غم
مـعـاشـری کـه مـدام از قـدح گزیرش نیست
چو می ز جام فرح نوشد از خمار چه غم
در آنــزمــان کــه شــود وصــل مــعـنـوی حـاصـل
بـــصـــورت ار نـــشـــوی زائـــر مـــزار چـــه غـــم
مــیــان لــیـلـی و مـجـنـون چـو قـرب جـانـی هـسـت
اگـــر چـــنـــانـــکـــه بـــود دوری دیـــار چــه غــم
ز روزگــار مــیــنــدیــش و کـار خـویـش بـسـاز
چــــو روزگــــار بــــرآمـــد ز روزگـــار چـــه غـــم
بـزیـر بار غم ار پست گشته‌ام غم نیست
مـرا کـه ترک شتر کرده‌ام ز بار چه غم
تـرا چـه غم بود از درد ما که سلطان را
ز رنـــج خـــاطـــر درویـــش دلـــفـــگـــار چـــه غــم
دریـن مـیـان کـه گـرفـتـار عـشـق شد خواجو
گــرش مــراد نــهــد چــرخ در کــنــار چـه غـم
غزل شمارهٔ ۶۶۱
مـن بـار هـجـر مـی‌کـشـم و نـاقـه مـحملم
بــرگــیــر ســاربــان نــفــســی بـاری از دلـم
طـــوفـــان آب دیـــده گـــر ازیـــن صـــفـــت رود
زیـن پـس مـگـر سـفـیـنـه رسـانـد بـمـنزلم
بـا درد خـود مـرا بـگـذاریـد و بـگـذرید
کــایــنــدم نــمــانــد طــاقــت قــطـع مـنـازلـم
گـفـتـم قـدم بـرون نـهـم از آسـتـان دوست
از آب دیــــده پــــای فــــرو رفــــت در گــــلــــم
هرجا که می‌نشینم و هر جا که می‌روم
نـــقـــشــش نــمــی‌رود نــفــســی از مــقــابــلــم
گـر دیـگـری بـضـربـت خـنـجـر شـود قـتـیل
مــن کــشــتــه دو سـاعـد سـیـمـیـن قـاتـلـم
آنـدم کـه خـاک گردم و خاکم شود غبار
از بــحــر عــشــق بــاد نـیـارد بـسـاحـلـم
هـر چـنـد عـمـر در سـر تـحصیل کرده‌ام
بـیـحـاصـلـیـسـت در غـم عـشـق تو حاصلم
خـواجـو بـرو کـه قـافله کوس رحیل زد
ای دوسـتـان چـه چاره چو من در سلاسلم